Η ειρηνική «εισβολή» του τούρκικου
πολιτισμού.

Μια εικόνα χίλιες λέξεις, μια ταινία «χίλιες και μια νύχτες»… Και το πρώτο για φέτος τούρκικο σήριαλ κάνει την εμφάνισή του στην ελληνική τηλεόραση φθάνοντας την τηλεθέαση στα ύψη, αφού η προβολή του γίνεται σε ώρες υψηλής φυσικά τηλεθέασης. Αυτό χαροποίησε μεν τους αρμόδιους αλλά κατά πόσο τους προβλημάτισε ή τους κλόνισε την εθνική τους συνείδηση δεν μπορούμε να το γνωρίζουμε! Μετά την θετική ανταπόκριση του ελληνικού κοινού απέναντι στο σήριαλ αυτό, ακολούθησε και δεύτερο και τρίτο σήριαλ αποδεικνύοντας έτσι την «άγνοια κινδύνου» που εγκυμονεί αυτή η εισβολή κλονίζοντας έμμεσα μεν, αλλά με πολύ ισχυρό τρόπο, τον πατριωτισμό μας χρησιμοποιώντας φυσικά σαν κύριο όπλο την προπαγάνδα.
Το πιο παράδοξο και αξιοπρόσεκτο είναι ότι εκτός από τα σήριαλ καθημερινά ακούμε και στις ειδήσεις γεγονότα που αφορούν την γειτονική μας Τουρκία. Γιατί όμως δεν αναρωτήθηκε κανένας πώς και δεν γίνεται το ίδιο και με άλλους γείτονές μας? Όπως για παράδειγμα την Ιταλία. Καλώς ή κακώς πρέπει να αποδεχτούμε και να συνηθίσουμε τα γεγονότα αυτά, γιατί αναμφισβήτητα πρόκειται για ένα ζήτημα διαμόρφωσης φιλοτουρκικής συνείδησης. Αυτές οι σειρές δεν εισέβαλλαν στα σπίτια μας έτσι απλά και μόνο για την καθημερινή μας ψυχαγωγία εφόσον υπάρχουν άλλες καλύτερες επιλογές. Όλα αυτά εξυπηρετούν μια εκστρατεία προπαγάνδας η οποία θέλει να αλλάξει σταδιακά την συνείδηση των Ελλήνων όσον αφορά τους Τούρκους, αλλάζοντας σταδιακά αλλά αποτελεσματικά τις στερεότυπες αντιλήψεις τους και προσπαθώντας να παρουσιάσουν μια κοινωνία όμοια με τη δική μας, όπου οι άνθρωποι ζουν και δρουν με παρόμοιο τρόπο αποδεικνύοντας έτσι ότι κατ’ επέκταση δεν έχουμε και τίποτα να χωρίζουμε πια..
Είναι ευρέως γνωστό και κοινώς αποδεκτό ότι η εθνική συνείδηση και οι αξίες με τις οποίες μεγαλώσαμε δεν αλλάζουν τόσο εύκολα. Επομένως όλα αυτά απευθύνονται στη νέα και αναπόφευκτα ευάλωτη γενιά η οποία θα μεγαλώσει επηρεαζόμενη από όλη αυτή την παραπληροφόρηση. Αυτό βέβαια θα έχει και σαν θλιβερό επακόλουθο τον εκτουρκισμό των Ελλήνων.
Ένα ισχυρό παράδειγμα που επιβεβαιώνει τα προαναφερθέντα, είναι η τούρκικη ταινία με θέμα την Άλωση της Κωνσταντινούπολης (1453), όπου και παρουσιάζεται σαν ήρωας ο Μωάμεθ και σαν μία θλιβερή και φοβισμένη νότα ο αυτοκράτορας. Την ταινία χρηματοδότησαν ιδιώτες αλλά και το τούρκικο κέντρο κινηματογράφου αποδεικνύοντας πως πρόκειται για μια παραγωγή υψηλού κόστους με καθαρά προπαγανδιστικό προσανατολισμό, ανάδειξης του τουρκικού Έθνους, αφού οι αναφορές στους λιγοστούς υπερασπιστές της Κωνσταντινούπολης (7.000 Βυζαντινοί και 2.000 μισθοφόροι οι περισσότεροι Γενουάτες) έναντι των 300.000 Τούρκων, εξοπλισμένων με κανόνι, είναι τουλάχιστον απαξιωτικές. Φυσικά κανείς δεν μπορεί να τους κατηγορήσει εφόσον έχουν το δικαίωμα να κάνουν ότι θέλουν. Αυτό που είναι απορίας άξιο είναι το πώς τόσοι Έλληνες σκηνοθέτες δεν σκέφθηκαν να δημιουργήσουν μια ανάλογη ταινία που να αποδίδει την ιστορική πραγματικότητα χωρίς άσκοπους και ανούσιους ηρωισμούς. Εξάλλου η Ιστορία μιλάει από μόνη της.
Αυτό που πρέπει να έχουμε πάντα κατά νου είναι η αποδεδειγμένη δύναμη, αξία και αντοχή στο χρόνο της Ελληνικής Ιστορίας και του Ελληνικού μας πατριωτισμού, ο οποίος οφείλει να μείνει ανεπηρέαστος από τέτοιες μορφές προπαγάνδας και οφείλει να κρατήσει την υστεροφημία του από γενιά σε γενιά κρατώντας έτσι αναλλοίωτη την αξία του.

Καστρινού Ανδριάνα
Ιστορικός-Αρχαιολόγος