31 Οκτωβρίου Παγκόσμια ημέρα της Αποταμίευσης
Αποταμίευση σημαίνει να περιορίζουμε την κατανάλωση του σήμερα, για να μπορούμε να αντιμετωπίζουμε τις ανάγκες του αύριο. Αυτό που χαρακτηρίζει το ανθρώπινο είδος είναι το ένστικτο της επιβίωσης και κατ’ επέκταση της αυτοσυντήρησης, το οποίο και το οδήγησε στην αποταμίευση για να μπορέσει να επιβιώσει. Η αρχή έγινε με τρόφιμα αλλά σιγά σιγά με το πέρασμα των χρόνων ο άνθρωπος άρχισε να αποταμιεύει και άλλα είδη, όπως ρούχα. Η 31η Οκτωβρίου αποτελεί ημέρα ορόσημο για τα σύγχρονα νοικοκυριά, καθώς έχει καθιερωθεί, ως η Παγκόσμια Ημέρα Αποταμίευσης. Η θέσπιση του εορτασμού προήλθε από την ίδρυση του Διεθνούς Ινστιτούτου Ταχυδρομικών Ταμιευτηρίων, στο Μιλάνο, στις 31 Οκτωβρίου 1924. Τη χρονιά, που ακολούθησε επεκτάθηκε, στη Δυτική Ευρώπη και στην Ελλάδα, η οποία εισχώρησε στο διεθνή αυτόν εορτασμό το 1936.
Σήμερα λοιπόν, που η ίδια η ζωή και οι ανάγκες της είναι διαφορετικές και μεγαλύτερες, όταν λέμε αποταμίευση εννοούμε χρημάτων. Όταν μπορούμε δηλαδή μαζεύουμε κάποια χρήματα για να καλύψουμε κάποιες μελλοντικές μας ανάγκες. Η χαρά που παίρνουμε όταν βλέπουμε τα χρήματα που αποταμιεύουμε να αυξάνονται αλλά και η ανακούφιση όταν είμαστε σε θέση να επιλύσουμε τα προβλήματα που μας παρουσιάζονται, φανερώνει και την αξία της αποταμίευσης, η οποία μόνο καλό μπορεί να μας κάνει.
Ο αντίλογος βέβαια σε αυτό έγκειται στο ότι στις μέρες μας, οι οποίες χαρακτηρίζονται από μεγάλα οικονομικά προβλήματα, η αποταμίευση χάνει την ουσία της. Ο ρόλος και η δύναμή της εξασθενούν αφού ο καθένας δεν είναι σε θέση να φυλάξει κάποια από τα χρήματα που με κόπο δικό του αλλά και της οικογένειάς του μαζεύει καθημερινά για να αποφύγει μελλοντικά προβλήματα, γιατί πολύ απλά δεν του περισσεύουν. Είναι αναντίρρητα αποδεκτό ότι με την ραγδαία αύξηση του αριθμού των ανέργων, το πλέον χαμηλό χρηματικό ποσό των συντάξεων, και γενικότερα τα προβλήματα που η ίδια η χώρα αλλά και ο καθένας μας ξεχωριστά αντιμετωπίζει, εντείνουν ολοένα και περισσότερο την άσχημη οικονομική μας κατάσταση. Επομένως εύλογα θα μπορούσε κάποιος να αναρωτηθεί πώς θα μπορέσει να αποταμιεύσει χρήματα τη στιγμή που δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσει τα ήδη υπάρχοντα προβλήματα. Ίσως εάν ο καθένας σκεφτόταν νωρίτερα την αξία της αποταμίευσης αναλογιζόμενος το κόστος των καθημερινών του αναγκών, να μην ερχόμασταν τώρα στο σημείο αυτό της «οικονομικής κρίσης». Αλλά αυτό φυσικά είναι κάτι που δεν μπορεί κανείς να ξέρει με σιγουριά.
Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι η αποταμίευση σε καμία περίπτωση δε πρέπει να παίρνει τη μορφή της φιλαργυρίας, δηλαδή το να μαζεύουμε τα χρήματά μας αλλά χωρίς να τα χρησιμοποιούμε για τις ανάγκες μας, γιατί τότε λοιπόν μπορούμε να υποστηρίξουμε ότι ισοδυναμεί με τη σπατάλη. Εξάλλου πλούσιος δεν είναι εκείνος που έχει πολλά χρήματα, αλλά εκείνος που έχει λίγες ανάγκες. Επομένως δεν μας βοηθά, αντιθέτως μας προσβάλει σαν ανθρώπους. Αυτό που πρέπει να καταλάβουμε είναι ότι η αποταμίευση σημαίνει αυτοσυγκράτηση και πρόνοια. Επιπλέον απομακρύνει τον άνθρωπο από τον κίνδυνο να χάσει την αξιοπρέπειά του. Έτσι εάν θέλουμε να καλυτερεύσουμε και να διευκολύνουμε τη ζωή μας αλλά και να προσφέρουμε ένα όφελος στο κράτος, πρέπει να εντάξουμε στην καθημερινότητά μας την αποταμίευση και να μην αφήνουμε το μέλλον μας έρμαιο της τύχης του…
Καστρινού Ανδριάνα
Ιστορικός-Αρχαιολόγος
Κυριακή 31 Οκτωβρίου 2010
Δευτέρα 27 Σεπτεμβρίου 2010
Ένα ποτηράκι ακόμα..
«Μέσ' στην υπόγεια την ταβέρνα,
μέσ' σε καπνούς και σε βρισιές,
(απάνω στρίγγλιζε η λατέρνα),
όλη η παρέα πίναμε εψές,
εψές, σαν όλα τα βραδάκια,
να πάνε κάτου τα φαρμάκια»
«…Όλη η παρέα πίναμε εψές..» τα λόγια του Βάρναλη στο ποίημα του «Οι Μοιραίοι» μας παρουσιάζει μία φαινομενικά αθώα πράξη… Πόσο τελικά απέχει το να πίνει κάποιος λίγο κρασί από το να θεωρηθεί αλκοολικός; Η κατανάλωση κρασιού είναι ήδη γνωστή από την αρχαιότητα. Για τους αρχαίους Έλληνες, για παράδειγμα, χαρακτηριστικό πλαίσιο οινοποσίας ήταν το Συμπόσιο. Δηλαδή, μετά από ένα κοινό γεύμα, κατά το οποίο δεν έπινε κανείς κρασί, ακολουθούσε η οινοποσία. Όταν τα καθοριστικά έθιμα της οινοποσίας είχαν αργότερα παρεκτραπεί, ο Πλάτωνας συνηγόρησε ώστε να απαγορεύεται η οινοποσία σε άτομα κάτω των 18 ετών και η μέθη σε άτομα μεταξύ 18 και 40 ετών. Άλλο παράδειγμα αποτελούν οι Σουμέριοι, οι οποίοι 9.000 χρόνια πριν ήταν γνώστες παρασκευής μπύρας αλλά και οι Βαβυλώνιοι είχαν πριν από 6.000 χρόνια 20 είδη μπύρας στη διάθεσή τους. Οι μεσογειακοί λαοί συγκαταλέγουν το ποτό στα βασικά στοιχεία του διαιτολογίου τους, χάρις στις έρευνες που αποδεδειγμένα θέλουν το κόκκινο κρασί να περιέχει ουσίες που συμβάλλουν στη πρόληψη της στεφανιαίας νόσου. Αλκοολούχα ποτά μεγαλύτερης περιεκτικότητας σε αλκοόλ, όπως το ούζο και το τσίπουρο, είναι πλέον κομμάτι της ελληνικής παράδοσης. Η κατανάλωση αλκοόλ, ωφέλιμη σε μικρές ποσότητες κατά αρκετούς, μπορεί να έχει δυσάρεστες επιπτώσεις στην υγεία μας τόσο άμεσα όσο και μακροπρόθεσμα όταν συμβαίνει κατ΄ επανάληψη. Το ποσοστό του πληθυσμού που σε κάποιο χρονικό διάστημα της ζωής καταναλώνει αλκοόλ, φτάνει πιθανότατα το 90%. Οι περισσότεροι άνθρωποι δοκιμάζουν το αλκοόλ ήδη από τα μισά της εφηβείας, είτε παρασυρόμενοι από τους συνομηλίκους τους είτε από απλή περιέργεια.
Τις τελευταίες δεκαετίες, η κατανάλωση δυνατότερων ποτών όπως ουΐσκι, βότκα και πολλά άλλα, γνωρίζει μεγάλη άνθηση έχοντας ιδιαίτερη απήχηση στα νεαρότερα άτομα. Αν και δεν μπορεί να υποστηριχθεί πως ο αλκοολισμός παρατηρείται μόνο στις ημέρες μας, ωστόσο φαίνεται πως το πρόβλημα έχει οξυνθεί τα τελευταία έτη. Πολλοί παράγοντες έχουν επιπτώσεις στην απόφαση να αρχίσει κάποιος να πίνει. Η έναρξη της κατανάλωσης οινοπνεύματος εξαρτάται κατά ένα μεγάλο μέρος από κοινωνικούς, θρησκευτικούς, και ψυχολογικούς παράγοντες. Αλλά οι παράγοντες που επηρεάζουν την απόφαση να συνεχίσει κανείς να πίνει μέχρι το στάδιο της εξάρτησης από το αλκοόλ, είναι μάλλον διαφορετικοί. Ποικίλες θεωρίες συσχετίζουν τη χρήση του αλκοόλ σαν αντίμετρο για να μειώσει κάποιος την ένταση και το άγχος, να αυξήσει τα υποκειμενικά συναισθήματα δύναμης, και να μειώσει τον ψυχολογικό πόνο. Ίσως το μέγιστο ενδιαφέρον έχει αποδοθεί στην παρατήρηση ότι οι αλκοολικοί συχνά αναφέρουν ότι το οινόπνευμα μειώνει τα συναισθήματα νευρικότητάς τους και ότι τους βοηθά να αντιμετωπίσουν τις καθημερινές πιέσεις της ζωής και να χαλαρώσουν. Οι θεωρίες στηρίζονται, εν μέρει, στην παρατήρηση μεταξύ των μη αλκοολικών ανθρώπων, ότι η χρήση χαμηλών δόσεων αλκοόλ σε μια τεταμένη κοινωνική κατάσταση ή μετά από μια δύσκολη ημέρα, μπορεί να συνδεθεί με ένα ενισχυμένο συναίσθημα ευημερίας και μια βελτιωμένη ευκολία των κοινωνικών σχέσεων.
Ωστόσο δημιουργείται εύλογα το ερώτημα: Ο αλκοολισμός γεννιέται με την προδιάθεση ή τον σπρώχνουν στο πιοτό τα βάσανα της ζωής; Έχει αποδειχθεί ότι οι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν πρόβλημα με το αλκοόλ πάσχουν και από κάποια ψυχιατρική διαταραχή σε διπλάσιο ποσοστό σε σχέση με αυτούς που δεν αντιμετωπίζουν. Άνθρωποι με πρόβλημα αλκοολισμού σαφώς καταλήγουν να έχουν μια σχιζοφρενική, συναισθηματική ή αγχώδη διαταραχή. Η δηλητηρίαση με αλκοόλ (μέθη) μπορεί να προκαλέσει οξυθυμία, βίαια συμπεριφορά, συναισθήματα κατάθλιψης, και σε σπάνιες περιπτώσεις, παραισθήσεις και αυταπάτες. Έπειτα από αυτά μπορεί να απορήσει κανείς για το αν εκδηλώνεται πρώτα το ψυχολογικό πρόβλημα ή το πρόβλημα αλκοολισμού. Οι απαντήσεις που δίνονται στο ερώτημα αυτό ποικίλουν..
Μία άλλη παράμετρος που πολλοί ίσως και να χρησιμοποιούν σα δικαιολογία είναι το θέμα της κληρονομικότητας. Υπάρχουν σαφείς ενδείξεις ότι υπάρχει μια γενετική προδιάθεση για χρήση
εξαρτησιογόνων ουσιών, μεταξύ των οποίων και το αλκοόλ. Σε καμία περίπτωση όμως αυτό δεν σημαίνει πως ένα παιδί μίας οικογένειας με πρόβλημα αλκοολισμού θα γίνει αλκοολικό, ή πως ένα παιδί από μία "υγιή" οικογένεια δεν μπορεί να εμφανίσει τέτοια προβλήματα στο μέλλον. Το ζητούμενο είναι να αποφευχθεί το στάδιο του αλκοολισμού από το εκάστοτε παιδί, καθώς η ίασή του, όπως και σε κάθε μορφή εξάρτησης, είναι δύσκολη και απαιτεί θέληση, αυτογνωσία και πίστη στην ανθρώπινη δύναμη. Γι΄ αυτό το λόγο απαιτείται η άμεση και ηθελημένη βοήθεια του κοινωνικού περιβάλλοντος του εκάστοτε εξαρτημένου, αλλά και η αναζήτηση της κατάλληλης βοήθειας των ειδικών.
«Έτσι στη σκοτεινή ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί
σαν τα σκουλήκια κάθε φτέρνα,
όπου μας έβρει, μας πατεί:
δειλοί, μοιραίοι κι' άβουλοι αντάμα
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!»
Καστρινού Ανδριάνα
Ιστορικός-Αρχαιολόγος
μέσ' σε καπνούς και σε βρισιές,
(απάνω στρίγγλιζε η λατέρνα),
όλη η παρέα πίναμε εψές,
εψές, σαν όλα τα βραδάκια,
να πάνε κάτου τα φαρμάκια»
«…Όλη η παρέα πίναμε εψές..» τα λόγια του Βάρναλη στο ποίημα του «Οι Μοιραίοι» μας παρουσιάζει μία φαινομενικά αθώα πράξη… Πόσο τελικά απέχει το να πίνει κάποιος λίγο κρασί από το να θεωρηθεί αλκοολικός; Η κατανάλωση κρασιού είναι ήδη γνωστή από την αρχαιότητα. Για τους αρχαίους Έλληνες, για παράδειγμα, χαρακτηριστικό πλαίσιο οινοποσίας ήταν το Συμπόσιο. Δηλαδή, μετά από ένα κοινό γεύμα, κατά το οποίο δεν έπινε κανείς κρασί, ακολουθούσε η οινοποσία. Όταν τα καθοριστικά έθιμα της οινοποσίας είχαν αργότερα παρεκτραπεί, ο Πλάτωνας συνηγόρησε ώστε να απαγορεύεται η οινοποσία σε άτομα κάτω των 18 ετών και η μέθη σε άτομα μεταξύ 18 και 40 ετών. Άλλο παράδειγμα αποτελούν οι Σουμέριοι, οι οποίοι 9.000 χρόνια πριν ήταν γνώστες παρασκευής μπύρας αλλά και οι Βαβυλώνιοι είχαν πριν από 6.000 χρόνια 20 είδη μπύρας στη διάθεσή τους. Οι μεσογειακοί λαοί συγκαταλέγουν το ποτό στα βασικά στοιχεία του διαιτολογίου τους, χάρις στις έρευνες που αποδεδειγμένα θέλουν το κόκκινο κρασί να περιέχει ουσίες που συμβάλλουν στη πρόληψη της στεφανιαίας νόσου. Αλκοολούχα ποτά μεγαλύτερης περιεκτικότητας σε αλκοόλ, όπως το ούζο και το τσίπουρο, είναι πλέον κομμάτι της ελληνικής παράδοσης. Η κατανάλωση αλκοόλ, ωφέλιμη σε μικρές ποσότητες κατά αρκετούς, μπορεί να έχει δυσάρεστες επιπτώσεις στην υγεία μας τόσο άμεσα όσο και μακροπρόθεσμα όταν συμβαίνει κατ΄ επανάληψη. Το ποσοστό του πληθυσμού που σε κάποιο χρονικό διάστημα της ζωής καταναλώνει αλκοόλ, φτάνει πιθανότατα το 90%. Οι περισσότεροι άνθρωποι δοκιμάζουν το αλκοόλ ήδη από τα μισά της εφηβείας, είτε παρασυρόμενοι από τους συνομηλίκους τους είτε από απλή περιέργεια.
Τις τελευταίες δεκαετίες, η κατανάλωση δυνατότερων ποτών όπως ουΐσκι, βότκα και πολλά άλλα, γνωρίζει μεγάλη άνθηση έχοντας ιδιαίτερη απήχηση στα νεαρότερα άτομα. Αν και δεν μπορεί να υποστηριχθεί πως ο αλκοολισμός παρατηρείται μόνο στις ημέρες μας, ωστόσο φαίνεται πως το πρόβλημα έχει οξυνθεί τα τελευταία έτη. Πολλοί παράγοντες έχουν επιπτώσεις στην απόφαση να αρχίσει κάποιος να πίνει. Η έναρξη της κατανάλωσης οινοπνεύματος εξαρτάται κατά ένα μεγάλο μέρος από κοινωνικούς, θρησκευτικούς, και ψυχολογικούς παράγοντες. Αλλά οι παράγοντες που επηρεάζουν την απόφαση να συνεχίσει κανείς να πίνει μέχρι το στάδιο της εξάρτησης από το αλκοόλ, είναι μάλλον διαφορετικοί. Ποικίλες θεωρίες συσχετίζουν τη χρήση του αλκοόλ σαν αντίμετρο για να μειώσει κάποιος την ένταση και το άγχος, να αυξήσει τα υποκειμενικά συναισθήματα δύναμης, και να μειώσει τον ψυχολογικό πόνο. Ίσως το μέγιστο ενδιαφέρον έχει αποδοθεί στην παρατήρηση ότι οι αλκοολικοί συχνά αναφέρουν ότι το οινόπνευμα μειώνει τα συναισθήματα νευρικότητάς τους και ότι τους βοηθά να αντιμετωπίσουν τις καθημερινές πιέσεις της ζωής και να χαλαρώσουν. Οι θεωρίες στηρίζονται, εν μέρει, στην παρατήρηση μεταξύ των μη αλκοολικών ανθρώπων, ότι η χρήση χαμηλών δόσεων αλκοόλ σε μια τεταμένη κοινωνική κατάσταση ή μετά από μια δύσκολη ημέρα, μπορεί να συνδεθεί με ένα ενισχυμένο συναίσθημα ευημερίας και μια βελτιωμένη ευκολία των κοινωνικών σχέσεων.
Ωστόσο δημιουργείται εύλογα το ερώτημα: Ο αλκοολισμός γεννιέται με την προδιάθεση ή τον σπρώχνουν στο πιοτό τα βάσανα της ζωής; Έχει αποδειχθεί ότι οι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν πρόβλημα με το αλκοόλ πάσχουν και από κάποια ψυχιατρική διαταραχή σε διπλάσιο ποσοστό σε σχέση με αυτούς που δεν αντιμετωπίζουν. Άνθρωποι με πρόβλημα αλκοολισμού σαφώς καταλήγουν να έχουν μια σχιζοφρενική, συναισθηματική ή αγχώδη διαταραχή. Η δηλητηρίαση με αλκοόλ (μέθη) μπορεί να προκαλέσει οξυθυμία, βίαια συμπεριφορά, συναισθήματα κατάθλιψης, και σε σπάνιες περιπτώσεις, παραισθήσεις και αυταπάτες. Έπειτα από αυτά μπορεί να απορήσει κανείς για το αν εκδηλώνεται πρώτα το ψυχολογικό πρόβλημα ή το πρόβλημα αλκοολισμού. Οι απαντήσεις που δίνονται στο ερώτημα αυτό ποικίλουν..
Μία άλλη παράμετρος που πολλοί ίσως και να χρησιμοποιούν σα δικαιολογία είναι το θέμα της κληρονομικότητας. Υπάρχουν σαφείς ενδείξεις ότι υπάρχει μια γενετική προδιάθεση για χρήση
εξαρτησιογόνων ουσιών, μεταξύ των οποίων και το αλκοόλ. Σε καμία περίπτωση όμως αυτό δεν σημαίνει πως ένα παιδί μίας οικογένειας με πρόβλημα αλκοολισμού θα γίνει αλκοολικό, ή πως ένα παιδί από μία "υγιή" οικογένεια δεν μπορεί να εμφανίσει τέτοια προβλήματα στο μέλλον. Το ζητούμενο είναι να αποφευχθεί το στάδιο του αλκοολισμού από το εκάστοτε παιδί, καθώς η ίασή του, όπως και σε κάθε μορφή εξάρτησης, είναι δύσκολη και απαιτεί θέληση, αυτογνωσία και πίστη στην ανθρώπινη δύναμη. Γι΄ αυτό το λόγο απαιτείται η άμεση και ηθελημένη βοήθεια του κοινωνικού περιβάλλοντος του εκάστοτε εξαρτημένου, αλλά και η αναζήτηση της κατάλληλης βοήθειας των ειδικών.
«Έτσι στη σκοτεινή ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί
σαν τα σκουλήκια κάθε φτέρνα,
όπου μας έβρει, μας πατεί:
δειλοί, μοιραίοι κι' άβουλοι αντάμα
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!»
Καστρινού Ανδριάνα
Ιστορικός-Αρχαιολόγος
Τετάρτη 22 Σεπτεμβρίου 2010
Παγκόσμια ημέρα χωρίς Αυτοκίνητο
20 Σεπτεμβρίου - Παγκόσμια ημέρα χωρίς Αυτοκίνητο
Ίσως η πλέον κατάλληλη μέρα για να αναλογιστούμε ποιο είναι το καλύτερο μέσο μετακίνησης, που συμφέρει και οικονομικά αλλά και οικολογικά.
Είναι κοινώς αποδεκτό ότι η χρήση του αυτοκινήτου για τις καθημερινές μας μετακινήσεις γίνεται ολοένα και συχνότερη. Οι περισσότεροι προτιμούν το δικό τους αμάξι για την εξυπηρέτησή τους παρά τα υπόλοιπα μέσα μαζικής μεταφοράς, λεωφορεία, τρένα κτλ. Το ανεπτυγμένο δίκτυο αστικών λεωφορειακών γραμμών αναμφισβήτητα έχει εξυπηρετήσει πολλούς πολίτες κατά καιρούς, οι οποίοι είτε λόγω έλλειψης δικού τους μέσου είτε λόγω βλάβης του, αδυνατούν να το χρησιμοποιήσουν και καταφεύγουν στην εύκολη λύση των υπολοίπων μέσων. Συχνά δρομολόγια και γρήγορη πρόσβαση σε κομβικά σημεία της πόλης, συνθέτουν ένα πολύ ευνοϊκό τοπίο για την χρήση αυτών των μέσων. Υπάρχουν όμως και κάποια μειονεκτήματα στη χρήση τους, όπως και στη χρήση του αυτοκινήτου. Κοινό τους μειονέκτημα έγκειται στον οικονομικό τομέα. Βέβαια αν το σκεφτούμε καλύτερα θα διαπιστώσουμε ότι τα έξοδα συντήρησης ενός αυτοκινήτου είναι σαφώς μεγαλύτερα από εκείνα των άλλων μέσων. Ένα αμάξι πέραν της βενζίνης, της οποίας η τιμή ολοένα και αυξάνεται, έχει και άλλα έξοδα που αφορούν τη συνεχόμενη συντήρησή του. Πολύ συχνό είναι το φαινόμενο των βλαβών, άλλοτε μικρών και άλλοτε μεγάλων, που παρουσιάζουν τα αυτοκίνητα και οι οποίες θα πρέπει να διορθωθούν άμεσα για τη σωστή αλλά και ασφαλή τους λειτουργία. Πολλοί είναι αυτοί που υποστηρίζουν ότι ένας από τους λόγους που δε προτιμούν τα μέσα μαζικής μεταφοράς είναι το πλήθος κόσμου που κατά βάση συναντά κανείς μέσα σε αυτά. Η καθημερινή πίεση που οι περισσότεροι πολίτες αντιμετωπίζουν, κυρίως λόγω δουλειάς, ή και οικογενειακών προβλημάτων, κάνει τη πλειοψηφία να τρέχει ολοένα και περισσότερο για την επίλυσή τους με αποτέλεσμα να συναντά κανείς, μεταξύ άλλων, και αγχωμένους ανθρώπους που πανικόβλητοι τρέχουν να προλάβουν τα αστικά, τα τρένα κτλ μήπως και προλάβουν να τα βγάλουν όλα εις πέρας. Το βέβαιο είναι ότι αυτή η εικόνα μόνο ενθαρρυντική δεν είναι για τη χρήση αυτών των μέσων, και έτσι πολλοί προτιμούν την ηρεμία του δικού τους μέσου για τις καθημερινές τους υποχρεώσεις. Αναντίρρητα υπάρχει και ο αντίλογος σε όλο αυτό, ο οποίος έγκειται στην κοινωνικοποίηση των μελών της εκάστοτε κοινωνίας. Ερχόμενοι λοιπόν καθημερινά σε επαφή με πλήθος συμπολιτών μας σίγουρα θα βρούμε κάποιους οι οποίοι πρόθυμα θα μας προσφέρουν τη θέση ή ακόμα και την όποια βοήθειά τους στο λεωφορείο, στο τρένο, και που με αυτό τον τρόπο ίσως και να μοιραστούν μαζί μας κάποιο από τα ποικίλα προβλήματά τους με αποτέλεσμα μια εποικοδομητική συζήτηση.
Τέλος όσοι έχουν οικολογική συνείδηση πρέπει να αναλογιστούν το πλήθος των ρύπων που βγάζει το αυτοκίνητό τους και προκαλεί ανυπολόγιστη ζημιά στην ατμόσφαιρα και το περιβάλλον. Είναι γνωστό ότι η ατμοσφαιρική ρύπανση αποτελεί ένα από τα κυριότερα κοινωνικά προβλήματα όλων των χωρών, γι’ αυτό και βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της παγκόσμιας επικαιρότητας. Έτσι πρέπει να αποφεύγεται η αλόγιστη και άσκοπη χρήση του αυτοκινήτου, η οποία και έχει ενταθεί τα τελευταία χρόνια. Πολλοί άνθρωποι σήμερα είναι απόλυτα εξαρτημένοι από τη χρήση του, ακόμα και για τις μικρότερες αποστάσεις και μάλιστα μέσα στις δύσκολες κυκλοφοριακές συνθήκες των πόλεων, όπου η χρησιμοποίηση του ποδηλάτου ή λειτουργικών μαζικών μέσων μεταφοράς θα ήταν σωτήρια και από την πρακτική άποψη της εξοικονόμησης χρόνου και όχι μόνο. Επομένως καταλήγουμε εύκολα στο συμπέρασμα ότι πρέπει να το ξανασκεφτόμαστε πριν χρησιμοποιήσουμε το δικό μας αυτοκίνητο για οποιονδήποτε λόγο, και να αρχίσουμε να γινόμαστε περισσότερο ευαίσθητοι και στο θέμα της καταστροφής του περιβάλλοντος, το οποίο και μας βοηθά να ζήσουμε καλύτερα. Ας το βοηθήσουμε λοιπόν και εμείς!
Καστρινού Ανδριάνα
Ιστορικός-Αρχαιολόγος
Ίσως η πλέον κατάλληλη μέρα για να αναλογιστούμε ποιο είναι το καλύτερο μέσο μετακίνησης, που συμφέρει και οικονομικά αλλά και οικολογικά.
Είναι κοινώς αποδεκτό ότι η χρήση του αυτοκινήτου για τις καθημερινές μας μετακινήσεις γίνεται ολοένα και συχνότερη. Οι περισσότεροι προτιμούν το δικό τους αμάξι για την εξυπηρέτησή τους παρά τα υπόλοιπα μέσα μαζικής μεταφοράς, λεωφορεία, τρένα κτλ. Το ανεπτυγμένο δίκτυο αστικών λεωφορειακών γραμμών αναμφισβήτητα έχει εξυπηρετήσει πολλούς πολίτες κατά καιρούς, οι οποίοι είτε λόγω έλλειψης δικού τους μέσου είτε λόγω βλάβης του, αδυνατούν να το χρησιμοποιήσουν και καταφεύγουν στην εύκολη λύση των υπολοίπων μέσων. Συχνά δρομολόγια και γρήγορη πρόσβαση σε κομβικά σημεία της πόλης, συνθέτουν ένα πολύ ευνοϊκό τοπίο για την χρήση αυτών των μέσων. Υπάρχουν όμως και κάποια μειονεκτήματα στη χρήση τους, όπως και στη χρήση του αυτοκινήτου. Κοινό τους μειονέκτημα έγκειται στον οικονομικό τομέα. Βέβαια αν το σκεφτούμε καλύτερα θα διαπιστώσουμε ότι τα έξοδα συντήρησης ενός αυτοκινήτου είναι σαφώς μεγαλύτερα από εκείνα των άλλων μέσων. Ένα αμάξι πέραν της βενζίνης, της οποίας η τιμή ολοένα και αυξάνεται, έχει και άλλα έξοδα που αφορούν τη συνεχόμενη συντήρησή του. Πολύ συχνό είναι το φαινόμενο των βλαβών, άλλοτε μικρών και άλλοτε μεγάλων, που παρουσιάζουν τα αυτοκίνητα και οι οποίες θα πρέπει να διορθωθούν άμεσα για τη σωστή αλλά και ασφαλή τους λειτουργία. Πολλοί είναι αυτοί που υποστηρίζουν ότι ένας από τους λόγους που δε προτιμούν τα μέσα μαζικής μεταφοράς είναι το πλήθος κόσμου που κατά βάση συναντά κανείς μέσα σε αυτά. Η καθημερινή πίεση που οι περισσότεροι πολίτες αντιμετωπίζουν, κυρίως λόγω δουλειάς, ή και οικογενειακών προβλημάτων, κάνει τη πλειοψηφία να τρέχει ολοένα και περισσότερο για την επίλυσή τους με αποτέλεσμα να συναντά κανείς, μεταξύ άλλων, και αγχωμένους ανθρώπους που πανικόβλητοι τρέχουν να προλάβουν τα αστικά, τα τρένα κτλ μήπως και προλάβουν να τα βγάλουν όλα εις πέρας. Το βέβαιο είναι ότι αυτή η εικόνα μόνο ενθαρρυντική δεν είναι για τη χρήση αυτών των μέσων, και έτσι πολλοί προτιμούν την ηρεμία του δικού τους μέσου για τις καθημερινές τους υποχρεώσεις. Αναντίρρητα υπάρχει και ο αντίλογος σε όλο αυτό, ο οποίος έγκειται στην κοινωνικοποίηση των μελών της εκάστοτε κοινωνίας. Ερχόμενοι λοιπόν καθημερινά σε επαφή με πλήθος συμπολιτών μας σίγουρα θα βρούμε κάποιους οι οποίοι πρόθυμα θα μας προσφέρουν τη θέση ή ακόμα και την όποια βοήθειά τους στο λεωφορείο, στο τρένο, και που με αυτό τον τρόπο ίσως και να μοιραστούν μαζί μας κάποιο από τα ποικίλα προβλήματά τους με αποτέλεσμα μια εποικοδομητική συζήτηση.
Τέλος όσοι έχουν οικολογική συνείδηση πρέπει να αναλογιστούν το πλήθος των ρύπων που βγάζει το αυτοκίνητό τους και προκαλεί ανυπολόγιστη ζημιά στην ατμόσφαιρα και το περιβάλλον. Είναι γνωστό ότι η ατμοσφαιρική ρύπανση αποτελεί ένα από τα κυριότερα κοινωνικά προβλήματα όλων των χωρών, γι’ αυτό και βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της παγκόσμιας επικαιρότητας. Έτσι πρέπει να αποφεύγεται η αλόγιστη και άσκοπη χρήση του αυτοκινήτου, η οποία και έχει ενταθεί τα τελευταία χρόνια. Πολλοί άνθρωποι σήμερα είναι απόλυτα εξαρτημένοι από τη χρήση του, ακόμα και για τις μικρότερες αποστάσεις και μάλιστα μέσα στις δύσκολες κυκλοφοριακές συνθήκες των πόλεων, όπου η χρησιμοποίηση του ποδηλάτου ή λειτουργικών μαζικών μέσων μεταφοράς θα ήταν σωτήρια και από την πρακτική άποψη της εξοικονόμησης χρόνου και όχι μόνο. Επομένως καταλήγουμε εύκολα στο συμπέρασμα ότι πρέπει να το ξανασκεφτόμαστε πριν χρησιμοποιήσουμε το δικό μας αυτοκίνητο για οποιονδήποτε λόγο, και να αρχίσουμε να γινόμαστε περισσότερο ευαίσθητοι και στο θέμα της καταστροφής του περιβάλλοντος, το οποίο και μας βοηθά να ζήσουμε καλύτερα. Ας το βοηθήσουμε λοιπόν και εμείς!
Καστρινού Ανδριάνα
Ιστορικός-Αρχαιολόγος
Δευτέρα 13 Σεπτεμβρίου 2010
Το κουδούνι ξαναχτυπά!
Το κουδούνι ξαναχτυπά!
Και η νέα σχολική χρονιά είναι πλέον έτοιμη να ξεκινήσει για ακόμα φορά, προσφέροντας απλόχερα στους μαθητές της, τις γνώσεις αλλά και τα απαιτούμενα «όπλα» για να προχωρήσουν δυναμικά και με ασφάλεια στη ζωή τους.
Μετά από ένα καλοκαίρι ανεμελιάς, ξεκούρασης, παιχνιδιού και ξενοιασιάς τα παιδιά πρέπει να γεμίσουν ξανά τις σχολικές τους τσάντες με τα απαραίτητα εφόδια του μαθητή, αλλά πάνω απ’ όλα με υπευθυνότητα, ομαδικότητα, επιμέλεια, πειθαρχία, συνέπεια και δεκτικότητα προς τις καινούριες γνώσεις που οι δάσκαλοί τους πρόθυμοι θα τους προσφέρουν. Κάθε αρχή και δύσκολη, όπως λένε όλοι, αλλά αν υπάρχουν οι κατάλληλες προϋποθέσεις όλα γίνονται πιο εύκολα και προσιτά. Είναι κοινώς και αναντίρρητα αποδεκτό ότι τα περισσότερα παιδιά, ειδικά εκείνα που βρίσκονται σε μικρή ηλικία, αντιμετωπίζουν κάποιες φοβίες με την έλευσή τους στα σχολεία που έχουν ως επακόλουθο την εμφάνιση δυσπροσαρμοστικής συμπεριφοράς. Η «σχολική φοβία» του παιδιού συνδέεται με την ιδέα ότι θα πρέπει να εγκαταλείψει το οικογενειακό του περιβάλλον αλλά και με την εντύπωση μήπως κατά τη διάρκεια της απουσίας του η μητέρα του πάθει κάτι κακό… Επομένως επικαλείται διάφορες δικαιολογίες για την απουσία του από το σχολείο και την παραμονή στο σπίτι του στο οποίο νιώθει ασφάλεια και σιγουριά. Η υπερπροστατευτικότητα της μητέρας, η εξαρτητική σχέση του παιδιού από την ίδια, καθώς και η δυσλειτουργική δομή της οικογένειας αλλά και η έλλειψη επικοινωνίας των μελών της, αποτελούν μερικούς από τους λόγους που σχετίζονται με την οικογένεια και μπορούν να προκαλέσουν τη «σχολειοφοβία». Πρέπει να γίνει κοινή συνείδηση ότι αυτό που έχει σημασία εκτός από τη ταχεία και επιτυχή επιστροφή του παιδιού στο σχολείο είναι τόσο η ομαλή του επανένταξη και προσαρμογή στο σχολικό περιβάλλον, όσο και η αποκατάσταση της ομαλής λειτουργίας μέσα στην οικογένεια. Ο βαθμός επίτευξης αυτού του στόχου εξαρτάται άμεσα από το κατά πόσο οι ίδιοι οι γονείς θέλουν να βοηθήσουν το παιδί τους. Το βέβαιο είναι ότι οφείλουν να το βοηθήσουν. Ο ρόλος του σχολείου στην διαμόρφωση της προσωπικότητας του παιδιού είναι πολύπλευρος και απαραίτητος.
Η έννοια της ομαδοποίησης των μαθητών σε συγκεκριμένες τοποθεσίες για να διδαχτούν υφίσταται από την εποχή των Κλασσικών χρόνων της ελληνικής αρχαιότητας. Η Ακαδημία του Πλάτωνα και η Περιπατητική Σχολή αποτελούσαν οργανωμένα δημόσια εκπαιδευτικά ιδρύματα προς αντίθεση της κατ' οίκον ιδιαίτερης διδασκαλίας την οποία επιτελούσαν οι «παιδοτρίβες». Η Βυζαντινή αυτοκρατορία είχε, από το 425 μ.Χ., εκπαιδευτικό σύστημα που ξεκινούσε από την στοιχειώδη εκπαίδευση η οποία ήταν προαπαιτούμενο για τους στρατιωτικούς. Από τότε επικρατούσε η ανάγκη μάθησης και απόκτησης των απαιτούμενων γνώσεων για την επιβίωση. Η σχολική εκπαίδευση εκφράζει τις αξίες, τις στάσεις και τους σκοπούς της κοινωνίας, και, επομένως, η οργάνωση και η δομή του σχολείου μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την ανάπτυξη της προσωπικότητας και την ισορροπία της ψυχικής υγείας του εκάστοτε παιδιού. Η ιδέα της κοινωνικοποίησης του μαθητή είναι απόλυτα συνυφασμένη με την εκπαίδευση στο σχολείο. Η καλή και σωστή λειτουργία του σχολείου βοηθά όλα τα παιδιά να αναπτύξουν τις κοινωνικές τους ικανότητες με τη συνεχόμενη επαφή τους με συνομήλικους και όχι μόνο αλλά και με τις διάφορες δραστηριότητες που κάνουν στα πλαίσια της εκπαιδευτικής διδασκαλίας τους. Το σχολείο λειτουργεί σα μια προέκταση της κοινότητας και της οικογένειας και όχι ως ένα σύστημα που είναι απομονωμένο και λειτουργεί ανεξάρτητα από αυτά.
Μεγάλη είναι και η συμβολή του δασκάλου στη διαμόρφωση του χαρακτήρα του μαθητή. Ένας δάσκαλος μπορεί να λειτουργεί ακόμα και ψυχοθερα¬πευτικά στο παιδί, αρκεί και ο ίδιος βέβαια να το θέλει και να είναι σε θέση να το κάνει ανακαλύπτοντας τις κατάλληλες μεθόδους διδασκαλίας. Επομένως καταλήγουμε εύκολα στο συμπέρασμα ότι οι γνώσεις και οι εμπειρίες που παίρνουμε από τα σχολικά μας χρόνια είναι αναγκαία εφόδια για την μετέπειτα εξέλιξή μας σαν πολίτες, αλλά πάνω από όλα σαν άνθρωποι. Οφείλουμε να σεβόμαστε τον εκάστοτε δάσκαλο-καθηγητή που προσπαθεί να μας εμφυσήσει τις γνώσεις του, και μέσω της διδασκαλίας του να βάλει το δικό του «λιθαράκι» στο δύσκολο έργο του κτισίματος της προσωπικότητας αλλά και του ήθους μας.
Καλή σχολική χρονιά!
Καστρινού Ανδριάνα
Ιστορικός-Αρχαιολόγος
Και η νέα σχολική χρονιά είναι πλέον έτοιμη να ξεκινήσει για ακόμα φορά, προσφέροντας απλόχερα στους μαθητές της, τις γνώσεις αλλά και τα απαιτούμενα «όπλα» για να προχωρήσουν δυναμικά και με ασφάλεια στη ζωή τους.
Μετά από ένα καλοκαίρι ανεμελιάς, ξεκούρασης, παιχνιδιού και ξενοιασιάς τα παιδιά πρέπει να γεμίσουν ξανά τις σχολικές τους τσάντες με τα απαραίτητα εφόδια του μαθητή, αλλά πάνω απ’ όλα με υπευθυνότητα, ομαδικότητα, επιμέλεια, πειθαρχία, συνέπεια και δεκτικότητα προς τις καινούριες γνώσεις που οι δάσκαλοί τους πρόθυμοι θα τους προσφέρουν. Κάθε αρχή και δύσκολη, όπως λένε όλοι, αλλά αν υπάρχουν οι κατάλληλες προϋποθέσεις όλα γίνονται πιο εύκολα και προσιτά. Είναι κοινώς και αναντίρρητα αποδεκτό ότι τα περισσότερα παιδιά, ειδικά εκείνα που βρίσκονται σε μικρή ηλικία, αντιμετωπίζουν κάποιες φοβίες με την έλευσή τους στα σχολεία που έχουν ως επακόλουθο την εμφάνιση δυσπροσαρμοστικής συμπεριφοράς. Η «σχολική φοβία» του παιδιού συνδέεται με την ιδέα ότι θα πρέπει να εγκαταλείψει το οικογενειακό του περιβάλλον αλλά και με την εντύπωση μήπως κατά τη διάρκεια της απουσίας του η μητέρα του πάθει κάτι κακό… Επομένως επικαλείται διάφορες δικαιολογίες για την απουσία του από το σχολείο και την παραμονή στο σπίτι του στο οποίο νιώθει ασφάλεια και σιγουριά. Η υπερπροστατευτικότητα της μητέρας, η εξαρτητική σχέση του παιδιού από την ίδια, καθώς και η δυσλειτουργική δομή της οικογένειας αλλά και η έλλειψη επικοινωνίας των μελών της, αποτελούν μερικούς από τους λόγους που σχετίζονται με την οικογένεια και μπορούν να προκαλέσουν τη «σχολειοφοβία». Πρέπει να γίνει κοινή συνείδηση ότι αυτό που έχει σημασία εκτός από τη ταχεία και επιτυχή επιστροφή του παιδιού στο σχολείο είναι τόσο η ομαλή του επανένταξη και προσαρμογή στο σχολικό περιβάλλον, όσο και η αποκατάσταση της ομαλής λειτουργίας μέσα στην οικογένεια. Ο βαθμός επίτευξης αυτού του στόχου εξαρτάται άμεσα από το κατά πόσο οι ίδιοι οι γονείς θέλουν να βοηθήσουν το παιδί τους. Το βέβαιο είναι ότι οφείλουν να το βοηθήσουν. Ο ρόλος του σχολείου στην διαμόρφωση της προσωπικότητας του παιδιού είναι πολύπλευρος και απαραίτητος.
Η έννοια της ομαδοποίησης των μαθητών σε συγκεκριμένες τοποθεσίες για να διδαχτούν υφίσταται από την εποχή των Κλασσικών χρόνων της ελληνικής αρχαιότητας. Η Ακαδημία του Πλάτωνα και η Περιπατητική Σχολή αποτελούσαν οργανωμένα δημόσια εκπαιδευτικά ιδρύματα προς αντίθεση της κατ' οίκον ιδιαίτερης διδασκαλίας την οποία επιτελούσαν οι «παιδοτρίβες». Η Βυζαντινή αυτοκρατορία είχε, από το 425 μ.Χ., εκπαιδευτικό σύστημα που ξεκινούσε από την στοιχειώδη εκπαίδευση η οποία ήταν προαπαιτούμενο για τους στρατιωτικούς. Από τότε επικρατούσε η ανάγκη μάθησης και απόκτησης των απαιτούμενων γνώσεων για την επιβίωση. Η σχολική εκπαίδευση εκφράζει τις αξίες, τις στάσεις και τους σκοπούς της κοινωνίας, και, επομένως, η οργάνωση και η δομή του σχολείου μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την ανάπτυξη της προσωπικότητας και την ισορροπία της ψυχικής υγείας του εκάστοτε παιδιού. Η ιδέα της κοινωνικοποίησης του μαθητή είναι απόλυτα συνυφασμένη με την εκπαίδευση στο σχολείο. Η καλή και σωστή λειτουργία του σχολείου βοηθά όλα τα παιδιά να αναπτύξουν τις κοινωνικές τους ικανότητες με τη συνεχόμενη επαφή τους με συνομήλικους και όχι μόνο αλλά και με τις διάφορες δραστηριότητες που κάνουν στα πλαίσια της εκπαιδευτικής διδασκαλίας τους. Το σχολείο λειτουργεί σα μια προέκταση της κοινότητας και της οικογένειας και όχι ως ένα σύστημα που είναι απομονωμένο και λειτουργεί ανεξάρτητα από αυτά.
Μεγάλη είναι και η συμβολή του δασκάλου στη διαμόρφωση του χαρακτήρα του μαθητή. Ένας δάσκαλος μπορεί να λειτουργεί ακόμα και ψυχοθερα¬πευτικά στο παιδί, αρκεί και ο ίδιος βέβαια να το θέλει και να είναι σε θέση να το κάνει ανακαλύπτοντας τις κατάλληλες μεθόδους διδασκαλίας. Επομένως καταλήγουμε εύκολα στο συμπέρασμα ότι οι γνώσεις και οι εμπειρίες που παίρνουμε από τα σχολικά μας χρόνια είναι αναγκαία εφόδια για την μετέπειτα εξέλιξή μας σαν πολίτες, αλλά πάνω από όλα σαν άνθρωποι. Οφείλουμε να σεβόμαστε τον εκάστοτε δάσκαλο-καθηγητή που προσπαθεί να μας εμφυσήσει τις γνώσεις του, και μέσω της διδασκαλίας του να βάλει το δικό του «λιθαράκι» στο δύσκολο έργο του κτισίματος της προσωπικότητας αλλά και του ήθους μας.
Καλή σχολική χρονιά!
Καστρινού Ανδριάνα
Ιστορικός-Αρχαιολόγος
Σάββατο 11 Σεπτεμβρίου 2010
11 Σεπτεμβρίου 2001. H αρχή του «τέλους»
11 Σεπτεμβρίου 2001.
H αρχή του «τέλους»…
Ημέρα σταθμός στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών αποτελεί η 11η Σεπτεμβρίου 2001. Ήταν όταν όλη η γή παρακολούθησε άναυδη σε παγκόσμια τηλεοπτική προβολή την πτώση των δίδυμων πύργων της Αμερικής, εξαιτίας της σύγκρουσης δυο επιβατικών αεροπλάνων των αεροπορικών εταιρειών «United Airlines» και «American Airlines», τα οποία είχαν καταληφθεί από τρομοκράτες, και έπεσαν επάνω στον Βόρειο και τον Νότιο πύργο, με μικρή σχετικά διαφορά χρόνου ανοίγοντας έτσι ένα κύκλο τρομοκρατικών επιθέσεων, δίχως τέλος.
Πρόκειται για δυο από τα επτά κτίρια του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου, σύμπλεγμα επτά κτιρίων που σχεδιάστηκαν από τον Αμερικανοϊάπωνα αρχιτέκτονα Μινόρου Γιαμασάκι και η κατασκευή του ξεκίνησε το 1966, τα οποία ήταν τα ψηλότερα στον κόσμο, με 110 ορόφους το καθένα και πήραν το όνομα «Δίδυμοι Πύργοι».
Οι Δίδυμοι Πύργοι, κατέρρευσαν λίγη ώρα μετά τις συγκρούσεις των αεροσκαφών επάνω τους, προκαλώντας χιλιάδες απώλειες. Ο τραγικός απολογισμός είναι, εκτός των 19 αεροπειρατών, συνολικά από τις επιθέσεις, 2973 άνθρωποι περίπου που βρίσκονταν εκείνη την ώρα εκεί να χάσουν τόσο άδικα και αναίτια την ζωή τους. Η κυβέρνηση Μπους ισχυρίστηκε λίγες μέρες μετά ότι το συμβάν πραγματοποίησαν ισλαμιστές τρομοκράτες, οργανωμένοι από την οργάνωση Αλ Κάιντα και τον Σαουδάραβα επιχειρηματία αρχηγό της Οσάμα μπιν Λάντεν, με σκοπό να πλήξουν τον μεγαλύτερο εχθρό τους χτυπώντας τα σύμβολα της δύναμής του. Όμως σήμερα όλοι γνωρίζουν, κατόπιν αποδείξεων, ότι όλα αυτά ήταν προσχεδιασμένα και σκηνοθετημένα από την κυβέρνηση Μπους.
Οι θλιβερές συνέπειες αυτής της επίθεσης δεν άργησαν να φανούν. Οι Ηνωμένες Πολιτείες πραγματοποίησαν άμεσα δυο πολεμικές επιθέσεις ενάντια του Αφγανιστάν, στις 7 Οκτωβρίου 2001, και του Ιράκ, στις 20 Μαρτίου 2003, στα πλαίσια του πολέμου κατά της τρομοκρατίας.
Αρκετοί ήταν εκείνοι που δεν άργησαν να συσχετίσουν
τα γεγονότα εκείνης της μέρας με τους αριθμούς, παρουσιάζοντας μια σειρά από συμπτώσεις. Χρησιμοποιώντας λοιπόν τη θεωρία της συγχρονικότητας, κατά την οποία υπάρχουν «συμπτώσεις» σε γεγονότα, αριθμούς, ονόματα κτλ, υποστηρίζουν ότι για παράδειγμα οι Δίδυμοι πύργοι πού χτυπήθηκαν την 11η Σεπτεμβρίου μοιάζουν οπτικά με τον αριθμό 11, ή ότι μετά την 11η Σεπτεμβρίου μένουν άλλες 111 μέρες μέχρι το τέλος του έτους και άλλα πολλά. Τυχαίο;! Επομένως εύλογα αναπτύσσεται το ερώτημα «πρόκειται όντως για συμπτώσεις ή όχι;» Βέβαια κανένας δεν είναι αρμόδιος να απαντήσει σε αυτό.
Το μοναδικό «φωτεινό» σημείο σε αυτή την καταστροφή φαίνεται να είναι η ανακάλυψη σκελετού ενός πλοίου-φάντασμα ηλικίας τουλάχιστον 200 χρόνων, δίπλα στο «σημείο μηδέν» των Δίδυμων Πύργων. Οι ειδικοί τοποθετούν τη ναυπήγηση του πλοίου από τα μέσα έως τα τέλη του 18ου αιώνα, και λένε ότι το κουφάρι του δεν φαίνεται να έχει υποστεί ανθρώπινες αλλοιώσεις τα τελευταία 200 χρόνια.
Η 11η λοιπόν Σεπτεμβρίου αποτελεί τη μεγαλύτερη τρομοκρατική επίθεση που έχει συμβεί έως τώρα, αλλά και κομβικό σημείο της παγκόσμιας ιστορίας, καθώς προκάλεσε πολλές και ριζικές αλλαγές στις διεθνείς σχέσεις, στην κοινωνική και πολιτική ζωή σε όλο τον κόσμο. Εάν είχε αποφευχθεί η εν λόγω καταστροφή ίσως τα πράγματα να ήταν καλύτερα…ή μάλλον σίγουρα θα ήταν καλύτερα.
Καστρινού Ανδριάνα
Ιστορικός-Αρχαιολόγος
H αρχή του «τέλους»…
Ημέρα σταθμός στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών αποτελεί η 11η Σεπτεμβρίου 2001. Ήταν όταν όλη η γή παρακολούθησε άναυδη σε παγκόσμια τηλεοπτική προβολή την πτώση των δίδυμων πύργων της Αμερικής, εξαιτίας της σύγκρουσης δυο επιβατικών αεροπλάνων των αεροπορικών εταιρειών «United Airlines» και «American Airlines», τα οποία είχαν καταληφθεί από τρομοκράτες, και έπεσαν επάνω στον Βόρειο και τον Νότιο πύργο, με μικρή σχετικά διαφορά χρόνου ανοίγοντας έτσι ένα κύκλο τρομοκρατικών επιθέσεων, δίχως τέλος.
Πρόκειται για δυο από τα επτά κτίρια του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου, σύμπλεγμα επτά κτιρίων που σχεδιάστηκαν από τον Αμερικανοϊάπωνα αρχιτέκτονα Μινόρου Γιαμασάκι και η κατασκευή του ξεκίνησε το 1966, τα οποία ήταν τα ψηλότερα στον κόσμο, με 110 ορόφους το καθένα και πήραν το όνομα «Δίδυμοι Πύργοι».
Οι Δίδυμοι Πύργοι, κατέρρευσαν λίγη ώρα μετά τις συγκρούσεις των αεροσκαφών επάνω τους, προκαλώντας χιλιάδες απώλειες. Ο τραγικός απολογισμός είναι, εκτός των 19 αεροπειρατών, συνολικά από τις επιθέσεις, 2973 άνθρωποι περίπου που βρίσκονταν εκείνη την ώρα εκεί να χάσουν τόσο άδικα και αναίτια την ζωή τους. Η κυβέρνηση Μπους ισχυρίστηκε λίγες μέρες μετά ότι το συμβάν πραγματοποίησαν ισλαμιστές τρομοκράτες, οργανωμένοι από την οργάνωση Αλ Κάιντα και τον Σαουδάραβα επιχειρηματία αρχηγό της Οσάμα μπιν Λάντεν, με σκοπό να πλήξουν τον μεγαλύτερο εχθρό τους χτυπώντας τα σύμβολα της δύναμής του. Όμως σήμερα όλοι γνωρίζουν, κατόπιν αποδείξεων, ότι όλα αυτά ήταν προσχεδιασμένα και σκηνοθετημένα από την κυβέρνηση Μπους.
Οι θλιβερές συνέπειες αυτής της επίθεσης δεν άργησαν να φανούν. Οι Ηνωμένες Πολιτείες πραγματοποίησαν άμεσα δυο πολεμικές επιθέσεις ενάντια του Αφγανιστάν, στις 7 Οκτωβρίου 2001, και του Ιράκ, στις 20 Μαρτίου 2003, στα πλαίσια του πολέμου κατά της τρομοκρατίας.
Αρκετοί ήταν εκείνοι που δεν άργησαν να συσχετίσουν
τα γεγονότα εκείνης της μέρας με τους αριθμούς, παρουσιάζοντας μια σειρά από συμπτώσεις. Χρησιμοποιώντας λοιπόν τη θεωρία της συγχρονικότητας, κατά την οποία υπάρχουν «συμπτώσεις» σε γεγονότα, αριθμούς, ονόματα κτλ, υποστηρίζουν ότι για παράδειγμα οι Δίδυμοι πύργοι πού χτυπήθηκαν την 11η Σεπτεμβρίου μοιάζουν οπτικά με τον αριθμό 11, ή ότι μετά την 11η Σεπτεμβρίου μένουν άλλες 111 μέρες μέχρι το τέλος του έτους και άλλα πολλά. Τυχαίο;! Επομένως εύλογα αναπτύσσεται το ερώτημα «πρόκειται όντως για συμπτώσεις ή όχι;» Βέβαια κανένας δεν είναι αρμόδιος να απαντήσει σε αυτό.
Το μοναδικό «φωτεινό» σημείο σε αυτή την καταστροφή φαίνεται να είναι η ανακάλυψη σκελετού ενός πλοίου-φάντασμα ηλικίας τουλάχιστον 200 χρόνων, δίπλα στο «σημείο μηδέν» των Δίδυμων Πύργων. Οι ειδικοί τοποθετούν τη ναυπήγηση του πλοίου από τα μέσα έως τα τέλη του 18ου αιώνα, και λένε ότι το κουφάρι του δεν φαίνεται να έχει υποστεί ανθρώπινες αλλοιώσεις τα τελευταία 200 χρόνια.
Η 11η λοιπόν Σεπτεμβρίου αποτελεί τη μεγαλύτερη τρομοκρατική επίθεση που έχει συμβεί έως τώρα, αλλά και κομβικό σημείο της παγκόσμιας ιστορίας, καθώς προκάλεσε πολλές και ριζικές αλλαγές στις διεθνείς σχέσεις, στην κοινωνική και πολιτική ζωή σε όλο τον κόσμο. Εάν είχε αποφευχθεί η εν λόγω καταστροφή ίσως τα πράγματα να ήταν καλύτερα…ή μάλλον σίγουρα θα ήταν καλύτερα.
Καστρινού Ανδριάνα
Ιστορικός-Αρχαιολόγος
Τρίτη 31 Αυγούστου 2010
«Το μοναδικό ασφαλές τσιγάρο είναι το τελευταίο σου»
«Το μοναδικό ασφαλές τσιγάρο
είναι το τελευταίο σου»
1η Σεπτεμβρίου, ημέρα σταθμός για την «ιστορία» του καπνίσματος, καθώς τίθεται πλέον σε εφαρμογή η καθολική απαγόρευσή του, χωρίς εξαίρεση, σε όλους τους δημόσιους χώρους ενώ καταργούνται τα καπνιστήρια σε όλους τους χώρους εργασίας. Επίσης απαγορεύεται πια οποιαδήποτε εξωτερική διαφήμιση για τσιγάρα ακόμη και στις τέντες των περιπτέρων. Επιτρέπεται εσωτερικά μόνο στα μαγαζιά με είδη καπνού. Προβλέπονται πρόστιμα από 500 έως και 10000 ευρώ για τους παραβάτες. Η υπουργός Υγείας, Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου σε δηλώσεις της, τόνισε ότι αυστηροποιούνται οι έλεγχοι τους οποίους θα πραγματοποιούν επόπτες δημόσιας υγείας των νομαρχιών, η δημοτική αστυνομία αλλά και το Λιμενικό Σώμα στους χώρους ευθύνης του. Κατά πόσο βέβαια θα τηρηθούν τα εν λόγω, δεν το ξέρουμε ακόμα αλλά ας ελπίσουμε ότι όλοι θα κατανοήσουν την ζωτική αξία του μέτρου αυτού.
Είναι ευρέως γνωστό και αναντίρρητα αποδεκτό ότι κάθε 13 δευτερόλεπτα 1 άνθρωπος πεθαίνει εξ αιτίας του καπνίσματος. Αναμφισβήτητα λοιπόν το ποσοστό των θανάτων που σχετίζονται με το κάπνισμα είναι πολύ υψηλό. Έτσι οι διάφορες ενέργειες από την πλευρά των κρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι απόλυτα αναγκαίες. Έχει παρατηρηθεί ότι το μεγαλύτερο ποσοστό καπνιστών είναι νέοι κυρίως εφηβικής ηλικίας. Πολύ συχνά το κάπνισμα αρχίζει τυχαία. Χωρίς να το πολυσκεφτούν τα παιδιά ακολουθούν το «ρεύμα» παρασυρόμενοι από έτερους συνομήλικους τους. Αρκετοί είναι αυτοί που έχουν την ψευδαίσθηση ότι με το κάπνισμα μεγάλωσαν η ότι τους προσδίδει κάποιο «στυλ». Για μερικούς, το κάπνισμα αποτελεί ένα μέσο
για να εισχωρήσουν και να ανήκουν στους σωστούς, κατά τη γνώμη τους, κύκλους/ομάδες. Υπάρχουν βέβαια και εκείνοι που δοκιμάζουν τον καπνό από περιέργεια αλλά και αυτοί που καπνίζουν από αντίδραση στους κανονισμούς. Το κάπνισμα έχει γίνει συνήθεια για αρκετούς νέους. Μερικοί συνηθίζουν να καπνίζουν στα διαλείμματα και σε άλλους αρέσει να καπνίζουν μετά το γεύμα. Όταν μία συνήθεια εδραιωθεί είναι δύσκολο να την κόψει κανείς.
Άμεσο και σημαντικότατο ρόλο στη διαμόρφωση της καπνιστικής συνήθειας και των ενδεχόμενων ασθενειών των παιδιών παίζει το οικογενειακό περιβάλλον. Αυτό σημαίνει ότι τα παιδιά με πατέρα καπνιστή έχουν κατά 42%, περισσότερες πιθανότητες, από τα παιδιά των μη καπνιστών, να παρουσιάσουν καρκίνο, μια από τις πλέον διαδεδομένες και συχνές επιπτώσεις του τσιγάρου. Το τσιγάρο περιέχει 4000 ουσίες απόλυτα καταστροφικές για την υγεία, μεταξύ των οποίων είναι η πίσσα, από τις πλέον βλαβερές, και η νικοτίνη.
Όλοι πρέπει να αναλογιστούμε τις σοβαρότατες ασθένειες που προκαλούνται από το κάπνισμα οι οποίες ποικίλουν. Ο καρκίνος του πνεύμονα, το άσθμα, η βρογχίτιδα, η πνευμονία, τα εμφράγματα, το έλκος, η ελάττωση της πνευματικής διαύγειας, η μείωση της σωματικής ευεξίας και το κιτρίνισμα των δοντιών είναι λίγα από τα προβλήματα της εξάρτησης αυτής. Υπάρχουν τέσσερις τύποι καπνιστών: οι γνώστες, οι οποίοι γνωρίζουν σχετικά με το κάπνισμα αλλά δεν έχουν αποφασίσει αν θα το αρχίσουν ή όχι, οι πειραματιζόμενοι, που καπνίζουν σποραδικά, πιθανώς μόνο στα πάρτυ, συχνά περνούν πολλοί μήνες χωρίς να έχουν καπνίσει, οι τακτικοί, αυτοί που καπνίζουν τακτικά δηλαδή, π.χ. το σαββατοκύριακο ή τακτικά μέσα στην ημέρα, και τέλος οι εθισμένοι, οι οποίοι έχουν εθιστεί στη νικοτίνη και υποφέρουν από στερητικά συμπτώματα όταν δεν μπορούν να καπνίσουν. Ας δούμε λοιπόν σε πια κατηγορία ανήκουμε και ας πράξουμε αναλόγως σκεπτόμενοι πρώτα από όλα την αξία της υγείας μας και κατ’ επέκταση της ίδιας μας της ζωής, την οποία καταστρέφει αργά αλλά απόλυτα αποτελεσματικά το κάπνισμα. Η κατηγορία βέβαια στην οποία πρέπει να ενταχθούμε για να ζήσουμε καλά και για πολύ χρόνο ακόμα είναι μόνο μια, αυτή των μη καπνιστών. Η επιλογή είναι προσωπική απόφαση, η πράξη όμως είναι απόφαση ζωής.
Καστρινού Ανδριάνα
Ιστορικός-Αρχαιολόγος
είναι το τελευταίο σου»
1η Σεπτεμβρίου, ημέρα σταθμός για την «ιστορία» του καπνίσματος, καθώς τίθεται πλέον σε εφαρμογή η καθολική απαγόρευσή του, χωρίς εξαίρεση, σε όλους τους δημόσιους χώρους ενώ καταργούνται τα καπνιστήρια σε όλους τους χώρους εργασίας. Επίσης απαγορεύεται πια οποιαδήποτε εξωτερική διαφήμιση για τσιγάρα ακόμη και στις τέντες των περιπτέρων. Επιτρέπεται εσωτερικά μόνο στα μαγαζιά με είδη καπνού. Προβλέπονται πρόστιμα από 500 έως και 10000 ευρώ για τους παραβάτες. Η υπουργός Υγείας, Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου σε δηλώσεις της, τόνισε ότι αυστηροποιούνται οι έλεγχοι τους οποίους θα πραγματοποιούν επόπτες δημόσιας υγείας των νομαρχιών, η δημοτική αστυνομία αλλά και το Λιμενικό Σώμα στους χώρους ευθύνης του. Κατά πόσο βέβαια θα τηρηθούν τα εν λόγω, δεν το ξέρουμε ακόμα αλλά ας ελπίσουμε ότι όλοι θα κατανοήσουν την ζωτική αξία του μέτρου αυτού.
Είναι ευρέως γνωστό και αναντίρρητα αποδεκτό ότι κάθε 13 δευτερόλεπτα 1 άνθρωπος πεθαίνει εξ αιτίας του καπνίσματος. Αναμφισβήτητα λοιπόν το ποσοστό των θανάτων που σχετίζονται με το κάπνισμα είναι πολύ υψηλό. Έτσι οι διάφορες ενέργειες από την πλευρά των κρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι απόλυτα αναγκαίες. Έχει παρατηρηθεί ότι το μεγαλύτερο ποσοστό καπνιστών είναι νέοι κυρίως εφηβικής ηλικίας. Πολύ συχνά το κάπνισμα αρχίζει τυχαία. Χωρίς να το πολυσκεφτούν τα παιδιά ακολουθούν το «ρεύμα» παρασυρόμενοι από έτερους συνομήλικους τους. Αρκετοί είναι αυτοί που έχουν την ψευδαίσθηση ότι με το κάπνισμα μεγάλωσαν η ότι τους προσδίδει κάποιο «στυλ». Για μερικούς, το κάπνισμα αποτελεί ένα μέσο
για να εισχωρήσουν και να ανήκουν στους σωστούς, κατά τη γνώμη τους, κύκλους/ομάδες. Υπάρχουν βέβαια και εκείνοι που δοκιμάζουν τον καπνό από περιέργεια αλλά και αυτοί που καπνίζουν από αντίδραση στους κανονισμούς. Το κάπνισμα έχει γίνει συνήθεια για αρκετούς νέους. Μερικοί συνηθίζουν να καπνίζουν στα διαλείμματα και σε άλλους αρέσει να καπνίζουν μετά το γεύμα. Όταν μία συνήθεια εδραιωθεί είναι δύσκολο να την κόψει κανείς.
Άμεσο και σημαντικότατο ρόλο στη διαμόρφωση της καπνιστικής συνήθειας και των ενδεχόμενων ασθενειών των παιδιών παίζει το οικογενειακό περιβάλλον. Αυτό σημαίνει ότι τα παιδιά με πατέρα καπνιστή έχουν κατά 42%, περισσότερες πιθανότητες, από τα παιδιά των μη καπνιστών, να παρουσιάσουν καρκίνο, μια από τις πλέον διαδεδομένες και συχνές επιπτώσεις του τσιγάρου. Το τσιγάρο περιέχει 4000 ουσίες απόλυτα καταστροφικές για την υγεία, μεταξύ των οποίων είναι η πίσσα, από τις πλέον βλαβερές, και η νικοτίνη.
Όλοι πρέπει να αναλογιστούμε τις σοβαρότατες ασθένειες που προκαλούνται από το κάπνισμα οι οποίες ποικίλουν. Ο καρκίνος του πνεύμονα, το άσθμα, η βρογχίτιδα, η πνευμονία, τα εμφράγματα, το έλκος, η ελάττωση της πνευματικής διαύγειας, η μείωση της σωματικής ευεξίας και το κιτρίνισμα των δοντιών είναι λίγα από τα προβλήματα της εξάρτησης αυτής. Υπάρχουν τέσσερις τύποι καπνιστών: οι γνώστες, οι οποίοι γνωρίζουν σχετικά με το κάπνισμα αλλά δεν έχουν αποφασίσει αν θα το αρχίσουν ή όχι, οι πειραματιζόμενοι, που καπνίζουν σποραδικά, πιθανώς μόνο στα πάρτυ, συχνά περνούν πολλοί μήνες χωρίς να έχουν καπνίσει, οι τακτικοί, αυτοί που καπνίζουν τακτικά δηλαδή, π.χ. το σαββατοκύριακο ή τακτικά μέσα στην ημέρα, και τέλος οι εθισμένοι, οι οποίοι έχουν εθιστεί στη νικοτίνη και υποφέρουν από στερητικά συμπτώματα όταν δεν μπορούν να καπνίσουν. Ας δούμε λοιπόν σε πια κατηγορία ανήκουμε και ας πράξουμε αναλόγως σκεπτόμενοι πρώτα από όλα την αξία της υγείας μας και κατ’ επέκταση της ίδιας μας της ζωής, την οποία καταστρέφει αργά αλλά απόλυτα αποτελεσματικά το κάπνισμα. Η κατηγορία βέβαια στην οποία πρέπει να ενταχθούμε για να ζήσουμε καλά και για πολύ χρόνο ακόμα είναι μόνο μια, αυτή των μη καπνιστών. Η επιλογή είναι προσωπική απόφαση, η πράξη όμως είναι απόφαση ζωής.
Καστρινού Ανδριάνα
Ιστορικός-Αρχαιολόγος
Τετάρτη 18 Αυγούστου 2010
Ηγέτης : γεννιέσαι ή γίνεσαι;
Ηγέτης : γεννιέσαι
ή γίνεσαι;
Ο ολοένα εντονότερος ρυθμός με τον οποίο επέρχονται οι αλλαγές στο καθημερινό τρόπο επιβίωσης, είναι ένας σημαντικός παράγοντας για την αναζήτηση ενός ικανού ατόμου -ενός «ηγέτη»- πάνω στο οποίο θα στηριχθούμε αλλά και θα αποθέσουμε τις ελπίδες για έναν καλύτερο και ευκολότερο τρόπο ζωής. Το ερώτημα βέβαια που αναπτύσσεται είναι εάν για να γίνει κανείς ηγέτης πρέπει να διαθέτει ικανότητα ή να διαθέτει τύχη. Το σίγουρο είναι ότι η ηγεσία είναι το κόστος που πληρώνει η κοινωνία για την αδυναμία της να αυτoοργανωθεί. Ο ηγέτης για να έχει τα χαρακτηριστικά ηγέτη, πρέπει να μπορεί να ηγηθεί προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση για ένα συγκεκριμένο σκοπό και ταυτόχρονα να υπάρχει μια ομάδα που θα μπορεί να ακολουθεί την πορεία που ο ίδιος υποδεικνύει. Ένας ηγέτης κρίνεται από την πρώτη στιγμή που αναλαμβάνει ηγετικές ευθύνες. Το να είσαι ηγέτης δεν είναι πάντα εύκολο. Απαιτεί υπομονή, προγραμματισμό εκ των προτέρων, άμεση και άριστη επικοινωνία με το λαό, ικανότητα αξιολόγησης της ανθρώπινης ποιότητας και φυσικά αναγνώριση των ορίων τους. Επιπρόσθετα, πρέπει να ανέχεται την διαφωνία και την αμφισβήτηση, αλλά και να χαρακτηρίζεται από πολιτική και κοινωνική ωριμότητα, καθώς και να επιδιώκει τη συμβουλή των άλλων. Οφείλει να είναι υπόδειγμα επιμελούς εργασίας και να διακατέχεται συχνά από το αίσθημα του καθήκοντος. Είναι κοινώς αποδεκτό ότι σήμερα που οι αλλαγές επέρχονται ραγδαία και στην κυριολεξία κατακλυζόμαστε από πληροφορίες, δεν είμαστε σε θέση να "γνωρίζουμε" τα πάντα, ο εκάστοτε ηγέτης πρέπει να μαθαίνει να χρησιμοποιεί τη διαίσθησή του και να είναι διορατικός. Πρέπει να παραβλέπει την προσωπική του εξουσία και αναγνώριση και να εστιάζει στο έργο που υπηρετεί.
Συχνά, θεωρούμε ότι οι ηγέτες είναι μοναδικές
προσωπικότητες. Το χάρισμα διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο στο να διαμορφωθεί αυτή η αντίληψη. Οι χαρισματικοί ηγέτες εμπνέουν έντονα συναισθήματα στο λαό καθώς επιβεβαιώνεται η άποψη ότι ο ηγέτης γεννιέται πάντα με το ανάλογο ταλέντο, το θέμα όμως είναι εάν θέλει πραγματικά να …ηγηθεί. Και εδώ έρχεται το ζήτημα της θέλησης και της σύμπτωσης. Ο ηγέτης δε σταματάει στο σύμπτωμα, αλλά το χρησιμοποιεί σαν αφορμή για να καταδείξει τα πραγματικά αίτια που πρέπει να αντιμετωπιστούν για να εκλείψει το αρνητικό σύμπτωμα ή να εδραιωθεί το θετικό. Πρέπει να τον χαρακτηρίζει η ικανότητα της εύρεσης της ευκαιρίας πίσω από την απειλή. Βέβαια σήμερα το έργο του είναι ως ένα σημείο γραφειοκρατικό και γι αυτό απαιτεί πάνω από όλα σωστή οργάνωση και πίστη.
Οι ηγέτες σπάνια γεννιούνται. Είτε έχουν την ειδικότητα του Δημάρχου είτε του Προέδρου είτε οτιδήποτε παρεμφερές, τόσο τα χαρακτηριστικά όσο και οι απαιτήσεις είναι οι ίδιες και ισχύουν ισάξια για όλους. Η τύχη και η επιμονή είναι πολύ σημαντικοί παράγοντες για την εξέλιξη και τη πορεία τους στο δύσκολο αυτό έργο που υπηρετούν. Το σίγουρο είναι ότι μπορούμε να κάνουμε και να γίνουμε οτιδήποτε θελήσουμε αρκεί να το πιστέψουμε πραγματικά.
Ο συμβιβασμός με τη μετριότητα αλλά και με σκοπιμότητες είναι τεκμήριο απουσίας ηγετικού χαρίσματος. Η ανοχή της μετριότητας προεξοφλεί το Βατερλό του εκάστοτε ηγέτη. Εξάλλου οι ικανοί ηγέτες κάνουν τους ανθρώπους να πιστεύουν ότι είναι στην καρδιά των γεγονότων, όχι στην περιφέρεια.(Warren Bennis)
Καστρινού Ανδριάνα
Ιστορικός-Αρχαιολόγος
ή γίνεσαι;
Ο ολοένα εντονότερος ρυθμός με τον οποίο επέρχονται οι αλλαγές στο καθημερινό τρόπο επιβίωσης, είναι ένας σημαντικός παράγοντας για την αναζήτηση ενός ικανού ατόμου -ενός «ηγέτη»- πάνω στο οποίο θα στηριχθούμε αλλά και θα αποθέσουμε τις ελπίδες για έναν καλύτερο και ευκολότερο τρόπο ζωής. Το ερώτημα βέβαια που αναπτύσσεται είναι εάν για να γίνει κανείς ηγέτης πρέπει να διαθέτει ικανότητα ή να διαθέτει τύχη. Το σίγουρο είναι ότι η ηγεσία είναι το κόστος που πληρώνει η κοινωνία για την αδυναμία της να αυτoοργανωθεί. Ο ηγέτης για να έχει τα χαρακτηριστικά ηγέτη, πρέπει να μπορεί να ηγηθεί προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση για ένα συγκεκριμένο σκοπό και ταυτόχρονα να υπάρχει μια ομάδα που θα μπορεί να ακολουθεί την πορεία που ο ίδιος υποδεικνύει. Ένας ηγέτης κρίνεται από την πρώτη στιγμή που αναλαμβάνει ηγετικές ευθύνες. Το να είσαι ηγέτης δεν είναι πάντα εύκολο. Απαιτεί υπομονή, προγραμματισμό εκ των προτέρων, άμεση και άριστη επικοινωνία με το λαό, ικανότητα αξιολόγησης της ανθρώπινης ποιότητας και φυσικά αναγνώριση των ορίων τους. Επιπρόσθετα, πρέπει να ανέχεται την διαφωνία και την αμφισβήτηση, αλλά και να χαρακτηρίζεται από πολιτική και κοινωνική ωριμότητα, καθώς και να επιδιώκει τη συμβουλή των άλλων. Οφείλει να είναι υπόδειγμα επιμελούς εργασίας και να διακατέχεται συχνά από το αίσθημα του καθήκοντος. Είναι κοινώς αποδεκτό ότι σήμερα που οι αλλαγές επέρχονται ραγδαία και στην κυριολεξία κατακλυζόμαστε από πληροφορίες, δεν είμαστε σε θέση να "γνωρίζουμε" τα πάντα, ο εκάστοτε ηγέτης πρέπει να μαθαίνει να χρησιμοποιεί τη διαίσθησή του και να είναι διορατικός. Πρέπει να παραβλέπει την προσωπική του εξουσία και αναγνώριση και να εστιάζει στο έργο που υπηρετεί.
Συχνά, θεωρούμε ότι οι ηγέτες είναι μοναδικές
προσωπικότητες. Το χάρισμα διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο στο να διαμορφωθεί αυτή η αντίληψη. Οι χαρισματικοί ηγέτες εμπνέουν έντονα συναισθήματα στο λαό καθώς επιβεβαιώνεται η άποψη ότι ο ηγέτης γεννιέται πάντα με το ανάλογο ταλέντο, το θέμα όμως είναι εάν θέλει πραγματικά να …ηγηθεί. Και εδώ έρχεται το ζήτημα της θέλησης και της σύμπτωσης. Ο ηγέτης δε σταματάει στο σύμπτωμα, αλλά το χρησιμοποιεί σαν αφορμή για να καταδείξει τα πραγματικά αίτια που πρέπει να αντιμετωπιστούν για να εκλείψει το αρνητικό σύμπτωμα ή να εδραιωθεί το θετικό. Πρέπει να τον χαρακτηρίζει η ικανότητα της εύρεσης της ευκαιρίας πίσω από την απειλή. Βέβαια σήμερα το έργο του είναι ως ένα σημείο γραφειοκρατικό και γι αυτό απαιτεί πάνω από όλα σωστή οργάνωση και πίστη.
Οι ηγέτες σπάνια γεννιούνται. Είτε έχουν την ειδικότητα του Δημάρχου είτε του Προέδρου είτε οτιδήποτε παρεμφερές, τόσο τα χαρακτηριστικά όσο και οι απαιτήσεις είναι οι ίδιες και ισχύουν ισάξια για όλους. Η τύχη και η επιμονή είναι πολύ σημαντικοί παράγοντες για την εξέλιξη και τη πορεία τους στο δύσκολο αυτό έργο που υπηρετούν. Το σίγουρο είναι ότι μπορούμε να κάνουμε και να γίνουμε οτιδήποτε θελήσουμε αρκεί να το πιστέψουμε πραγματικά.
Ο συμβιβασμός με τη μετριότητα αλλά και με σκοπιμότητες είναι τεκμήριο απουσίας ηγετικού χαρίσματος. Η ανοχή της μετριότητας προεξοφλεί το Βατερλό του εκάστοτε ηγέτη. Εξάλλου οι ικανοί ηγέτες κάνουν τους ανθρώπους να πιστεύουν ότι είναι στην καρδιά των γεγονότων, όχι στην περιφέρεια.(Warren Bennis)
Καστρινού Ανδριάνα
Ιστορικός-Αρχαιολόγος
Κυριακή 15 Αυγούστου 2010
Το «Πάσχα» του καλοκαιριού
15 Αύγουστος:
Το «Πάσχα» του καλοκαιριού.
Ο μήνας Αύγουστος είναι ο κατ’ εξοχήν Θεομητορικός μήνας.
Κάθε χρόνο στις 15 Αυγούστου, η 227η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό Ημερολόγιο (228η σε δίσεκτα έτη), γιορτάζεται η Κοίμηση Της Θεοτόκου συνεχίζοντας έτσι την παράδοση και την ιστορία αιώνων τώρα. Στην Παναγία μας δώσαμε κατά καιρούς μύρια ονόματα και χάρες, ανάλογα με τις ιδιότητές Της, το χρόνο που γιορτάζει, τη θέση όπου βρέθηκε, τη τοποθεσία που βρίσκεται η εκκλησία της. Υπάρχουν εικόνες Της σε όλο τον κόσμο με ποικίλα θέματα και παραστάσεις, Για παράδειγμα σε μια εικόνα Της πανέμορφη κρατάει αριστερά τον μικρό Χριστό και δεξιά της ένα κλαδί ανθισμένο ρόδο, "Ρόδο αμάραντο" είναι ο Χριστός που βλάστησε από την παρθένο, αλλά όλοι μας νιώθουμε "ρόδο αμάραντο" και φωνάζουμε και αυτή τη Θεοτόκο να μας βοηθήσει και να μας οδηγήσει στα δικά της «μονοπάτια». Έτσι εκείνη τη μέρα ολόκληρος ο Χριστιανικός κόσμος πλημμυρίζει τις εκκλησιές και τα μοναστήρια, για να γιορτάσει τη Μάνα της Χριστιανοσύνης, την Παναγία. Χιλιάδες πρόσωπα προσκυνητών, βουβά, χλωμά, συλλογισμένα, καταπονημένα, βασανισμένα, θα σηκώσουν ευλαβικά το βλέμμα τους ν’ ατενίσουν το χαμόγελο Εκείνης, ζητώντας Της ο καθένας και από κάτι διαφορετικό ανάλογα με τα προβλήματα και τις καταστάσεις που βιώνει. Το γονάτισμα του απλοϊκού προσκυνητή μπροστά στην εικόνα Της είναι η πιο γνήσια μεταφυσική διάσταση της ψυχής του. Την ημέρα αυτή οι καρδιές όλων των πιστών πλημμυρίζουν με ποικίλα συναισθήματα, χαρά, συγκίνηση, πίστη, αγάπη, και όλοι σπεύδουν χαρούμενοι να τιμήσουν τη Μεγαλόχαρη προσκυνώντας ευλαβικά την εικόνα της. Η σχέση μας με το Χριστό δεν είναι νοητική, γνωσιακή, συναισθηματική, πρακτική ή εμπειρική. Είναι σχέση προσωπική, βαθύτατα υπαρξιακή, καθολικά μεταμορφωτική. Η Αλήθεια του Χριστού δεν διδάσκεται, «δωρίζεται» στην Εκκλησία με τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος, όπου και ο πιστός γίνεται όμοιος με το Θεό. Είναι η αλήθεια που δεν επιδέχεται ερωτήσεις αλλά ζητά τις δικές μας νηπτικές απαντήσεις. Ο πιστός αντιλαμβάνεται τα πάντα μέσα από τον Θεό, μαζί με το Θεό, μέσα στο Θεό, αισθάνεται τον κόσμο μέσα στην ατμόσφαιρα της Χάρης Του. Είναι έτοιμος να δεχτεί με σεβασμό τα λόγια Του και να ακολουθήσει με πίστη τον δρόμο Του.
Πρόστρεξε, Μυροφόρα,
μονάχα εσένα πίστεψα
και λάτρεψα μονάχα εσένα,
κι ως τώρα μέσ’ στα αιματοστάλαχτα
μιας οργισμένης δύσης
Δέσποινα, στήριξέ με εσύ
και μη μ’ αφήσεις.....
Κ. Παλαμάς.
Καστρινού Ανδριάνα
Ιστορικός-Αρχαιολόγος
Το «Πάσχα» του καλοκαιριού.
Ο μήνας Αύγουστος είναι ο κατ’ εξοχήν Θεομητορικός μήνας.
Κάθε χρόνο στις 15 Αυγούστου, η 227η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό Ημερολόγιο (228η σε δίσεκτα έτη), γιορτάζεται η Κοίμηση Της Θεοτόκου συνεχίζοντας έτσι την παράδοση και την ιστορία αιώνων τώρα. Στην Παναγία μας δώσαμε κατά καιρούς μύρια ονόματα και χάρες, ανάλογα με τις ιδιότητές Της, το χρόνο που γιορτάζει, τη θέση όπου βρέθηκε, τη τοποθεσία που βρίσκεται η εκκλησία της. Υπάρχουν εικόνες Της σε όλο τον κόσμο με ποικίλα θέματα και παραστάσεις, Για παράδειγμα σε μια εικόνα Της πανέμορφη κρατάει αριστερά τον μικρό Χριστό και δεξιά της ένα κλαδί ανθισμένο ρόδο, "Ρόδο αμάραντο" είναι ο Χριστός που βλάστησε από την παρθένο, αλλά όλοι μας νιώθουμε "ρόδο αμάραντο" και φωνάζουμε και αυτή τη Θεοτόκο να μας βοηθήσει και να μας οδηγήσει στα δικά της «μονοπάτια». Έτσι εκείνη τη μέρα ολόκληρος ο Χριστιανικός κόσμος πλημμυρίζει τις εκκλησιές και τα μοναστήρια, για να γιορτάσει τη Μάνα της Χριστιανοσύνης, την Παναγία. Χιλιάδες πρόσωπα προσκυνητών, βουβά, χλωμά, συλλογισμένα, καταπονημένα, βασανισμένα, θα σηκώσουν ευλαβικά το βλέμμα τους ν’ ατενίσουν το χαμόγελο Εκείνης, ζητώντας Της ο καθένας και από κάτι διαφορετικό ανάλογα με τα προβλήματα και τις καταστάσεις που βιώνει. Το γονάτισμα του απλοϊκού προσκυνητή μπροστά στην εικόνα Της είναι η πιο γνήσια μεταφυσική διάσταση της ψυχής του. Την ημέρα αυτή οι καρδιές όλων των πιστών πλημμυρίζουν με ποικίλα συναισθήματα, χαρά, συγκίνηση, πίστη, αγάπη, και όλοι σπεύδουν χαρούμενοι να τιμήσουν τη Μεγαλόχαρη προσκυνώντας ευλαβικά την εικόνα της. Η σχέση μας με το Χριστό δεν είναι νοητική, γνωσιακή, συναισθηματική, πρακτική ή εμπειρική. Είναι σχέση προσωπική, βαθύτατα υπαρξιακή, καθολικά μεταμορφωτική. Η Αλήθεια του Χριστού δεν διδάσκεται, «δωρίζεται» στην Εκκλησία με τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος, όπου και ο πιστός γίνεται όμοιος με το Θεό. Είναι η αλήθεια που δεν επιδέχεται ερωτήσεις αλλά ζητά τις δικές μας νηπτικές απαντήσεις. Ο πιστός αντιλαμβάνεται τα πάντα μέσα από τον Θεό, μαζί με το Θεό, μέσα στο Θεό, αισθάνεται τον κόσμο μέσα στην ατμόσφαιρα της Χάρης Του. Είναι έτοιμος να δεχτεί με σεβασμό τα λόγια Του και να ακολουθήσει με πίστη τον δρόμο Του.
Πρόστρεξε, Μυροφόρα,
μονάχα εσένα πίστεψα
και λάτρεψα μονάχα εσένα,
κι ως τώρα μέσ’ στα αιματοστάλαχτα
μιας οργισμένης δύσης
Δέσποινα, στήριξέ με εσύ
και μη μ’ αφήσεις.....
Κ. Παλαμάς.
Καστρινού Ανδριάνα
Ιστορικός-Αρχαιολόγος
Κυριακή 8 Αυγούστου 2010
65 χρόνια αναμνήσεων..
65 χρόνια αναμνήσεων..
Ναγκασάκι : το τέλειο και τελευταίο «θύμα»;
Μόλις χτες συμπληρώθηκαν 65 χρόνια από το θλιβερό εκείνο γεγονός της 6ης Αυγούστου 1945 στην Ιαπωνία, γεγονός το οποίο άλλαξε τη ζωή πολλών ανθρώπων αλλά και την ίδια την ιστορία της ανθρωπότητας καθώς αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα εγκλημάτά της.. Ήταν λίγο πριν τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου όταν έλαβε χώρα η πρώτη πολεμική πυρηνική επίθεση της Ιστορίας, ο βομβαρδισμός της Χιροσίμα από τις ΗΠΑ, έπειτα από προσωπική απόφαση του τότε Προέδρου των ΗΠΑ Χάρι Τρούμαν. Η βόμβα, τύπου ουρανίου 235, η οποία είχε λάβει το προσωνύμιο "Little Boy" (αγοράκι) προκάλεσε μια ανυπολόγιστη καταστροφή, αλλά και το θάνατο περίπου 70.000 ανυποψίαστων και ως επί το πλείστον άμαχων ατόμων. Βέβαια πολύ περισσότεροι πέθαναν αργότερα ή έπαθαν σημαντικές βλάβες στην υγεία τους λόγω της ραδιενέργειας, η ισχύς της οποίας κράτησε για δεκαετίες αργότερα. Από την πόλη διασώθηκε μόνον ο θόλος (από μπετόν) και ο σκελετός του κτιρίου που τον στήριζε. Πριν την έκρηξη αυτό ήταν το κτίριο που στέγαζε την "Εμπορική Έκθεση της Περιφέρειας της Χιροσίμα". Ο θόλος υπάρχει και σήμερα, όπως ακριβώς απέμεινε μετά την έκρηξη, και είναι από τα διατηρητέα Μνημεία Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της ΟΥΝΕΣΚΟ. Τη ρίψη της εν λόγω βόμβας έκανε ο συνταγματάρχης Πολ Τίμπετς, κυβερνήτης ενός αεροσκάφους Β29 της Αεροπορίας Στρατού, στο οποίο είχε δώσει το όνομα της μητέρας του, "Ένολα Γκαίυ". Λίγες μέρες αργότερα, στις 9 Αυγούστου 1945, οι Αμερικανικές δυνάμεις, με εντολή του ίδιου Προέδρου, έριξαν τη δεύτερη (και τελευταία μέχρι σήμερα πυρηνική βόμβα εναντίον ανθρώπων) στο Ναγκασάκι. Εδώ η βόμβα ήταν άλλου τύπου και χρησιμοποιούσε ως γόμωση το πλουτώνιο. Αυτή είχε λάβει το προσωνύμιο "Fat Man" (χοντρός άνθρωπος) στο εργαστήριο κατασκευής της. Επικεφαλής εδώ ήταν ο ταγματάρχης Σουέινι. Η έκρηξη ήταν ακόμη σφοδρότερη από την προηγούμενη. Η ορατότητα στην πόλη αυτή ήταν περιορισμένη και αντί να εκραγεί πάνω από μια εγκατάσταση παραγωγής όπλων, όπως είχε σχεδιαστεί, εξερράγη 500 περίπου μέτρα πάνω από τη μεγαλύτερη χριστιανική συνοικία, με αποτέλεσμα πάνω από τα δύο τρίτα των καθολικών (12.000) να σκοτωθούν από το ωστικό και το θερμικό κύμα κυρίως. Οι επιζώντες τόνισαν τη σπουδαιότητα της πίστης τους στο να τους βοηθήσει να αντιμετωπίσουν το τραγικό επακόλουθο της πυρηνικής έκρηξης.
Ωστόσο, λόγω της γεωγραφικής θέσεως του Ναγκασάκι, τα αποτελέσματά της στο έδαφος ήταν λιγότερο καταστροφικά από αυτά της βόμβας στη Χιροσίμα. Όμως οι συνέπειες της ραδιενέργειας δεν ήταν λιγότερο βαρείες από αυτές της προηγούμενης βόμβας.
Εν τω μεταξύ η Ιαπωνία παραδόθηκε στους συμμάχους στις 15 Αυγούστου 1945, δυο μέρες πριν την ολοκλήρωση της κατασκευής της επόμενης βόμβας.
Πέρασε ήδη μισός αιώνας από τότε, από τη διπλή αυτή πυρηνική καταστροφή, και όλοι καταλήγουν εύκολα στο συμπέρασμα ότι το Ναγκασάκι πλήρωσε αυτό που είχε προγραμματιστεί να πληρώσει η Kokura και η ανθρωπότητα έζησε την πιο απάνθρωπη και κυνική απόφαση για μαζική καταστροφή άμαχου πληθυσμού με πυρηνικό βομβαρδισμό, μια επιχείρηση που εκτός των άλλων είχε και όλα τα στοιχεία μιας πυρηνικής δοκιμής, και όλοι συνειδητοποιούν με τον πλέον μακάβριο τρόπο τι μπορεί να κάνει το θηρίο-άνθρωπος σε μια στιγμή τρέλας και δαιμονοκαταληψίας. Στους περισσότερους βέβαια γεννιέται το ερώτημα εάν πραγματικά χρειαζόταν η πυρηνική καταστροφή της Χιροσίμα με τους 160.000 άμεσους θανάτους για τον τερματισμό του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ερώτημα που δυστυχώς δεν έχει απάντηση και για το οποίο κανείς μέχρι τώρα δεν έχει αναφέρει κάτι. Η τραγική ειρωνεία έγκειται στο ότι οι «ισχυροί της γης» δε φαίνεται να διδάχθηκαν τίποτε από αυτή την τραγωδία, συνεχίζοντας με κυνισμό να «φλερτάρουν» με τα πυρηνικά διαθέτοντας ολοένα και περισσότερους πόρους στη high tech βιομηχανία του θανάτου. Πρέπει εν τέλει να καταλάβουμε ότι τα εγκλήματα βίας, είτε μεγάλης κλίμακας είτε μικρής, είτε μαζικά είτε ατομικά, είναι εγκλήματα και πρέπει να καταδικάζονται από όλους. Ας γίνει ο καθένας μας ένας μικρός ειρηνοποιός στο περιβάλλον του. Μπορεί ο δρόμος για τον πυρηνικό αφοπλισμό να είναι μακρύς αλλά σημασία δεν έχει το ταξίδι αλλά η «Ιθάκη»..
Καστρινού Ανδριάνα
Ιστορικός-Αρχαιολόγος
Ναγκασάκι : το τέλειο και τελευταίο «θύμα»;
Μόλις χτες συμπληρώθηκαν 65 χρόνια από το θλιβερό εκείνο γεγονός της 6ης Αυγούστου 1945 στην Ιαπωνία, γεγονός το οποίο άλλαξε τη ζωή πολλών ανθρώπων αλλά και την ίδια την ιστορία της ανθρωπότητας καθώς αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα εγκλημάτά της.. Ήταν λίγο πριν τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου όταν έλαβε χώρα η πρώτη πολεμική πυρηνική επίθεση της Ιστορίας, ο βομβαρδισμός της Χιροσίμα από τις ΗΠΑ, έπειτα από προσωπική απόφαση του τότε Προέδρου των ΗΠΑ Χάρι Τρούμαν. Η βόμβα, τύπου ουρανίου 235, η οποία είχε λάβει το προσωνύμιο "Little Boy" (αγοράκι) προκάλεσε μια ανυπολόγιστη καταστροφή, αλλά και το θάνατο περίπου 70.000 ανυποψίαστων και ως επί το πλείστον άμαχων ατόμων. Βέβαια πολύ περισσότεροι πέθαναν αργότερα ή έπαθαν σημαντικές βλάβες στην υγεία τους λόγω της ραδιενέργειας, η ισχύς της οποίας κράτησε για δεκαετίες αργότερα. Από την πόλη διασώθηκε μόνον ο θόλος (από μπετόν) και ο σκελετός του κτιρίου που τον στήριζε. Πριν την έκρηξη αυτό ήταν το κτίριο που στέγαζε την "Εμπορική Έκθεση της Περιφέρειας της Χιροσίμα". Ο θόλος υπάρχει και σήμερα, όπως ακριβώς απέμεινε μετά την έκρηξη, και είναι από τα διατηρητέα Μνημεία Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της ΟΥΝΕΣΚΟ. Τη ρίψη της εν λόγω βόμβας έκανε ο συνταγματάρχης Πολ Τίμπετς, κυβερνήτης ενός αεροσκάφους Β29 της Αεροπορίας Στρατού, στο οποίο είχε δώσει το όνομα της μητέρας του, "Ένολα Γκαίυ". Λίγες μέρες αργότερα, στις 9 Αυγούστου 1945, οι Αμερικανικές δυνάμεις, με εντολή του ίδιου Προέδρου, έριξαν τη δεύτερη (και τελευταία μέχρι σήμερα πυρηνική βόμβα εναντίον ανθρώπων) στο Ναγκασάκι. Εδώ η βόμβα ήταν άλλου τύπου και χρησιμοποιούσε ως γόμωση το πλουτώνιο. Αυτή είχε λάβει το προσωνύμιο "Fat Man" (χοντρός άνθρωπος) στο εργαστήριο κατασκευής της. Επικεφαλής εδώ ήταν ο ταγματάρχης Σουέινι. Η έκρηξη ήταν ακόμη σφοδρότερη από την προηγούμενη. Η ορατότητα στην πόλη αυτή ήταν περιορισμένη και αντί να εκραγεί πάνω από μια εγκατάσταση παραγωγής όπλων, όπως είχε σχεδιαστεί, εξερράγη 500 περίπου μέτρα πάνω από τη μεγαλύτερη χριστιανική συνοικία, με αποτέλεσμα πάνω από τα δύο τρίτα των καθολικών (12.000) να σκοτωθούν από το ωστικό και το θερμικό κύμα κυρίως. Οι επιζώντες τόνισαν τη σπουδαιότητα της πίστης τους στο να τους βοηθήσει να αντιμετωπίσουν το τραγικό επακόλουθο της πυρηνικής έκρηξης.
Ωστόσο, λόγω της γεωγραφικής θέσεως του Ναγκασάκι, τα αποτελέσματά της στο έδαφος ήταν λιγότερο καταστροφικά από αυτά της βόμβας στη Χιροσίμα. Όμως οι συνέπειες της ραδιενέργειας δεν ήταν λιγότερο βαρείες από αυτές της προηγούμενης βόμβας.
Εν τω μεταξύ η Ιαπωνία παραδόθηκε στους συμμάχους στις 15 Αυγούστου 1945, δυο μέρες πριν την ολοκλήρωση της κατασκευής της επόμενης βόμβας.
Πέρασε ήδη μισός αιώνας από τότε, από τη διπλή αυτή πυρηνική καταστροφή, και όλοι καταλήγουν εύκολα στο συμπέρασμα ότι το Ναγκασάκι πλήρωσε αυτό που είχε προγραμματιστεί να πληρώσει η Kokura και η ανθρωπότητα έζησε την πιο απάνθρωπη και κυνική απόφαση για μαζική καταστροφή άμαχου πληθυσμού με πυρηνικό βομβαρδισμό, μια επιχείρηση που εκτός των άλλων είχε και όλα τα στοιχεία μιας πυρηνικής δοκιμής, και όλοι συνειδητοποιούν με τον πλέον μακάβριο τρόπο τι μπορεί να κάνει το θηρίο-άνθρωπος σε μια στιγμή τρέλας και δαιμονοκαταληψίας. Στους περισσότερους βέβαια γεννιέται το ερώτημα εάν πραγματικά χρειαζόταν η πυρηνική καταστροφή της Χιροσίμα με τους 160.000 άμεσους θανάτους για τον τερματισμό του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ερώτημα που δυστυχώς δεν έχει απάντηση και για το οποίο κανείς μέχρι τώρα δεν έχει αναφέρει κάτι. Η τραγική ειρωνεία έγκειται στο ότι οι «ισχυροί της γης» δε φαίνεται να διδάχθηκαν τίποτε από αυτή την τραγωδία, συνεχίζοντας με κυνισμό να «φλερτάρουν» με τα πυρηνικά διαθέτοντας ολοένα και περισσότερους πόρους στη high tech βιομηχανία του θανάτου. Πρέπει εν τέλει να καταλάβουμε ότι τα εγκλήματα βίας, είτε μεγάλης κλίμακας είτε μικρής, είτε μαζικά είτε ατομικά, είναι εγκλήματα και πρέπει να καταδικάζονται από όλους. Ας γίνει ο καθένας μας ένας μικρός ειρηνοποιός στο περιβάλλον του. Μπορεί ο δρόμος για τον πυρηνικό αφοπλισμό να είναι μακρύς αλλά σημασία δεν έχει το ταξίδι αλλά η «Ιθάκη»..
Καστρινού Ανδριάνα
Ιστορικός-Αρχαιολόγος
Πέμπτη 29 Ιουλίου 2010
Στις γειτονιές της πόλης
..Στις γειτονιές της πόλης..
Βάρδα: Η άγρυπνη πόλη
Τα καθημερινά προβλήματα και ελλείψεις που οποιαδήποτε μεγαλούπολη καλείται να επιλύσει, ποικίλουν και είναι ανάλογα με το βαθμό ανάπτυξης της πόλης, αλλά και του ενδιαφέροντος των εκάστοτε αρμόδιων. Το ζήτημα είναι από ποια σκοπιά τα αντιλαμβάνεται ο καθένας και κατά πόσο επηρεάζουν την εικόνα αλλά και την ίδια τη ζωή της πόλης. Για παράδειγμα μια λανθασμένη, ηθελημένα ή μη, οπτική γωνία κάποιου μπορεί να οδηγήσει σε αυθαίρετα και σίγουρα εσφαλμένα συμπεράσματα, όπως συνέβη και στην περίπτωση δημοσιογράφου τοπικής εφημερίδας σε φύλλο της Κυριακής, τα οποία με τη σειρά τους προκαλούν τη δυσφήμιση της εκάστοτε περιοχής και την άδικη αξιολόγησή της. Γι αυτό το λόγο απαιτείται περισσότερη προσοχή από τον εκάστοτε δημοσιογράφο που ασχολείται με τη Βουπρασία.
Η πόλη της Βάρδας έχει αποδείξει ότι αντέχει στο χρόνο και πάντα βρίσκει τον τρόπο να επιλύει τα προβλήματά της, διατηρώντας ακέραιη τη δυναμικότητα και τη ζωντάνια της. Αποδεδειγμένα είναι η πόλη με την περισσότερη εμπορική κίνηση, οποιαδήποτε ώρα της ημέρας αλλά και της νύχτας, λειτουργώντας σα πόλος έλξης για όλες τις ηλικίες και προτιμήσεις. «Καρδιά» της πόλης αυτής αποτελούν οι νέοι της, οι οποίοι μετά την ολοκλήρωση των σπουδών τους επιστρέφουν πάλι στη γενέτειρά τους την οποία και επιλέγουν ως έδρα για την επαγγελματική τους σταδιοδρομία, πράγμα που δείχνει ότι εν όψει της οικονομικής κρίσης η Βάρδα τολμά και πράττει. Έτσι υπάρχει βαθμιαία αλλά και σταθερή ανάπτυξη της περιοχής και κατ΄ επέκταση της ζωής της.
Τα έργα υποδομής και ανάπτυξης, όπως αντικατάσταση δικτύου ύδρευσης και αποχέτευσης, τα οποία βρίσκονται σε εξέλιξη μπορεί να δημιουργoύν σε κάποιους την εντύπωση και την εικόνα μιας φαινομενικά άσχημης πόλης, εν τούτοις όμως αποτελούν απόδειξη ενδιαφέροντος αλλά και άμεσης κινητοποίησης του δήμου και σαφώς των κατοίκων, με σκοπό την καλυτέρευση της εξωτερικής εικόνας της περιοχής αλλά και της ποιότητας ζωής της. Επομένως δεν πρέπει να βιαζόμαστε να κατακρίνουμε κάτι εάν πρώτα δεν κοιτάξουμε τον απώτερο σκοπό του, και να οδηγούμε τους άλλους μέσω της παραπληροφόρησης σε άδικα συμπεράσματα.
Η καθημερινότητα στην πόλη της Βάρδας αλλάζει ολοένα και περισσότερο εναλλάσσοντας ζωηρά κυρίως χρώματα και παραστάσεις, φαινόμενο που οφείλεται ως επί το πλείστον στη δραστηριότητα και το ενδιαφέρον που επιδεικνύουν οι κάτοικοί της προσπαθώντας να δημιουργούν ολοένα και καλύτερες αλλά και πιο ευχάριστες συνθήκες επιβίωσης στη δύσκολη εποχή που διανύουμε. Το μόνο που μένει λοιπόν σε όποιον θέλει να γνωρίσει την αληθινή εικόνα της πόλης της Βάρδας είναι να κάνει ο ίδιος μια επίσκεψη για να δει με τα μάτια του την πραγματική της μορφή και όχι την παραποιημένη εικόνα που παρουσιάζεται κατά καιρούς.. Εξ’ άλλου «η εικόνα της πόλης μιλάει από μόνη της» και είναι απόλυτα διαθέσιμη για όποιον ενδιαφέρεται για την αλήθεια.
Καστρινού Ανδριάνα
Ιστορικός-Αρχαιολόγος
(ankastrinou@gmail.com)
Βάρδα: Η άγρυπνη πόλη
Τα καθημερινά προβλήματα και ελλείψεις που οποιαδήποτε μεγαλούπολη καλείται να επιλύσει, ποικίλουν και είναι ανάλογα με το βαθμό ανάπτυξης της πόλης, αλλά και του ενδιαφέροντος των εκάστοτε αρμόδιων. Το ζήτημα είναι από ποια σκοπιά τα αντιλαμβάνεται ο καθένας και κατά πόσο επηρεάζουν την εικόνα αλλά και την ίδια τη ζωή της πόλης. Για παράδειγμα μια λανθασμένη, ηθελημένα ή μη, οπτική γωνία κάποιου μπορεί να οδηγήσει σε αυθαίρετα και σίγουρα εσφαλμένα συμπεράσματα, όπως συνέβη και στην περίπτωση δημοσιογράφου τοπικής εφημερίδας σε φύλλο της Κυριακής, τα οποία με τη σειρά τους προκαλούν τη δυσφήμιση της εκάστοτε περιοχής και την άδικη αξιολόγησή της. Γι αυτό το λόγο απαιτείται περισσότερη προσοχή από τον εκάστοτε δημοσιογράφο που ασχολείται με τη Βουπρασία.
Η πόλη της Βάρδας έχει αποδείξει ότι αντέχει στο χρόνο και πάντα βρίσκει τον τρόπο να επιλύει τα προβλήματά της, διατηρώντας ακέραιη τη δυναμικότητα και τη ζωντάνια της. Αποδεδειγμένα είναι η πόλη με την περισσότερη εμπορική κίνηση, οποιαδήποτε ώρα της ημέρας αλλά και της νύχτας, λειτουργώντας σα πόλος έλξης για όλες τις ηλικίες και προτιμήσεις. «Καρδιά» της πόλης αυτής αποτελούν οι νέοι της, οι οποίοι μετά την ολοκλήρωση των σπουδών τους επιστρέφουν πάλι στη γενέτειρά τους την οποία και επιλέγουν ως έδρα για την επαγγελματική τους σταδιοδρομία, πράγμα που δείχνει ότι εν όψει της οικονομικής κρίσης η Βάρδα τολμά και πράττει. Έτσι υπάρχει βαθμιαία αλλά και σταθερή ανάπτυξη της περιοχής και κατ΄ επέκταση της ζωής της.
Τα έργα υποδομής και ανάπτυξης, όπως αντικατάσταση δικτύου ύδρευσης και αποχέτευσης, τα οποία βρίσκονται σε εξέλιξη μπορεί να δημιουργoύν σε κάποιους την εντύπωση και την εικόνα μιας φαινομενικά άσχημης πόλης, εν τούτοις όμως αποτελούν απόδειξη ενδιαφέροντος αλλά και άμεσης κινητοποίησης του δήμου και σαφώς των κατοίκων, με σκοπό την καλυτέρευση της εξωτερικής εικόνας της περιοχής αλλά και της ποιότητας ζωής της. Επομένως δεν πρέπει να βιαζόμαστε να κατακρίνουμε κάτι εάν πρώτα δεν κοιτάξουμε τον απώτερο σκοπό του, και να οδηγούμε τους άλλους μέσω της παραπληροφόρησης σε άδικα συμπεράσματα.
Η καθημερινότητα στην πόλη της Βάρδας αλλάζει ολοένα και περισσότερο εναλλάσσοντας ζωηρά κυρίως χρώματα και παραστάσεις, φαινόμενο που οφείλεται ως επί το πλείστον στη δραστηριότητα και το ενδιαφέρον που επιδεικνύουν οι κάτοικοί της προσπαθώντας να δημιουργούν ολοένα και καλύτερες αλλά και πιο ευχάριστες συνθήκες επιβίωσης στη δύσκολη εποχή που διανύουμε. Το μόνο που μένει λοιπόν σε όποιον θέλει να γνωρίσει την αληθινή εικόνα της πόλης της Βάρδας είναι να κάνει ο ίδιος μια επίσκεψη για να δει με τα μάτια του την πραγματική της μορφή και όχι την παραποιημένη εικόνα που παρουσιάζεται κατά καιρούς.. Εξ’ άλλου «η εικόνα της πόλης μιλάει από μόνη της» και είναι απόλυτα διαθέσιμη για όποιον ενδιαφέρεται για την αλήθεια.
Καστρινού Ανδριάνα
Ιστορικός-Αρχαιολόγος
(ankastrinou@gmail.com)
Δευτέρα 12 Ιουλίου 2010
Όταν η μπάλα ενώνει τον πλανήτη..
Όταν η μπάλα ενώνει τον πλανήτη..
Αυτό που σίγουρα έχει μείνει στο μυαλό όλων από αυτή τη χρονιά είναι το μεγάλο ποδοσφαιρικό γεγονός που καλείται «Μουντιάλ» ή αλλιώς «Παγκόσμιο κύπελλο ποδοσφαίρου». Η διοργάνωση αυτή πραγματοποιείται κάθε τέσσερα χρόνια υπό την αιγίδα της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου (FIFA), η οποία δημιουργήθηκε το 1904. Σε αυτήν παίρνουν μέρος οι εθνικές ομάδες των χωρών μελών της ομοσπονδίας, οι οποίες κατάφεραν να προκριθούν ύστερα από προκριματικούς αγώνες. Θεωρείται η κορυφαία ποδοσφαιρική διοργάνωση η οποία καταφέρνει να προσελκύσει πλήθος θεατών, τηλεθεατών και χορηγών.
Η πρώτη ποδοσφαιρική ομάδα στον κόσμο δημιουργήθηκε το 1857 (Sheffield Football Club). Μόλις το 1905 έγινε η πρώτη συζήτηση για τη δημιουργία ενός παγκόσμιου ποδοσφαιρικού πρωταθλήματος από τη FIFA (Παγκόσμια Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία). Το ποδόσφαιρο έκανε την πρώτη παγκόσμια εμφάνισή του στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1908 στο Λονδίνο. 13 χρόνια αργότερα ο Ζιλ Ριμέ εκλέγεται πρόεδρος της FIFΑ και συνέλαβε την ιδέα μιας παγκόσμιας διοργάνωσης με κεντρικό άξονα το ποδόσφαιρο, έχοντας ως όνειρό του όλος ο πλανήτης να ενωθεί με μία ποδοσφαιρική μπάλα. Ο Ριμέ πίστευε πως στα ολυμπιακά τουρνουά δεν αντικατοπτρίζεται η πλήρης δυναμική των Εθνών στο ποδόσφαιρο, με δεδομένο πως σε εκείνους τους αγώνες οι επαγγελματίες δεν είχαν δικαίωμα συμμετοχής και παρά τα πολλά προβλήματα που αντιμετώπισε (με κυριότερο την διαμάχη της ΦΙΦΑ με την Football Association) μπόρεσε να δώσει σάρκα και οστά στο όνειρο και να δημιουργήσει την διοργάνωση που εκτόξευσε στα ύψη την δημοφιλία του αθλήματος στα χρόνια που ακολούθησαν. Έτσι 6 χρόνια αργότερα, υπό την εποπτεία και προεδρία του Ριμέ, γίνεται μια 5μελής επιτροπή (Μπονέ, Μέισλ, Ντελονέ, Φερετί και Λίνεμαν) η οποία σχεδιάζει τη δημιουργία του Πρώτου Παγκοσμίου Κυπέλλου. Οι προτάσεις πέφτουν η μία μετά την άλλη, εγκρίνονται και ο Μπονέ γίνεται ο πρόεδρος της Οργανωτικής Επιτροπής του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Μέχρι να γίνει πραγματικότητα το Μουντιάλ της Ουρουγουάης, ο τρίτος πρόεδρος της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας συνάντησε πολλά εμπόδια που είχαν άμεση σχέση και με την οικονομική κατάσταση της εποχής. Ιταλία, Σουηδία και Ολλανδία που έδειξαν ενδιαφέρον να διοργανώσουν τους αγώνες του 1930 έκαναν πίσω όταν ανακάλυψαν τον μεγάλο κόστος των αγώνων. Όμως, η δυναμική του αθλήματος και η εγκαθίδρυση του θεσμού, βοήθησαν την παράδοση των Παγκοσμίων Κυπέλλων να επιβιώσει και μετά τον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Τελικά στις 7 Ιουλίου 1930 γίνεται η πρώτη κλήρωση για τους 4 ομίλους του ΠΚ με μόνο 13 ομάδες να συμμετέχουν, ενώ 6 μέρες αργότερα το σφύριγμα του διαιτητή Ντομίνγκο Λομπάρντι, ξεκινά τον αγώνα Μεξικού-Γαλλίας. Τελικά οι Γάλλοι θα επικρατήσουν 4-1. Η ιστορία αρχίζει να γράφεται... Στις 10-06-1934 πραγματοποιείται πάλι το Mudial στην Ιταλία μεταξύ Ιταλίας και Τσεχοσλοβακίας και νίκη της πρώτης με 2-1. Έπειτα από 4 χρόνια διοργανώτρια χώρα ορίζεται η Γαλλία, στη συνέχεια η Βραζιλία το 1950, η Ελβετία το 1954, η Σουηδία το 1958, ακολουθεί η Χιλή το 1962, η Αγγλία το 1966,το Μεξικό το 1970, η Γερμανία το 1974, έπεται η Αργεντινή το 1978, η Ισπανία το 1982, το Μεξικό το 1986, η Ιταλία το 1990, οι ΗΠΑ το 1994, η Γαλλία το 1998, η Κορέα/Ιαπωνία το 2002, η Γερμανία το 2006 και φυσικά η Ν.Αφρική το 2010, όπου και τροπαιούχος αναδείχθηκε η Ισπανία στην αναμέτρησή της με την Ολλανδία με αποτέλεσμα 1-0. Η επόμενη διοργάνωση θα πραγματοποιηθεί στη Βραζιλία το 2014,η οποία είναι και η χώρα με τις περισσότερες διαδοχικές νίκες ,7 στο σύνολο. Παρόλα αυτά, δεν είναι σίγουρο ότι θα αναλάβει τη διοργάνωση. Αν οι Βραζιλιάνοι αποσυρθούν, υπάρχει μια πρόταση να δοθεί από κοινού στην Χιλή και την Αργεντινή, όπως έγινε με την συνδιοργάνωση Ιαπωνίας/Κορέας το 2002. Σε περίπτωση που ούτε αυτό είναι εφικτό, θα εξεταστεί η μετακίνηση της διεξαγωγής της διοργάνωσης σε άλλη ήπειρο.
Το τρόπαιο: Από το 1930 μέχρι το 1970, στους νικητές δινόταν το τρόπαιο Ζιλ Ριμέ. Αρχικά ήταν γνωστό ως Παγκόσμιο Κύπελλο, αλλά το 1946 μετονομάστηκε σε Ζιλ Ριμέ προς τιμήν του ανθρώπου που διοργάνωσε το Πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο. Στο Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου του 1970, η ποδοσφαιρική ομάδα της Βραζιλίας κέρδισε το Παγκόσμιο Κύπελλο για τρίτη φορά και αποφασίστηκε να της δοθεί το κύπελλο μόνιμα. Όμως κλάπηκε το 1983 και δεν βρέθηκε ποτέ. Μετά το 1970, σχεδιάστηκε ένα νέο τρόπαιο, γνωστό σαν Τρόπαιο του Παγκόσμιου Κυπέλλου. Μετά τη κλοπή του Ζιλ Ριμέ, αποφασίστηκε να μη δοθεί ποτέ σε κανέναν μόνιμα, όσες φορές κι αν το κερδίσει μια ομάδα. Η Αργεντινή, η Γερμανία (ως Δυτική Γερμανία), η Ιταλία κι η Βραζιλία, έχουν κερδίσει το δεύτερο τρόπαιο δύο φορές. Το τρόπαιο δεν θα αντικατασταθεί μέχρι το 2038, οπότε και θα γεμίσει ο χώρος στο κύπελλο, όπου αναγράφονται τα ονόματα των τροπαιούχων. Το τρόπαιο έχει ύψος 36 εκατοστά, είναι από χρυσό 18 καρατίων και ζυγίζει 10,97 κιλά. Η βάση του αποτελείται από δυο στρώματα ημιπολύτιμου μαλαχίτη και στο κάτω μέρος του αναγράφονται οι χρονιές και οι νικητές του κυπέλλου από το 1974 και ύστερα. Οι νικητές κρατάνε το κύπελλο για 4 χρόνια, μέχρι την επόμενη διοργάνωση και ύστερα παίρνουν ένα επιχρυσωμένο ακριβές αντίγραφο.
Η διοργάνωση των πρώτων μουντιάλ δίνονταν στις χώρες κατά τη διάρκεια των συναντήσεων της συνέλευσης της FIFA. Η επιλογή της τοποθεσίας διεξαγωγής των αγώνων αποτελούσε πεδίο αντιπαράθεσης, ιδιαίτερα ανάμεσα στις χώρες της Λατινικής Αμερικής και της Ευρώπης, τα δύο ποδοσφαιρικά κέντρα της εποχής (αλλά και σήμερα). Κι αυτό γιατί τις δύο ηπείρους χώριζε ταξίδι τριών εβδομάδων με πλοίο. Μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1958, για να αποφευχθούν μελλοντικές αντιπαραθέσεις και μποϊκοτάζ, η FIFA άρχισε να δίνει εναλλάξ τη διοργάνωση σε χώρες των δύο ηπείρων, πράγμα που συνεχίστηκε μέχρι και το μουντιάλ της Γαλλίας του 1998.
Το πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο που καλύφθηκε από την τηλεόραση ήταν του 1954. Σήμερα το μουντιάλ αποτελεί το αθλητικό γεγονός που έχει τη μεγαλύτερη τηλεθέαση στο κόσμο, ξεπερνώντας ακόμα και τους Ολυμπιακούς αγώνες αποδεικνύοντας περίτρανα ότι η «στρογγυλή αυτή θεά» συνεχίζει να μαγεύει το πλήθος.
Καστρινού Ανδριάνα
Ιστορικός-Αρχαιολόγος
Αυτό που σίγουρα έχει μείνει στο μυαλό όλων από αυτή τη χρονιά είναι το μεγάλο ποδοσφαιρικό γεγονός που καλείται «Μουντιάλ» ή αλλιώς «Παγκόσμιο κύπελλο ποδοσφαίρου». Η διοργάνωση αυτή πραγματοποιείται κάθε τέσσερα χρόνια υπό την αιγίδα της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου (FIFA), η οποία δημιουργήθηκε το 1904. Σε αυτήν παίρνουν μέρος οι εθνικές ομάδες των χωρών μελών της ομοσπονδίας, οι οποίες κατάφεραν να προκριθούν ύστερα από προκριματικούς αγώνες. Θεωρείται η κορυφαία ποδοσφαιρική διοργάνωση η οποία καταφέρνει να προσελκύσει πλήθος θεατών, τηλεθεατών και χορηγών.
Η πρώτη ποδοσφαιρική ομάδα στον κόσμο δημιουργήθηκε το 1857 (Sheffield Football Club). Μόλις το 1905 έγινε η πρώτη συζήτηση για τη δημιουργία ενός παγκόσμιου ποδοσφαιρικού πρωταθλήματος από τη FIFA (Παγκόσμια Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία). Το ποδόσφαιρο έκανε την πρώτη παγκόσμια εμφάνισή του στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1908 στο Λονδίνο. 13 χρόνια αργότερα ο Ζιλ Ριμέ εκλέγεται πρόεδρος της FIFΑ και συνέλαβε την ιδέα μιας παγκόσμιας διοργάνωσης με κεντρικό άξονα το ποδόσφαιρο, έχοντας ως όνειρό του όλος ο πλανήτης να ενωθεί με μία ποδοσφαιρική μπάλα. Ο Ριμέ πίστευε πως στα ολυμπιακά τουρνουά δεν αντικατοπτρίζεται η πλήρης δυναμική των Εθνών στο ποδόσφαιρο, με δεδομένο πως σε εκείνους τους αγώνες οι επαγγελματίες δεν είχαν δικαίωμα συμμετοχής και παρά τα πολλά προβλήματα που αντιμετώπισε (με κυριότερο την διαμάχη της ΦΙΦΑ με την Football Association) μπόρεσε να δώσει σάρκα και οστά στο όνειρο και να δημιουργήσει την διοργάνωση που εκτόξευσε στα ύψη την δημοφιλία του αθλήματος στα χρόνια που ακολούθησαν. Έτσι 6 χρόνια αργότερα, υπό την εποπτεία και προεδρία του Ριμέ, γίνεται μια 5μελής επιτροπή (Μπονέ, Μέισλ, Ντελονέ, Φερετί και Λίνεμαν) η οποία σχεδιάζει τη δημιουργία του Πρώτου Παγκοσμίου Κυπέλλου. Οι προτάσεις πέφτουν η μία μετά την άλλη, εγκρίνονται και ο Μπονέ γίνεται ο πρόεδρος της Οργανωτικής Επιτροπής του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Μέχρι να γίνει πραγματικότητα το Μουντιάλ της Ουρουγουάης, ο τρίτος πρόεδρος της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας συνάντησε πολλά εμπόδια που είχαν άμεση σχέση και με την οικονομική κατάσταση της εποχής. Ιταλία, Σουηδία και Ολλανδία που έδειξαν ενδιαφέρον να διοργανώσουν τους αγώνες του 1930 έκαναν πίσω όταν ανακάλυψαν τον μεγάλο κόστος των αγώνων. Όμως, η δυναμική του αθλήματος και η εγκαθίδρυση του θεσμού, βοήθησαν την παράδοση των Παγκοσμίων Κυπέλλων να επιβιώσει και μετά τον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Τελικά στις 7 Ιουλίου 1930 γίνεται η πρώτη κλήρωση για τους 4 ομίλους του ΠΚ με μόνο 13 ομάδες να συμμετέχουν, ενώ 6 μέρες αργότερα το σφύριγμα του διαιτητή Ντομίνγκο Λομπάρντι, ξεκινά τον αγώνα Μεξικού-Γαλλίας. Τελικά οι Γάλλοι θα επικρατήσουν 4-1. Η ιστορία αρχίζει να γράφεται... Στις 10-06-1934 πραγματοποιείται πάλι το Mudial στην Ιταλία μεταξύ Ιταλίας και Τσεχοσλοβακίας και νίκη της πρώτης με 2-1. Έπειτα από 4 χρόνια διοργανώτρια χώρα ορίζεται η Γαλλία, στη συνέχεια η Βραζιλία το 1950, η Ελβετία το 1954, η Σουηδία το 1958, ακολουθεί η Χιλή το 1962, η Αγγλία το 1966,το Μεξικό το 1970, η Γερμανία το 1974, έπεται η Αργεντινή το 1978, η Ισπανία το 1982, το Μεξικό το 1986, η Ιταλία το 1990, οι ΗΠΑ το 1994, η Γαλλία το 1998, η Κορέα/Ιαπωνία το 2002, η Γερμανία το 2006 και φυσικά η Ν.Αφρική το 2010, όπου και τροπαιούχος αναδείχθηκε η Ισπανία στην αναμέτρησή της με την Ολλανδία με αποτέλεσμα 1-0. Η επόμενη διοργάνωση θα πραγματοποιηθεί στη Βραζιλία το 2014,η οποία είναι και η χώρα με τις περισσότερες διαδοχικές νίκες ,7 στο σύνολο. Παρόλα αυτά, δεν είναι σίγουρο ότι θα αναλάβει τη διοργάνωση. Αν οι Βραζιλιάνοι αποσυρθούν, υπάρχει μια πρόταση να δοθεί από κοινού στην Χιλή και την Αργεντινή, όπως έγινε με την συνδιοργάνωση Ιαπωνίας/Κορέας το 2002. Σε περίπτωση που ούτε αυτό είναι εφικτό, θα εξεταστεί η μετακίνηση της διεξαγωγής της διοργάνωσης σε άλλη ήπειρο.
Το τρόπαιο: Από το 1930 μέχρι το 1970, στους νικητές δινόταν το τρόπαιο Ζιλ Ριμέ. Αρχικά ήταν γνωστό ως Παγκόσμιο Κύπελλο, αλλά το 1946 μετονομάστηκε σε Ζιλ Ριμέ προς τιμήν του ανθρώπου που διοργάνωσε το Πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο. Στο Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου του 1970, η ποδοσφαιρική ομάδα της Βραζιλίας κέρδισε το Παγκόσμιο Κύπελλο για τρίτη φορά και αποφασίστηκε να της δοθεί το κύπελλο μόνιμα. Όμως κλάπηκε το 1983 και δεν βρέθηκε ποτέ. Μετά το 1970, σχεδιάστηκε ένα νέο τρόπαιο, γνωστό σαν Τρόπαιο του Παγκόσμιου Κυπέλλου. Μετά τη κλοπή του Ζιλ Ριμέ, αποφασίστηκε να μη δοθεί ποτέ σε κανέναν μόνιμα, όσες φορές κι αν το κερδίσει μια ομάδα. Η Αργεντινή, η Γερμανία (ως Δυτική Γερμανία), η Ιταλία κι η Βραζιλία, έχουν κερδίσει το δεύτερο τρόπαιο δύο φορές. Το τρόπαιο δεν θα αντικατασταθεί μέχρι το 2038, οπότε και θα γεμίσει ο χώρος στο κύπελλο, όπου αναγράφονται τα ονόματα των τροπαιούχων. Το τρόπαιο έχει ύψος 36 εκατοστά, είναι από χρυσό 18 καρατίων και ζυγίζει 10,97 κιλά. Η βάση του αποτελείται από δυο στρώματα ημιπολύτιμου μαλαχίτη και στο κάτω μέρος του αναγράφονται οι χρονιές και οι νικητές του κυπέλλου από το 1974 και ύστερα. Οι νικητές κρατάνε το κύπελλο για 4 χρόνια, μέχρι την επόμενη διοργάνωση και ύστερα παίρνουν ένα επιχρυσωμένο ακριβές αντίγραφο.
Η διοργάνωση των πρώτων μουντιάλ δίνονταν στις χώρες κατά τη διάρκεια των συναντήσεων της συνέλευσης της FIFA. Η επιλογή της τοποθεσίας διεξαγωγής των αγώνων αποτελούσε πεδίο αντιπαράθεσης, ιδιαίτερα ανάμεσα στις χώρες της Λατινικής Αμερικής και της Ευρώπης, τα δύο ποδοσφαιρικά κέντρα της εποχής (αλλά και σήμερα). Κι αυτό γιατί τις δύο ηπείρους χώριζε ταξίδι τριών εβδομάδων με πλοίο. Μετά το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1958, για να αποφευχθούν μελλοντικές αντιπαραθέσεις και μποϊκοτάζ, η FIFA άρχισε να δίνει εναλλάξ τη διοργάνωση σε χώρες των δύο ηπείρων, πράγμα που συνεχίστηκε μέχρι και το μουντιάλ της Γαλλίας του 1998.
Το πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο που καλύφθηκε από την τηλεόραση ήταν του 1954. Σήμερα το μουντιάλ αποτελεί το αθλητικό γεγονός που έχει τη μεγαλύτερη τηλεθέαση στο κόσμο, ξεπερνώντας ακόμα και τους Ολυμπιακούς αγώνες αποδεικνύοντας περίτρανα ότι η «στρογγυλή αυτή θεά» συνεχίζει να μαγεύει το πλήθος.
Καστρινού Ανδριάνα
Ιστορικός-Αρχαιολόγος
Σάββατο 10 Ιουλίου 2010
Διοικητική Μεταρρύθμιση Καλλικράτη
Διοικητική Μεταρρύθμιση Καλλικράτη
Τα τελευταία «Καλλικρατικά» δεδομένα θέλουν έδρα του νέου δήμου Ανδραβίδας-Κυλλήνης τα Λεχαινά και ιστορική έδρα τη Βάρδα. Όλο αυτό το διάστημα αυτές οι δυο γειτονικές πόλεις βρίσκονταν σε μια διαρκή αναστάτωση αλλά και αντιπαράθεση για την παραχώρηση της έδρας.
Μετά την επίλυση και αυτού του θέματος, θα πρέπει να επικρατεί ένα φιλικό κλίμα αλλά και ένα αμοιβαίο αίσθημα υποστήριξης και σεβασμού. Τόσο τα Λεχαινά όσο και η Βάρδα είναι δύο μέρη με μεγάλη ιστορία και αντοχή στο χρόνο. Αυτά είναι δεδομένα που τόσο ο ίδιος ο πληθυσμός όσο και οι δημοτικοί σύμβουλοι της εκάστοτε περιοχής, των οποίων η γνώμη μερικές φορές επηρεάζει άμεσα τη σκέψη του λαού, δε θα πρέπει να λησμονούν και να οδηγούν τους πολίτες σε παραπλανητικούς δρόμους σκέψης και στην οδήγηση λανθασμένων αποφάσεων αποκρύπτοντας το γεγονός ότι δεν υπήρχε καμία διαβούλευση από το Υπουργείο και ότι στην περίπτωσή μας, και αποκλειστικά για το δήμο μας εν συγκρίσει με όλη την Ελλάδα, ίσχυσε μόνο το «κεντροβαρικό» και όχι το πληθυσμιακό κριτήριο απονομής της έδρας του δήμου.
Υπάρχει όμως μια αντίφαση, τα Λεχαινά έχουν τις περισσότερες δημόσιες υπηρεσίες, η Βάρδα έχει τον περισσότερο κόσμο.. Έχει παρατηρηθεί το εξής φαινόμενο, με το κλείσιμο των δημόσιων υπηρεσιών το μεσημέρι η κίνηση στη περιοχή των Λεχαινών αποδυναμώνει αισθητά και ο κόσμος δεν κυκλοφορεί πλέον μαζικά. Σε αντίθεση στην περιοχή της Βάρδας οποιαδήποτε ώρα της ημέρας, και κατά κύριο λόγο της νύχτας, η κίνηση του κόσμου είναι ιδιαίτερα αισθητή και ολοένα αυξανόμενη. Επομένως καταλήγουμε εύκολα στο συμπέρασμα ότι τα Λεχαινά «κάτι κάνουν λάθος» και πρέπει να σπεύσουν να το διορθώσουν άμεσα, καθότι ως έδρα νέου δήμου οφείλει να αποκτήσει τη δυναμικότητα της Βάρδας και σαφώς να την ξεπεράσει, έαν φυσικά έχει τη δύναμη και κυρίως τη θέληση. Αυτό που πρέπει να σημειωθεί είναι ότι η «καρδιά» είναι οι νέοι της. Είναι συχνό φαινόμενο τα παιδιά που φεύγουν για σπουδές, μετά την ολοκλήρωσή τους, να επιστρέφουν στη γενέτειρά τους την οποία και επιλέγουν ως έδρα για την επαγγελματική τους σταδιοδρομίας. Έτσι υπάρχει βαθμιαία αλλά και σταθερή ανάπτυξη της περιοχής και κατ΄ επέκταση της ζωής της Βάρδας. Με το να φροντίζουν οι ίδιοι οι κάτοικοι καθημερινά να καλυτερεύουν την ποιότητα των μαγαζιών τους, συμβάλλουν δυναμικά στην χρησιμοποίηση της περιοχής σα «μαγνήτη» για τους νέους και όχι μόνο…
Καστρινού Ανδριάνα
Ιστορικός-Αρχαιολόγος
Τα τελευταία «Καλλικρατικά» δεδομένα θέλουν έδρα του νέου δήμου Ανδραβίδας-Κυλλήνης τα Λεχαινά και ιστορική έδρα τη Βάρδα. Όλο αυτό το διάστημα αυτές οι δυο γειτονικές πόλεις βρίσκονταν σε μια διαρκή αναστάτωση αλλά και αντιπαράθεση για την παραχώρηση της έδρας.
Μετά την επίλυση και αυτού του θέματος, θα πρέπει να επικρατεί ένα φιλικό κλίμα αλλά και ένα αμοιβαίο αίσθημα υποστήριξης και σεβασμού. Τόσο τα Λεχαινά όσο και η Βάρδα είναι δύο μέρη με μεγάλη ιστορία και αντοχή στο χρόνο. Αυτά είναι δεδομένα που τόσο ο ίδιος ο πληθυσμός όσο και οι δημοτικοί σύμβουλοι της εκάστοτε περιοχής, των οποίων η γνώμη μερικές φορές επηρεάζει άμεσα τη σκέψη του λαού, δε θα πρέπει να λησμονούν και να οδηγούν τους πολίτες σε παραπλανητικούς δρόμους σκέψης και στην οδήγηση λανθασμένων αποφάσεων αποκρύπτοντας το γεγονός ότι δεν υπήρχε καμία διαβούλευση από το Υπουργείο και ότι στην περίπτωσή μας, και αποκλειστικά για το δήμο μας εν συγκρίσει με όλη την Ελλάδα, ίσχυσε μόνο το «κεντροβαρικό» και όχι το πληθυσμιακό κριτήριο απονομής της έδρας του δήμου.
Υπάρχει όμως μια αντίφαση, τα Λεχαινά έχουν τις περισσότερες δημόσιες υπηρεσίες, η Βάρδα έχει τον περισσότερο κόσμο.. Έχει παρατηρηθεί το εξής φαινόμενο, με το κλείσιμο των δημόσιων υπηρεσιών το μεσημέρι η κίνηση στη περιοχή των Λεχαινών αποδυναμώνει αισθητά και ο κόσμος δεν κυκλοφορεί πλέον μαζικά. Σε αντίθεση στην περιοχή της Βάρδας οποιαδήποτε ώρα της ημέρας, και κατά κύριο λόγο της νύχτας, η κίνηση του κόσμου είναι ιδιαίτερα αισθητή και ολοένα αυξανόμενη. Επομένως καταλήγουμε εύκολα στο συμπέρασμα ότι τα Λεχαινά «κάτι κάνουν λάθος» και πρέπει να σπεύσουν να το διορθώσουν άμεσα, καθότι ως έδρα νέου δήμου οφείλει να αποκτήσει τη δυναμικότητα της Βάρδας και σαφώς να την ξεπεράσει, έαν φυσικά έχει τη δύναμη και κυρίως τη θέληση. Αυτό που πρέπει να σημειωθεί είναι ότι η «καρδιά» είναι οι νέοι της. Είναι συχνό φαινόμενο τα παιδιά που φεύγουν για σπουδές, μετά την ολοκλήρωσή τους, να επιστρέφουν στη γενέτειρά τους την οποία και επιλέγουν ως έδρα για την επαγγελματική τους σταδιοδρομίας. Έτσι υπάρχει βαθμιαία αλλά και σταθερή ανάπτυξη της περιοχής και κατ΄ επέκταση της ζωής της Βάρδας. Με το να φροντίζουν οι ίδιοι οι κάτοικοι καθημερινά να καλυτερεύουν την ποιότητα των μαγαζιών τους, συμβάλλουν δυναμικά στην χρησιμοποίηση της περιοχής σα «μαγνήτη» για τους νέους και όχι μόνο…
Καστρινού Ανδριάνα
Ιστορικός-Αρχαιολόγος
Τετάρτη 7 Ιουλίου 2010
Όταν η Βουπρασία γιορτάζει…
Όταν η Βουπρασία γιορτάζει…
«Βουπράσια 2010»
Ο δήμος Βουπρασίας σε συνεργασία με τον Πολιτιστικό και Μορφωτικό Σύλλογο Βάρδας, πιστοί στη παράδοση, οργανώνουν για ακόμη μια χρονιά τα Βουπράσια 2010. Ο Σύλλογος ιδρύθηκε το 1975 και οι εκδηλώσεις με το όνομα «Βουπράσια», όνομα απόλυτα συνυφασμένο με το Δήμο Βουπρασίας, ξεκίνησαν πριν 30 χρόνια περίπου. Τα δύο πρώτα χρόνια η γιορτή αυτή γινόταν με μουσικά συγκροτήματα, τα οποία παρίστανται ύστερα από έκκληση του δήμου, στο γήπεδο της Βάρδας. Πρώτη φορά που ξεκίνησαν τα πολιτιστικά τμήματα τοποθετείται το 1982-83 δημιουργώντας χορευτικά αλλά και θεατρικά τμήματα των οποίων οι παραστάσεις δίνονταν στην πλατεία Γ. Καλάκου. Αργότερα ως χώρος πραγματοποίησης τους τέθηκε η πλατεία Ελευθερίας, στο κέντρο της Βάρδας.
Ο Σύλλογος δούλεψε όλα αυτά τα χρόνια σκληρά, με πίστη και ομαδικότητα παρουσιάζοντας τμήματα που απαρτίζονταν από νέους και όχι μόνο, καταρτίζοντας πια τις εκδηλώσεις αυτές αναγκαίες για τα πολιτιστικά δρώμενα του δήμου. Τα πολιτιστικά τμήματα έδωσαν παραστάσεις όχι μόνο στη Βάρδα, αλλά και σε όλη σχεδόν την Ηλεία γνωστοποιώντας το πολιτιστικό αυτό μεγαλείο. Χορηγοί αλλά και αρωγοί αυτών των τμημάτων στάθηκαν από την πρώτη στιγμή οι ίδιοι οι κάτοικοι, η κοινότητα και φυσικά ο Δήμος προσφέροντας απλόχερα οτιδήποτε χρειαζόταν για τη σωστή διεκπεραίωσή τους. Από το 2001 άρχισε και η λειτουργία και μουσικών τμημάτων η οποία συνέβαλε άμεσα στη διασκέδαση του κόσμου. Αξίζει να σημειωθεί ότι τελευταία χρόνια έχει παρατηρηθεί αισθητή δυσκολία λειτουργίας των θεατρικών αλλά και χορευτικών τμημάτων που απαρτίζονταν κυρίως από εφήβους, λόγω των μεγάλων υποχρεώσεων τους στο σχολείο καθώς επίσης και των αυξημένων ωραρίων των φροντιστηριακών τους μαθημάτων.
Η αυλαία λοιπόν των πενταήμερων πολιτιστικών αυτών εκδηλώσεων ανοίγει την Τετάρτη 07-07-2010 με ποδηλατοδρομία στις 19:30. Στη συνέχεια την Πέμπτη 08-07-2010 στις 20:45 στην πλατεία Ελευθερίας, θα γίνει επίδειξη αυτοάμυνας/καράτε από τα παιδιά του Αθλητικού Συλλόγου και στις 22:00 θα ακολουθήσει κινηματογραφική βραδιά. Την 3η μέρα, Παρασκευή 09-07-2010 και ώρα 20:30 είναι η παρουσίαση μουσικού τμήματος, αρμονίου και πιάνου και στις 21:30 μοντέρνων χορών από τα χορευτικά τμήματα του πολιτιστικού συλλόγου Βάρδας, ενώ το Σάββατο 10-07-2010 , 4η μέρα των εκδηλώσεων, θα πραγματοποιηθεί απονομή μεταλλίων και δώρων στους νικητές της Ποδηλατοδρομίας στις 20:30. Στις 21:00 ακολουθεί ομιλία-ενημέρωση για θέματα οδικής ασφάλειας από εκπρόσωπο της Αστυνομικής Διεύθυνσης Ηλείας, και στις 22:00 όλοι οι πολίτες του δήμου μας θα έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν μια μουσική βραδιά με λαϊκή συναυλία και την ακολουθία ορχήστρας του ηλείου συνθέτη Βασίλη Πάτσιου. Τέλος, αιμοδοσία στην αίθουσα του Πολιτιστικού Συλλόγου Βάρδας θα γίνει από τις 8:00 έως τις 14:00, και παραδοσιακοί χοροί από όλη την Ελλάδα που θα πραγματοποιηθούν από τα χορευτικά τμήματα του συλλόγου μας θα δώσουν την τελευταία διασκεδαστική πινελιά στις εκδηλώσεις μας αυτές την 5η και τελευταία μέρα, Κυριακή 11-07-2010, στις 21:00.
Με αυτό τον τρόπο θα κλείσει και ο φετινός κύκλος των καθιερωμένων πολιτιστικών εκδηλώσεων του δήμου Βουπρασίας οι οποίες θα έχουν σίγουρα ιδιαίτερη συναισθηματική κυρίως αξία καθώς είναι η τελευταία φόρα που θα πραγματοποιηθούν, τουλάχιστον με το όνομα «Βουπράσια», λόγω της αλλαγής ονόματος του δήμου σύμφωνα με τα Καλλικρατικά δεδομένα. Ας ελπίσουμε ότι η πολιτιστική αυτή κληρονομιά δε θα περάσει στη λήθη μετά από αυτή την χωροταξική αλλαγή.
Καστρινού Ανδριάνα
Ιστορικός-Αρχαιολόγος
«Βουπράσια 2010»
Ο δήμος Βουπρασίας σε συνεργασία με τον Πολιτιστικό και Μορφωτικό Σύλλογο Βάρδας, πιστοί στη παράδοση, οργανώνουν για ακόμη μια χρονιά τα Βουπράσια 2010. Ο Σύλλογος ιδρύθηκε το 1975 και οι εκδηλώσεις με το όνομα «Βουπράσια», όνομα απόλυτα συνυφασμένο με το Δήμο Βουπρασίας, ξεκίνησαν πριν 30 χρόνια περίπου. Τα δύο πρώτα χρόνια η γιορτή αυτή γινόταν με μουσικά συγκροτήματα, τα οποία παρίστανται ύστερα από έκκληση του δήμου, στο γήπεδο της Βάρδας. Πρώτη φορά που ξεκίνησαν τα πολιτιστικά τμήματα τοποθετείται το 1982-83 δημιουργώντας χορευτικά αλλά και θεατρικά τμήματα των οποίων οι παραστάσεις δίνονταν στην πλατεία Γ. Καλάκου. Αργότερα ως χώρος πραγματοποίησης τους τέθηκε η πλατεία Ελευθερίας, στο κέντρο της Βάρδας.
Ο Σύλλογος δούλεψε όλα αυτά τα χρόνια σκληρά, με πίστη και ομαδικότητα παρουσιάζοντας τμήματα που απαρτίζονταν από νέους και όχι μόνο, καταρτίζοντας πια τις εκδηλώσεις αυτές αναγκαίες για τα πολιτιστικά δρώμενα του δήμου. Τα πολιτιστικά τμήματα έδωσαν παραστάσεις όχι μόνο στη Βάρδα, αλλά και σε όλη σχεδόν την Ηλεία γνωστοποιώντας το πολιτιστικό αυτό μεγαλείο. Χορηγοί αλλά και αρωγοί αυτών των τμημάτων στάθηκαν από την πρώτη στιγμή οι ίδιοι οι κάτοικοι, η κοινότητα και φυσικά ο Δήμος προσφέροντας απλόχερα οτιδήποτε χρειαζόταν για τη σωστή διεκπεραίωσή τους. Από το 2001 άρχισε και η λειτουργία και μουσικών τμημάτων η οποία συνέβαλε άμεσα στη διασκέδαση του κόσμου. Αξίζει να σημειωθεί ότι τελευταία χρόνια έχει παρατηρηθεί αισθητή δυσκολία λειτουργίας των θεατρικών αλλά και χορευτικών τμημάτων που απαρτίζονταν κυρίως από εφήβους, λόγω των μεγάλων υποχρεώσεων τους στο σχολείο καθώς επίσης και των αυξημένων ωραρίων των φροντιστηριακών τους μαθημάτων.
Η αυλαία λοιπόν των πενταήμερων πολιτιστικών αυτών εκδηλώσεων ανοίγει την Τετάρτη 07-07-2010 με ποδηλατοδρομία στις 19:30. Στη συνέχεια την Πέμπτη 08-07-2010 στις 20:45 στην πλατεία Ελευθερίας, θα γίνει επίδειξη αυτοάμυνας/καράτε από τα παιδιά του Αθλητικού Συλλόγου και στις 22:00 θα ακολουθήσει κινηματογραφική βραδιά. Την 3η μέρα, Παρασκευή 09-07-2010 και ώρα 20:30 είναι η παρουσίαση μουσικού τμήματος, αρμονίου και πιάνου και στις 21:30 μοντέρνων χορών από τα χορευτικά τμήματα του πολιτιστικού συλλόγου Βάρδας, ενώ το Σάββατο 10-07-2010 , 4η μέρα των εκδηλώσεων, θα πραγματοποιηθεί απονομή μεταλλίων και δώρων στους νικητές της Ποδηλατοδρομίας στις 20:30. Στις 21:00 ακολουθεί ομιλία-ενημέρωση για θέματα οδικής ασφάλειας από εκπρόσωπο της Αστυνομικής Διεύθυνσης Ηλείας, και στις 22:00 όλοι οι πολίτες του δήμου μας θα έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν μια μουσική βραδιά με λαϊκή συναυλία και την ακολουθία ορχήστρας του ηλείου συνθέτη Βασίλη Πάτσιου. Τέλος, αιμοδοσία στην αίθουσα του Πολιτιστικού Συλλόγου Βάρδας θα γίνει από τις 8:00 έως τις 14:00, και παραδοσιακοί χοροί από όλη την Ελλάδα που θα πραγματοποιηθούν από τα χορευτικά τμήματα του συλλόγου μας θα δώσουν την τελευταία διασκεδαστική πινελιά στις εκδηλώσεις μας αυτές την 5η και τελευταία μέρα, Κυριακή 11-07-2010, στις 21:00.
Με αυτό τον τρόπο θα κλείσει και ο φετινός κύκλος των καθιερωμένων πολιτιστικών εκδηλώσεων του δήμου Βουπρασίας οι οποίες θα έχουν σίγουρα ιδιαίτερη συναισθηματική κυρίως αξία καθώς είναι η τελευταία φόρα που θα πραγματοποιηθούν, τουλάχιστον με το όνομα «Βουπράσια», λόγω της αλλαγής ονόματος του δήμου σύμφωνα με τα Καλλικρατικά δεδομένα. Ας ελπίσουμε ότι η πολιτιστική αυτή κληρονομιά δε θα περάσει στη λήθη μετά από αυτή την χωροταξική αλλαγή.
Καστρινού Ανδριάνα
Ιστορικός-Αρχαιολόγος
Τρίτη 1 Ιουνίου 2010
«..Ότι κι αν πω θα λείπεις εσύ..»
«..Ότι κι αν πω θα λείπεις εσύ..»
Πριν από λίγες μέρες η κοινωνία της Βάρδας συγκλονίστηκε από ένα τραγικό γεγονός, το θάνατο ενός 23χρονου αγοριού. Ήταν ξημερώματα Κυριακής όταν όλοι έντρομοι ακούσαμε το λυπηρό αυτό συμβάν. Στο μυαλό όλων επανήλθαν οι μνήμες των άλλων παιδιών που με παρόμοιο τρόπο είχαν χαθεί πια από τη ζωή και είχαν φύγει μακριά μας. Τα μάτια όλων των κατοίκων, ανεξαρτήτως ηλικίας, γέμισαν δάκρυα και στο μυαλό τους υπήρχε μόνο μια λέξη : Γιατί; Γιατί να συμβαίνουν αυτά; Γιατί η κοινωνία να στερείται την παρουσία των νέων της με αυτό τον άδικο τρόπο και Γιατί να χρειάζεται επανειλημμένα να θρηνούμε τα παιδιά μας εξαιτίας μιας λάθος στιγμής μιας κακής συγκυρίας;
Το βέβαιο είναι ότι κανένας δε θα ξεχάσει αυτά τα παιδιά και όλοι μαζί θα προσευχόμαστε πάντα για ένα μόνο πράγμα: να είναι πιο ευτυχισμένοι εκεί ψηλά και να βρουν όλοι την ηρεμία και τη γαλήνη που αξίζει η ψυχή τους.
Ηλία μου, βιάστηκες να φύγεις πολύ νωρίς από κοντά μας. Η απουσία σου θα είναι ιδιαίτερα αισθητή αλλά σίγουρα η παρουσία σου θα είναι πάντα στη σκέψη και την καρδιά μας. Ίσως εκεί που βρίσκεσαι να είσαι καλύτερα από ότι εδώ και να μας προσέχεις από ψηλά σαν αστεράκι που θα φέγγει πάντα στο διάβα μας. Αυτό εξάλλου ευχόμαστε όλοι για σένα αλλά και για τα υπόλοιπα «αστεράκια» της Βάρδας που, όπως και συ, μας άφησαν πολύ νωρίς. Είτε είναι μοίρα είτε «τύχη», αναντίρρητα το θλιβερό αυτό ξημέρωμα της Κυριακής έχει χαραχτεί βαθειά μέσα μας. Εξάλλου όπως λέει και ο Οδυσσέας Ελύτης στο ποίημά του ΄΄Άσμα Ηρωικόν΄΄ :
«Η Νύχτα ήταν μια μέρα πιο πικρή
λύωναν το σίδερο, μασούσανε τη γης
ο Θεός τους μύριζε μπαρούτι και μουλαροτομαρο
κάθε βροντή ένας θάνατος καβάλα στον αέρα
κάθε βροντή ένας άντρας χαμογελώντας αντίκρυ στο θάνατο – κι η μοίρα ό,τι θέλει ας πει.»
Καλό σου ταξίδι φίλε μας. Η σκέψη μας θα είναι πάντα μαζί σου. Θα μας λείψεις πολύ…
Πριν από λίγες μέρες η κοινωνία της Βάρδας συγκλονίστηκε από ένα τραγικό γεγονός, το θάνατο ενός 23χρονου αγοριού. Ήταν ξημερώματα Κυριακής όταν όλοι έντρομοι ακούσαμε το λυπηρό αυτό συμβάν. Στο μυαλό όλων επανήλθαν οι μνήμες των άλλων παιδιών που με παρόμοιο τρόπο είχαν χαθεί πια από τη ζωή και είχαν φύγει μακριά μας. Τα μάτια όλων των κατοίκων, ανεξαρτήτως ηλικίας, γέμισαν δάκρυα και στο μυαλό τους υπήρχε μόνο μια λέξη : Γιατί; Γιατί να συμβαίνουν αυτά; Γιατί η κοινωνία να στερείται την παρουσία των νέων της με αυτό τον άδικο τρόπο και Γιατί να χρειάζεται επανειλημμένα να θρηνούμε τα παιδιά μας εξαιτίας μιας λάθος στιγμής μιας κακής συγκυρίας;
Το βέβαιο είναι ότι κανένας δε θα ξεχάσει αυτά τα παιδιά και όλοι μαζί θα προσευχόμαστε πάντα για ένα μόνο πράγμα: να είναι πιο ευτυχισμένοι εκεί ψηλά και να βρουν όλοι την ηρεμία και τη γαλήνη που αξίζει η ψυχή τους.
Ηλία μου, βιάστηκες να φύγεις πολύ νωρίς από κοντά μας. Η απουσία σου θα είναι ιδιαίτερα αισθητή αλλά σίγουρα η παρουσία σου θα είναι πάντα στη σκέψη και την καρδιά μας. Ίσως εκεί που βρίσκεσαι να είσαι καλύτερα από ότι εδώ και να μας προσέχεις από ψηλά σαν αστεράκι που θα φέγγει πάντα στο διάβα μας. Αυτό εξάλλου ευχόμαστε όλοι για σένα αλλά και για τα υπόλοιπα «αστεράκια» της Βάρδας που, όπως και συ, μας άφησαν πολύ νωρίς. Είτε είναι μοίρα είτε «τύχη», αναντίρρητα το θλιβερό αυτό ξημέρωμα της Κυριακής έχει χαραχτεί βαθειά μέσα μας. Εξάλλου όπως λέει και ο Οδυσσέας Ελύτης στο ποίημά του ΄΄Άσμα Ηρωικόν΄΄ :
«Η Νύχτα ήταν μια μέρα πιο πικρή
λύωναν το σίδερο, μασούσανε τη γης
ο Θεός τους μύριζε μπαρούτι και μουλαροτομαρο
κάθε βροντή ένας θάνατος καβάλα στον αέρα
κάθε βροντή ένας άντρας χαμογελώντας αντίκρυ στο θάνατο – κι η μοίρα ό,τι θέλει ας πει.»
Καλό σου ταξίδι φίλε μας. Η σκέψη μας θα είναι πάντα μαζί σου. Θα μας λείψεις πολύ…
Κυριακή 30 Μαΐου 2010
Η γυναίκα του τότε και του σήμερα.
Η γυναίκα του τότε και του σήμερα.
Αξίζει να σημειωθεί ότι σαν σήμερα, 30 Μαΐου, η Zαν ντ’ Αρκ(Jeanne d'Arc), κατά κόσμων Ιωάννα της Λωρραίνης, καίγεται στην πυρά από ένα αγγλικό συμβούλιο στη Ρουέν της Γαλλίας. Οι περισσότεροι θα έχουν δεί στην τηλεόραση την ομώνυμη ταινία, στην οποία περιγράφεται η ιστορία της ίδιας αλλά και της εποχής εκείνης καθώς και η αιτία του θανάτου της.
Η Ιωάννα της Λωρραίνης γεννήθηκε στις αρχές του 15ου αιώνα, σ΄ ένα χωριό στη βορειοανατολική Γαλλία. Ήταν γαλλίδα ηρωίδα επικεφαλής των Γαλλικών στρατευμάτων στον Εκατονταετή Πόλεμο κατά των Άγγλων ο οποίος κατέληξε να γίνει εμφύλιος . Το 1429 κατόρθωσε να γίνει δεκτή από τον Κάρολο και να πάρει την άδεια να ηγηθεί μιας μικρής στρατιωτικής δύναμης που είχε συγκροτηθεί για να ενισχύσει την Ορλεάνη, μία από τις λίγες πόλεις που είχαν μείνει πιστές στον διάδοχο, την οποία πολιορκούσαν οι Άγγλοι. Η Ιωάννα αιχμαλωτίστηκε σε μια επιχείρηση κοντά στην Κομπιένη από στρατιώτες του δούκα Φίλιππου της Βουργουνδίας (Μάιος 1430), ο οποίος την πούλησε στους Άγγλους. Στη Ρουέν δικάστηκε από εκκλησιαστικό δικαστήριο, που το είχε ορίσει το πανεπιστήμιο του Παρισιού και ενεργούσε σύμφωνα με τις διαταγές των Άγγλων. Καταδικάστηκε να καεί ζωντανή (auto da fe) ως αιρετική. Είκοσι πέντε χρόνια αργότερα, όταν η Γαλλία είχε πια κερδίσει τον πόλεμο και αναγνώρισε τη συμβολή της Ζαν ντ' Αρκ στους νικηφόρους αγώνες, ένα νέο εκκλησιαστικό δικαστήριο αποκατέστησε την τιμή της Παρθένας της Ορλεάνης, η οποία στις 16 Μαΐου 1920 ανακηρύχθηκε αγία από την Καθολική Εκκλησία.
Η Ιωάννα της Λωρραίνης αποτελεί ένα παράδειγμα δυναμικότητας, θέλησης, πίστης και ένθερμης φιλοπατρίας. Πίστεψε με πάθος στην αποστολή της, ενέπνευσε θάρρος και δύναμη σε άνδρες πολεμιστές, συγκρούστηκε με πανίσχυρους θεσμούς, αψήφησε κάθε συμβατικότητα της μεσαιωνικής κοινωνίας. Ο Εθνικισμός της Ιωάννας της Λωρραίνης ήταν μια κοσμοθεωρία και Βιοθεωρία, ήταν Θρησκεία του Αίματος, της Τιμής και της Ελευθερίας. Το σημερινό πνεύμα, που κυριαρχεί στην Ελλάδα του 2010, καλεί εμάς τις Γυναίκες να γίνουμε υποκρίτριες, κυνικές, αδίστακτες, θρασύδειλες, συμφεροντολόγες, ψευδοανθρωπίστριες, άπληστες.. Για να θεωρηθούμαστε επιτυχημένες στην ζωή μας θα ακολουθήσουμε αυτόν τον δρόμο; Ή θα περπατήσουμε στο δύσβατο, αλλά τελικά νικηφόρο, μονοπάτι που περπάτησε και η Ιωάννα της Λωρραίνης; Στο μονοπάτι όπου υπάρχει η αγωνιστική αντίληψη της ζωής και η πολεμική αρετή, η λατρεία της παράδοσης και η λιτότητα στον τρόπο ζωής, ο ηρωισμός και η αυτοθυσία, η δυνατή βούληση, η εντιμότητα και, πάνω απ'όλα, η υπέρτατη των ηθικών αξιών που νοηματοδοτεί, περιφρουρεί και καθοδηγεί όλες τις άλλες: η ΤΙΜΗ.
Καστρινού Ανδριάνα
Ιστορικός-Αρχαιολόγος
Αξίζει να σημειωθεί ότι σαν σήμερα, 30 Μαΐου, η Zαν ντ’ Αρκ(Jeanne d'Arc), κατά κόσμων Ιωάννα της Λωρραίνης, καίγεται στην πυρά από ένα αγγλικό συμβούλιο στη Ρουέν της Γαλλίας. Οι περισσότεροι θα έχουν δεί στην τηλεόραση την ομώνυμη ταινία, στην οποία περιγράφεται η ιστορία της ίδιας αλλά και της εποχής εκείνης καθώς και η αιτία του θανάτου της.
Η Ιωάννα της Λωρραίνης γεννήθηκε στις αρχές του 15ου αιώνα, σ΄ ένα χωριό στη βορειοανατολική Γαλλία. Ήταν γαλλίδα ηρωίδα επικεφαλής των Γαλλικών στρατευμάτων στον Εκατονταετή Πόλεμο κατά των Άγγλων ο οποίος κατέληξε να γίνει εμφύλιος . Το 1429 κατόρθωσε να γίνει δεκτή από τον Κάρολο και να πάρει την άδεια να ηγηθεί μιας μικρής στρατιωτικής δύναμης που είχε συγκροτηθεί για να ενισχύσει την Ορλεάνη, μία από τις λίγες πόλεις που είχαν μείνει πιστές στον διάδοχο, την οποία πολιορκούσαν οι Άγγλοι. Η Ιωάννα αιχμαλωτίστηκε σε μια επιχείρηση κοντά στην Κομπιένη από στρατιώτες του δούκα Φίλιππου της Βουργουνδίας (Μάιος 1430), ο οποίος την πούλησε στους Άγγλους. Στη Ρουέν δικάστηκε από εκκλησιαστικό δικαστήριο, που το είχε ορίσει το πανεπιστήμιο του Παρισιού και ενεργούσε σύμφωνα με τις διαταγές των Άγγλων. Καταδικάστηκε να καεί ζωντανή (auto da fe) ως αιρετική. Είκοσι πέντε χρόνια αργότερα, όταν η Γαλλία είχε πια κερδίσει τον πόλεμο και αναγνώρισε τη συμβολή της Ζαν ντ' Αρκ στους νικηφόρους αγώνες, ένα νέο εκκλησιαστικό δικαστήριο αποκατέστησε την τιμή της Παρθένας της Ορλεάνης, η οποία στις 16 Μαΐου 1920 ανακηρύχθηκε αγία από την Καθολική Εκκλησία.
Η Ιωάννα της Λωρραίνης αποτελεί ένα παράδειγμα δυναμικότητας, θέλησης, πίστης και ένθερμης φιλοπατρίας. Πίστεψε με πάθος στην αποστολή της, ενέπνευσε θάρρος και δύναμη σε άνδρες πολεμιστές, συγκρούστηκε με πανίσχυρους θεσμούς, αψήφησε κάθε συμβατικότητα της μεσαιωνικής κοινωνίας. Ο Εθνικισμός της Ιωάννας της Λωρραίνης ήταν μια κοσμοθεωρία και Βιοθεωρία, ήταν Θρησκεία του Αίματος, της Τιμής και της Ελευθερίας. Το σημερινό πνεύμα, που κυριαρχεί στην Ελλάδα του 2010, καλεί εμάς τις Γυναίκες να γίνουμε υποκρίτριες, κυνικές, αδίστακτες, θρασύδειλες, συμφεροντολόγες, ψευδοανθρωπίστριες, άπληστες.. Για να θεωρηθούμαστε επιτυχημένες στην ζωή μας θα ακολουθήσουμε αυτόν τον δρόμο; Ή θα περπατήσουμε στο δύσβατο, αλλά τελικά νικηφόρο, μονοπάτι που περπάτησε και η Ιωάννα της Λωρραίνης; Στο μονοπάτι όπου υπάρχει η αγωνιστική αντίληψη της ζωής και η πολεμική αρετή, η λατρεία της παράδοσης και η λιτότητα στον τρόπο ζωής, ο ηρωισμός και η αυτοθυσία, η δυνατή βούληση, η εντιμότητα και, πάνω απ'όλα, η υπέρτατη των ηθικών αξιών που νοηματοδοτεί, περιφρουρεί και καθοδηγεί όλες τις άλλες: η ΤΙΜΗ.
Καστρινού Ανδριάνα
Ιστορικός-Αρχαιολόγος
Κυριακή 23 Μαΐου 2010
Εορτασμός της εκκλησίας
της Αγίας Τριάδος Βάρδας.
Μέρα γιορτής και χαράς για τη Βάρδα είναι το Σάββατο 22 05 2010, παραμονή της Αγίας Τριάδας, λόγω του εορτασμού της εκκλησίας της.
Τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1939 ξεκινά η κατασκευή της εκκλησίας του χωριού . Ο ναός αφιερωμένος στην Αγίας Τριάδος αποπερατώνεται στις αρχές της δεκαετίας του 1960 . Σε αυτό συνέβαλαν όλοι οι κάτοικοι της περιοχής. Ιδιαίτερα χαρακτηριστική ήταν η πρωτοβουλία του αειμνήστου πατρός Κωνσταντίνου Κωστόπουλου με την οποία και δημιουργήθηκε το πρώτο ερασιτεχνικό θέατρο που σκοπό είχε την εξοικονόμηση χρημάτων για την αποπεράτωση του ναού. Ο θίασος αυτός που κράτησε δύο χρόνια και άφησε εποχή , συναγωνιζόμενος επάξια τους επαγγελματικούς περιοδεύοντας θιάσους , τον αποτελούσαν οι ηθοποιοί Νίκος Σταυρόπουλος, Κώστας Παντελής, Γιώτα Σταυροπούλου, Νίκος Κότσαλης, Δημοσθένης Δρακόπουλος, Ανδρέας Μπακογιάννης, Άγγελος Αγγελόπουλος και Θανάσης Κωστόπουλος.
Στις μνήμες όλων των κατοίκων της Βάρδας, είναι βαθειά χαραγμένη η ημέρα της 8ης Ιουνίου, οπότε και ένας καταστροφικός σεισμός προκάλεσε πολύ σοβαρές ζημιές στον ιερό αυτό ναό, και όχι μόνο. Οι πολίτες αφού ξεπέρασαν και αυτή τη δυσκολία, απέδειξαν για ακόμα μια φορά το σθένος που τους διακατέχει αλλά και την πίστη τους για τη περιοχή τους, ξεκινώντας την επιδιόρθωση των μεγάλων ζημιών που είχε υποστεί η εκκλησία. Έτσι μέχρι να καταφέρουν να τελειώσουν το έργο αυτό, όλες οι λειτουργίες και τα μυστήρια τελούνταν στον ναό της Παναγίας στη Βάρδα.
Έπειτα από δυο χρόνια εργασιών ο ιερός ναός Αγίας Τριάδος, με τη συνδρομή του λαού της Βάρδας είναι και πάλι σε θέση να «αγκαλιάσει» τους πιστούς της. Έτσι όπως είθισται το Σάββατο το απόγευμα και ώρα 7:00μ.μ. θα τελεστεί Μέγας Πανηγυρικός Εσπερινός μετ’ αρτοκλασίας και θείου κηρύγματος από τον Σεβασμιότατο Μητροπολίτη μας και Ποιμενάρχη μας κ.κ.Γερμανό περιστοιχιζόμενος από τους Ιερείς της περιοχής μας. Μετά το τέλος του Εσπερινού θα γίνει λιτανεία της ιεράς εικόνας της Αγίας Τριάδος. Έπειτα την Κυριακή, ανήμερα της εορτής, θα τελεστή πανηγυρική Θεία Λειτουργία μετ’ αρτοκλασίας και θείου κηρύγματος από τν Πρωτοπρεσβύτερο Παναγιώτη Γιατρά.
Όλοι λοιπόν οι φιλακόλουθοι χριστιανοί οφείλουμε να παρακολουθήσουμε τις παραπάνω Ιερές Ακολουθίες πλημμυρισμένοι από αισθήματα συγκίνησης, χαράς, πίστης και υπερηφάνειας καθώς και πάλι ο ναός μας λειτουργεί όπως πριν.
Kαστρινού Ανδριάνα
Ιστορικός-Αρχαιολόγος
(ankastrinou@gmail.com)
της Αγίας Τριάδος Βάρδας.
Μέρα γιορτής και χαράς για τη Βάρδα είναι το Σάββατο 22 05 2010, παραμονή της Αγίας Τριάδας, λόγω του εορτασμού της εκκλησίας της.
Τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1939 ξεκινά η κατασκευή της εκκλησίας του χωριού . Ο ναός αφιερωμένος στην Αγίας Τριάδος αποπερατώνεται στις αρχές της δεκαετίας του 1960 . Σε αυτό συνέβαλαν όλοι οι κάτοικοι της περιοχής. Ιδιαίτερα χαρακτηριστική ήταν η πρωτοβουλία του αειμνήστου πατρός Κωνσταντίνου Κωστόπουλου με την οποία και δημιουργήθηκε το πρώτο ερασιτεχνικό θέατρο που σκοπό είχε την εξοικονόμηση χρημάτων για την αποπεράτωση του ναού. Ο θίασος αυτός που κράτησε δύο χρόνια και άφησε εποχή , συναγωνιζόμενος επάξια τους επαγγελματικούς περιοδεύοντας θιάσους , τον αποτελούσαν οι ηθοποιοί Νίκος Σταυρόπουλος, Κώστας Παντελής, Γιώτα Σταυροπούλου, Νίκος Κότσαλης, Δημοσθένης Δρακόπουλος, Ανδρέας Μπακογιάννης, Άγγελος Αγγελόπουλος και Θανάσης Κωστόπουλος.
Στις μνήμες όλων των κατοίκων της Βάρδας, είναι βαθειά χαραγμένη η ημέρα της 8ης Ιουνίου, οπότε και ένας καταστροφικός σεισμός προκάλεσε πολύ σοβαρές ζημιές στον ιερό αυτό ναό, και όχι μόνο. Οι πολίτες αφού ξεπέρασαν και αυτή τη δυσκολία, απέδειξαν για ακόμα μια φορά το σθένος που τους διακατέχει αλλά και την πίστη τους για τη περιοχή τους, ξεκινώντας την επιδιόρθωση των μεγάλων ζημιών που είχε υποστεί η εκκλησία. Έτσι μέχρι να καταφέρουν να τελειώσουν το έργο αυτό, όλες οι λειτουργίες και τα μυστήρια τελούνταν στον ναό της Παναγίας στη Βάρδα.
Έπειτα από δυο χρόνια εργασιών ο ιερός ναός Αγίας Τριάδος, με τη συνδρομή του λαού της Βάρδας είναι και πάλι σε θέση να «αγκαλιάσει» τους πιστούς της. Έτσι όπως είθισται το Σάββατο το απόγευμα και ώρα 7:00μ.μ. θα τελεστεί Μέγας Πανηγυρικός Εσπερινός μετ’ αρτοκλασίας και θείου κηρύγματος από τον Σεβασμιότατο Μητροπολίτη μας και Ποιμενάρχη μας κ.κ.Γερμανό περιστοιχιζόμενος από τους Ιερείς της περιοχής μας. Μετά το τέλος του Εσπερινού θα γίνει λιτανεία της ιεράς εικόνας της Αγίας Τριάδος. Έπειτα την Κυριακή, ανήμερα της εορτής, θα τελεστή πανηγυρική Θεία Λειτουργία μετ’ αρτοκλασίας και θείου κηρύγματος από τν Πρωτοπρεσβύτερο Παναγιώτη Γιατρά.
Όλοι λοιπόν οι φιλακόλουθοι χριστιανοί οφείλουμε να παρακολουθήσουμε τις παραπάνω Ιερές Ακολουθίες πλημμυρισμένοι από αισθήματα συγκίνησης, χαράς, πίστης και υπερηφάνειας καθώς και πάλι ο ναός μας λειτουργεί όπως πριν.
Kαστρινού Ανδριάνα
Ιστορικός-Αρχαιολόγος
(ankastrinou@gmail.com)
Παρασκευή 21 Μαΐου 2010
Τα τελευταία «Καλλικρατικά» δεδομένα θέλουν έδρα του νέου δήμου Κυλλήνης τα Λεχαινά και ιστορική έδρα τη Βάρδα. Όλο αυτό το διάστημα αυτές οι δυο γειτονικές πόλεις βρίσκονταν σε μια διαρκή αναστάτωση αλλά και αντιπαράθεση για την παραχώρηση της έδρας.
Μετά την επίλυση και αυτού του θέματος, θα πρέπει να επικρατεί ένα φιλικό κλίμα αλλά και ένα αμοιβαίο αίσθημα υποστήριξης και σεβασμού. Τόσο τα Λεχαινά όσο και η Βάρδα είναι δύο μέρη με μεγάλη ιστορία και αντοχή στο χρόνο. Υπάρχει μια αντίφαση όμως, τα Λεχαινά έχουν τις περισσότερες δημόσιες υπηρεσίες, η Βάρδα έχει τον περισσότερο κόσμο.. Έχει παρατηρηθεί το εξής φαινόμενο, με το κλείσιμο των δημόσιων υπηρεσιών το μεσημέρι η κίνηση στη περιοχή των Λεχαινών αποδυναμώνει αισθητά και ο κόσμος δεν κυκλοφορεί πλέον μαζικά. Σε αντίθεση στην περιοχή της Βάρδας οποιαδήποτε ώρα της ημέρας, και κατά κύριο λόγο της νύχτας, η κίνηση του κόσμου είναι ιδιαίτερα αισθητή και ολοένα αυξανόμενη. Επομένως καταλήγουμε εύκολα στο συμπέρασμα ότι τα Λεχαινά «κάτι κάνουν λάθος» και πρέπει να σπεύσουν να το διορθώσουν άμεσα, καθότι ως έδρα νέου δήμου οφείλει να αποκτήσει τη δυναμικότητα της Βάρδας και σαφώς να την ξεπεράσει, ένα φυσικά έχει τη δύναμη και κυρίως τη θέληση. Αυτό που πρέπει να σημειωθεί είναι ότι η «καρδιά» είναι οι νέοι της. Είναι συχνό φαινόμενο τα παιδιά που φεύγουν για σπουδές, μετά την ολοκλήρωσή τους, να επιστρέφουν στη γενέτειρά τους την οποία και επιλέγουν ως έδρα για την επαγγελματική τους σταδιοδρομίας. Έτσι υπάρχει βαθμιαία αλλά και σταθερή ανάπτυξη της περιοχής και κατ΄ επέκταση της ζωής της Βάρδας. Με το να φροντίζουν οι ίδιοι οι κάτοικοι καθημερινά να καλυτερεύουν την ποιότητα των μαγαζιών τους, συμβάλλουν δυναμικά στην χρησιμοποίηση της περιοχής σα «μαγνήτη» για τους νέους και όχι μόνο…
Μετά την επίλυση και αυτού του θέματος, θα πρέπει να επικρατεί ένα φιλικό κλίμα αλλά και ένα αμοιβαίο αίσθημα υποστήριξης και σεβασμού. Τόσο τα Λεχαινά όσο και η Βάρδα είναι δύο μέρη με μεγάλη ιστορία και αντοχή στο χρόνο. Υπάρχει μια αντίφαση όμως, τα Λεχαινά έχουν τις περισσότερες δημόσιες υπηρεσίες, η Βάρδα έχει τον περισσότερο κόσμο.. Έχει παρατηρηθεί το εξής φαινόμενο, με το κλείσιμο των δημόσιων υπηρεσιών το μεσημέρι η κίνηση στη περιοχή των Λεχαινών αποδυναμώνει αισθητά και ο κόσμος δεν κυκλοφορεί πλέον μαζικά. Σε αντίθεση στην περιοχή της Βάρδας οποιαδήποτε ώρα της ημέρας, και κατά κύριο λόγο της νύχτας, η κίνηση του κόσμου είναι ιδιαίτερα αισθητή και ολοένα αυξανόμενη. Επομένως καταλήγουμε εύκολα στο συμπέρασμα ότι τα Λεχαινά «κάτι κάνουν λάθος» και πρέπει να σπεύσουν να το διορθώσουν άμεσα, καθότι ως έδρα νέου δήμου οφείλει να αποκτήσει τη δυναμικότητα της Βάρδας και σαφώς να την ξεπεράσει, ένα φυσικά έχει τη δύναμη και κυρίως τη θέληση. Αυτό που πρέπει να σημειωθεί είναι ότι η «καρδιά» είναι οι νέοι της. Είναι συχνό φαινόμενο τα παιδιά που φεύγουν για σπουδές, μετά την ολοκλήρωσή τους, να επιστρέφουν στη γενέτειρά τους την οποία και επιλέγουν ως έδρα για την επαγγελματική τους σταδιοδρομίας. Έτσι υπάρχει βαθμιαία αλλά και σταθερή ανάπτυξη της περιοχής και κατ΄ επέκταση της ζωής της Βάρδας. Με το να φροντίζουν οι ίδιοι οι κάτοικοι καθημερινά να καλυτερεύουν την ποιότητα των μαγαζιών τους, συμβάλλουν δυναμικά στην χρησιμοποίηση της περιοχής σα «μαγνήτη» για τους νέους και όχι μόνο…
Τετάρτη 12 Μαΐου 2010
«Μαζί μέχρι το τέλος»
«Μαζί μέχρι το τέλος»
Ο προβληματισμός και η σύγχυση που επικρατεί στο δήμο Βουπρασίας για την παραχώρηση της έδρας με βάση το σχέδιο «Καλλικράτης» παίρνει ολοένα και μεγαλύτερες διαστάσεις. Οι κάτοικοί της σε διαρκή συνεργασία με τη Δημοτική Αρχή του τόπου μας συνεχίζουν απτόητοι τον αγώνα για την απονομή της δικαιοσύνης και την επίτευξη του στόχου τους.
Την Τρίτη 11 05 2010 πραγματοποιήθηκε λαϊκή συνέλευση στην οποία παρίσταται, πέραν του Δημάρχου Βουπρασίας κ. Σερέτη και των εκπροσώπων φορέων, σύσσωμος ο λαός της Βουπρασίας ο οποίος εξέφρασε την γνώμη του στα πλαίσια ενός δημοκρατικού και ευχάριστου πνεύματος.
Πρώτος μίλησε ο κ. Σερέτης ο οποίος αφού ευχαρίστησε το πλήθος για τη θερμή συμμετοχή του στα δρώμενα και την πίστη του στον δίκαιο αγώνα, τόνισε ότι το που θα πάει η έδρα του νέου Δήμου ήταν προμελετημένο και ότι το «κεντροβαρικό» και η υποδομή ήταν απλά προφάσεις για να καλύψουν αυτά που έχουν κάνει. Ο ίδιος ανέφερε ότι τα Λεχαινά αδυνατούν να εξυπηρετήσουν τον Καλλικρατικό Δήμο και ότι τα κανάλια και οι εκπομπές λένε ότι το δίκιο είναι στη Βάρδα. Υπενθύμισε ότι παρόλο που τόσα χρόνια τα Λεχαινά είχαν τις υπηρεσίες, η Βουπρασία δεν έπαψε να αναπτύσσεται και να προοδεύει. Υποστήριξε ότι το Υπουργείο πρέπει να στηριχθεί σε αυτά που το ίδιο πρεσβεύει, σχετικά με τα κριτήρια παραχώρησης της εκάστοτε έδρας. Προκάλεσε φανερά αυτούς που άλλαξαν την έδρα να πουν ανοιχτά ποιοι τους οδήγησαν σε αυτή την απόφαση. Ζητά από τον Υπουργό κ. Ραγκούση να τηρηθούν τα κριτήρια. Ο ίδιος είπε χαρακτηριστικά «θα συνεχίσουμε τον αγώνα και αν δε βρεθεί λύση θα κάτσουμε να συζητήσουμε».
Στη συνέχεια πήρε το λόγο ο πρώην Δήμαρχος Βουπρασίας κ. Θανασούλας, ο οποίος έδειξε φανερά την ανησυχία του για το «από δώ και πέρα» όπως λέει χαρακτηριστικά. Διέκρινε την ιστορική ευθύνη που όλοι έχουμε, διότι από τα χέρια μας θα περάσει το μέλλον αυτού του τόπου. Ανέφερε ότι πλέον υπάρχει μονόδρομος τον οποίο πρέπει να ακολουθήσουμε ευλαβικά. Πρότασή του είναι να συνεχίσουμε δυναμικά τις κινητοποιήσεις έστω και με νομικές επιπτώσεις.
Έπειτα το λόγο πήραν φορείς και δημότες του Δήμου οι οποίοι υποστήριξαν ομόφωνα το απόλυτο δίκιο του αγώνα μας, διευκρινίζοντας τις πρωτόγνωρες μέρες που βιώνει ο τόπος μας. Η δυναμική της Βάρδας, όπως οι ίδιοι τόνισαν, είναι οι ρυθμοί ανάπτυξής της και ότι όταν δικαιούσαι κάτι το παίρνεις είτε αρέσει σε κάποιους είτε όχι, επομένως δε μας χαρίζουν τίποτε. Συμφώνησαν ότι έστω και αργά μάθαμε να κουβεντιάζουμε και να δρούμε συλλογικά και ότι πολυτέλεια χρόνου πλέον δεν υπάρχει διότι φτάσαμε σε αδιέξοδο και οφείλουμε να δράσουμε άμεσα και ομαδικά καθώς ποτέ η κεντρική εξουσία δε στάθηκε αρωγός στην προσπάθεια της Βουπρασίας.
Τα συμπεράσματα έπειτα από αυτή τη συνέλευση είναι πρώτα και κύρια ότι όλοι μαζί ενωμένοι θα προχωρήσουμε σε δυναμικές κινητοποιήσεις. Θα αποσταλεί φάκελος στον Πρωθυπουργό με τα αιτήματα του Δήμου μας και φυσικά θα συσταθεί επιτροπή η οποία θα πάει στον Υπουργό κ. Ραγκούση. Τέλος αποφασίστηκε την Πέμπτη 13 05 2010 να κλείσουν όλα τα μαγαζιά του Δήμου Βουπρασίας και όλοι οι πολίτες θα πραγματοποιήσουν καθιστική διαμαρτυρία στην Αθήνα, μπροστά στο Υπουργείο. Αυτό που πρέπει να δείξουμε είναι ότι δεν υπακούμε σε λανθασμένες αποφάσεις και θα υποστηρίξουμε τα δίκαια αιτήματα μας μέχρι την δικαίωση. Γιατί μόνο έτσι θα έρθει η «κάθαρση».
Παρασκευή 7 Μαΐου 2010
Πάλης ξεκίνημα νέοι αγώνες
«Πάλης ξεκίνημα νέοι αγώνες»
Η σύγχυση και ο εκνευρισμός που επικρατεί αυτές τις μέρες στο Δήμο Βουπρασίας εξαιτίας της απόφασης του χωροταξικού μέρος του σχεδίου της νέας Διοικητικής Μεταρρύθμισης «Καλλικράτης» για την παραχώρηση της έδρας των τεσσάρων Δήμων στη περιοχή των Λεχαινών, παίρνει ολοένα και μεγαλύτερες διαστάσεις.
Τόσο ο Δήμαρχος της Βουπρασίας κ. Σερέτης με το Δημοτικό Συμβούλιο, όσο και οι εκπρόσωποι φορέων και κομματικών οργανώσεων και φυσικά όλοι οι πολίτες της, εκφράζουν συνεχόμενα τη δυσαρέσκεια και την αντίθεσή τους ως προς τις τελευταίες λανθασμένες αποφάσεις. Η «φωνή» τους έφτασε μέχρι τον Υπουργό Εσωτερικών καθώς και τον Υφυπουργό, την Δευτέρα 03 05 2010, γνωστοποιώντας τους το πρόβλημα και την άδικη για το Δήμο Βουπρασίας εξέλιξη των πραγμάτων. Αφού δήλωσαν την κάθετη διαφωνία τους προς τις αποφάσεις και την άρνησή τους να δεχτούν τα προτεινόμενα ως τετελεσμένα, προέβαλαν τα στοιχεία στα οποία στηρίζουν τις απόψεις τους και τα οποία αποδεικνύουν το δίκιο της Βάρδας ως προς την αδικία που υπέστη. Στηρίχθηκαν ιδιαίτερα στην πληθυσμιακή υπεροχή της Βάρδας ως προς τα Λεχαινά, στοιχείο στο οποίο, βάσει σχεδίου νόμου, στηρίζεται η παραχώρηση της έδρας στον εκάστοτε δήμο, τονίζοντας ότι και στην περίπτωσή μας πρέπει να πρυτανεύσει η λογική και το δίκιο . Ο Υπουργός ακούγοντάς τους με ιδιαίτερη προσοχή απάντησε ότι θα εξετάσει τα δεδομένα και θα δεί με θετικότητα τα αιτήματά τους.
Σε λαϊκή συνέλευση που πραγματοποιήθηκε την Τρίτη 04 05 2010 στο Δημαρχείο της Βάρδας, ανακοινώθηκαν οι μετέπειτα αποφάσεις του Δημάρχου και του Δημοτικού Συμβουλίου οι οποίοι, σε συνεργασία πάντα με τους κατοίκους, θα προχωρήσουν σε κινητοποιήσεις και διαμαρτυρίες έως ότου δικαιωθεί αυτός ο αγώνας, ο οποίος το αξίζει απόλυτα. Γι αυτό το σκοπό δημιουργήθηκε και μια Συντονιστική Επιτροπή η οποία θα αναλάβει να βγάλει εις πέρας αυτό τον αγώνα. Σαν ένδειξη διαμαρτυρίας την Πέμπτη 06 05 2010 θα προχωρήσουν στο κλείσιμο των καταστημάτων αλλά και της εθνικής οδού στις 10:00 π.μ..
Το βέβαιο είναι ότι δεν θα αφήσουμε τα πράγματα στην τύχη τους, η «δύναμη» της Βάρδας δεν θα σταματήσει να διεκδικεί το δίκιο της και δεν θα υποκύψει στις διάφορες πολιτικές αλαζονικές μεθοδεύσεις και σκοπιμότητες και σίγουρα θα καταλογισθούν ευθύνες στους υπευθύνους, οι οποίοι θα κληθούν να λογοδοτήσουν μπροστά στον οργισμένο λαό.
Η σύγχυση και ο εκνευρισμός που επικρατεί αυτές τις μέρες στο Δήμο Βουπρασίας εξαιτίας της απόφασης του χωροταξικού μέρος του σχεδίου της νέας Διοικητικής Μεταρρύθμισης «Καλλικράτης» για την παραχώρηση της έδρας των τεσσάρων Δήμων στη περιοχή των Λεχαινών, παίρνει ολοένα και μεγαλύτερες διαστάσεις.
Τόσο ο Δήμαρχος της Βουπρασίας κ. Σερέτης με το Δημοτικό Συμβούλιο, όσο και οι εκπρόσωποι φορέων και κομματικών οργανώσεων και φυσικά όλοι οι πολίτες της, εκφράζουν συνεχόμενα τη δυσαρέσκεια και την αντίθεσή τους ως προς τις τελευταίες λανθασμένες αποφάσεις. Η «φωνή» τους έφτασε μέχρι τον Υπουργό Εσωτερικών καθώς και τον Υφυπουργό, την Δευτέρα 03 05 2010, γνωστοποιώντας τους το πρόβλημα και την άδικη για το Δήμο Βουπρασίας εξέλιξη των πραγμάτων. Αφού δήλωσαν την κάθετη διαφωνία τους προς τις αποφάσεις και την άρνησή τους να δεχτούν τα προτεινόμενα ως τετελεσμένα, προέβαλαν τα στοιχεία στα οποία στηρίζουν τις απόψεις τους και τα οποία αποδεικνύουν το δίκιο της Βάρδας ως προς την αδικία που υπέστη. Στηρίχθηκαν ιδιαίτερα στην πληθυσμιακή υπεροχή της Βάρδας ως προς τα Λεχαινά, στοιχείο στο οποίο, βάσει σχεδίου νόμου, στηρίζεται η παραχώρηση της έδρας στον εκάστοτε δήμο, τονίζοντας ότι και στην περίπτωσή μας πρέπει να πρυτανεύσει η λογική και το δίκιο . Ο Υπουργός ακούγοντάς τους με ιδιαίτερη προσοχή απάντησε ότι θα εξετάσει τα δεδομένα και θα δεί με θετικότητα τα αιτήματά τους.
Σε λαϊκή συνέλευση που πραγματοποιήθηκε την Τρίτη 04 05 2010 στο Δημαρχείο της Βάρδας, ανακοινώθηκαν οι μετέπειτα αποφάσεις του Δημάρχου και του Δημοτικού Συμβουλίου οι οποίοι, σε συνεργασία πάντα με τους κατοίκους, θα προχωρήσουν σε κινητοποιήσεις και διαμαρτυρίες έως ότου δικαιωθεί αυτός ο αγώνας, ο οποίος το αξίζει απόλυτα. Γι αυτό το σκοπό δημιουργήθηκε και μια Συντονιστική Επιτροπή η οποία θα αναλάβει να βγάλει εις πέρας αυτό τον αγώνα. Σαν ένδειξη διαμαρτυρίας την Πέμπτη 06 05 2010 θα προχωρήσουν στο κλείσιμο των καταστημάτων αλλά και της εθνικής οδού στις 10:00 π.μ..
Το βέβαιο είναι ότι δεν θα αφήσουμε τα πράγματα στην τύχη τους, η «δύναμη» της Βάρδας δεν θα σταματήσει να διεκδικεί το δίκιο της και δεν θα υποκύψει στις διάφορες πολιτικές αλαζονικές μεθοδεύσεις και σκοπιμότητες και σίγουρα θα καταλογισθούν ευθύνες στους υπευθύνους, οι οποίοι θα κληθούν να λογοδοτήσουν μπροστά στον οργισμένο λαό.
Δευτέρα 3 Μαΐου 2010
Κατάφερε η αδικία να πρυτανεύσει
Η αναστάτωση και ο προβληματισμός που έχει προκληθεί στη Βάρδα με την γνωστοποίηση των ραγδαίων εξελίξεων που αφορούν το χωροταξικό μέρος του σχεδίου της νέας Διοικητικής Μεταρρύθμισης «Καλλικράτης», είναι χωρίς αμφιβολία δικαιολογημένη. Η παραχώρηση της έδρας του νέου Δήμου των Τεσσάρων στα Λεχαινά είναι μια απόλυτα λανθασμένη κίνηση και απόφαση, καθώς η Βουπρασία είναι πληθυσμιακά αλλά και εδαφικά ο μεγαλύτερος και από τους τέσσερις υπό συνένωση Δήμους. Αυτό αποδεικνύεται περίτρανα και από την τελευταία απογραφή του 2001, η οποία θέλει την Βάρδα με πληθυσμό 4.110 κατοίκων, ενώ τα Λεχαινά με μόλις 3.837 (συμπεριλαμβανομένων και των οικισμών). Λαμβάνοντας σοβαρά λοιπόν υπόψη μας το σχέδιο το οποίο εφαρμόστηκε σε όλη, ανεξαιρέτως την Ελλάδα, και σύμφωνα με το οποίο η μεγαλύτερη σε πληθυσμό περιοχή γίνεται και έδρα του εκάστοτε δήμου, αντιλαμβανόμαστε ότι παραδόξως η Βάρδα πληρώντας όλες αυτές τις προϋποθέσεις αγνοήθηκε παντελώς.
Αναμφισβήτητα οι πολίτες της δεν θα καθίσουν άπρακτοι γινόμενοι βορά στις λανθασμένες αποφάσεις. Σε συνεργασία οι ίδιοι με τον Δήμαρχο κ.Σερέτη, τους δημοτικούς συμβούλους, τους εκπροσώπους φορέων αλλά και κομματικών οργανώσεων, μένοντας σταθεροί στην πίστη για την περιοχή μας αλλά και στις αξίες τους, θα διαμαρτυρηθούν σθεναρά «καταγγέλλοντας όλους αυτούς που υπόγεια, αλαζονικά και με σκοπιμότητα, εφάρμοσαν μεθοδεύσεις που έχουν σαν αποτέλεσμα τον καταφανέστατο παραγκωνισμό του Δήμου μας και δηλώνοντας προς κάθε κατεύθυνση ότι δεν πρόκειται να υποκύψουμε και να δεχτούμε τα προτεινόμενα ως τετελεσμένα», όπως τονίζουν και οι ίδιοι.
Η «δύναμη» της Βάρδας θα φτάσει έως τον Υπουργό Εσωτερικών την Δευτέρα 03 05 2010, για να διαμαρτυρηθούν και να δηλώσουν την κάθετη διαφωνία τους προς τις αποφάσεις. Όλοι πιστεύουμε ότι δεν θα υπερισχύσουν οι διάφορες πολιτικές αλαζονικές μεθοδεύσεις και σκοπιμότητες, αλλά ότι τελικά η φωνή των συμπολιτών και της Αρχής του Δήμου μας θα ακουστεί και δεν θα προσπεραστεί.
Καστρινού Ανδριάνα
Ιστορικός-Αρχαιολόγος
ankastrinou@gmail.com
Η αναστάτωση και ο προβληματισμός που έχει προκληθεί στη Βάρδα με την γνωστοποίηση των ραγδαίων εξελίξεων που αφορούν το χωροταξικό μέρος του σχεδίου της νέας Διοικητικής Μεταρρύθμισης «Καλλικράτης», είναι χωρίς αμφιβολία δικαιολογημένη. Η παραχώρηση της έδρας του νέου Δήμου των Τεσσάρων στα Λεχαινά είναι μια απόλυτα λανθασμένη κίνηση και απόφαση, καθώς η Βουπρασία είναι πληθυσμιακά αλλά και εδαφικά ο μεγαλύτερος και από τους τέσσερις υπό συνένωση Δήμους. Αυτό αποδεικνύεται περίτρανα και από την τελευταία απογραφή του 2001, η οποία θέλει την Βάρδα με πληθυσμό 4.110 κατοίκων, ενώ τα Λεχαινά με μόλις 3.837 (συμπεριλαμβανομένων και των οικισμών). Λαμβάνοντας σοβαρά λοιπόν υπόψη μας το σχέδιο το οποίο εφαρμόστηκε σε όλη, ανεξαιρέτως την Ελλάδα, και σύμφωνα με το οποίο η μεγαλύτερη σε πληθυσμό περιοχή γίνεται και έδρα του εκάστοτε δήμου, αντιλαμβανόμαστε ότι παραδόξως η Βάρδα πληρώντας όλες αυτές τις προϋποθέσεις αγνοήθηκε παντελώς.
Αναμφισβήτητα οι πολίτες της δεν θα καθίσουν άπρακτοι γινόμενοι βορά στις λανθασμένες αποφάσεις. Σε συνεργασία οι ίδιοι με τον Δήμαρχο κ.Σερέτη, τους δημοτικούς συμβούλους, τους εκπροσώπους φορέων αλλά και κομματικών οργανώσεων, μένοντας σταθεροί στην πίστη για την περιοχή μας αλλά και στις αξίες τους, θα διαμαρτυρηθούν σθεναρά «καταγγέλλοντας όλους αυτούς που υπόγεια, αλαζονικά και με σκοπιμότητα, εφάρμοσαν μεθοδεύσεις που έχουν σαν αποτέλεσμα τον καταφανέστατο παραγκωνισμό του Δήμου μας και δηλώνοντας προς κάθε κατεύθυνση ότι δεν πρόκειται να υποκύψουμε και να δεχτούμε τα προτεινόμενα ως τετελεσμένα», όπως τονίζουν και οι ίδιοι.
Η «δύναμη» της Βάρδας θα φτάσει έως τον Υπουργό Εσωτερικών την Δευτέρα 03 05 2010, για να διαμαρτυρηθούν και να δηλώσουν την κάθετη διαφωνία τους προς τις αποφάσεις. Όλοι πιστεύουμε ότι δεν θα υπερισχύσουν οι διάφορες πολιτικές αλαζονικές μεθοδεύσεις και σκοπιμότητες, αλλά ότι τελικά η φωνή των συμπολιτών και της Αρχής του Δήμου μας θα ακουστεί και δεν θα προσπεραστεί.
Καστρινού Ανδριάνα
Ιστορικός-Αρχαιολόγος
ankastrinou@gmail.com
Παρασκευή 30 Απριλίου 2010
Πρωτομαγιά
Εορτασμός Πρωτομαγιάς
Πρωτομαγιά ονομάζεται η πρώτη μέρα του Μαΐου, μέρα αργίας για πολλές χώρες του κόσμου. Τις περισσότερες φορές είναι συνώνυμη με την Παγκόσμια Μέρα των Εργατών (Εργατική Πρωτομαγιά), τότε δηλαδή που τιμούνται οι αγώνες του εργατικού κινήματος. Ο εορτασμός όμως της Πρωτομαγιάς, έχει τις ρίζες του στις παγανιστικές εορτές του παρελθόντος. Πολλά από τα αρχαία έθιμα έχουν επιβιώσει μέχρι και σήμερα.
Η σημασία της ημέρας της Πρωτομαγιάς για τους αρχαίους λαούς οφείλεται στο γεγονός πως ημερολογιακά (για το βόρειο ημισφαίριο) η πρώτη ημέρα του Μαΐου βρίσκεται ανάμεσα στην Εαρινή Ισημερία και το Θερινό Ηλιοστάσιο, τοποθετείται δηλαδή στην αρχή της άνοιξης.
Οι πρώτοι εορτασμοί της ξεκίνησαν στην προ-χριστιανική Ευρώπη. Με τον εκχριστιανισμό όμως της Ευρώπης, πολλές από αυτές τις γιορτές είτε απαγορεύτηκαν, είτε έλαβαν χριστιανικό χαρακτήρα. Έτσι, ο εορτασμός της έχασε το θρησκευτικό του νόημα.
Σήμερα πολλές νεο-παγανιστικές ομάδες προσπαθούν να αναβιώσουν αρχαία έθιμα της Πρωτομαγιάς.
Η πρώτη του Μάη, είναι μέρα ορόσημο για τους αγώνες του εργάτη.
Πριν από περισσότερα από 100 χρόνια, το 1886, η εργατική τάξη στις ΗΠΑ έδωσε μια από τις πιο σκληρές μάχες για την καθιέρωση του 8ωρου. Η μεγάλη απεργία των εργατών του Σικάγου την Πρωτομαγιά του 1886 είχε τραγική κατάληξη με θύματα και τιμωρία των υποκινητών της εξέγερσης. Σε ανάμνηση αυτής της εξέγερσης, καθιερώθηκε η Πρωτομαγιά σαν παγκόσμια μέρα της εργατικής τάξης, ύστερα από απόφαση που πήρε η ιδρυτική συνέλευση της Δεύτερης Διεθνούς στο Παρίσι (που πραγματοποιήθηκε στις 14/7/1889) και στην οποία μετείχαν 391 αντιπρόσωποι συνδικάτων από 20 χώρες. Από τη στιγμή που καθιερώθηκε σα μέρα διεθνούς διαμαρτυρίας της εργατικής τάξης, συνδέθηκε με τους εργατικούς αγώνες και επιβλήθηκε – μέσα από νίκες και ήττες – σαν εκδήλωση της αλληλεγγύης και της ενότητας του παγκόσμιου εργατικού κινήματος. Η Εργατική Πρωτομαγιά γιορτάστηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα το 1893 (την Κυριακή 2 Μαίου 1893) στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Διοργανωτής της ήταν ο σοσιαλιστής Σταύρος Καλλέργης. Αίτημα η μείωση των ωρών εργασίας και σύνθημα "Οχτώ ώρες δουλειά, οχτώ ώρες ανάπαυση, οχτώ ώρες ύπνο". Εκείνη τη μέρα, 1η Μαΐου του 1886, 400.000 άνθρωποι συμμετείχαν στις απεργίες που γίνονταν σε όλη την χώρα, και πάνω από 80.000 στο Σικάγο. Το 1911 αποφασίστηκε να ξαναγιορτασθεί η Πρωτομαγιά με πρωτοβουλία του Ν.Γιαννιού στο Μέτς. Από το 1912 έχουμε μακρόχρονη διακοπή του εορτασμού της Πρωτομαγιάς που θα ξαναγίνει το 1919. Στο μεσοδιάστημα αυτό, κατοχυρώνεται το δικαίωμα του συνεταιρίζεσθαι και τα σωματεία αρχίζουν να αποκτούν καθαρά εργατικό χαρακτήρα. Εχει επίσης ιδρυθεί η ΓΣΕΕ (1918) καθώς και αρκετά Εργατικά Κέντρα. Ο εορτασμός του 1919 απετέλεσε και την αφορμή για μια κρίση στη ΓΣΕΕ που οδήγησε σε διάσπαση. Τελικά γιορτάστηκε σε 12 πόλεις πανελλαδικά.
Χαρακτηριστικό της πρώτης μέρας του Μαϊου πλέον είναι οι βασικές εκδηλώσεις της, όπως η έξοδος των ανθρώπων στην ύπαιθρο με συνοδεία χορών και τραγουδιών και το μάζεμα λουλουδιών για να πλεχτούν στεφάνια, τα οποία στη συνέχεια κρεμιούνται σε εμφανή θέση των σπιτιών. Ένα από τα πιο τυπικά της έθιμα είναι το μαγιάτικο κλαδί ή το στεφάνι, είναι πιθανόν να έχει τις ρίζες του στην αρχαιότητα. Είναι γνωστό ότι στην αρχαία Ελλάδα τέτοια κλαδιά ή στεφάνια τα χρησιμοποιούσαν πολύ συχνά. Δεν είναι υπερβολικό να πούμε ότι δεν έλειπαν από καμιά σημαντική εκδήλωση του δημόσιου, ιδιωτικού ή θρησκευτικού βίου.
Καστρινού Ανδριάνα
Ιστορικός-Αρχαιολόγος
ankastrinou@gmail.com
Πρωτομαγιά ονομάζεται η πρώτη μέρα του Μαΐου, μέρα αργίας για πολλές χώρες του κόσμου. Τις περισσότερες φορές είναι συνώνυμη με την Παγκόσμια Μέρα των Εργατών (Εργατική Πρωτομαγιά), τότε δηλαδή που τιμούνται οι αγώνες του εργατικού κινήματος. Ο εορτασμός όμως της Πρωτομαγιάς, έχει τις ρίζες του στις παγανιστικές εορτές του παρελθόντος. Πολλά από τα αρχαία έθιμα έχουν επιβιώσει μέχρι και σήμερα.
Η σημασία της ημέρας της Πρωτομαγιάς για τους αρχαίους λαούς οφείλεται στο γεγονός πως ημερολογιακά (για το βόρειο ημισφαίριο) η πρώτη ημέρα του Μαΐου βρίσκεται ανάμεσα στην Εαρινή Ισημερία και το Θερινό Ηλιοστάσιο, τοποθετείται δηλαδή στην αρχή της άνοιξης.
Οι πρώτοι εορτασμοί της ξεκίνησαν στην προ-χριστιανική Ευρώπη. Με τον εκχριστιανισμό όμως της Ευρώπης, πολλές από αυτές τις γιορτές είτε απαγορεύτηκαν, είτε έλαβαν χριστιανικό χαρακτήρα. Έτσι, ο εορτασμός της έχασε το θρησκευτικό του νόημα.
Σήμερα πολλές νεο-παγανιστικές ομάδες προσπαθούν να αναβιώσουν αρχαία έθιμα της Πρωτομαγιάς.
Η πρώτη του Μάη, είναι μέρα ορόσημο για τους αγώνες του εργάτη.
Πριν από περισσότερα από 100 χρόνια, το 1886, η εργατική τάξη στις ΗΠΑ έδωσε μια από τις πιο σκληρές μάχες για την καθιέρωση του 8ωρου. Η μεγάλη απεργία των εργατών του Σικάγου την Πρωτομαγιά του 1886 είχε τραγική κατάληξη με θύματα και τιμωρία των υποκινητών της εξέγερσης. Σε ανάμνηση αυτής της εξέγερσης, καθιερώθηκε η Πρωτομαγιά σαν παγκόσμια μέρα της εργατικής τάξης, ύστερα από απόφαση που πήρε η ιδρυτική συνέλευση της Δεύτερης Διεθνούς στο Παρίσι (που πραγματοποιήθηκε στις 14/7/1889) και στην οποία μετείχαν 391 αντιπρόσωποι συνδικάτων από 20 χώρες. Από τη στιγμή που καθιερώθηκε σα μέρα διεθνούς διαμαρτυρίας της εργατικής τάξης, συνδέθηκε με τους εργατικούς αγώνες και επιβλήθηκε – μέσα από νίκες και ήττες – σαν εκδήλωση της αλληλεγγύης και της ενότητας του παγκόσμιου εργατικού κινήματος. Η Εργατική Πρωτομαγιά γιορτάστηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα το 1893 (την Κυριακή 2 Μαίου 1893) στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Διοργανωτής της ήταν ο σοσιαλιστής Σταύρος Καλλέργης. Αίτημα η μείωση των ωρών εργασίας και σύνθημα "Οχτώ ώρες δουλειά, οχτώ ώρες ανάπαυση, οχτώ ώρες ύπνο". Εκείνη τη μέρα, 1η Μαΐου του 1886, 400.000 άνθρωποι συμμετείχαν στις απεργίες που γίνονταν σε όλη την χώρα, και πάνω από 80.000 στο Σικάγο. Το 1911 αποφασίστηκε να ξαναγιορτασθεί η Πρωτομαγιά με πρωτοβουλία του Ν.Γιαννιού στο Μέτς. Από το 1912 έχουμε μακρόχρονη διακοπή του εορτασμού της Πρωτομαγιάς που θα ξαναγίνει το 1919. Στο μεσοδιάστημα αυτό, κατοχυρώνεται το δικαίωμα του συνεταιρίζεσθαι και τα σωματεία αρχίζουν να αποκτούν καθαρά εργατικό χαρακτήρα. Εχει επίσης ιδρυθεί η ΓΣΕΕ (1918) καθώς και αρκετά Εργατικά Κέντρα. Ο εορτασμός του 1919 απετέλεσε και την αφορμή για μια κρίση στη ΓΣΕΕ που οδήγησε σε διάσπαση. Τελικά γιορτάστηκε σε 12 πόλεις πανελλαδικά.
Χαρακτηριστικό της πρώτης μέρας του Μαϊου πλέον είναι οι βασικές εκδηλώσεις της, όπως η έξοδος των ανθρώπων στην ύπαιθρο με συνοδεία χορών και τραγουδιών και το μάζεμα λουλουδιών για να πλεχτούν στεφάνια, τα οποία στη συνέχεια κρεμιούνται σε εμφανή θέση των σπιτιών. Ένα από τα πιο τυπικά της έθιμα είναι το μαγιάτικο κλαδί ή το στεφάνι, είναι πιθανόν να έχει τις ρίζες του στην αρχαιότητα. Είναι γνωστό ότι στην αρχαία Ελλάδα τέτοια κλαδιά ή στεφάνια τα χρησιμοποιούσαν πολύ συχνά. Δεν είναι υπερβολικό να πούμε ότι δεν έλειπαν από καμιά σημαντική εκδήλωση του δημόσιου, ιδιωτικού ή θρησκευτικού βίου.
Καστρινού Ανδριάνα
Ιστορικός-Αρχαιολόγος
ankastrinou@gmail.com
Πέμπτη 29 Απριλίου 2010
Καλλικράτησ
Καλλικράτης: Η επόμενη μέρα
Η επόμενη μέρα από την ανακοίνωση των ραγδαίων εξελίξεων που αφορούν το χωροταξικό μέρος του σχεδίου της νέας Διοικητικής Μεταρρύθμισης «Καλλικράτης», βρήκε τους πολίτες της Βουπρασίας ανήσυχους και προβληματισμένους. Ο δήμαρχος κ. Σερέτης κάλεσε τους δημότες σε κατεπείγουσα συνεδρίαση στο δημαρχείο της Βάρδας, στις 29 04 2010, για να συζητήσουν αλλά και να πάρουν όλοι μαζί μια απόφαση. Η συνεδρίαση πραγματοποιήθηκε με εξαιρετική επιτυχία στην κατάμεστη αίθουσα του δημαρχείου, και τόσο ο δήμαρχος και το Δημοτικό συμβούλιο, όσο και οι ίδιοι οι κάτοικοι της Βάρδας που παρευρέθηκαν, απέδειξαν για ακόμα μια φορά το ενδιαφέρον αλλά και τη πίστη τους στην προσπάθεια επίλυσης των προβλημάτων που κατά καιρούς προκύπτουν.
Έπειτα από πολύωρο διάλογο με το λαό, το Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Βουπρασίας αποφάσισε ομόφωνα την κάθετη διαφωνία του ως προς τον ορισμό της έδρας του δήμου. Υποστηρίζουν πως παρόλο που η Βάρδα πληρεί όλες τις προϋποθέσεις που τίθενται από το ίδιο το σχέδιο σχετικά με την έδρα και το οποίο εφαρμόστηκε σε όλη την Ελλάδα, παραδόξως αγνοήθηκε παντελώς. Οι ίδιοι μάλιστα λένε χαρακτηριστικά: «Καταγγέλουμε, όλους αυτούς που υπόγεια, αλαζονικά και με σκοπιμότητα, εφάρμοσαν μεθοδεύσεις που έχουν σαν αποτέλεσμα τον καταφανέστατο παραγκωνισμό του Δήμου μας. Δηλώνουμε προς κάθε κατεύθυνση ότι δεν πρόκειται να υποκύψουμε και να δεχτούμε τα προτεινόμενα ως τετελεσμένα. Μαζί με τον πολυπληθέστατο, από όλους τους υπό συνένωση δήμους (στο νέο Δήμο των τεσσάρων), λαό της Βουπρασίας, σθεναρά θα αντισταθούμε και θα αντιπαλέψουμε για τα δίκαια αιτήματά μας και αυτά που νόμιμα μας ανήκουν.»
Στη συνέχεια προχώρησαν στην ανακοίνωση των απαιτούμενων από αυτούς πραγμάτων τα οποία είναι : Να ισχύσουν τα ίδια κριτήρια που ίσχυσαν σε όλη την Ελλάδα, Να αρθεί η αδικία που γίνεται σε βάρος του δήμου Βουπρασίας και Να ορισθεί το Δ.Δ. Βάρδας του Δήμου Βουπρασίας, ως έδρα του νέου Δήμου, γιατί η Βουπρασία είναι πληθυσμιακά αλλά και εδαφικά ο μεγαλύτερος και από τους τέσσερις υπό συνένωση Δήμους. Σε περίπτωση επομένως που δεν θα εξυπηρετηθούν τα παραπάνω αιτήματα, αποφάσισαν σαν ένδειξη διαμαρτυρίας τα εξής:
«Να θέσουμε στη διάθεση του Δημάρχου τις παραιτήσεις μας. Τη σύσταση Επιτροπής αγώνα, η οποία θα αποτελείται από το Δήμαρχο, τον αρχηγό της μειοψηφίας του δήμου, δημοτικούς συμβούλους, εκπροσώπους φορέων, κομματικών οργανώσεων και κατοίκους. Η επιτροπή θα επισκεφθεί τον Υπουργό και τον Γενικό Γραμματέα του Υπουργείου, και θα θέσει υπόψη τους το δίκαιο αίτημά μας, τις απόψεις και τις θέσεις του δήμου.
Μετά την ενημέρωση του Υπουργού από την Επιτροπή, θα πραγματοποιηθεί κατεπείγουσα συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου, όπου θα καλεστούν όλοι οι Βουλευτές του Νομού να μας εκθέσουν τις απόψεις τους. Θα ακολουθήσουν κινητοποιήσεις (κλείσιμο δημαρχείου. Δρόμων κ.τ.λ.).»
Όλοι λοιπόν θέλουμε να πιστεύουμε ότι ο Υπουργός θα μας ακούσει. Σίγουρα αυτό θα επιτευχθεί μόνο εάν πρυτανεύσει η λογική και το δίκιο και όχι οι διάφορες πολιτικές αλαζονικές μεθοδεύσεις και σκοπιμότητες.
Καστρινού Ανδριάνα
Ιστορικός-Αρχαιολόγος
ankastrinou@gmail.com
Δευτέρα 19 Απριλίου 2010
«Οι δ΄ άρα Βουπράσιον τε και Ήλιδα δίαν έναιον, όσσον έφ΄ Υρμίνη και Μύρσινος....»
(όσοι πάλι κατοικούσαν το Βουπράσιο και την Ήλιδα όλη την γη όση περικλείει η Υρμίνη και η Μύρσινος...)
Ομήρου Ιλιάδα ραψωδία Β στίχοι 615-616.
Σημαντικές πληροφορίες αντλούμε από την Ιλιάδα του Ομήρου για τη σχέση της Βουπρασίας με την Ίλιδα. Από τις πλέον μεγαλύτερες πόλεις της χώρας των Επειών(Ηλείων) ίση η και μεγαλύτερης αξίας από την Ήλιδα (βλ. Αρχαία Ήλις σελ.232) ήταν η Βουπρασία. H ιστορική τοποθέτηση της ονομασίας Βουπρασία εντοπίζεται χρονικά στην ύστερη χαλκοκρατία (1600-1100 πχ) κυρίως, δηλαδή στην περίοδο ανάμεσα στην κάθοδο των πρώτο-ελληνικών φύλλων, όπως προδίδει το Ελληνικό τοπωνύμιο, και στην αρχή της ιστορικής εποχής. Σημαντικό είναι ότι το τοπωνύμιο αναφέρεται στην Ομήρου Ιλιάδα και εάν δεχθούμε, ότι τα Ομηρικά χωρία, αντανακλούν μυκηναϊκές παραδόσεις, προκύπτει ότι το Βουπράσιο είναι αναμφίβολα θέση προομηρική και πιθανότατα μυκηναϊκή (Άγγελος Χανιώτης ιστορικός αρχαιολόγος). Πρώτοι κάτοικοι της Βουπρασίας χώρας ήταν οι Θεσσαλοί και αυτό μας αποδεικνύουν τα λιγοστά ευρήματα. Η Βουπρασία ήταν χτισμένη στην αριστερή όχθη του ποταμού Βουπράσιου, που αργότερα με την κάθοδο των Θεσσαλών ονομάστηκε Λάρισος, είναι η αρχαιότερη πόλη κατά την προϊστορική περίοδο και ίση η και παραπάνω σε αξία από την πρωτεύουσα Ήλιδα. Η ακριβής θέση της Βουπρασίας δεν έχει προσδιορισθεί ακόμα, ούτε έχουν γίνει ανασκαφικές έρευνες.
Η ιστορία της αρχαίας Βουπρασίας συνδέεται άμεσα με την ιστορία του κράτους της Ήλιδας . Έλαβε μέρος στη μεγαλύτερη εκστρατεία των Ελλήνων την κατάκτηση της Τροίας (Ίλιον) για τη διάνοιξη του εμπορικού δρόμου προς τον Εύξεινο πόντο που λόγω της γεωγραφικής της θέσης είχε την δυνατότητα να ελέγχει εκείνη τα στενά εισπράττοντας φόρους και ήταν η αιτία να γράψει ο Όμηρος την Ιλιάδα και την Οδύσσεια για τον Οδυσσέα και τις περιπλανήσεις του στο δρόμο για την Ιθάκη. Οι Ηλείοι έλαβαν μέρος στην εκστρατεία με σαράντα πλοία και αρχηγούς τους ηγεμόνες των πόλεων της Ήλιδας , του Βουπρασίου, της Μύρσινος και της Υρμίνης. Σπουδαίος σταθμός στην ιστορία της Βουπρασίας μεταξύ άλλων αποτελούν οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Κατά τον Στράβωνα οι Ολυμπιακοί Αγώνες αποτελούν εύρημα της Ήλιδας η οποία διεξήγαγε τις πρώτες Ολυμπιάδες. Από τότε η Ήλιδα αποτελεί πολιτικό και θρησκευτικό κέντρο της περιοχής και ευημερεί. Η διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων ήταν ένα δύσκολο έργο, καθώς έπρεπε να αντιμετωπισθεί ένα πλήθος ζητημάτων που αφορούσαν τους αθλητές, τη μετακίνηση και διαμονή πολλών χιλιάδων εκπροσώπων πόλεων, καθώς και την προετοιμασία των αγωνιστικών χώρων και του ιερού της Ολυμπίας. Απαγορευόταν η είσοδος σε οποιονδήποτε ένοπλο στο έδαφος της Ήλιδας και η ίδια η πόλη μετατρεπόταν σε έναν τεράστιο χώρο υποδοχής αθλητών και συνοδών τους. Τον τελευταίο μήνα πριν από την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων οι αθλητές τον περνούσαν στο παλαιό γυμναστήριο της Ήλιδας όπου με την αυστηρή εποπτεία των Ελλανοδικών διδάσκονταν τους κανόνες του τίμιου αγώνα. Λέγεται μάλιστα ότι στην Ήλιδα γινόταν ένα είδος προκριματικών Αγώνων ώστε στη Ολυμπία να πάνε μόνο οι άριστοι.
Συμπεραίνουμε, λοιπόν, ότι Ήλιδα και Βουπρασία ήταν πόλεις ισάξιες και με κοινή ιστορία. Εμείς η νέα γενιά οφείλουμε να μάθουμε και να αναδείξουμε την ιστορία του δήμου στον οποίο ζούμε, και να αξιοποιήσουμε τον ανεξάντλητο πλούτο ιστορικών πηγών, ώστε να βγει από την ιστορική αφάνεια η Βουπρασία και να πάρει τη θέση που της αξίζει ως μια από τις αρχαιότερες πόλεις του νομού μας. Προσωπικά πιστεύω ότι θα ήταν ευχής έργο η συνένωση των δυο ιστορικών πόλεων (Βουπρασίας και Ήλιδος) στο νέο χωροταξικό σχεδιασμό με αφορμή την δημιουργία των νέων «Καλλικρατικών» δήμων.
(συνεχίζεται..)
Καστρινού Ανδριάνα
Ιστορικός-Αρχαιολόγος
ankastrinou@gmail.com
(όσοι πάλι κατοικούσαν το Βουπράσιο και την Ήλιδα όλη την γη όση περικλείει η Υρμίνη και η Μύρσινος...)
Ομήρου Ιλιάδα ραψωδία Β στίχοι 615-616.
Σημαντικές πληροφορίες αντλούμε από την Ιλιάδα του Ομήρου για τη σχέση της Βουπρασίας με την Ίλιδα. Από τις πλέον μεγαλύτερες πόλεις της χώρας των Επειών(Ηλείων) ίση η και μεγαλύτερης αξίας από την Ήλιδα (βλ. Αρχαία Ήλις σελ.232) ήταν η Βουπρασία. H ιστορική τοποθέτηση της ονομασίας Βουπρασία εντοπίζεται χρονικά στην ύστερη χαλκοκρατία (1600-1100 πχ) κυρίως, δηλαδή στην περίοδο ανάμεσα στην κάθοδο των πρώτο-ελληνικών φύλλων, όπως προδίδει το Ελληνικό τοπωνύμιο, και στην αρχή της ιστορικής εποχής. Σημαντικό είναι ότι το τοπωνύμιο αναφέρεται στην Ομήρου Ιλιάδα και εάν δεχθούμε, ότι τα Ομηρικά χωρία, αντανακλούν μυκηναϊκές παραδόσεις, προκύπτει ότι το Βουπράσιο είναι αναμφίβολα θέση προομηρική και πιθανότατα μυκηναϊκή (Άγγελος Χανιώτης ιστορικός αρχαιολόγος). Πρώτοι κάτοικοι της Βουπρασίας χώρας ήταν οι Θεσσαλοί και αυτό μας αποδεικνύουν τα λιγοστά ευρήματα. Η Βουπρασία ήταν χτισμένη στην αριστερή όχθη του ποταμού Βουπράσιου, που αργότερα με την κάθοδο των Θεσσαλών ονομάστηκε Λάρισος, είναι η αρχαιότερη πόλη κατά την προϊστορική περίοδο και ίση η και παραπάνω σε αξία από την πρωτεύουσα Ήλιδα. Η ακριβής θέση της Βουπρασίας δεν έχει προσδιορισθεί ακόμα, ούτε έχουν γίνει ανασκαφικές έρευνες.
Η ιστορία της αρχαίας Βουπρασίας συνδέεται άμεσα με την ιστορία του κράτους της Ήλιδας . Έλαβε μέρος στη μεγαλύτερη εκστρατεία των Ελλήνων την κατάκτηση της Τροίας (Ίλιον) για τη διάνοιξη του εμπορικού δρόμου προς τον Εύξεινο πόντο που λόγω της γεωγραφικής της θέσης είχε την δυνατότητα να ελέγχει εκείνη τα στενά εισπράττοντας φόρους και ήταν η αιτία να γράψει ο Όμηρος την Ιλιάδα και την Οδύσσεια για τον Οδυσσέα και τις περιπλανήσεις του στο δρόμο για την Ιθάκη. Οι Ηλείοι έλαβαν μέρος στην εκστρατεία με σαράντα πλοία και αρχηγούς τους ηγεμόνες των πόλεων της Ήλιδας , του Βουπρασίου, της Μύρσινος και της Υρμίνης. Σπουδαίος σταθμός στην ιστορία της Βουπρασίας μεταξύ άλλων αποτελούν οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Κατά τον Στράβωνα οι Ολυμπιακοί Αγώνες αποτελούν εύρημα της Ήλιδας η οποία διεξήγαγε τις πρώτες Ολυμπιάδες. Από τότε η Ήλιδα αποτελεί πολιτικό και θρησκευτικό κέντρο της περιοχής και ευημερεί. Η διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων ήταν ένα δύσκολο έργο, καθώς έπρεπε να αντιμετωπισθεί ένα πλήθος ζητημάτων που αφορούσαν τους αθλητές, τη μετακίνηση και διαμονή πολλών χιλιάδων εκπροσώπων πόλεων, καθώς και την προετοιμασία των αγωνιστικών χώρων και του ιερού της Ολυμπίας. Απαγορευόταν η είσοδος σε οποιονδήποτε ένοπλο στο έδαφος της Ήλιδας και η ίδια η πόλη μετατρεπόταν σε έναν τεράστιο χώρο υποδοχής αθλητών και συνοδών τους. Τον τελευταίο μήνα πριν από την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων οι αθλητές τον περνούσαν στο παλαιό γυμναστήριο της Ήλιδας όπου με την αυστηρή εποπτεία των Ελλανοδικών διδάσκονταν τους κανόνες του τίμιου αγώνα. Λέγεται μάλιστα ότι στην Ήλιδα γινόταν ένα είδος προκριματικών Αγώνων ώστε στη Ολυμπία να πάνε μόνο οι άριστοι.
Συμπεραίνουμε, λοιπόν, ότι Ήλιδα και Βουπρασία ήταν πόλεις ισάξιες και με κοινή ιστορία. Εμείς η νέα γενιά οφείλουμε να μάθουμε και να αναδείξουμε την ιστορία του δήμου στον οποίο ζούμε, και να αξιοποιήσουμε τον ανεξάντλητο πλούτο ιστορικών πηγών, ώστε να βγει από την ιστορική αφάνεια η Βουπρασία και να πάρει τη θέση που της αξίζει ως μια από τις αρχαιότερες πόλεις του νομού μας. Προσωπικά πιστεύω ότι θα ήταν ευχής έργο η συνένωση των δυο ιστορικών πόλεων (Βουπρασίας και Ήλιδος) στο νέο χωροταξικό σχεδιασμό με αφορμή την δημιουργία των νέων «Καλλικρατικών» δήμων.
(συνεχίζεται..)
Καστρινού Ανδριάνα
Ιστορικός-Αρχαιολόγος
ankastrinou@gmail.com
Τετάρτη 7 Απριλίου 2010
Ο εορτασμός της Παναγίας
Ο εορτασμός της Παναγίας
Με ιδιαίτερη λαμπρότητα και κατάνηξη τελέστηκε, όπως και κάθε χρόνο, ο εορτασμός στον ιερό ναό της Παλαιοπαναγιάς Μανωλάδας, ναός αφιερωμένος στην Παναγία και χτισμένος τον 12ο αιώνα από την Θεοδώρα του γένους των Παλαιολόγων. Πλήθος πιστών από τα γύρω χωριά αλλά και από όλη την περιφέρεια, ασπάστηκε με σεβασμό την θαυματουργική βυζαντινή εικόνα, που βρισκόταν έξω από το εκκλησάκι. Στη λειτουργία χοροστάτησε ο σεβασμιότατος Αθανάσιος Παχός, ο οποίος σε ομιλία του τόνισε την αξία του βυζαντινού αυτού αριστουργήματος για την θρησκευτική λατρεία. Παρευρέθησαν εκπρόσωποι της πολιτικής αλλά και πολιτειακής ηγεσίας, οι οποίοι παρακολουθούσαν με δέος τη θεία λειτουργία. Μετά το τέλος της, ακολούθησε περιφορά της εικόνας στο χωριό με τη συνοδεία ιερέων και πιστών, ενώ παράλληλα κάποιοι επιδίδονταν στη ρήψη δυναμιτών, όπως άλλωστε είθισται στο χωριό. Μετά το πέρας της λειτανίας η εικόνα τοποθετήθηκε στον ιερό ναό των Ταξιαρχών, Μιχαήλ και Γαβριήλ, για λόγους ασφαλείας από όπου βγαίνει μόνο το δεκαπενταύγουστο και τη Δευτέρα του Πάσχα. Οι ιστορίες για την θαυματουργική αυτή εικόνα ποικίλουν.Μία από αυτές την θέλει μετά από παραταμένη ανομβρία, εν έτει 1950, να χρησιμοποιείται σε λειτανία μέχρι την παραλία κατά την επιστροφή της οποίας εκδηλώθηκε καταιγίδα.
Καστρινού Ανδριάνα
Ιστορικός-Αρχαιολόγος
ankastrinou@gmail.com
Προσφορά αγάπης, δώρο ζωής στην τρίτη ηλικία.
Προσφορά αγάπης, δώρο ζωής
στην τρίτη ηλικία.
Η ζωή είναι ένας κύκλος που διακρίνεται από το διαφορετικό τρόπο έναρξης και λήξης του. Αρχίζει με χαρά και κλείνει με θλίψη. Σκοπός μας είναι να την κάνουμε ολοένα και καλύτερη, ποιοτηκότερη αλλά και γεμάτη χαρούμενες εμπειρίες. Από τα πρώτα λεπτά της ζωής μας ερχόμαστε αντιμέτωποι με πικοίλα συναισθήματα και βιώματα, τα οποία όσο μεγαλώνουμε πληθαίνουν και γίνονται πιό έντονα και κατανοητά! Βέβαια τα κύρια και δυνατά συναισθήματα που μαθαίνουμε από τα πρώτα χρόνια της ζωής μας είναι η αγάπη, η φροντίδα και η προστασία. Αρχικά από τους γονέις μας,εν συνεχεία από τα παιδιά μας και τελικά από τα εγγόνια μας. Αυτά λοιπόν πρέπει να τα κρατάμε πάντα μέσα μας και να μην τα αφήσουμε στη λήθη, αλλά να προσπαθούμε συνέχεια να τα προσφέρουμε απλόχερα σε όποιον τα χρειάζεται. Μια τέτοια κίνηση προσφοράς των συναισθημάτων αυτών στους συνανθρώπους μας που τα έχουν ανάγκη, είναι η δημιουργία του ΚΑΠΗ στη Βάρδα. Είναι κοινώς γνωστό αλλά και αποδεκτό ότι οι άνθρωποι της τρίτης ηλικίας χαρακτηρίζονται από έλλειψη δύναμης σωματικής και σαφώς πνευματικής, είναι αδύναμοι να προσέξουν και να περιποιηθόυν τον εαυτό τους και έτσι έχουν απόλυτη ανάγκη από τους γύρω τους, αλλά πρωτίστως από την οικογένειά τους . Ο δήμος μας με αυτή του την πρωτοβουλία απέδειξε α μη τι άλλο την ανησυχία και το ενδιαφέρον του για τον συνάνθρωπο αυτής της σίγουρα δύσκολης ηλικίας, προσφέροντάς του ένα χώρο στον οποίο θα έχει τη δυνατότητα να επικοινωνεί με άλλα άτομα, να συζητά, να περνά το χρόνο του ευχάριστα και να μην νιώθει αποξενωμένος από το κόσμο και τα γεγονότα, έστω και αν δε μπορεί ο ίδιος να συμβάλει ενέργα σε αυτά. Το σίγουρο είναι ότι πολλοί ηλικιωμένοι θα πάψουν να αισθάνονται μόνοι και απομονωμένοι και το κάθε, σημαντικό γι αυτόυς, λεπτό της ζωής τους θα αποκτά αξία και θα περνά δημιουργικα και πάνω από όλα δίπλα σε ανθρώπους με τις ίδιες ανάγκες που σίγουρα τους καταλαβαίνουν απόλυτα.
στην τρίτη ηλικία.
Η ζωή είναι ένας κύκλος που διακρίνεται από το διαφορετικό τρόπο έναρξης και λήξης του. Αρχίζει με χαρά και κλείνει με θλίψη. Σκοπός μας είναι να την κάνουμε ολοένα και καλύτερη, ποιοτηκότερη αλλά και γεμάτη χαρούμενες εμπειρίες. Από τα πρώτα λεπτά της ζωής μας ερχόμαστε αντιμέτωποι με πικοίλα συναισθήματα και βιώματα, τα οποία όσο μεγαλώνουμε πληθαίνουν και γίνονται πιό έντονα και κατανοητά! Βέβαια τα κύρια και δυνατά συναισθήματα που μαθαίνουμε από τα πρώτα χρόνια της ζωής μας είναι η αγάπη, η φροντίδα και η προστασία. Αρχικά από τους γονέις μας,εν συνεχεία από τα παιδιά μας και τελικά από τα εγγόνια μας. Αυτά λοιπόν πρέπει να τα κρατάμε πάντα μέσα μας και να μην τα αφήσουμε στη λήθη, αλλά να προσπαθούμε συνέχεια να τα προσφέρουμε απλόχερα σε όποιον τα χρειάζεται. Μια τέτοια κίνηση προσφοράς των συναισθημάτων αυτών στους συνανθρώπους μας που τα έχουν ανάγκη, είναι η δημιουργία του ΚΑΠΗ στη Βάρδα. Είναι κοινώς γνωστό αλλά και αποδεκτό ότι οι άνθρωποι της τρίτης ηλικίας χαρακτηρίζονται από έλλειψη δύναμης σωματικής και σαφώς πνευματικής, είναι αδύναμοι να προσέξουν και να περιποιηθόυν τον εαυτό τους και έτσι έχουν απόλυτη ανάγκη από τους γύρω τους, αλλά πρωτίστως από την οικογένειά τους . Ο δήμος μας με αυτή του την πρωτοβουλία απέδειξε α μη τι άλλο την ανησυχία και το ενδιαφέρον του για τον συνάνθρωπο αυτής της σίγουρα δύσκολης ηλικίας, προσφέροντάς του ένα χώρο στον οποίο θα έχει τη δυνατότητα να επικοινωνεί με άλλα άτομα, να συζητά, να περνά το χρόνο του ευχάριστα και να μην νιώθει αποξενωμένος από το κόσμο και τα γεγονότα, έστω και αν δε μπορεί ο ίδιος να συμβάλει ενέργα σε αυτά. Το σίγουρο είναι ότι πολλοί ηλικιωμένοι θα πάψουν να αισθάνονται μόνοι και απομονωμένοι και το κάθε, σημαντικό γι αυτόυς, λεπτό της ζωής τους θα αποκτά αξία και θα περνά δημιουργικα και πάνω από όλα δίπλα σε ανθρώπους με τις ίδιες ανάγκες που σίγουρα τους καταλαβαίνουν απόλυτα.
Δευτέρα 15 Φεβρουαρίου 2010
Έθιμο Καθαρής Δευτέρας
Για τους περισσότερους, η Καθαρή Δευτέρα σημαίνει το τέλος της Αποκριάς -Απόθεσις ή Απόδοσις κατά τους Βυζαντινούς, οι οποίοι τραγουδούσαν σχετικά άσματα- και την έναρξη της Σαρακοστής, της λήξη δηλαδή της κατανάλωσης κάθε αρτύσιμου φαγητού και την αφετηρία μιας νηστείας που διαρκεί 40 μέρες , όσες δηλαδή και οι μέρες νηστείας του Χριστού στην έρημο. Μία από τις σημαντικότερες περιόδους του χρόνου, καθώς οι πνευματικοί ορισμοί της Εκκλησίας μας, συνταιριασμένοι με τα πατροπαράδοτα έθιμά μας, αποσκοπούν να ανεβάσουν τον άνθρωπο σε μονοπάτια ουράνια. Η αφετηρία της Σαρακοστής είναι για τη χώρα μας μια ιδιαίτερη μέρα και γιορτάζεται κατά κύριο λόγο με διάφορα σαρακοστιανά εδέσματα, με την παραδοσιακή λαγάνα, τις ελιές και την ταραμοσαλάτα. Λέγεται μάλιστα πως η Καθαρή Δευτέρα σαν γιορτή, έχει ρίζες στην αρχαιότητα και τα κατ’αγρούς Διονύσια, ενώ ονομάστηκε αργότερα ”καθαρά” γιατί από το πρωί οι νοικοκυρές συνήθιζαν να καθαρίζουν τα σκεύη τους από τα μαγειρέματα της Αποκριάς και να ξεπετούν τα κρεατικά αποφάγια. Μια άλλη εκδοχή για την προέλευση της ονομασίας της μας δίνει ο χριστιανικός λαός, και σημαίνει πνευματική και σωματική «κάθαρση». Το δε ”μενού” τη μέρα αυτή περιλαμβάνει αποκλειστικά τα ”κούλουμα”, λέξη που παράγεται από το λατινικό colum, και σημαίνει ”καθαρός”. Τα κούλουμα οφείλουν να είναι λιτά και νηστίσιμα, η άσπρη φασολάδα και η λαγάνα (άζυμο ψωμί) ξεχωρίζουν, ενώ συνηθίζονται και τα σαλατικά, ο ταραμάς και οι ελιές.
Παράλληλα, ο λαός μας, αιώνες τώρα κάθε τέτοια μέρα, ξεχύνεται στην ύπαιθρο, ανυπόμονος, να προϋπαντήσει την άνοιξη σε όλες τις μορφές της. Κρατώντας πεισματικά, ενάντια σε «σαρωτικούς ανέμους», και την πίστη και τις παραδόσεις του και το… χαρταετό του! Για τους Έλληνες, όπως τονίζουν οι λαογράφοι, ο χαρταετός, που πετάει ειδικά την Καθαρά Δευτέρα σημαίνει ό,τι ακριβώς και η συγκεκριμένη μέρα: Πως το βλέμμα στρέφεται στον ουρανό. Ο νους «σηκώνεται» από τα επίγεια. Και η ανθρώπινη ψυχή ανεβαίνει ψηλότερα…
Η γιορτή αυτή είναι πανελλήνια και κατ’ άλλους έχει αθηναϊκή και κατ’ άλλους βυζαντινή καταγωγή.
Για τους περισσότερους, η Καθαρή Δευτέρα σημαίνει το τέλος της Αποκριάς -Απόθεσις ή Απόδοσις κατά τους Βυζαντινούς, οι οποίοι τραγουδούσαν σχετικά άσματα- και την έναρξη της Σαρακοστής, της λήξη δηλαδή της κατανάλωσης κάθε αρτύσιμου φαγητού και την αφετηρία μιας νηστείας που διαρκεί 40 μέρες , όσες δηλαδή και οι μέρες νηστείας του Χριστού στην έρημο. Μία από τις σημαντικότερες περιόδους του χρόνου, καθώς οι πνευματικοί ορισμοί της Εκκλησίας μας, συνταιριασμένοι με τα πατροπαράδοτα έθιμά μας, αποσκοπούν να ανεβάσουν τον άνθρωπο σε μονοπάτια ουράνια. Η αφετηρία της Σαρακοστής είναι για τη χώρα μας μια ιδιαίτερη μέρα και γιορτάζεται κατά κύριο λόγο με διάφορα σαρακοστιανά εδέσματα, με την παραδοσιακή λαγάνα, τις ελιές και την ταραμοσαλάτα. Λέγεται μάλιστα πως η Καθαρή Δευτέρα σαν γιορτή, έχει ρίζες στην αρχαιότητα και τα κατ’αγρούς Διονύσια, ενώ ονομάστηκε αργότερα ”καθαρά” γιατί από το πρωί οι νοικοκυρές συνήθιζαν να καθαρίζουν τα σκεύη τους από τα μαγειρέματα της Αποκριάς και να ξεπετούν τα κρεατικά αποφάγια. Μια άλλη εκδοχή για την προέλευση της ονομασίας της μας δίνει ο χριστιανικός λαός, και σημαίνει πνευματική και σωματική «κάθαρση». Το δε ”μενού” τη μέρα αυτή περιλαμβάνει αποκλειστικά τα ”κούλουμα”, λέξη που παράγεται από το λατινικό colum, και σημαίνει ”καθαρός”. Τα κούλουμα οφείλουν να είναι λιτά και νηστίσιμα, η άσπρη φασολάδα και η λαγάνα (άζυμο ψωμί) ξεχωρίζουν, ενώ συνηθίζονται και τα σαλατικά, ο ταραμάς και οι ελιές.
Παράλληλα, ο λαός μας, αιώνες τώρα κάθε τέτοια μέρα, ξεχύνεται στην ύπαιθρο, ανυπόμονος, να προϋπαντήσει την άνοιξη σε όλες τις μορφές της. Κρατώντας πεισματικά, ενάντια σε «σαρωτικούς ανέμους», και την πίστη και τις παραδόσεις του και το… χαρταετό του! Για τους Έλληνες, όπως τονίζουν οι λαογράφοι, ο χαρταετός, που πετάει ειδικά την Καθαρά Δευτέρα σημαίνει ό,τι ακριβώς και η συγκεκριμένη μέρα: Πως το βλέμμα στρέφεται στον ουρανό. Ο νους «σηκώνεται» από τα επίγεια. Και η ανθρώπινη ψυχή ανεβαίνει ψηλότερα…
Η γιορτή αυτή είναι πανελλήνια και κατ’ άλλους έχει αθηναϊκή και κατ’ άλλους βυζαντινή καταγωγή.
Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2010
ΒΑΡΔΑ
Η εμφάνιση της Βάρδας ως αξιόλογου οικισμού ανάγεται στις αρχές του αιώνα . Ουσιαστικός παράγων στην ανάπτυξη του υπήρξε η κατασκευή της σιδηροδρομικής γραμμής κατά το έτος 1888 και παράλληλα με την εξέχουσα γεωγραφική της θέση στην περιοχή και το ρόλο που παίζει ως συγκοινωνιακός κόμβος εξυπηρέτησης των γύρω οικισμών , ακολουθεί μια αλματώδη ανάπτυξη μέχρι και σήμερα .Ο πληθυσμός της Βάρδας κατά την απογραφή του 1951 ήταν 2044 κάτοικοι και σήμερα ξεπερνά τους 4000 κατοίκους . Η κύρια ασχολία των κατοίκων είναι οι αγροτικές καλλιέργειες , η κτηνοτροφία και παράλληλα με αυτές αναπτύχθηκε και το εμπόριο . Το όνομα της το οφείλει στην φράση «Βάρδα να περάσω » , που έλεγαν οι ταξιδιώτες λόγω της επικινδυνότητας της περιοχής .
Οι διατελέσαντες ως κοινοτικοί άρχοντες στην πόλη της Βάρδας από το 1950 έως και σήμερα είναι οι εξής :
1. Οικονομόπουλος Αριστοτέλης από 9-8-1950 έως 31-12-1956 .
2. Ψαρόπουλος Φώτιος από 1-1-1957 έως και 31-3-1959 και από 1-1-1962 έως 31-7-1967 .
3. Δρακόπουλος Δημοσθένης από 1-6-1959 έως 15-9-1960.
4. Μπακογιάννης Ανδρέας από 16-9-1960 έως 31-12-1961.
5. Διαμαντόπουλος Γεώργιος από 25-6-1962 έως 30-12-1962.
6. Δημόπουλος Αντώνιος από 1-8-1967 έως 5-9-1974.
7. Ασμανίδου Αλίκη από 6-9-1974 έως 31-5-1975.
8. Κουτρούλης Κωνσταντίνος από 1-6-1975 έως 31-12-1982.
9. Δημητρόπουλος Παναγιώτης από 1-1-1983 έως 31-12-1990.
10. Βέρρας Κωνσταντίνος από 1-1-1991 έως 1-5-2001.
11. Θανασούλας Σωτήριος από 2-5-2001 έως και σήμερα.
Τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1950 ξεκινά η κατασκευή της εκκλησίας του χωριού . Ο ναός της Αγίας Τριάδος αποπερατώνεται στις αρχές της δεκαετίας του 1960 . Με πρωτοβουλία του αειμνήστου πατρός Κων/νου Κωστόπουλου δημιουργήθηκε το πρώτο ερασιτεχνικό θέατρο που σκοπό είχε την εξοικονόμηση χρημάτων για την αποπεράτωση του ναού . Ο θίασος αυτός που κράτησε δύο χρόνια και άφησε εποχή , συναγωνιζόμενος επάξια τους επαγγελματικούς περιοδεύοντας θιάσους , τον αποτελούσαν οι ηθοποιοί Νίκος Σταυρόπουλος, Κώστας Παντελής, Γιώτα Σταυροπούλου, Νίκος Κότσαλης, Δημοσθένης Δρακόπουλος, Ανδρέας Μπακογιάννης, Άγγελος Αγγελόπουλος και Θανάσης Κωστόπουλος.
Στις 16 Φεβρουαρίου του 1957 διαλύεται μετά από μακρόχρονη λειτουργία ο κοινοτικός σύνδεσμος Βουπρασίων ο οποίος είχε συσταθεί για να συμβάλλει στην εκτέλεση κοινωφελών έργων στην περιοχή της Βουπρασίας. Την ίδια χρονιά σοβαρό κίνδυνο αφανισμού διατρέχει η κτηνοτροφία της Βάρδας από έλλειψη ζωοτροφών αυτοφυούς βλάστησης και λόγω του ότι οι βιομηχανικές ζωοτροφές είναι ακριβότερες από την τιμή του γάλακτος. Διαμαρτυρόμενοι δε για την εγκατάλειψη των κτηνοτρόφων από το κράτος αποφασίζουν να εγκαταλείψουν τα ποίμνια τους στην πλατεία του χωριού. Μια επιτροπή από κτηνοτρόφους η οποία αποτελείται από τους Αλέξιο Αργυρόπουλο, Νικόλαο Καλύβα Ανδρέα Βραχνή , Νικόλαο Δημόπουλο και Λάμπρο Τουρή αποφασίζουν να επισκεφθούν τον υπουργό στην Αθήνα για να βρουν μαζί λύση για το πρόβλημα τους.
Τον Μάρτιο του 1968 εγκαινιάζεται το ορφανοτροφείο – οικοτροφείο Βάρδας ο «Άγιος Νικόλαος» το οποίο θα στεγάσει τα ορφανά παιδιά της Μητροπόλεως Ηλεία και Ωλένης , τα οποία μέχρι την εποχή αυτή εύρισκαν στέγη και τροφή στην μονή του Αγίου Νικολάου Σπάτα, αλλά και σε άλλα ιδρύματα της Μητροπόλεως. Ακόμα φιλοξενεί παιδιά απόρων οικογενειών και παιδιών οικογενειών απομακρυσμένων περιοχών την Ηλείας με σκοπό να τελειώσουν το σχολείο τους στην Βάρδα. Τα εγκαίνια έγιναν με κάθε μεγαλοπρέπεια από τον δικτάτορα Στυλιανό Πατακό και τον μακαριστό μητροπολίτη Ηλείας και Ωλένης Αθανάσιο παρουσία πλήθους κόσμου από τη Βάρδα αλλά και της ευρύτερης περιοχής. Η λειτουργία του ιδρύματος άρχισε το 1973 και μετά από οχτώ χρόνια λειτουργίας σαν ορφανοτροφείο το 1981 αρχίζει να φιλοξενεί γέροντας και στη συνέχεια λειτουργεί μέχρι και σήμερα ως Άσυλο Ανιάτων . Τον Οκτώβριο του 2000 επισκέφθηκε, περνώντας από την Βάρδα, το ίδρυμα και ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Χριστόδουλος.
Το 1974 είναι η χρονιά που πεθαίνει ο μεγάλος ευεργέτης της Βάρδας Γρηγόριος Καλάκος σε ηλικία 86 ετών. Γεννήθηκε στη Βάρδα το 1888, την εποχή που άρχισε να οικοδομείται η πόλη , μεγάλωσε και δημιούργησε σε αυτή, πρόσφερε απλόχερα στους συνανθρώπους του την αγάπη του και την βοήθειά του. Στον μεγάλο μας ευεργέτη χρωστάμε τον χώρο που χτίστηκε το κέντρο υγείας , η κεντρική πλατεία που φιλοξενεί και την προτομή του αλλά και το δημοτικό γυμναστήριο που έχει το όνομά του «Γρηγόριος Καλάκος». Στην προτομή του υπάρχει η επιγραφή «Τιμή σε εκείνον τον τόσο σεμνό και δίκαιο στη ζωή του , τιμή σε εκείνον που ο κόπος του έγινε δόρυ για να χτυπηθεί ο ανθρώπινος πόνος. Σ΄ ευχαριστούμε, μέγα ευεργέτη του τόπου μας».
Οι εκλογές του 1981 έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα για την Βάρδα. Ο Δημήτρης Γεωργακόπουλος εκλέγεται βουλευτής για πρώτη φορά στο νομό Ηλείας και στην συνέχεια μέχρι και σήμερα εκλέγεται συνεχώς και εκπροσωπεί επαξίως τον λαό της Βάρδας , αλλά και του νομού που τον εξέλεξε. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Βάρδα, όπου μετά το πέρας των γυμνασιακών του σπουδών , εισήχθη στην φυσικομαθηματική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, από όπου και απεφοίτησε από το μαθηματικό τμήμα . Στη συνέχεια απέκτησε το πτυχίο του οικονομικού τμήματος της νομικής σχολής του πανεπιστημίου Αθηνών. Επί σειρά ετών εργάσθηκε ως στέλεχος στην τράπεζα Εργασίας και ασχολήθηκε ενεργά με το συνδικαλιστικό κίνημα των τραπεζών. Το 1974 υπήρξε ιδρυτικό μέλος του ΠΑΣΟΚ. Διετέλεσε Κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος και μετείχε στις διαρκείς Επιτροπές Παραγωγής – Εμπορίου και Οικονομικών Υποθέσεων της Βουλής. Διετέλεσε μέλος της Ελληνικής αντιπροσωπείας στο Συμβούλιο της Ευρώπης , όπου μετείχε στις Επιτροπές Οικονομικών Υποθέσεων, Ανάπτυξης, Μετανάστευσης , Προσφύγων, Δημοσιογραφίας και Επιστημών – Τεχνολογίας. Το 1970 εξελέγη στο προεδρείο της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΠΑΣΟΚ. Διετέλεσε Υφυπουργός Οικονομικών από 25 Απριλίου 1986 έως 31 Οκτωβρίου και από 22 Ιανουαρίου 1993 έως και 22 Ιανουαρίου 1996 . Διετέλεσε Υφυπουργός Ανάπτυξης από 24 Οκτωβρίου 2001 έως και 7 Μαρτίου 2004.
Το 1984 γίνονται τα εγκαίνια του Κέντρου Υγείας Βάρδας, όπου παρευρίσκονται όλοι οι βουλευτές του Νομού ο Μητροπολίτης Ηλείας Γερμανός και πλήθος κόσμου. Ένα έργο πνοής για την Βάρδα και την ευρύτερη περιοχή που εξυπηρετεί , αφού από το 1989 που αρχίζει να λειτουργεί μέχρι και σήμερα , το έχουν επισκεφθεί 682.295 ασθενείς.
Η δημιουργία των διευρυμένων δήμων με την εφαρμογή του σχεδίου νόμου «Καποδίστρια» η Βάρδα γίνεται πρωτεύουσα του δήμου ο οποίος είναι ο τέταρτος σε πληθυσμό δήμος του νομού Ηλείας .
Πρώτος δήμαρχος του δήμου Βουπρασίας ορκίζεται και αναλαμβάνει καθήκοντα την 1 Ιανουαρίου του 2000 ο Κωνσταντίνος Βέρρας, ο οποίος ήταν από την 1 Ιανουαρίου 1991 πρόεδρος της κοινότητας Βάρδας.
Η αρχική σφραγίδα του δήμου ήταν κυκλική, χωρίς έμβλημα. Κατόπιν αιτήσεως του δημοτικού συμβουλίου και γνωμοδοτήσεως του αρχαιολόγου Π.Ευστρατίδη επελέγει το εικονιζόμενο έμβλημα που καθορίσθηκε με το Β.Δ της 7 Αυγούστου 1873 "ίνα η σφραγίς του δήμου Βουπρασίων φέρει έμβλημα εν τω μέσω μεν βούν μαστοφόρον γύρωθεν δε τις λέξεις δήμος Βουπρασίων"
Ο ξαφνικός θάνατος του δημάρχου Βουπρασίας συγκλόνισε τόσο την Βάρδα όσο και τον υπόλοιπο κόσμο της Βουπρασίας. Στην αγκαλιά των συμπολιτών του και την ώρα του καθήκοντος άφησε την τελευταία του πνοή, προδομένος από την καρδιά του, ο δήμαρχος της Βουπρασίας Κωνσταντίνος Βέρρας, στην κεντρική πλατεία της Βάρδας το βράδυ της πρωτομαγιάς του 2001 την ώρα που ο δήμος και οι φορείς γιόρταζαν τον ερχομό της άνοιξης. Λίγο νωρίτερα στο πλαίσιο των εκδηλώσεων θα εκφωνούσε χαιρετισμό ανταποκρινόμενος στο κάλεσμα του προέδρου του Δημοτικού Συμβουλίου Βάρδας . Ο Κωνσταντίνος Βέρρας πριν καλά καλά προλάβει να ανέβει στο βήμα , έχασε τις αισθήσεις του και παρά την βοήθεια των συμπολιτών του που έτρεξαν δίπλα του δεν μπόρεσε να συνέλθει ποτέ. Πλήθος κόσμου παρακολούθησε την επόμενη μέρα την κηδεία του δημάρχου, ο οποίος κατά την διάρκεια της θητείας του εκτός των άλλων έδωσε και μεγάλη βαρύτητα στα πολιτιστικά, εφαρμόζοντας για πρώτη φορά στην Βάρδα σε συνεργασία και με τους πολιτιστικούς συλλόγους το «Βαρδέικο Καρναβάλι» και τις πρωτομαγιάτικες εκδηλώσεις θέλοντας να τις καθιερώσει ως έναν επαναλαμβανόμενο θεσμό στα δρώμενα του τόπου.
Με απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου αποφασίστηκε η πλατεία στην οποία άφησε την τελευταία πνοή του ο πρώτος πολίτης της πόλης να μετονομασθεί σε πλατεία Κωνσταντίνου Βέρρα. Ένα χρόνο αργότερα η απόφαση γίνεται πράξη τοποθετώντας στην πλατεία και την προτομή του . Μετά τον θάνατο του, δήμαρχος ορκίζεται ο πρόεδρος
του Δημοτικού Συμβουλίου Σωτήρης Θανασούλας, ο οποίος συνεχίζει αδιάλειπτα μέχρι και σήμερα το έργο του .
Η εμφάνιση της Βάρδας ως αξιόλογου οικισμού ανάγεται στις αρχές του αιώνα . Ουσιαστικός παράγων στην ανάπτυξη του υπήρξε η κατασκευή της σιδηροδρομικής γραμμής κατά το έτος 1888 και παράλληλα με την εξέχουσα γεωγραφική της θέση στην περιοχή και το ρόλο που παίζει ως συγκοινωνιακός κόμβος εξυπηρέτησης των γύρω οικισμών , ακολουθεί μια αλματώδη ανάπτυξη μέχρι και σήμερα .Ο πληθυσμός της Βάρδας κατά την απογραφή του 1951 ήταν 2044 κάτοικοι και σήμερα ξεπερνά τους 4000 κατοίκους . Η κύρια ασχολία των κατοίκων είναι οι αγροτικές καλλιέργειες , η κτηνοτροφία και παράλληλα με αυτές αναπτύχθηκε και το εμπόριο . Το όνομα της το οφείλει στην φράση «Βάρδα να περάσω » , που έλεγαν οι ταξιδιώτες λόγω της επικινδυνότητας της περιοχής .
Οι διατελέσαντες ως κοινοτικοί άρχοντες στην πόλη της Βάρδας από το 1950 έως και σήμερα είναι οι εξής :
1. Οικονομόπουλος Αριστοτέλης από 9-8-1950 έως 31-12-1956 .
2. Ψαρόπουλος Φώτιος από 1-1-1957 έως και 31-3-1959 και από 1-1-1962 έως 31-7-1967 .
3. Δρακόπουλος Δημοσθένης από 1-6-1959 έως 15-9-1960.
4. Μπακογιάννης Ανδρέας από 16-9-1960 έως 31-12-1961.
5. Διαμαντόπουλος Γεώργιος από 25-6-1962 έως 30-12-1962.
6. Δημόπουλος Αντώνιος από 1-8-1967 έως 5-9-1974.
7. Ασμανίδου Αλίκη από 6-9-1974 έως 31-5-1975.
8. Κουτρούλης Κωνσταντίνος από 1-6-1975 έως 31-12-1982.
9. Δημητρόπουλος Παναγιώτης από 1-1-1983 έως 31-12-1990.
10. Βέρρας Κωνσταντίνος από 1-1-1991 έως 1-5-2001.
11. Θανασούλας Σωτήριος από 2-5-2001 έως και σήμερα.
Τα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1950 ξεκινά η κατασκευή της εκκλησίας του χωριού . Ο ναός της Αγίας Τριάδος αποπερατώνεται στις αρχές της δεκαετίας του 1960 . Με πρωτοβουλία του αειμνήστου πατρός Κων/νου Κωστόπουλου δημιουργήθηκε το πρώτο ερασιτεχνικό θέατρο που σκοπό είχε την εξοικονόμηση χρημάτων για την αποπεράτωση του ναού . Ο θίασος αυτός που κράτησε δύο χρόνια και άφησε εποχή , συναγωνιζόμενος επάξια τους επαγγελματικούς περιοδεύοντας θιάσους , τον αποτελούσαν οι ηθοποιοί Νίκος Σταυρόπουλος, Κώστας Παντελής, Γιώτα Σταυροπούλου, Νίκος Κότσαλης, Δημοσθένης Δρακόπουλος, Ανδρέας Μπακογιάννης, Άγγελος Αγγελόπουλος και Θανάσης Κωστόπουλος.
Στις 16 Φεβρουαρίου του 1957 διαλύεται μετά από μακρόχρονη λειτουργία ο κοινοτικός σύνδεσμος Βουπρασίων ο οποίος είχε συσταθεί για να συμβάλλει στην εκτέλεση κοινωφελών έργων στην περιοχή της Βουπρασίας. Την ίδια χρονιά σοβαρό κίνδυνο αφανισμού διατρέχει η κτηνοτροφία της Βάρδας από έλλειψη ζωοτροφών αυτοφυούς βλάστησης και λόγω του ότι οι βιομηχανικές ζωοτροφές είναι ακριβότερες από την τιμή του γάλακτος. Διαμαρτυρόμενοι δε για την εγκατάλειψη των κτηνοτρόφων από το κράτος αποφασίζουν να εγκαταλείψουν τα ποίμνια τους στην πλατεία του χωριού. Μια επιτροπή από κτηνοτρόφους η οποία αποτελείται από τους Αλέξιο Αργυρόπουλο, Νικόλαο Καλύβα Ανδρέα Βραχνή , Νικόλαο Δημόπουλο και Λάμπρο Τουρή αποφασίζουν να επισκεφθούν τον υπουργό στην Αθήνα για να βρουν μαζί λύση για το πρόβλημα τους.
Τον Μάρτιο του 1968 εγκαινιάζεται το ορφανοτροφείο – οικοτροφείο Βάρδας ο «Άγιος Νικόλαος» το οποίο θα στεγάσει τα ορφανά παιδιά της Μητροπόλεως Ηλεία και Ωλένης , τα οποία μέχρι την εποχή αυτή εύρισκαν στέγη και τροφή στην μονή του Αγίου Νικολάου Σπάτα, αλλά και σε άλλα ιδρύματα της Μητροπόλεως. Ακόμα φιλοξενεί παιδιά απόρων οικογενειών και παιδιών οικογενειών απομακρυσμένων περιοχών την Ηλείας με σκοπό να τελειώσουν το σχολείο τους στην Βάρδα. Τα εγκαίνια έγιναν με κάθε μεγαλοπρέπεια από τον δικτάτορα Στυλιανό Πατακό και τον μακαριστό μητροπολίτη Ηλείας και Ωλένης Αθανάσιο παρουσία πλήθους κόσμου από τη Βάρδα αλλά και της ευρύτερης περιοχής. Η λειτουργία του ιδρύματος άρχισε το 1973 και μετά από οχτώ χρόνια λειτουργίας σαν ορφανοτροφείο το 1981 αρχίζει να φιλοξενεί γέροντας και στη συνέχεια λειτουργεί μέχρι και σήμερα ως Άσυλο Ανιάτων . Τον Οκτώβριο του 2000 επισκέφθηκε, περνώντας από την Βάρδα, το ίδρυμα και ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Χριστόδουλος.
Το 1974 είναι η χρονιά που πεθαίνει ο μεγάλος ευεργέτης της Βάρδας Γρηγόριος Καλάκος σε ηλικία 86 ετών. Γεννήθηκε στη Βάρδα το 1888, την εποχή που άρχισε να οικοδομείται η πόλη , μεγάλωσε και δημιούργησε σε αυτή, πρόσφερε απλόχερα στους συνανθρώπους του την αγάπη του και την βοήθειά του. Στον μεγάλο μας ευεργέτη χρωστάμε τον χώρο που χτίστηκε το κέντρο υγείας , η κεντρική πλατεία που φιλοξενεί και την προτομή του αλλά και το δημοτικό γυμναστήριο που έχει το όνομά του «Γρηγόριος Καλάκος». Στην προτομή του υπάρχει η επιγραφή «Τιμή σε εκείνον τον τόσο σεμνό και δίκαιο στη ζωή του , τιμή σε εκείνον που ο κόπος του έγινε δόρυ για να χτυπηθεί ο ανθρώπινος πόνος. Σ΄ ευχαριστούμε, μέγα ευεργέτη του τόπου μας».
Οι εκλογές του 1981 έχουν ιδιαίτερη βαρύτητα για την Βάρδα. Ο Δημήτρης Γεωργακόπουλος εκλέγεται βουλευτής για πρώτη φορά στο νομό Ηλείας και στην συνέχεια μέχρι και σήμερα εκλέγεται συνεχώς και εκπροσωπεί επαξίως τον λαό της Βάρδας , αλλά και του νομού που τον εξέλεξε. Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Βάρδα, όπου μετά το πέρας των γυμνασιακών του σπουδών , εισήχθη στην φυσικομαθηματική σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, από όπου και απεφοίτησε από το μαθηματικό τμήμα . Στη συνέχεια απέκτησε το πτυχίο του οικονομικού τμήματος της νομικής σχολής του πανεπιστημίου Αθηνών. Επί σειρά ετών εργάσθηκε ως στέλεχος στην τράπεζα Εργασίας και ασχολήθηκε ενεργά με το συνδικαλιστικό κίνημα των τραπεζών. Το 1974 υπήρξε ιδρυτικό μέλος του ΠΑΣΟΚ. Διετέλεσε Κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος και μετείχε στις διαρκείς Επιτροπές Παραγωγής – Εμπορίου και Οικονομικών Υποθέσεων της Βουλής. Διετέλεσε μέλος της Ελληνικής αντιπροσωπείας στο Συμβούλιο της Ευρώπης , όπου μετείχε στις Επιτροπές Οικονομικών Υποθέσεων, Ανάπτυξης, Μετανάστευσης , Προσφύγων, Δημοσιογραφίας και Επιστημών – Τεχνολογίας. Το 1970 εξελέγη στο προεδρείο της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΠΑΣΟΚ. Διετέλεσε Υφυπουργός Οικονομικών από 25 Απριλίου 1986 έως 31 Οκτωβρίου και από 22 Ιανουαρίου 1993 έως και 22 Ιανουαρίου 1996 . Διετέλεσε Υφυπουργός Ανάπτυξης από 24 Οκτωβρίου 2001 έως και 7 Μαρτίου 2004.
Το 1984 γίνονται τα εγκαίνια του Κέντρου Υγείας Βάρδας, όπου παρευρίσκονται όλοι οι βουλευτές του Νομού ο Μητροπολίτης Ηλείας Γερμανός και πλήθος κόσμου. Ένα έργο πνοής για την Βάρδα και την ευρύτερη περιοχή που εξυπηρετεί , αφού από το 1989 που αρχίζει να λειτουργεί μέχρι και σήμερα , το έχουν επισκεφθεί 682.295 ασθενείς.
Η δημιουργία των διευρυμένων δήμων με την εφαρμογή του σχεδίου νόμου «Καποδίστρια» η Βάρδα γίνεται πρωτεύουσα του δήμου ο οποίος είναι ο τέταρτος σε πληθυσμό δήμος του νομού Ηλείας .
Πρώτος δήμαρχος του δήμου Βουπρασίας ορκίζεται και αναλαμβάνει καθήκοντα την 1 Ιανουαρίου του 2000 ο Κωνσταντίνος Βέρρας, ο οποίος ήταν από την 1 Ιανουαρίου 1991 πρόεδρος της κοινότητας Βάρδας.
Η αρχική σφραγίδα του δήμου ήταν κυκλική, χωρίς έμβλημα. Κατόπιν αιτήσεως του δημοτικού συμβουλίου και γνωμοδοτήσεως του αρχαιολόγου Π.Ευστρατίδη επελέγει το εικονιζόμενο έμβλημα που καθορίσθηκε με το Β.Δ της 7 Αυγούστου 1873 "ίνα η σφραγίς του δήμου Βουπρασίων φέρει έμβλημα εν τω μέσω μεν βούν μαστοφόρον γύρωθεν δε τις λέξεις δήμος Βουπρασίων"
Ο ξαφνικός θάνατος του δημάρχου Βουπρασίας συγκλόνισε τόσο την Βάρδα όσο και τον υπόλοιπο κόσμο της Βουπρασίας. Στην αγκαλιά των συμπολιτών του και την ώρα του καθήκοντος άφησε την τελευταία του πνοή, προδομένος από την καρδιά του, ο δήμαρχος της Βουπρασίας Κωνσταντίνος Βέρρας, στην κεντρική πλατεία της Βάρδας το βράδυ της πρωτομαγιάς του 2001 την ώρα που ο δήμος και οι φορείς γιόρταζαν τον ερχομό της άνοιξης. Λίγο νωρίτερα στο πλαίσιο των εκδηλώσεων θα εκφωνούσε χαιρετισμό ανταποκρινόμενος στο κάλεσμα του προέδρου του Δημοτικού Συμβουλίου Βάρδας . Ο Κωνσταντίνος Βέρρας πριν καλά καλά προλάβει να ανέβει στο βήμα , έχασε τις αισθήσεις του και παρά την βοήθεια των συμπολιτών του που έτρεξαν δίπλα του δεν μπόρεσε να συνέλθει ποτέ. Πλήθος κόσμου παρακολούθησε την επόμενη μέρα την κηδεία του δημάρχου, ο οποίος κατά την διάρκεια της θητείας του εκτός των άλλων έδωσε και μεγάλη βαρύτητα στα πολιτιστικά, εφαρμόζοντας για πρώτη φορά στην Βάρδα σε συνεργασία και με τους πολιτιστικούς συλλόγους το «Βαρδέικο Καρναβάλι» και τις πρωτομαγιάτικες εκδηλώσεις θέλοντας να τις καθιερώσει ως έναν επαναλαμβανόμενο θεσμό στα δρώμενα του τόπου.
Με απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου αποφασίστηκε η πλατεία στην οποία άφησε την τελευταία πνοή του ο πρώτος πολίτης της πόλης να μετονομασθεί σε πλατεία Κωνσταντίνου Βέρρα. Ένα χρόνο αργότερα η απόφαση γίνεται πράξη τοποθετώντας στην πλατεία και την προτομή του . Μετά τον θάνατο του, δήμαρχος ορκίζεται ο πρόεδρος
του Δημοτικού Συμβουλίου Σωτήρης Θανασούλας, ο οποίος συνεχίζει αδιάλειπτα μέχρι και σήμερα το έργο του .
ΘΑΝΑΤΟΣ: ΤΑΦΙΚΑ ΕΘΙΜΑ, ΠΡΟΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ
ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ
Κάπως έτσι αρχίσαν όλα΄
οι φωνές που σωπάσαν,
τα γέλια που έσβησαν,
οι φίλοι που χάθηκαν.
Για όλα τα όντα που αξιώθηκαν να γνωρίσουν τη ζωή, ο θάνατος είναι ένα γεγονός αναγκαίο, θάνατος είναι η σκιά της ζωής, αρχίζουμε να πεθαίνουμε από τη στιγμή που γεννιόμαστε. Δεν υπάρχει τέλος ούτε και αρχή στη ζωή. Υπάρχουν μόνο στιγμές και αυτές χρειάζεται να ζούμε, έτσι κι αλλιώς τίποτα δεν ορίζουμε. Είναι κοινά παραδεκτό ότι υπάρχουν κύκλοι στην ανάπτυξη του ανθρώπου, που οδηγούν από τη γέννηση στο θάνατο, περνώντας από την παιδική ηλικία, τη νεότητα, την ωριμότητα και τα γηρατειά. Όμως είναι ένας ανοιχτός κύκλος που αφήνει κρυφούς δύο αγνώστους: αυτόν της γέννησης και αυτόν του θανάτου, δηλαδή από πού ερχόμαστε και προς τα πού πηγαίνουμε. ΄΄Από το νεογέννητο μέχρι το πεντάχρονο η απόσταση είναι τρομακτική’’, έγραψε ο Τολστόι. Σ’αυτό το κρίσιμο διάστημα της παιδικής ηλικίας το ανθρώπινο όν έρχεται σε επαφή με μια ανώτερη σφαίρα κατανόησης που το απελευθερώνει από τα δεσμά της φυσικής αρχέγονης ύπαρξης. Είναι η επίγνωση του θανάτου, η πρώτη γνωριμία με την τεράστια μοναξιά στο αποκαλυπτόμενο σύμπαν.
Με το θάνατο δε χάνουμε τίποτα, ούτε και χρόνο. Αν δεν υπήρχε γέννηση, τότε δε θα υπήρχε ούτε εκείνος (ο θάνατος δηλαδή). Αλλά και το αντίστροφο δεν είναι λάθος: αν δεν υπήρχε θάνατος δε θα ήταν δυνατή η γέννηση. Και τα δύο είναι οι αναγκαίες, κοινές και σχετικές συνέπειες στην ανέκαθεν σταθεροποιημένη ποιότητα των πραγμάτων, τα οποία σαν ατελή μέσα στο χρόνο δε μπορούν να είναι μόνο άμεσα και στην ίδια στιγμή με όλα τα άλλα. Αν δεν υπάρχει μια πρώτη γέννηση και τελικός θάνατος, τότε γιατί εμείς δε θυμόμαστε ή δεν ανακαλύπτουμε τίποτα από τις προηγούμενες ζωές μας, θα απορούσαμε. Η απάντηση είναι ότι η προηγούμενή μας ζωή δε συνεχίζεται από την επόμενη με κανέναν τρόπο, παρά μόνο επαναλαμβάνεται σε σχέση με τα πράγματα που υπάρχουν σε μικρότερες στιγμές από τη συμπατική στιγμή. Με το θάνατο παύουμε να υπάρχουμε και στην επόμενη γέννηση αρχίζουμε να είμαστε επακριβώς οι ίδιοι που ήμασταν σε κάθε προηγούμενη με τους ίδιους τρόπους και ανάμεσα στα ίδια πράγματα.
Ενώ όμως ο θάνατος είναι για όλα ανεξάρτητα τα ζωντανά όντα ένα αναπόδραστο γεγονός, ο άνθρωπος δε θέλει, δε μπορεί να τον παραδεχτεί (και αυτό γιατί το Σήμερα παραμένει δεμένο με το Χτές, και το σύνολο του παρελθόντος είναι πάντα εν ζωή και εν λειτουργία μέσα στο παρόν), και επιχειρεί να συμφιλιωθεί μαζί του με τις ερμηνείες που του δίνει. Απόδειξη ότι σε όλες τις θρησκείες που γνώρισε ως τώρα ο κόσμος, ο θάνατος, αποτελεί ένα από τα κύρια, αν όχι το κύριο, θέμα (αν λάβουμε υπ’όψιν ότι θρησκεία χωρίς θεούς υπήρξε, παράδειγμα ο πρωτογενής βουδισμός, όχι όμως και θρησκεία που δεν ΄΄σημασιολόγησε’’ το θάνατο. ‘‘Ο θάνατος δεν είναι μια πράξη που την αντιμετωπίζει κανείς στο τέλος της βιολογικής του ζωής, αλλά ένα υπαρξιακό γεγονός μεγάλων διαστάσεων, που το βλέπει κανείς μέσα του, αλλά και σε ολόκληρη την κτίση. Ο θάνατος, όπως το έχουν σημειώσει ,εκτός από τους θεολόγους, και οι ψυχαναλυτές, ψυχοθεραπευτές και ψυχολόγοι, αλλά και η σύγχρονη επιστήμη της θανατολογίας, συνδέεται με την βαθειά κρίση την οποία περνά ο άνθρωπος. Γνωρίζουμε ότι ο άνθρωπος στη ζωή του περνά από διαδοχικές κρίσεις θανάτου.’’ υποστηρίζει ο Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου.
Γιατί όταν χάνουμε κάποιον αγαπημένο μας συγγενή ή φίλο πονάμε τόσο πολύ? Γιατί αφού είμαστε προετοιμασμένοι για την εξέλιξη του δικού μας ανθρώπου μόλις φύγει από τη ζωή μας φαίνεται ψέμμα, περνάνε οι μέρες, οι μήνες και ο πόνος παραμένει ο ίδιος? Πότε μαλακώνει αυτός ο πόνος? ~> Ο πόνος μαλακώνει όταν σταματήσεις να τον πολεμάς, όταν δεχτείς ότι είναι μια διαδικασία κάθαρσης και συνειδητοποίησης της ζωής. Ο θάνατος δεν είναι κατάσταση μόνιμη ούτε το τέλος. Είναι αλλαγή συνειδητότητας, είναι αλλαγή επιπέδων. Αυτό που μας φοβίζει δεν είναι ο θάνατος αυτός καθ’αυτός αλλά ό,τι δε ζήσαμε, ό,τι δεν προλάβαμε, ό,τι δε τολμήσαμε,ό,τι δε χαρήκαμε και ούτω καθ’εξής. Στην τελική, είναι ο δικός μας θάνατος που υποβόσκει στο υποσυνείδητο, που προκαλεί την υποσυνείδητη ανασφάλεια, όσο και αν θέλουμε να λέμε ‘‘δεν είναι το δικό μου θάνατο που φοβάμαι, αλλά το θάνατο αγαπημένων προσώπων’’. Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να μην τον αποφεύγουμε, αλλά να διαβάσουμε, να μάθουμε, να ψάξουμε, και στη συνέχεια να ζήσουμε, να τολμήσουμε, να γίνουμε ο εαυτός μας και,φυσικά, να τιμήσουμε τη ζωή μας. . .
ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΤΑΦΗΣ,ΕΘΙΜΑ ΚΑΙ ΠΡΟΛΗΨΕΙΣ:
Υποστηρίζεται ότι ένα θηλυκό πλάσμα επισκέπτεται σε μια οικογένεια τα άτομα πριν το θάνατο ενός μέλους. Κατά καιρούς από διαφορετικούς μελετητές στο πλάσμα αυτό έχουν δοθεί ποικίλες ονομασίες, μεταξύ άλλων, άγγελος θανάτου-κυρία του θανάτου-λευκή κυρία της θλίψης-νύνφη του αέρα…(Αυτό υποστηριζόταν κυρίως τον πρόωρο όγδοο αιώνα.)
Στο θέμα μας λοιπόν, όταν πέθαινε κάποιος όλο το χωριό συμμετείχε στο πένθος. Οι άντρες φορώντας μια μαύρη κορδέλα στο μανίκι και οι γυναίκες μαύρα ρούχα, πήγαιναν στο πονεμένο σπίτι. Στη μέση ενός δωματίου ήταν το φέρετρο με το νεκρό και γύρω του οι στενοί συγγενείς. Ο νεκρός ήταν σκεπασμένος με λουλούδια. Πολλές φορές μέσα στο φέρετρο έβαζαν και αγαπημένα πράγματα, του νεκρού, όπως το ρολόι ή το κομπολόι του. Οι συζητήσεις στο πένθιμο σπίτι γίνονταν σε χαμηλό τόνο, δυνατά ακούγονταν μόνο τα μοιρολόγια.
ΤΑΦΙΚΑ ΕΘΙΜΑ:
Η τελετή της κηδείας αποτελεί τρόπο έκφρασης της αγάπης των ζωντανών προς τον εκλιπόντα. Οι χριστιανοί πιστεύοντας ότι το σώμα είναι προορισμένο να αναστηθεί θάβουν τον νεκρό με «όλες» τις τιμές. Για αυτό το λόγο πριν από την ταφή τον λούουν, τον στολίζουν, τον ντύνουν με λευκή στολή και τον τοποθετούν ακάλυπτο σε φέρετρο. Σύμφωνα με το νόμο ο νεκρός θα πρέπει να παραμείνει άταφος σε σπίτι συγγενικού προσώπου ή σε περιπτώσεις που έχει προηγηθεί σοβαρή ασθένεια σε ειδικό θάλαμο τουλάχιστον 24 ώρες από τη διάγνωση του θανάτου. Ο θρήνος διαρκεί μια ημέρα
Πριν από την εκφορά αναγιγνώσκεται στην οικία του νεκρού ευχή «προς εκκόμισιν» από το ευχολόγιο του Σεραπίωνος. Κατά την εκφορά του και μέχρι την είσοδό του στον ναό ψάλλεται καθ΄ οδόν, ως εξόδιος, τρισάγιος ύμνος ίσως προς ομολογία της πίστεως του θανόντος ή προς ένδειξη ότι αυτός βρίσκεται ήδη κοντά στους αγγέλους. Παράλληλα ψάλλεται ο τρισάγιος ύμνος εις την ζωοποιό Τριάδα. Το λείψανο μεταφέρεται από συγγενείς ή φίλους στα χέρια σε μια προσπάθεια έκφρασης της εκτίμησης προς τον νεκρό ή σε νεκροπομπή.
Στο ναό ο νεκρός τοποθετείται με το πρόσωπο προς τα ανατολικά μια και από εκεί έρχεται ο Σωτήρ και εκεί είναι ο Παράδεισος της Εδέμ. Στη συνέχεια ψάλλεται πληρέστερα νεκρώσιμος ακολουθία και δίδεται ο τελευταίος ασπασμός.
Μετά την απόλυση ο νεκρός οδηγείται στον τάφο. Πριν από τον ενταφιασμό ψάλλεται και πάλι σύντομη νεκρώσιμη ακολουθία του τρισάγιου και ενταφιάζεται ο νεκρός με το πρόσωπο προς τα ανατολικά με την προσδοκία ότι από εκεί θα φανεί ο Χριστός για να κρίνει τους νεκρούς και τους ζωντανούς. Το σώμα περιχύνεται με έλαιο και με χώμα σταυροειδώς από τον ιερέα. Στη συνέχεια τον σκεπάζουν με το χώμα, όλοι εύχονται το χώμα που θα τον σκεπάσει να είναι ελαφρύ, και τελετή λαμβάνει τέλος.
ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΝΕΚΡΟΥ ΚΑΙ ΦΕΡΕΤΡΟΥ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΤΑ ΕΘΙΜΑ ΤΟΥΣ:
Ο άνθρωπος πεθαίνει, κατά γενική ομολογία με τον εξής τρόπο: ανασαίνει βαριά τρείς φορές, την τρίτη φορά δακρύζει, χαμογελάει, γέρνει δεξιά και μετά πεθαίνει. Αφού του κλείσει κάποιο συγγενικό του πρόσωπο τα μάτια και το στόμα, πολλές φορές χρησιμοποιώντας κόλλα, (γιατί εάν παγώσει ο νεκρός δεν κλείνουν εύκολα), σκίζουν τα ρούχα που φορούσε με ένα ξυράφι. Αυτά τα ρούχα δεν τα έπλεναν, ούτε τα πετούσαν αλλά τα έθαβαν κάπου στο δάσος. Στη συνέχεια ακολουθεί η προετοιμασία του νεκρού για τη επερχόμενη κηδεία του: Αρχικά τον πλένουν τρία ή πέντε άτομα, κατά βάση άντρες, με κρασί ή ξύδι, ο ένας το κρατάει και οι άλλοι δύο τον πλένουν, του βάζουν το σάβανο, ένα λευκό πανί καινούριο ενός μέτρου σα ράσο το οποίο το σκίζουν με το ξυραφάκι και το φοράνε στο κεφάλι του. Τον ντύνουν με καινούρια, κατά το έθιμο, ρούχα και εν συνεχεία ετοιμάζουν το φέρετρό του. Αφού τον ντύσουν, βάζουν σε ένα πιάτο λίγο νερό και ξύδι, του παίρνουν το δεξί χέρι και του βουτάνε τα τρία δάχτυλά του και του κάνουν το σταυρό(με το ίδιο του το χέρι). Την ώρα που βγάζουν το νεκρό από το σπίτι, το άτομο που τον κρατά από τα δεξιά σπάει το πιάτο αυτό, για το καλό του σπιτιού αλλά και για την ευεξία των υπολοίπων. Εάν δεν το σπάσουν και μείνει στο σπίτι, υποστηρίζεται ότι προξενεί κακό. Έπειτα του σταυρώνουν τα χέρια και του τα δένουν με ένα άσπρο μαντήλι. Τα άτομα που τον έπλυναν, στο τέλος, βρέχουν τα χέρια τους με νερό, τον ρεντάνε τρείς φορές και τον συγχωράνε λιβανίζοντάς τον. Μετά παίρνουν ένα βαμβάκι, στύβουν πάνω του αρκετό λεμόνι, του περνούν το πρόσωπο για να μην κιτρινίσει και με τη δύση του ηλίου τον σκεπάζουν με ένα λευκό μαντήλι. Έτσι ο αποθανών είναι έτοιμος για να τοποθετηθεί στο φέρετρό του. Από κάτω από το φέρετρο βάζουν πρασινάδα, γιατί (σύμφωνα με τις τοπικές μαρτυρίες) παρέχει στο νεκρό «ευχάριστο» και «άνετο» περιβάλλον, και βάζουν γύρω του δαντέλα ή σεντόνι. Απαραίτητος είναι ο λιβανισμός του νεκρού, για την εύκολη απελευθέρωση της ψυχής του. Μετά έρχεται ο ιερέας και αφού διαβάσει μια προσευχή, λιβανίζει και ο ίδιος το νεκρό. Τέλος, το παιδί του νεκρού του ανάβει τη λαμπάδα του, και η οικογένεια του αλλά και οι λοιποί συγγενείς τον ξενυχτάνε με μοιρολόια και θρήνους.
ΠΡΟΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΠΙΣΤΕΥΩ:
Για σαράντα μέρες πρέπει το σπίτι του αποθανόντος να παραμείνει ανοιχτό και να λιβανίζεται τακτικά, για να ηρεμεί η ψυχή του. Επίσης το καντήλι πρέπει να είναι αναμμένο συνεχώς τόσο στο σπίτι όσο και στο κοιμητήριο. Πιστεύεται ότι για σαράντα μέρες η ψυχή κυκλοφορεί μέσα στο σπίτι και παρουσιάζεται σε ορισμένα πρόσωπα που πονάει και είναι σα να θέλει να πει κάτι, αλλά δεν έχει το δικαίωμα. Αυτοί που τον πονούν, αγωνιούν και προσεύχονται συνέχεια. Λέγεται ότι πριν ξεψυχήσει ο άνθρωπος ο Άγγελος ή ο Θεός λέει: «συ πάρε το χώμα σου και εγώ το φύσημά μου ». Όσο να σαραντίσει, παίρνουν τον αποθανόντα οι Άγγελοι και τον γυρίζουν όπου είχε πάει και κάνει ό,τι όσο ζούσε. Μια εβδομάδα πριν τα σαράντα, η οικογένεια του εκλιπόντος νηστεύει και κοινωνάει για την ηρεμία της ψυχής του. Στα σαράντα, οπότε και γίνεται το μνημόσυνο, προσφέροντας κόλλυβα, καφέ και φαγητό, τον έχουν φέρει οι Άγγελοι παρών στη τελετή και την επόμενη τον παραδίδουν εκεί που πρέπει…
Εδώ θεωρητικά τελειώνουν όλα.. Πολλοί βέβαια πιστεύουν ότι η ψυχή του αποθανόντος εξακολουθεί να περιφέρεται και να επισκέπτεται τους δικούς της ανθρώπους που αγαπούσε, μέχρι και τη λήξη της δικής τους ζωής. Στην πραγματικότητα όμως κανείς δε ξέρει τι ισχύει. .
Άλλες προλήψεις τις οποίες τηρούν όσοι έχουν χάσει κάποιο οικογενειακό τους πρόσωπο είναι μεταξύ άλλων και οι εξής:
1) Αν ο νεκρός έχει τα μάτια ή το στόμα ανοιχτό, πιστεύεται ότι σύντομα θα πάρει μαζί και άλλον.
2) Δεν καθαρίζουν το σπίτι κατά την ημέρα του θανάτου οικείου προσώπου, για να μην «καθαρίσει» και άλλον ο χάρος.
3) Γυναίκα που παρακολούθησε κηδεία δεν επιτρέπεται να πλησιάσει βρέφος γιατί αυτό θα ασθενήσει.
4) Αυτοί που παρακολουθούν κηδείες δεν πηγαίνουν κατόπιν στα σπίτια τους, αλλά αλλού για να μεταδώσουν εκεί το κακό.
5) Αν κατά την ημέρα της κηδείας βραχεί ο νεκρός πιστεύεται ότι θα βρέχει για σαράντα μέρες, όσο πιστεύεται ότι η ψυχή του νεκρού θα περιπλανιέται στη γη.
6) Αν βρέχει κατά την ημέρα της κηδείας, αυτό φανερώνει ότι ο αποθανών ήταν καλός άνθρωπος.
7) Το κράξιμο κόρακα κατά την ώρα της ταφής προμηνύει θάνατο.
8) Αν κάποιος πεθάνει τη μέρα των Χριστουγέννων πηγαίνει στον Παράδεισο, μια και οι πύλες του είναι ανοιχτές αυτή τη μέρα.
9) Οι αποθνήσκοντες Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή θεωρούνται δίκαιοι και ενάρετοι και θα πάνε στον Παράδεισο. Οι αποθνήσκοντες Τρίτη αμαρτωλοί.
10) Η χήρα φοράει πάντα τσεμπέρι, γιατί συμβολίζει τον άντρα της, και δε βγάζει ποτέ τα μαύρα.
11) Όταν ο αποθανών είναι παπάς, τον θάβουν με τα πάσα και τον βάζουν να κάθεται στο φέρετρο, γιατί έτσι η παπαδιά θα μπορεί, εφόσον και η ίδια είναι μικρή σε ηλικία και το επιθυμεί, να ξαναπαντρευτεί. Εάν όμως η παπαδιά είναι μεγάλη και δε θέλει να ξαναπαντρευτεί, τον βάζουν κανονικά (ξαπλωτά δηλαδή) στο φέρετρο.
ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ:
Ο χαμός ενός αγαπημένου προσώπου είναι, κατά κοινή ομολογία, ένα θλιβερό γεγονός που προκαλεί ανάμεικτα συναισθήματα στα πενθούντα πρόσωπα, με επικρατέστερα το πόνο και την άρνηση. Όπως θα έχουμε όλοι παρατηρήσει από προσωπικά μας βιώματα, οι περισσότεροι δε μπορούν να δεχτούν το θάνατο και την έλλειψη ύπαρξης ενός αγαπημένου τους προσώπου, με αποτέλεσμα τα έντονα συναισθήματα που νιώθουν βιώνοντάς τον να μην τους επιτρέπουν να ξεχωρίσουν την αλήθεια από το ψέμα, τη πραγματικότητα από τη φαντασία. Και γι’ αυτό πάντα θα χρειάζεται μια αυγή για να ξεχωρίσει το όνειρο από τη πραγματικότητα και μια γεύση ανυπαρξίας για να καθορίσει τη ματαιότητα της ύπαρξης.
Ως μέρος αντίδρασής τους στην απώλεια, μερικά άτομα που πενθούν, εμφανίζουν συμπτώματα χαρακτηριστικά ενός Μείζονος Καταθλιπτικού Επεισοδίου (π.χ. αισθήματα θλίψης και συνδεόμενα συμπτώματα, όπως αϋπνία, ανορεξία και απώλεια βάρους). Το άτομο που πενθεί, κατά κανόνα θεωρεί την καταθλιπτική διάθεση «φυσιολογική», αν και μπορεί να ζητά βοήθεια για την ανακούφιση από τα συμπτώματα που τη συνοδεύουν, όπως η αϋπνία και η ανορεξία. Η διάρκεια και η έκφραση του «φυσιολογικού» πένθους ποικίλλουν σημαντικά ανάμεσα σε διαφορετικές πολιτισμικές ομάδες. Γενικά, δε τίθεται η διάγνωση της Μείζονος Καταθλιπτικής Διαταραχής, εκτός αν τα συμπτώματα είναι παρόντα δυο μήνες μετά την απώλεια. Ωστόσο, η παρουσία ορισμένων συμπτωμάτων που δεν είναι χαρακτηριστικά μιας «φυσιολογικής» αντίδρασης πένθους από ένα Μείζον Καταθλιπτικό Επεισόδιο . Στα συμπτώματα αυτά περιλαμβάνονται: 1) ενοχή πέρα από ενέργειες που έγιναν ή δεν έγιναν από τον επιζώντα τη χρονική στιγμή του θανάτου, 2) σκέψεις θανάτου πέρα από το ότι ο επιζών αισθάνεται ότι θα ήταν καλύτερο να πεθάνει ή θα έπρεπε να έχει πεθάνει μαζί με τον αποθανόντα, 3) νοσηρή ενασχόληση με αισθήματα αναξιότητας, 4) έκδηλη ψυχοκινητική επιβράδυνση, 5) παρατεταμένη και έκδηλη λειτουργική έκπτωση, και 6) ψευδαισθητικές εμπειρίες πέρα από το ότι σκέφτεται πως ακούει τη φωνή ή στιγμιαία βλέπει την εικόνα του αποθανόντος.
Σύμφωνα μάλιστα με ιατρικές και ψυχολογικές μελέτες, υπάρχει μια σειρά από έντονα συναισθήματα που εντάσσονται στα στάδια του πένθους. Το αρχικό λοιπόν συναίσθημα πένθους, που βιώνει κάποιος μετά το χαμό ενός δικού του ατόμου, δεν είναι η δυσπιστία, όπως θεωρείτο από πολλούς μέχρι σήμερα, αλλά η άρνηση του θανάτου. Η πολύ έντονη επιθυμία του προσώπου που ΄΄έφυγε΄΄ δυσκολεύει τους συγγενείς του να δεχτούν το χαμό του, με επακόλουθο οι ίδιοι να ζουν σε μια πλάνη.
Έτσι μετά από κάποιο χρονικό διάστημα επέρχεται η δυσπιστία. Η δυσπιστία αυτή είναι αποτέλεσμα της βαθειάς αγάπης του πενθούντος ατόμου προς τον αποθανόντα, το οποίο δυσκολεύεται να προσαρμοστεί και να πιστέψει στο θάνατο του δικού του ανθρώπου.
Το αμέσως επόμενο συναίσθημα είναι η κατάθλιψη. Το άτομο λοιπόν που πενθεί, μη μπορώντας να δεχτεί την κατάσταση στην οποία αναπάντεχα περιήλθε βρίσκεται σε μια διαρκή σύγχυση. Ψάχνοντας, μάταια βεβαία, μια μέση λύση στο δύσκολο αυτό πρόβλημά του και μια απάντηση στις ,α μη τι άλλο, αναμενόμενες ερωτήσεις του, με επικρατέστερη φυσικά το «ΓΙΑΤΙ», καταφεύγει στη κατάθλιψη και την απομόνωση από τους άλλους.
Εφόσον λοιπόν το άτομο ξεπεράσει αυτό το στάδιο της κατάθλιψης, περνά στο επόμενο και τελευταίο συναίσθημα που είναι η αποδοχή. Εδώ το πενθών άτομο κατανοεί κάπως την κατάσταση και αποδέχεται πλέον, όσο το ίδιο μπορεί, το χαμό του δικού του ανθρώπου, βρίσκοντας μια ΄΄προσωρινή΄ απάντηση στα αμέτρητα ερωτήματά του που το βασάνιζαν η οποία μπορεί να μη το καλύπτει εξ’ ολοκλήρου, το παρηγορεί οστώσο εν μέρει. Αυτό σε καμία περίπτωση δεν αναιρεί το πόνο και το θυμό που νιώθει στη ψυχή του για το χαμό αυτό, απλά ίσως τον απαλύνει λίγο. Από εδώ και στο εξής βέβαια το άτομο αυτό έτσι θα πρέπει να μάθει να μάθει να ζεί, «κουβαλώντας» αυτά τα συναισθήματα και αυτά τα ερωτήματα που διαρκώς θα το απασχολούν.
Η αλήθεια είναι ότι ποτέ κανείς δε βρήκε, και ούτε πρόκειται ποτέ να βρεί, τις αληθινές απαντήσεις οι οποίες θα εξαλείψουν τελείως όχι μόνο το πόνο αλλά και όλα τα προαναφερθέντα συναισθήματα πένθους που προκαλεί ο θάνατος. Γιατί?? Γιατί απλά δεν υπάρχουν,, έτσι είναι!! Δυστυχώς ή ευτυχώς, δε το ξέρουμε,, και το μόνο σίγουρο είναι ότι δε θα το μάθουμε ποτέ…
Το ταξίδι σου τέλειωσε
κι εσύ ακόμη δε βρήκες
κάποιο αστέρι να φωτίσει για σένα,
κάποιο χάδι να φωλιάσει
στο γυμνό σου κορμί...
Αφιερωμένο στον πολυαγαπημένο μου παππού που πρόσφατα έχασα.
ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ
Κάπως έτσι αρχίσαν όλα΄
οι φωνές που σωπάσαν,
τα γέλια που έσβησαν,
οι φίλοι που χάθηκαν.
Για όλα τα όντα που αξιώθηκαν να γνωρίσουν τη ζωή, ο θάνατος είναι ένα γεγονός αναγκαίο, θάνατος είναι η σκιά της ζωής, αρχίζουμε να πεθαίνουμε από τη στιγμή που γεννιόμαστε. Δεν υπάρχει τέλος ούτε και αρχή στη ζωή. Υπάρχουν μόνο στιγμές και αυτές χρειάζεται να ζούμε, έτσι κι αλλιώς τίποτα δεν ορίζουμε. Είναι κοινά παραδεκτό ότι υπάρχουν κύκλοι στην ανάπτυξη του ανθρώπου, που οδηγούν από τη γέννηση στο θάνατο, περνώντας από την παιδική ηλικία, τη νεότητα, την ωριμότητα και τα γηρατειά. Όμως είναι ένας ανοιχτός κύκλος που αφήνει κρυφούς δύο αγνώστους: αυτόν της γέννησης και αυτόν του θανάτου, δηλαδή από πού ερχόμαστε και προς τα πού πηγαίνουμε. ΄΄Από το νεογέννητο μέχρι το πεντάχρονο η απόσταση είναι τρομακτική’’, έγραψε ο Τολστόι. Σ’αυτό το κρίσιμο διάστημα της παιδικής ηλικίας το ανθρώπινο όν έρχεται σε επαφή με μια ανώτερη σφαίρα κατανόησης που το απελευθερώνει από τα δεσμά της φυσικής αρχέγονης ύπαρξης. Είναι η επίγνωση του θανάτου, η πρώτη γνωριμία με την τεράστια μοναξιά στο αποκαλυπτόμενο σύμπαν.
Με το θάνατο δε χάνουμε τίποτα, ούτε και χρόνο. Αν δεν υπήρχε γέννηση, τότε δε θα υπήρχε ούτε εκείνος (ο θάνατος δηλαδή). Αλλά και το αντίστροφο δεν είναι λάθος: αν δεν υπήρχε θάνατος δε θα ήταν δυνατή η γέννηση. Και τα δύο είναι οι αναγκαίες, κοινές και σχετικές συνέπειες στην ανέκαθεν σταθεροποιημένη ποιότητα των πραγμάτων, τα οποία σαν ατελή μέσα στο χρόνο δε μπορούν να είναι μόνο άμεσα και στην ίδια στιγμή με όλα τα άλλα. Αν δεν υπάρχει μια πρώτη γέννηση και τελικός θάνατος, τότε γιατί εμείς δε θυμόμαστε ή δεν ανακαλύπτουμε τίποτα από τις προηγούμενες ζωές μας, θα απορούσαμε. Η απάντηση είναι ότι η προηγούμενή μας ζωή δε συνεχίζεται από την επόμενη με κανέναν τρόπο, παρά μόνο επαναλαμβάνεται σε σχέση με τα πράγματα που υπάρχουν σε μικρότερες στιγμές από τη συμπατική στιγμή. Με το θάνατο παύουμε να υπάρχουμε και στην επόμενη γέννηση αρχίζουμε να είμαστε επακριβώς οι ίδιοι που ήμασταν σε κάθε προηγούμενη με τους ίδιους τρόπους και ανάμεσα στα ίδια πράγματα.
Ενώ όμως ο θάνατος είναι για όλα ανεξάρτητα τα ζωντανά όντα ένα αναπόδραστο γεγονός, ο άνθρωπος δε θέλει, δε μπορεί να τον παραδεχτεί (και αυτό γιατί το Σήμερα παραμένει δεμένο με το Χτές, και το σύνολο του παρελθόντος είναι πάντα εν ζωή και εν λειτουργία μέσα στο παρόν), και επιχειρεί να συμφιλιωθεί μαζί του με τις ερμηνείες που του δίνει. Απόδειξη ότι σε όλες τις θρησκείες που γνώρισε ως τώρα ο κόσμος, ο θάνατος, αποτελεί ένα από τα κύρια, αν όχι το κύριο, θέμα (αν λάβουμε υπ’όψιν ότι θρησκεία χωρίς θεούς υπήρξε, παράδειγμα ο πρωτογενής βουδισμός, όχι όμως και θρησκεία που δεν ΄΄σημασιολόγησε’’ το θάνατο. ‘‘Ο θάνατος δεν είναι μια πράξη που την αντιμετωπίζει κανείς στο τέλος της βιολογικής του ζωής, αλλά ένα υπαρξιακό γεγονός μεγάλων διαστάσεων, που το βλέπει κανείς μέσα του, αλλά και σε ολόκληρη την κτίση. Ο θάνατος, όπως το έχουν σημειώσει ,εκτός από τους θεολόγους, και οι ψυχαναλυτές, ψυχοθεραπευτές και ψυχολόγοι, αλλά και η σύγχρονη επιστήμη της θανατολογίας, συνδέεται με την βαθειά κρίση την οποία περνά ο άνθρωπος. Γνωρίζουμε ότι ο άνθρωπος στη ζωή του περνά από διαδοχικές κρίσεις θανάτου.’’ υποστηρίζει ο Σεβ. Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου Ιεροθέου.
Γιατί όταν χάνουμε κάποιον αγαπημένο μας συγγενή ή φίλο πονάμε τόσο πολύ? Γιατί αφού είμαστε προετοιμασμένοι για την εξέλιξη του δικού μας ανθρώπου μόλις φύγει από τη ζωή μας φαίνεται ψέμμα, περνάνε οι μέρες, οι μήνες και ο πόνος παραμένει ο ίδιος? Πότε μαλακώνει αυτός ο πόνος? ~> Ο πόνος μαλακώνει όταν σταματήσεις να τον πολεμάς, όταν δεχτείς ότι είναι μια διαδικασία κάθαρσης και συνειδητοποίησης της ζωής. Ο θάνατος δεν είναι κατάσταση μόνιμη ούτε το τέλος. Είναι αλλαγή συνειδητότητας, είναι αλλαγή επιπέδων. Αυτό που μας φοβίζει δεν είναι ο θάνατος αυτός καθ’αυτός αλλά ό,τι δε ζήσαμε, ό,τι δεν προλάβαμε, ό,τι δε τολμήσαμε,ό,τι δε χαρήκαμε και ούτω καθ’εξής. Στην τελική, είναι ο δικός μας θάνατος που υποβόσκει στο υποσυνείδητο, που προκαλεί την υποσυνείδητη ανασφάλεια, όσο και αν θέλουμε να λέμε ‘‘δεν είναι το δικό μου θάνατο που φοβάμαι, αλλά το θάνατο αγαπημένων προσώπων’’. Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να μην τον αποφεύγουμε, αλλά να διαβάσουμε, να μάθουμε, να ψάξουμε, και στη συνέχεια να ζήσουμε, να τολμήσουμε, να γίνουμε ο εαυτός μας και,φυσικά, να τιμήσουμε τη ζωή μας. . .
ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ ΤΑΦΗΣ,ΕΘΙΜΑ ΚΑΙ ΠΡΟΛΗΨΕΙΣ:
Υποστηρίζεται ότι ένα θηλυκό πλάσμα επισκέπτεται σε μια οικογένεια τα άτομα πριν το θάνατο ενός μέλους. Κατά καιρούς από διαφορετικούς μελετητές στο πλάσμα αυτό έχουν δοθεί ποικίλες ονομασίες, μεταξύ άλλων, άγγελος θανάτου-κυρία του θανάτου-λευκή κυρία της θλίψης-νύνφη του αέρα…(Αυτό υποστηριζόταν κυρίως τον πρόωρο όγδοο αιώνα.)
Στο θέμα μας λοιπόν, όταν πέθαινε κάποιος όλο το χωριό συμμετείχε στο πένθος. Οι άντρες φορώντας μια μαύρη κορδέλα στο μανίκι και οι γυναίκες μαύρα ρούχα, πήγαιναν στο πονεμένο σπίτι. Στη μέση ενός δωματίου ήταν το φέρετρο με το νεκρό και γύρω του οι στενοί συγγενείς. Ο νεκρός ήταν σκεπασμένος με λουλούδια. Πολλές φορές μέσα στο φέρετρο έβαζαν και αγαπημένα πράγματα, του νεκρού, όπως το ρολόι ή το κομπολόι του. Οι συζητήσεις στο πένθιμο σπίτι γίνονταν σε χαμηλό τόνο, δυνατά ακούγονταν μόνο τα μοιρολόγια.
ΤΑΦΙΚΑ ΕΘΙΜΑ:
Η τελετή της κηδείας αποτελεί τρόπο έκφρασης της αγάπης των ζωντανών προς τον εκλιπόντα. Οι χριστιανοί πιστεύοντας ότι το σώμα είναι προορισμένο να αναστηθεί θάβουν τον νεκρό με «όλες» τις τιμές. Για αυτό το λόγο πριν από την ταφή τον λούουν, τον στολίζουν, τον ντύνουν με λευκή στολή και τον τοποθετούν ακάλυπτο σε φέρετρο. Σύμφωνα με το νόμο ο νεκρός θα πρέπει να παραμείνει άταφος σε σπίτι συγγενικού προσώπου ή σε περιπτώσεις που έχει προηγηθεί σοβαρή ασθένεια σε ειδικό θάλαμο τουλάχιστον 24 ώρες από τη διάγνωση του θανάτου. Ο θρήνος διαρκεί μια ημέρα
Πριν από την εκφορά αναγιγνώσκεται στην οικία του νεκρού ευχή «προς εκκόμισιν» από το ευχολόγιο του Σεραπίωνος. Κατά την εκφορά του και μέχρι την είσοδό του στον ναό ψάλλεται καθ΄ οδόν, ως εξόδιος, τρισάγιος ύμνος ίσως προς ομολογία της πίστεως του θανόντος ή προς ένδειξη ότι αυτός βρίσκεται ήδη κοντά στους αγγέλους. Παράλληλα ψάλλεται ο τρισάγιος ύμνος εις την ζωοποιό Τριάδα. Το λείψανο μεταφέρεται από συγγενείς ή φίλους στα χέρια σε μια προσπάθεια έκφρασης της εκτίμησης προς τον νεκρό ή σε νεκροπομπή.
Στο ναό ο νεκρός τοποθετείται με το πρόσωπο προς τα ανατολικά μια και από εκεί έρχεται ο Σωτήρ και εκεί είναι ο Παράδεισος της Εδέμ. Στη συνέχεια ψάλλεται πληρέστερα νεκρώσιμος ακολουθία και δίδεται ο τελευταίος ασπασμός.
Μετά την απόλυση ο νεκρός οδηγείται στον τάφο. Πριν από τον ενταφιασμό ψάλλεται και πάλι σύντομη νεκρώσιμη ακολουθία του τρισάγιου και ενταφιάζεται ο νεκρός με το πρόσωπο προς τα ανατολικά με την προσδοκία ότι από εκεί θα φανεί ο Χριστός για να κρίνει τους νεκρούς και τους ζωντανούς. Το σώμα περιχύνεται με έλαιο και με χώμα σταυροειδώς από τον ιερέα. Στη συνέχεια τον σκεπάζουν με το χώμα, όλοι εύχονται το χώμα που θα τον σκεπάσει να είναι ελαφρύ, και τελετή λαμβάνει τέλος.
ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΝΕΚΡΟΥ ΚΑΙ ΦΕΡΕΤΡΟΥ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΤΑ ΕΘΙΜΑ ΤΟΥΣ:
Ο άνθρωπος πεθαίνει, κατά γενική ομολογία με τον εξής τρόπο: ανασαίνει βαριά τρείς φορές, την τρίτη φορά δακρύζει, χαμογελάει, γέρνει δεξιά και μετά πεθαίνει. Αφού του κλείσει κάποιο συγγενικό του πρόσωπο τα μάτια και το στόμα, πολλές φορές χρησιμοποιώντας κόλλα, (γιατί εάν παγώσει ο νεκρός δεν κλείνουν εύκολα), σκίζουν τα ρούχα που φορούσε με ένα ξυράφι. Αυτά τα ρούχα δεν τα έπλεναν, ούτε τα πετούσαν αλλά τα έθαβαν κάπου στο δάσος. Στη συνέχεια ακολουθεί η προετοιμασία του νεκρού για τη επερχόμενη κηδεία του: Αρχικά τον πλένουν τρία ή πέντε άτομα, κατά βάση άντρες, με κρασί ή ξύδι, ο ένας το κρατάει και οι άλλοι δύο τον πλένουν, του βάζουν το σάβανο, ένα λευκό πανί καινούριο ενός μέτρου σα ράσο το οποίο το σκίζουν με το ξυραφάκι και το φοράνε στο κεφάλι του. Τον ντύνουν με καινούρια, κατά το έθιμο, ρούχα και εν συνεχεία ετοιμάζουν το φέρετρό του. Αφού τον ντύσουν, βάζουν σε ένα πιάτο λίγο νερό και ξύδι, του παίρνουν το δεξί χέρι και του βουτάνε τα τρία δάχτυλά του και του κάνουν το σταυρό(με το ίδιο του το χέρι). Την ώρα που βγάζουν το νεκρό από το σπίτι, το άτομο που τον κρατά από τα δεξιά σπάει το πιάτο αυτό, για το καλό του σπιτιού αλλά και για την ευεξία των υπολοίπων. Εάν δεν το σπάσουν και μείνει στο σπίτι, υποστηρίζεται ότι προξενεί κακό. Έπειτα του σταυρώνουν τα χέρια και του τα δένουν με ένα άσπρο μαντήλι. Τα άτομα που τον έπλυναν, στο τέλος, βρέχουν τα χέρια τους με νερό, τον ρεντάνε τρείς φορές και τον συγχωράνε λιβανίζοντάς τον. Μετά παίρνουν ένα βαμβάκι, στύβουν πάνω του αρκετό λεμόνι, του περνούν το πρόσωπο για να μην κιτρινίσει και με τη δύση του ηλίου τον σκεπάζουν με ένα λευκό μαντήλι. Έτσι ο αποθανών είναι έτοιμος για να τοποθετηθεί στο φέρετρό του. Από κάτω από το φέρετρο βάζουν πρασινάδα, γιατί (σύμφωνα με τις τοπικές μαρτυρίες) παρέχει στο νεκρό «ευχάριστο» και «άνετο» περιβάλλον, και βάζουν γύρω του δαντέλα ή σεντόνι. Απαραίτητος είναι ο λιβανισμός του νεκρού, για την εύκολη απελευθέρωση της ψυχής του. Μετά έρχεται ο ιερέας και αφού διαβάσει μια προσευχή, λιβανίζει και ο ίδιος το νεκρό. Τέλος, το παιδί του νεκρού του ανάβει τη λαμπάδα του, και η οικογένεια του αλλά και οι λοιποί συγγενείς τον ξενυχτάνε με μοιρολόια και θρήνους.
ΠΡΟΛΗΨΕΙΣ ΚΑΙ ΠΙΣΤΕΥΩ:
Για σαράντα μέρες πρέπει το σπίτι του αποθανόντος να παραμείνει ανοιχτό και να λιβανίζεται τακτικά, για να ηρεμεί η ψυχή του. Επίσης το καντήλι πρέπει να είναι αναμμένο συνεχώς τόσο στο σπίτι όσο και στο κοιμητήριο. Πιστεύεται ότι για σαράντα μέρες η ψυχή κυκλοφορεί μέσα στο σπίτι και παρουσιάζεται σε ορισμένα πρόσωπα που πονάει και είναι σα να θέλει να πει κάτι, αλλά δεν έχει το δικαίωμα. Αυτοί που τον πονούν, αγωνιούν και προσεύχονται συνέχεια. Λέγεται ότι πριν ξεψυχήσει ο άνθρωπος ο Άγγελος ή ο Θεός λέει: «συ πάρε το χώμα σου και εγώ το φύσημά μου ». Όσο να σαραντίσει, παίρνουν τον αποθανόντα οι Άγγελοι και τον γυρίζουν όπου είχε πάει και κάνει ό,τι όσο ζούσε. Μια εβδομάδα πριν τα σαράντα, η οικογένεια του εκλιπόντος νηστεύει και κοινωνάει για την ηρεμία της ψυχής του. Στα σαράντα, οπότε και γίνεται το μνημόσυνο, προσφέροντας κόλλυβα, καφέ και φαγητό, τον έχουν φέρει οι Άγγελοι παρών στη τελετή και την επόμενη τον παραδίδουν εκεί που πρέπει…
Εδώ θεωρητικά τελειώνουν όλα.. Πολλοί βέβαια πιστεύουν ότι η ψυχή του αποθανόντος εξακολουθεί να περιφέρεται και να επισκέπτεται τους δικούς της ανθρώπους που αγαπούσε, μέχρι και τη λήξη της δικής τους ζωής. Στην πραγματικότητα όμως κανείς δε ξέρει τι ισχύει. .
Άλλες προλήψεις τις οποίες τηρούν όσοι έχουν χάσει κάποιο οικογενειακό τους πρόσωπο είναι μεταξύ άλλων και οι εξής:
1) Αν ο νεκρός έχει τα μάτια ή το στόμα ανοιχτό, πιστεύεται ότι σύντομα θα πάρει μαζί και άλλον.
2) Δεν καθαρίζουν το σπίτι κατά την ημέρα του θανάτου οικείου προσώπου, για να μην «καθαρίσει» και άλλον ο χάρος.
3) Γυναίκα που παρακολούθησε κηδεία δεν επιτρέπεται να πλησιάσει βρέφος γιατί αυτό θα ασθενήσει.
4) Αυτοί που παρακολουθούν κηδείες δεν πηγαίνουν κατόπιν στα σπίτια τους, αλλά αλλού για να μεταδώσουν εκεί το κακό.
5) Αν κατά την ημέρα της κηδείας βραχεί ο νεκρός πιστεύεται ότι θα βρέχει για σαράντα μέρες, όσο πιστεύεται ότι η ψυχή του νεκρού θα περιπλανιέται στη γη.
6) Αν βρέχει κατά την ημέρα της κηδείας, αυτό φανερώνει ότι ο αποθανών ήταν καλός άνθρωπος.
7) Το κράξιμο κόρακα κατά την ώρα της ταφής προμηνύει θάνατο.
8) Αν κάποιος πεθάνει τη μέρα των Χριστουγέννων πηγαίνει στον Παράδεισο, μια και οι πύλες του είναι ανοιχτές αυτή τη μέρα.
9) Οι αποθνήσκοντες Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή θεωρούνται δίκαιοι και ενάρετοι και θα πάνε στον Παράδεισο. Οι αποθνήσκοντες Τρίτη αμαρτωλοί.
10) Η χήρα φοράει πάντα τσεμπέρι, γιατί συμβολίζει τον άντρα της, και δε βγάζει ποτέ τα μαύρα.
11) Όταν ο αποθανών είναι παπάς, τον θάβουν με τα πάσα και τον βάζουν να κάθεται στο φέρετρο, γιατί έτσι η παπαδιά θα μπορεί, εφόσον και η ίδια είναι μικρή σε ηλικία και το επιθυμεί, να ξαναπαντρευτεί. Εάν όμως η παπαδιά είναι μεγάλη και δε θέλει να ξαναπαντρευτεί, τον βάζουν κανονικά (ξαπλωτά δηλαδή) στο φέρετρο.
ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ:
Ο χαμός ενός αγαπημένου προσώπου είναι, κατά κοινή ομολογία, ένα θλιβερό γεγονός που προκαλεί ανάμεικτα συναισθήματα στα πενθούντα πρόσωπα, με επικρατέστερα το πόνο και την άρνηση. Όπως θα έχουμε όλοι παρατηρήσει από προσωπικά μας βιώματα, οι περισσότεροι δε μπορούν να δεχτούν το θάνατο και την έλλειψη ύπαρξης ενός αγαπημένου τους προσώπου, με αποτέλεσμα τα έντονα συναισθήματα που νιώθουν βιώνοντάς τον να μην τους επιτρέπουν να ξεχωρίσουν την αλήθεια από το ψέμα, τη πραγματικότητα από τη φαντασία. Και γι’ αυτό πάντα θα χρειάζεται μια αυγή για να ξεχωρίσει το όνειρο από τη πραγματικότητα και μια γεύση ανυπαρξίας για να καθορίσει τη ματαιότητα της ύπαρξης.
Ως μέρος αντίδρασής τους στην απώλεια, μερικά άτομα που πενθούν, εμφανίζουν συμπτώματα χαρακτηριστικά ενός Μείζονος Καταθλιπτικού Επεισοδίου (π.χ. αισθήματα θλίψης και συνδεόμενα συμπτώματα, όπως αϋπνία, ανορεξία και απώλεια βάρους). Το άτομο που πενθεί, κατά κανόνα θεωρεί την καταθλιπτική διάθεση «φυσιολογική», αν και μπορεί να ζητά βοήθεια για την ανακούφιση από τα συμπτώματα που τη συνοδεύουν, όπως η αϋπνία και η ανορεξία. Η διάρκεια και η έκφραση του «φυσιολογικού» πένθους ποικίλλουν σημαντικά ανάμεσα σε διαφορετικές πολιτισμικές ομάδες. Γενικά, δε τίθεται η διάγνωση της Μείζονος Καταθλιπτικής Διαταραχής, εκτός αν τα συμπτώματα είναι παρόντα δυο μήνες μετά την απώλεια. Ωστόσο, η παρουσία ορισμένων συμπτωμάτων που δεν είναι χαρακτηριστικά μιας «φυσιολογικής» αντίδρασης πένθους από ένα Μείζον Καταθλιπτικό Επεισόδιο . Στα συμπτώματα αυτά περιλαμβάνονται: 1) ενοχή πέρα από ενέργειες που έγιναν ή δεν έγιναν από τον επιζώντα τη χρονική στιγμή του θανάτου, 2) σκέψεις θανάτου πέρα από το ότι ο επιζών αισθάνεται ότι θα ήταν καλύτερο να πεθάνει ή θα έπρεπε να έχει πεθάνει μαζί με τον αποθανόντα, 3) νοσηρή ενασχόληση με αισθήματα αναξιότητας, 4) έκδηλη ψυχοκινητική επιβράδυνση, 5) παρατεταμένη και έκδηλη λειτουργική έκπτωση, και 6) ψευδαισθητικές εμπειρίες πέρα από το ότι σκέφτεται πως ακούει τη φωνή ή στιγμιαία βλέπει την εικόνα του αποθανόντος.
Σύμφωνα μάλιστα με ιατρικές και ψυχολογικές μελέτες, υπάρχει μια σειρά από έντονα συναισθήματα που εντάσσονται στα στάδια του πένθους. Το αρχικό λοιπόν συναίσθημα πένθους, που βιώνει κάποιος μετά το χαμό ενός δικού του ατόμου, δεν είναι η δυσπιστία, όπως θεωρείτο από πολλούς μέχρι σήμερα, αλλά η άρνηση του θανάτου. Η πολύ έντονη επιθυμία του προσώπου που ΄΄έφυγε΄΄ δυσκολεύει τους συγγενείς του να δεχτούν το χαμό του, με επακόλουθο οι ίδιοι να ζουν σε μια πλάνη.
Έτσι μετά από κάποιο χρονικό διάστημα επέρχεται η δυσπιστία. Η δυσπιστία αυτή είναι αποτέλεσμα της βαθειάς αγάπης του πενθούντος ατόμου προς τον αποθανόντα, το οποίο δυσκολεύεται να προσαρμοστεί και να πιστέψει στο θάνατο του δικού του ανθρώπου.
Το αμέσως επόμενο συναίσθημα είναι η κατάθλιψη. Το άτομο λοιπόν που πενθεί, μη μπορώντας να δεχτεί την κατάσταση στην οποία αναπάντεχα περιήλθε βρίσκεται σε μια διαρκή σύγχυση. Ψάχνοντας, μάταια βεβαία, μια μέση λύση στο δύσκολο αυτό πρόβλημά του και μια απάντηση στις ,α μη τι άλλο, αναμενόμενες ερωτήσεις του, με επικρατέστερη φυσικά το «ΓΙΑΤΙ», καταφεύγει στη κατάθλιψη και την απομόνωση από τους άλλους.
Εφόσον λοιπόν το άτομο ξεπεράσει αυτό το στάδιο της κατάθλιψης, περνά στο επόμενο και τελευταίο συναίσθημα που είναι η αποδοχή. Εδώ το πενθών άτομο κατανοεί κάπως την κατάσταση και αποδέχεται πλέον, όσο το ίδιο μπορεί, το χαμό του δικού του ανθρώπου, βρίσκοντας μια ΄΄προσωρινή΄ απάντηση στα αμέτρητα ερωτήματά του που το βασάνιζαν η οποία μπορεί να μη το καλύπτει εξ’ ολοκλήρου, το παρηγορεί οστώσο εν μέρει. Αυτό σε καμία περίπτωση δεν αναιρεί το πόνο και το θυμό που νιώθει στη ψυχή του για το χαμό αυτό, απλά ίσως τον απαλύνει λίγο. Από εδώ και στο εξής βέβαια το άτομο αυτό έτσι θα πρέπει να μάθει να μάθει να ζεί, «κουβαλώντας» αυτά τα συναισθήματα και αυτά τα ερωτήματα που διαρκώς θα το απασχολούν.
Η αλήθεια είναι ότι ποτέ κανείς δε βρήκε, και ούτε πρόκειται ποτέ να βρεί, τις αληθινές απαντήσεις οι οποίες θα εξαλείψουν τελείως όχι μόνο το πόνο αλλά και όλα τα προαναφερθέντα συναισθήματα πένθους που προκαλεί ο θάνατος. Γιατί?? Γιατί απλά δεν υπάρχουν,, έτσι είναι!! Δυστυχώς ή ευτυχώς, δε το ξέρουμε,, και το μόνο σίγουρο είναι ότι δε θα το μάθουμε ποτέ…
Το ταξίδι σου τέλειωσε
κι εσύ ακόμη δε βρήκες
κάποιο αστέρι να φωτίσει για σένα,
κάποιο χάδι να φωλιάσει
στο γυμνό σου κορμί...
Αφιερωμένο στον πολυαγαπημένο μου παππού που πρόσφατα έχασα.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)