65 χρόνια αναμνήσεων..

65 χρόνια αναμνήσεων..
Ναγκασάκι : το τέλειο και τελευταίο «θύμα»;


Μόλις χτες συμπληρώθηκαν 65 χρόνια από το θλιβερό εκείνο γεγονός της 6ης Αυγούστου 1945 στην Ιαπωνία, γεγονός το οποίο άλλαξε τη ζωή πολλών ανθρώπων αλλά και την ίδια την ιστορία της ανθρωπότητας καθώς αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα εγκλημάτά της.. Ήταν λίγο πριν τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου όταν έλαβε χώρα η πρώτη πολεμική πυρηνική επίθεση της Ιστορίας, ο βομβαρδισμός της Χιροσίμα από τις ΗΠΑ, έπειτα από προσωπική απόφαση του τότε Προέδρου των ΗΠΑ Χάρι Τρούμαν. Η βόμβα, τύπου ουρανίου 235, η οποία είχε λάβει το προσωνύμιο "Little Boy" (αγοράκι) προκάλεσε μια ανυπολόγιστη καταστροφή, αλλά και το θάνατο περίπου 70.000 ανυποψίαστων και ως επί το πλείστον άμαχων ατόμων. Βέβαια πολύ περισσότεροι πέθαναν αργότερα ή έπαθαν σημαντικές βλάβες στην υγεία τους λόγω της ραδιενέργειας, η ισχύς της οποίας κράτησε για δεκαετίες αργότερα. Από την πόλη διασώθηκε μόνον ο θόλος (από μπετόν) και ο σκελετός του κτιρίου που τον στήριζε. Πριν την έκρηξη αυτό ήταν το κτίριο που στέγαζε την "Εμπορική Έκθεση της Περιφέρειας της Χιροσίμα". Ο θόλος υπάρχει και σήμερα, όπως ακριβώς απέμεινε μετά την έκρηξη, και είναι από τα διατηρητέα Μνημεία Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της ΟΥΝΕΣΚΟ. Τη ρίψη της εν λόγω βόμβας έκανε ο συνταγματάρχης Πολ Τίμπετς, κυβερνήτης ενός αεροσκάφους Β29 της Αεροπορίας Στρατού, στο οποίο είχε δώσει το όνομα της μητέρας του, "Ένολα Γκαίυ". Λίγες μέρες αργότερα, στις 9 Αυγούστου 1945, οι Αμερικανικές δυνάμεις, με εντολή του ίδιου Προέδρου, έριξαν τη δεύτερη (και τελευταία μέχρι σήμερα πυρηνική βόμβα εναντίον ανθρώπων) στο Ναγκασάκι. Εδώ η βόμβα ήταν άλλου τύπου και χρησιμοποιούσε ως γόμωση το πλουτώνιο. Αυτή είχε λάβει το προσωνύμιο "Fat Man" (χοντρός άνθρωπος) στο εργαστήριο κατασκευής της. Επικεφαλής εδώ ήταν ο ταγματάρχης Σουέινι. Η έκρηξη ήταν ακόμη σφοδρότερη από την προηγούμενη. Η ορατότητα στην πόλη αυτή ήταν περιορισμένη και αντί να εκραγεί πάνω από μια εγκατάσταση παραγωγής όπλων, όπως είχε σχεδιαστεί, εξερράγη 500 περίπου μέτρα πάνω από τη μεγαλύτερη χριστιανική συνοικία, με αποτέλεσμα πάνω από τα δύο τρίτα των καθολικών (12.000) να σκοτωθούν από το ωστικό και το θερμικό κύμα κυρίως. Οι επιζώντες τόνισαν τη σπουδαιότητα της πίστης τους στο να τους βοηθήσει να αντιμετωπίσουν το τραγικό επακόλουθο της πυρηνικής έκρηξης.
Ωστόσο, λόγω της γεωγραφικής θέσεως του Ναγκασάκι, τα αποτελέσματά της στο έδαφος ήταν λιγότερο καταστροφικά από αυτά της βόμβας στη Χιροσίμα. Όμως οι συνέπειες της ραδιενέργειας δεν ήταν λιγότερο βαρείες από αυτές της προηγούμενης βόμβας.
Εν τω μεταξύ η Ιαπωνία παραδόθηκε στους συμμάχους στις 15 Αυγούστου 1945, δυο μέρες πριν την ολοκλήρωση της κατασκευής της επόμενης βόμβας.
Πέρασε ήδη μισός αιώνας από τότε, από τη διπλή αυτή πυρηνική καταστροφή, και όλοι καταλήγουν εύκολα στο συμπέρασμα ότι το Ναγκασάκι πλήρωσε αυτό που είχε προγραμματιστεί να πληρώσει η Kokura και η ανθρωπότητα έζησε την πιο απάνθρωπη και κυνική απόφαση για μαζική καταστροφή άμαχου πληθυσμού με πυρηνικό βομβαρδισμό, μια επιχείρηση που εκτός των άλλων είχε και όλα τα στοιχεία μιας πυρηνικής δοκιμής, και όλοι συνειδητοποιούν με τον πλέον μακάβριο τρόπο τι μπορεί να κάνει το θηρίο-άνθρωπος σε μια στιγμή τρέλας και δαιμονοκαταληψίας. Στους περισσότερους βέβαια γεννιέται το ερώτημα εάν πραγματικά χρειαζόταν η πυρηνική καταστροφή της Χιροσίμα με τους 160.000 άμεσους θανάτους για τον τερματισμό του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ερώτημα που δυστυχώς δεν έχει απάντηση και για το οποίο κανείς μέχρι τώρα δεν έχει αναφέρει κάτι. Η τραγική ειρωνεία έγκειται στο ότι οι «ισχυροί της γης» δε φαίνεται να διδάχθηκαν τίποτε από αυτή την τραγωδία, συνεχίζοντας με κυνισμό να «φλερτάρουν» με τα πυρηνικά διαθέτοντας ολοένα και περισσότερους πόρους στη high tech βιομηχανία του θανάτου. Πρέπει εν τέλει να καταλάβουμε ότι τα εγκλήματα βίας, είτε μεγάλης κλίμακας είτε μικρής, είτε μαζικά είτε ατομικά, είναι εγκλήματα και πρέπει να καταδικάζονται από όλους. Ας γίνει ο καθένας μας ένας μικρός ειρηνοποιός στο περιβάλλον του. Μπορεί ο δρόμος για τον πυρηνικό αφοπλισμό να είναι μακρύς αλλά σημασία δεν έχει το ταξίδι αλλά η «Ιθάκη»..


Καστρινού Ανδριάνα
Ιστορικός-Αρχαιολόγος