«Πώς θα το έλεγε άραγε ο Γκαίμπελς;»

«Πώς θα το έλεγε άραγε
ο Γκαίμπελς;»


«Λέγε λέγε κάτι μένει..» ήταν η θεωρία του Γερμανού εθνικοσοσιαλιστή Πάουλ Γιόζεφ Γκαίμπελς. Ο ίδιος χαρακτηρίζεται ως ο «υπουργός Προπαγάνδας και Διαφωτίσεως του Λαού» του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος (= NAZIonalSozialistik Partei), δηλαδή του σχηματισμού με το οποίο ο Αδόλφος Χίτλερ έσυρε τη Γερμανία στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Η ικανότητά του να προπαγανδίζει τόσο εύκολα ένα λαό, υπονομεύοντας τόσο άδοξα τη Δημοκρατία, φανερώνεται εύστοχα στη φράση του αρχηγού των SS Χάινριχ Χίμλερ: «Δώστε σε αυτόν τον άνθρωπο ένα μικρόφωνο ή έναν καλό στυλογράφο και θα κάνει τους εβραίους να αυτοκτονήσουν από ενοχές». Ο Γκαίμπελς ήταν ο άνθρωπος στον οποίο ο Χίτλερ κληροδότησε την εξουσία λίγο προτού αυτοκτονήσει. Χαρακτηριστική και άκρως αντιπροσωπευτική της προσωπικότητάς του ήταν η φάση : «Τουλάχιστον όταν θα αποχωρήσουμε ας κάνουμε τη Γη να τρέμει», όταν ο πόλεμος είχε πλέον κριθεί. Για την ιστορία, τα τελευταία του λόγια ήταν : «Η Ιστορία θα μας καταγράψει ως τους μεγαλύτερους πολιτικούς που πέρασαν ποτέ ή τους χειρότερους εγκληματίες».
Στις μέρες μας, παρατηρούμε μια, άλλου τύπου, «γκεμπελιστική προπαγάνδα». Και φυσικά αυτή έγκειται στην αλλαγή της ερμηνείας των λέξεων. Το να αποκαλούνε την δουλειά «απασχόληση» ή τους ανθρώπους που καθημερινά αντικρίζουμε να ψάχνουν στα σκουπίδια για να τραφούν «συλλέκτες τροφίμων», είναι απλά τραγικό και αξιολύπητο. Με αυτό τον τρόπο προσπαθούν να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι τι; Όλα είναι μια χαρά και άκρως φυσιολογικά; Δυστυχώς Γκαίμπελς υπάρχουν και σήμερα και μπορεί τότε να ήταν μόνο ένας και να τα κατάφερνε καλά, τώρα όμως είναι πολλοί και πασχίζουν για να τα καταφέρουν…
Είναι κοινώς αποδεκτό το γεγονός ότι εν τω μέσω μιας, ολοένα και περισσότερο αναπτυσσόμενης, οικονομικής κρίσης η οποία πλήττει σε σημαντικό βαθμό τη χώρα μας, η ανάγκη για την εύρεση εργασίας γίνεται όλο και πιο επιτακτική. Οι περισσότεροι έχουν φθάσει στο τραγικό σημείο να μην μπορούν να βγάλουν ούτε τα προς το ζην. Ολοένα και περισσότεροι πολίτες, και ιδίως οι νέοι, «φλέρταρουν» έντονα με την ιδέα της μετανάστευσης προς αναζήτηση καλύτερων συνθηκών διαβίωσης. Το αποτέλεσμα όλων αυτών των συνθηκών είναι η εθελούσια ερήμωση μιας χώρας με τόσο μεγάλη ιστορία και πλούτο. Ο στρουθοκαμηλισμός κάποιων μπροστά στις επερχόμενες απειλές και δυσκολίες θα οδηγήσει σταδιακά στον αφανισμό μιας χώρας της οποίας το παρελθόν είναι αμύθητης αξίας. Γι αυτό όμως δεν θα πρέπει να ρίχνουμε τις ευθύνες σε έτερους ξένους, αλλά θα πρέπει εμείς οι ίδιοι, ο καθένας με το δικό του τρόπο, να καταβάλουμε ίσως και υπεράνθρωπες προσπάθειες να σώσουμε αυτή τη χώρα, μα πάνω από όλα να σωθούμε εμείς οι ίδιοι! Το να εθελοτυφλούμε και να βρίσκουμε δικαιολογίες είναι το μόνο εύκολο. Εξάλλου οι δικαιολογίες είναι για τους αδύνατους και τους δειλούς, και οι Έλληνες έχουν αποδείξει το σθένος και το πείσμα τους με ποικίλους τρόπους στο παρελθόν και σε χειρότερες καταστάσεις. Οι ισχυροί έχουν «όπλα», και το όπλο το δικό μας βρίσκεται στην ιστορία και στο παρελθόν μας.. Ας αποδείξουμε λοιπόν ότι η υστεροφημία των προγόνων μας είναι αρωγός και παράδειγμα προς τους απογόνους τους. Ας μην τους απογοητεύσουμε … για ακόμα μια φορά…