Ανεργία: η Αχίλλειος πτέρνα του ελληνικού κράτους.

Ανεργία: η Αχίλλειος πτέρνα
του ελληνικού κράτους.


Η ανεργία έχει γίνει ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της εποχής μας, το οποίο πιέζει ασφυκτικά προς κάθε κατεύθυνση για την άμεση επίλυσή του. Βασική πηγή της είναι η ελλιπής δημιουργία θέσεων εργασίας από τις επιχειρήσεις, οι οποίες προτιμούν να επενδύσουν τα κεφάλαια τους σε χώρες του εξωτερικού. Βασική αιτία της αποτελεί και η ανυπαρξία εργασιακής εμπειρίας από τους νέους, πράγμα το οποίο παρεμποδίζει τις επιχειρήσεις να τους προσλάβουν, προτιμώντας άτομα με κάποια πολύχρονη προϋπηρεσία.
Το φαινόμενο αυτό δημιουργεί στους νέους ένα έντονο αίσθημα άγχους και ταραχής καθώς επίσης και μεγάλης ανασφάλειας, εφόσον βλέπουν καθημερινά ότι είτε έχουν κάποιο πτυχίο είτε όχι, έρχονται καθημερινά αντιμέτωποι με το πρόβλημα της ανεργίας σε πολύ μεγάλο βαθμό. Αποτέλεσμα όλων αυτών : ένας στους τρείς νέους είναι άνεργοι! Το θλιβερό όλων είναι ότι η μορφή της ανεργίας αυτής είναι καλπάζουσα και οι θέσεις εργασίας ολοένα και λιγότερες. Είναι αναμφίβολο ότι η κατάσταση αυτή έχει αρνητικό αντίκτυπο και σε άλλους τομείς της καθημερινής μας ζωής. Ένα κραυγαλέο παράδειγμα είναι το γεγονός ότι ολοένα και λιγότεροι νέοι στην εποχή μας παίρνουν την απόφαση να παντρευτούν και κατ’ επέκταση να δημιουργήσουν οικογένεια. Το φαινόμενο αυτό είναι ιδιαίτερα θλιβερό και πρέπει να μας θορυβήσει σε μεγάλο βαθμό, γιατί σιγά σιγά βλέπουμε να καταρρίπτονται και να χάνονται στο χρόνο βασικές αξίες και θεσμοί που μέχρι τώρα διατηρούνταν ακέραιοι και τηρούνταν ευλαβικά. Οι νέοι μη μπορώντας να καλύψουν τα βασικά τους έξοδα για την καθημερινή τους διαβίωση, παραμένουν ακόμα και σε μεγάλη ηλικία, προσκολλημένοι στην οικογένειά τους, χάνοντας την ανεξαρτησία τους και δυσκολεύοντας την «απογαλάκτωσή» από τους γονείς τους.
Πολλοί είναι εκείνοι που σκέφτονται σοβαρά την παλιά λύση της μετανάστευσης. Η ιδέα της ζωής σε μια άλλη χώρα, της οποίας η οικονομία είναι ακόμα σε καλή κατάσταση και οι θέσεις εργασίας εξακολουθούν να είναι διαθέσιμες για τους νέους, είναι ιδιαίτερα αρεστή σε πολλούς. Πόσοι και ποιοί όμως έχουν την ευκαιρία, τη θέληση αλλά και τη δύναμη να πάρουν αυτή την τόσο σοβαρή απόφαση η οποία θα τους απομακρύνει από την οικογένειά τους αφενός, αλλά αφετέρου θα τους βγάλει από την δεινή οικονομική τους κατάσταση, ενδεχομένως.
Είναι αναμφίβολο ότι μια κοινωνία που δείχνει αυτό το τόσο σκληρό της πρόσωπο στους νέους της, οι οποίοι αποτελούν και τη συνέχειά της, δεν μπορεί να έχει καλό μέλλον. Τεράστια κοινωνική «πληγή» στις μέρες μας αλλά και συνέπεια όλων αυτών, αποτελεί και η εκπαίδευση. Τα προβλήματα που έχουν αναπτυχθεί σε αυτόν τον τομέα είναι μύρια και απαιτούν την γρήγορη και ορθή επίλυσή τους, γιατί το μορφωτικό επίπεδο μιας κοινωνίας επηρεάζει άμεσα και το βιοτικό της επίπεδο. Επομένως οφείλουμε όλοι να δούμε με περισσότερη προσοχή και ωριμότητα τα προβλήματα που έχουν προκύψει σε ολόκληρη την κοινωνία που ζούμε και να επισπεύσουμε την επίλυσή τους μήπως και καταφέρουμε να «σώσουμε» ένα κομμάτι της. Είναι αναντίρρητα αποδεκτό ότι «Λαιστρυγόνες και Κύκλωπες» θα μακραίνουν πάντα το δρόμο μας…Αλλά σημασία έχει ο προορισμός και όχι το ταξίδι!
Καστρινού Ανδριάνα

1η Οκτωβρίου : Διεθνής μέρα Τρίτης ηλικίας.

1η Οκτωβρίου : Διεθνής μέρα
Τρίτης ηλικίας.



Κατά γενική ομολογία, τα παιδικά μας χρόνια είναι συνυφασμένα με δυο κυρίως πρόσωπα : τη γιαγιά μας και τον παππού μας! Η αφήγηση ιστοριών, η καλοπροαίρετη μυθοπλασία πολλές φορές, η διήγηση παραμυθιών και το ασφαλές καταφύγιο, μετά τους γονείς μας, είναι κάποια από τα κυριότερα χαρακτηριστικά όλων των παππούδων. Κάποιες φορές παίζουν το ρόλο των γονέων και κάποιες άλλες των φίλων, αλλά πάντα έχουν ένα πρωταγωνιστικό ρόλο στη ζωή μας..
Η τεράστια πείρα που απέκτησαν ζώντας αρκετά χρόνια τους καθιστά αναντίρρητα σοφούς και λογικούς. Έχουν πάντα μια χρήσιμη και σίγουρα σωστή συμβουλή για τα εγγόνια τους, είναι πάντα γεμάτοι διάθεση να τους διδάξουν τη ζωή και την εμπειρία των χρόνων τους, προσπαθώντας να τα βοηθήσουν να διαμορφώσουν σωστά την προσωπικότητά τους. Ο ρόλος τους στη ζωή των παιδιών, τις περισσότερες φορές είναι ισάξιος και ίσως και μεγαλύτερος, από εκείνο των γονέων. Υπάρχει ένα είδος αλληλεξάρτησης των παιδιών και των παππούδων. Όσο τα παιδία έχουν ανάγκη τους παππούδες τους, άλλο τόσο και εκείνοι με τη σειρά τους έχουν ανάγκη τα εγγόνια τους, για να συνεχίσουν να ζουν, βλέποντας στα μάτια τους μια μικρογραφία της δικής τους ζωής. Αυτό τους δίνει ολοένα και μεγαλύτερη δύναμη για να ξεπερνούν με ευκολία τα προβλήματα της ηλικίας τους.
Είναι αναντίρρητα αποδεκτό ότι πρέπει να βοηθάμε όσο είναι ανθρωπίνως εφικτό τα άτομα της τρίτης ηλικίας, διότι αφενός μεν αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα της ζωής μας αλλά και της ζωής των παιδιών μας, αφετέρου δε είμαστε πάνω από όλα άνθρωποι και οφείλουμε να βοηθάμε τα άτομα που μας δίνουν απλόχερα τη σοφία τους, αφιλοκερδώς. Ακόμα και οι ηλικιωμένοι που δεν έχουν κάποιο δικό τους πρόσωπο εν ζωή, είναι πάντα διαθέσιμοι να μας προσφέρουν τη ζεστασιά, και τη βοήθειά τους, ζητώντας σα μοναδικό αντάλλαγμα λίγη ανθρωπιά και ελάχιστο ενδιαφέρον.
Ας προσπαθήσουμε, επομένως, όλοι να συμβάλλουμε στην ελάττωση των απάνθρωπων εικόνων που ενίοτε βλέπουμε στα γηροκομεία και ας θυμηθούμε ότι αυτοί οι άνθρωποι εξαιτίας των αρκετών χρόνων ζωής και μόνο χρειάζονται τη βοήθειά μας, και ότι κάποια στιγμή είμαι πολύ πιθανό να βρεθούμε στη θέση τους, αναζητώντας μόνο λίγη ανθρωπιά.
Προσωπικά, θεωρώ ευλογημένα τα παιδιά που έχουν ζήσει και έχουν αναρίθμητες αναμνήσεις με τον παππού τους και τη γιαγιά τους, γιατί έχοντας προσωπική εμπειρία, μπορώ να πω με σιγουριά ότι ποτέ και κανένας δεν θα μπορέσει να μας μεταδώσει τη σοφία και τη ζεστασιά αυτών των ανθρώπων. Πραγματικά αυτοί οι άνθρωποι με τα ζαρωμένα από τα χρόνια πρόσωπα έχουν το χάρισμα να μας προσφέρουν τις καλύτερες αναμνήσεις και εμπειρίες και να τις χαράζουν τόσο βαθειά στη ψυχή μας που πολύ δύσκολα θα φύγουν από μέσα μας.
Μπορεί να μην είναι πλέον κοντά μας αλλά όσο τους λατρεύουμε και δε τους λησμονούμε είναι πάντα «εδώ» για τα εγγόνια τους! Και αυτό το λέω με απόλυτη βεβαιότητα και σιγουριά…


Καστρινού Ανδριάνα