1η Οκτωβρίου : Διεθνής μέρα Τρίτης ηλικίας.

1η Οκτωβρίου : Διεθνής μέρα
Τρίτης ηλικίας.



Κατά γενική ομολογία, τα παιδικά μας χρόνια είναι συνυφασμένα με δυο κυρίως πρόσωπα : τη γιαγιά μας και τον παππού μας! Η αφήγηση ιστοριών, η καλοπροαίρετη μυθοπλασία πολλές φορές, η διήγηση παραμυθιών και το ασφαλές καταφύγιο, μετά τους γονείς μας, είναι κάποια από τα κυριότερα χαρακτηριστικά όλων των παππούδων. Κάποιες φορές παίζουν το ρόλο των γονέων και κάποιες άλλες των φίλων, αλλά πάντα έχουν ένα πρωταγωνιστικό ρόλο στη ζωή μας..
Η τεράστια πείρα που απέκτησαν ζώντας αρκετά χρόνια τους καθιστά αναντίρρητα σοφούς και λογικούς. Έχουν πάντα μια χρήσιμη και σίγουρα σωστή συμβουλή για τα εγγόνια τους, είναι πάντα γεμάτοι διάθεση να τους διδάξουν τη ζωή και την εμπειρία των χρόνων τους, προσπαθώντας να τα βοηθήσουν να διαμορφώσουν σωστά την προσωπικότητά τους. Ο ρόλος τους στη ζωή των παιδιών, τις περισσότερες φορές είναι ισάξιος και ίσως και μεγαλύτερος, από εκείνο των γονέων. Υπάρχει ένα είδος αλληλεξάρτησης των παιδιών και των παππούδων. Όσο τα παιδία έχουν ανάγκη τους παππούδες τους, άλλο τόσο και εκείνοι με τη σειρά τους έχουν ανάγκη τα εγγόνια τους, για να συνεχίσουν να ζουν, βλέποντας στα μάτια τους μια μικρογραφία της δικής τους ζωής. Αυτό τους δίνει ολοένα και μεγαλύτερη δύναμη για να ξεπερνούν με ευκολία τα προβλήματα της ηλικίας τους.
Είναι αναντίρρητα αποδεκτό ότι πρέπει να βοηθάμε όσο είναι ανθρωπίνως εφικτό τα άτομα της τρίτης ηλικίας, διότι αφενός μεν αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα της ζωής μας αλλά και της ζωής των παιδιών μας, αφετέρου δε είμαστε πάνω από όλα άνθρωποι και οφείλουμε να βοηθάμε τα άτομα που μας δίνουν απλόχερα τη σοφία τους, αφιλοκερδώς. Ακόμα και οι ηλικιωμένοι που δεν έχουν κάποιο δικό τους πρόσωπο εν ζωή, είναι πάντα διαθέσιμοι να μας προσφέρουν τη ζεστασιά, και τη βοήθειά τους, ζητώντας σα μοναδικό αντάλλαγμα λίγη ανθρωπιά και ελάχιστο ενδιαφέρον.
Ας προσπαθήσουμε, επομένως, όλοι να συμβάλλουμε στην ελάττωση των απάνθρωπων εικόνων που ενίοτε βλέπουμε στα γηροκομεία και ας θυμηθούμε ότι αυτοί οι άνθρωποι εξαιτίας των αρκετών χρόνων ζωής και μόνο χρειάζονται τη βοήθειά μας, και ότι κάποια στιγμή είμαι πολύ πιθανό να βρεθούμε στη θέση τους, αναζητώντας μόνο λίγη ανθρωπιά.
Προσωπικά, θεωρώ ευλογημένα τα παιδιά που έχουν ζήσει και έχουν αναρίθμητες αναμνήσεις με τον παππού τους και τη γιαγιά τους, γιατί έχοντας προσωπική εμπειρία, μπορώ να πω με σιγουριά ότι ποτέ και κανένας δεν θα μπορέσει να μας μεταδώσει τη σοφία και τη ζεστασιά αυτών των ανθρώπων. Πραγματικά αυτοί οι άνθρωποι με τα ζαρωμένα από τα χρόνια πρόσωπα έχουν το χάρισμα να μας προσφέρουν τις καλύτερες αναμνήσεις και εμπειρίες και να τις χαράζουν τόσο βαθειά στη ψυχή μας που πολύ δύσκολα θα φύγουν από μέσα μας.
Μπορεί να μην είναι πλέον κοντά μας αλλά όσο τους λατρεύουμε και δε τους λησμονούμε είναι πάντα «εδώ» για τα εγγόνια τους! Και αυτό το λέω με απόλυτη βεβαιότητα και σιγουριά…


Καστρινού Ανδριάνα