Ένα ποτηράκι ακόμα..

«Μέσ' στην υπόγεια την ταβέρνα,
μέσ' σε καπνούς και σε βρισιές,
(απάνω στρίγγλιζε η λατέρνα),
όλη η παρέα πίναμε εψές,
εψές, σαν όλα τα βραδάκια,
να πάνε κάτου τα φαρμάκια»

«…Όλη η παρέα πίναμε εψές..» τα λόγια του Βάρναλη στο ποίημα του «Οι Μοιραίοι» μας παρουσιάζει μία φαινομενικά αθώα πράξη… Πόσο τελικά απέχει το να πίνει κάποιος λίγο κρασί από το να θεωρηθεί αλκοολικός; Η κατανάλωση κρασιού είναι ήδη γνωστή από την αρχαιότητα. Για τους αρχαίους Έλληνες, για παράδειγμα, χαρακτηριστικό πλαίσιο οινοποσίας ήταν το Συμπόσιο. Δηλαδή, μετά από ένα κοινό γεύμα, κατά το οποίο δεν έπινε κανείς κρασί, ακολουθούσε η οινοποσία. Όταν τα καθοριστικά έθιμα της οινοποσίας είχαν αργότερα παρεκτραπεί, ο Πλάτωνας συνηγόρησε ώστε να απαγορεύεται η οινοποσία σε άτομα κάτω των 18 ετών και η μέθη σε άτομα μεταξύ 18 και 40 ετών. Άλλο παράδειγμα αποτελούν οι Σουμέριοι, οι οποίοι 9.000 χρόνια πριν ήταν γνώστες παρασκευής μπύρας αλλά και οι Βαβυλώνιοι είχαν πριν από 6.000 χρόνια 20 είδη μπύρας στη διάθεσή τους. Οι μεσογειακοί λαοί συγκαταλέγουν το ποτό στα βασικά στοιχεία του διαιτολογίου τους, χάρις στις έρευνες που αποδεδειγμένα θέλουν το κόκκινο κρασί να περιέχει ουσίες που συμβάλλουν στη πρόληψη της στεφανιαίας νόσου. Αλκοολούχα ποτά μεγαλύτερης περιεκτικότητας σε αλκοόλ, όπως το ούζο και το τσίπουρο, είναι πλέον κομμάτι της ελληνικής παράδοσης. Η κατανάλωση αλκοόλ, ωφέλιμη σε μικρές ποσότητες κατά αρκετούς, μπορεί να έχει δυσάρεστες επιπτώσεις στην υγεία μας τόσο άμεσα όσο και μακροπρόθεσμα όταν συμβαίνει κατ΄ επανάληψη. Το ποσοστό του πληθυσμού που σε κάποιο χρονικό διάστημα της ζωής καταναλώνει αλκοόλ, φτάνει πιθανότατα το 90%. Οι περισσότεροι άνθρωποι δοκιμάζουν το αλκοόλ ήδη από τα μισά της εφηβείας, είτε παρασυρόμενοι από τους συνομηλίκους τους είτε από απλή περιέργεια.
Τις τελευταίες δεκαετίες, η κατανάλωση δυνατότερων ποτών όπως ουΐσκι, βότκα και πολλά άλλα, γνωρίζει μεγάλη άνθηση έχοντας ιδιαίτερη απήχηση στα νεαρότερα άτομα. Αν και δεν μπορεί να υποστηριχθεί πως ο αλκοολισμός παρατηρείται μόνο στις ημέρες μας, ωστόσο φαίνεται πως το πρόβλημα έχει οξυνθεί τα τελευταία έτη. Πολλοί παράγοντες έχουν επιπτώσεις στην απόφαση να αρχίσει κάποιος να πίνει. Η έναρξη της κατανάλωσης οινοπνεύματος εξαρτάται κατά ένα μεγάλο μέρος από κοινωνικούς, θρησκευτικούς, και ψυχολογικούς παράγοντες. Αλλά οι παράγοντες που επηρεάζουν την απόφαση να συνεχίσει κανείς να πίνει μέχρι το στάδιο της εξάρτησης από το αλκοόλ, είναι μάλλον διαφορετικοί. Ποικίλες θεωρίες συσχετίζουν τη χρήση του αλκοόλ σαν αντίμετρο για να μειώσει κάποιος την ένταση και το άγχος, να αυξήσει τα υποκειμενικά συναισθήματα δύναμης, και να μειώσει τον ψυχολογικό πόνο. Ίσως το μέγιστο ενδιαφέρον έχει αποδοθεί στην παρατήρηση ότι οι αλκοολικοί συχνά αναφέρουν ότι το οινόπνευμα μειώνει τα συναισθήματα νευρικότητάς τους και ότι τους βοηθά να αντιμετωπίσουν τις καθημερινές πιέσεις της ζωής και να χαλαρώσουν. Οι θεωρίες στηρίζονται, εν μέρει, στην παρατήρηση μεταξύ των μη αλκοολικών ανθρώπων, ότι η χρήση χαμηλών δόσεων αλκοόλ σε μια τεταμένη κοινωνική κατάσταση ή μετά από μια δύσκολη ημέρα, μπορεί να συνδεθεί με ένα ενισχυμένο συναίσθημα ευημερίας και μια βελτιωμένη ευκολία των κοινωνικών σχέσεων.
Ωστόσο δημιουργείται εύλογα το ερώτημα: Ο αλκοολισμός γεννιέται με την προδιάθεση ή τον σπρώχνουν στο πιοτό τα βάσανα της ζωής; Έχει αποδειχθεί ότι οι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν πρόβλημα με το αλκοόλ πάσχουν και από κάποια ψυχιατρική διαταραχή σε διπλάσιο ποσοστό σε σχέση με αυτούς που δεν αντιμετωπίζουν. Άνθρωποι με πρόβλημα αλκοολισμού σαφώς καταλήγουν να έχουν μια σχιζοφρενική, συναισθηματική ή αγχώδη διαταραχή. Η δηλητηρίαση με αλκοόλ (μέθη) μπορεί να προκαλέσει οξυθυμία, βίαια συμπεριφορά, συναισθήματα κατάθλιψης, και σε σπάνιες περιπτώσεις, παραισθήσεις και αυταπάτες. Έπειτα από αυτά μπορεί να απορήσει κανείς για το αν εκδηλώνεται πρώτα το ψυχολογικό πρόβλημα ή το πρόβλημα αλκοολισμού. Οι απαντήσεις που δίνονται στο ερώτημα αυτό ποικίλουν..
Μία άλλη παράμετρος που πολλοί ίσως και να χρησιμοποιούν σα δικαιολογία είναι το θέμα της κληρονομικότητας. Υπάρχουν σαφείς ενδείξεις ότι υπάρχει μια γενετική προδιάθεση για χρήση
εξαρτησιογόνων ουσιών, μεταξύ των οποίων και το αλκοόλ. Σε καμία περίπτωση όμως αυτό δεν σημαίνει πως ένα παιδί μίας οικογένειας με πρόβλημα αλκοολισμού θα γίνει αλκοολικό, ή πως ένα παιδί από μία "υγιή" οικογένεια δεν μπορεί να εμφανίσει τέτοια προβλήματα στο μέλλον. Το ζητούμενο είναι να αποφευχθεί το στάδιο του αλκοολισμού από το εκάστοτε παιδί, καθώς η ίασή του, όπως και σε κάθε μορφή εξάρτησης, είναι δύσκολη και απαιτεί θέληση, αυτογνωσία και πίστη στην ανθρώπινη δύναμη. Γι΄ αυτό το λόγο απαιτείται η άμεση και ηθελημένη βοήθεια του κοινωνικού περιβάλλοντος του εκάστοτε εξαρτημένου, αλλά και η αναζήτηση της κατάλληλης βοήθειας των ειδικών.
«Έτσι στη σκοτεινή ταβέρνα
πίνουμε πάντα μας σκυφτοί
σαν τα σκουλήκια κάθε φτέρνα,
όπου μας έβρει, μας πατεί:
δειλοί, μοιραίοι κι' άβουλοι αντάμα
προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!»

Καστρινού Ανδριάνα
Ιστορικός-Αρχαιολόγος

Παγκόσμια ημέρα χωρίς Αυτοκίνητο

20 Σεπτεμβρίου - Παγκόσμια ημέρα χωρίς Αυτοκίνητο

Ίσως η πλέον κατάλληλη μέρα για να αναλογιστούμε ποιο είναι το καλύτερο μέσο μετακίνησης, που συμφέρει και οικονομικά αλλά και οικολογικά.
Είναι κοινώς αποδεκτό ότι η χρήση του αυτοκινήτου για τις καθημερινές μας μετακινήσεις γίνεται ολοένα και συχνότερη. Οι περισσότεροι προτιμούν το δικό τους αμάξι για την εξυπηρέτησή τους παρά τα υπόλοιπα μέσα μαζικής μεταφοράς, λεωφορεία, τρένα κτλ. Το ανεπτυγμένο δίκτυο αστικών λεωφορειακών γραμμών αναμφισβήτητα έχει εξυπηρετήσει πολλούς πολίτες κατά καιρούς, οι οποίοι είτε λόγω έλλειψης δικού τους μέσου είτε λόγω βλάβης του, αδυνατούν να το χρησιμοποιήσουν και καταφεύγουν στην εύκολη λύση των υπολοίπων μέσων. Συχνά δρομολόγια και γρήγορη πρόσβαση σε κομβικά σημεία της πόλης, συνθέτουν ένα πολύ ευνοϊκό τοπίο για την χρήση αυτών των μέσων. Υπάρχουν όμως και κάποια μειονεκτήματα στη χρήση τους, όπως και στη χρήση του αυτοκινήτου. Κοινό τους μειονέκτημα έγκειται στον οικονομικό τομέα. Βέβαια αν το σκεφτούμε καλύτερα θα διαπιστώσουμε ότι τα έξοδα συντήρησης ενός αυτοκινήτου είναι σαφώς μεγαλύτερα από εκείνα των άλλων μέσων. Ένα αμάξι πέραν της βενζίνης, της οποίας η τιμή ολοένα και αυξάνεται, έχει και άλλα έξοδα που αφορούν τη συνεχόμενη συντήρησή του. Πολύ συχνό είναι το φαινόμενο των βλαβών, άλλοτε μικρών και άλλοτε μεγάλων, που παρουσιάζουν τα αυτοκίνητα και οι οποίες θα πρέπει να διορθωθούν άμεσα για τη σωστή αλλά και ασφαλή τους λειτουργία. Πολλοί είναι αυτοί που υποστηρίζουν ότι ένας από τους λόγους που δε προτιμούν τα μέσα μαζικής μεταφοράς είναι το πλήθος κόσμου που κατά βάση συναντά κανείς μέσα σε αυτά. Η καθημερινή πίεση που οι περισσότεροι πολίτες αντιμετωπίζουν, κυρίως λόγω δουλειάς, ή και οικογενειακών προβλημάτων, κάνει τη πλειοψηφία να τρέχει ολοένα και περισσότερο για την επίλυσή τους με αποτέλεσμα να συναντά κανείς, μεταξύ άλλων, και αγχωμένους ανθρώπους που πανικόβλητοι τρέχουν να προλάβουν τα αστικά, τα τρένα κτλ μήπως και προλάβουν να τα βγάλουν όλα εις πέρας. Το βέβαιο είναι ότι αυτή η εικόνα μόνο ενθαρρυντική δεν είναι για τη χρήση αυτών των μέσων, και έτσι πολλοί προτιμούν την ηρεμία του δικού τους μέσου για τις καθημερινές τους υποχρεώσεις. Αναντίρρητα υπάρχει και ο αντίλογος σε όλο αυτό, ο οποίος έγκειται στην κοινωνικοποίηση των μελών της εκάστοτε κοινωνίας. Ερχόμενοι λοιπόν καθημερινά σε επαφή με πλήθος συμπολιτών μας σίγουρα θα βρούμε κάποιους οι οποίοι πρόθυμα θα μας προσφέρουν τη θέση ή ακόμα και την όποια βοήθειά τους στο λεωφορείο, στο τρένο, και που με αυτό τον τρόπο ίσως και να μοιραστούν μαζί μας κάποιο από τα ποικίλα προβλήματά τους με αποτέλεσμα μια εποικοδομητική συζήτηση.
Τέλος όσοι έχουν οικολογική συνείδηση πρέπει να αναλογιστούν το πλήθος των ρύπων που βγάζει το αυτοκίνητό τους και προκαλεί ανυπολόγιστη ζημιά στην ατμόσφαιρα και το περιβάλλον. Είναι γνωστό ότι η ατμοσφαιρική ρύπανση αποτελεί ένα από τα κυριότερα κοινωνικά προβλήματα όλων των χωρών, γι’ αυτό και βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της παγκόσμιας επικαιρότητας. Έτσι πρέπει να αποφεύγεται η αλόγιστη και άσκοπη χρήση του αυτοκινήτου, η οποία και έχει ενταθεί τα τελευταία χρόνια. Πολλοί άνθρωποι σήμερα είναι απόλυτα εξαρτημένοι από τη χρήση του, ακόμα και για τις μικρότερες αποστάσεις και μάλιστα μέσα στις δύσκολες κυκλοφοριακές συνθήκες των πόλεων, όπου η χρησιμοποίηση του ποδηλάτου ή λειτουργικών μαζικών μέσων μεταφοράς θα ήταν σωτήρια και από την πρακτική άποψη της εξοικονόμησης χρόνου και όχι μόνο. Επομένως καταλήγουμε εύκολα στο συμπέρασμα ότι πρέπει να το ξανασκεφτόμαστε πριν χρησιμοποιήσουμε το δικό μας αυτοκίνητο για οποιονδήποτε λόγο, και να αρχίσουμε να γινόμαστε περισσότερο ευαίσθητοι και στο θέμα της καταστροφής του περιβάλλοντος, το οποίο και μας βοηθά να ζήσουμε καλύτερα. Ας το βοηθήσουμε λοιπόν και εμείς!

Καστρινού Ανδριάνα
Ιστορικός-Αρχαιολόγος

Το κουδούνι ξαναχτυπά!

Το κουδούνι ξαναχτυπά!

Και η νέα σχολική χρονιά είναι πλέον έτοιμη να ξεκινήσει για ακόμα φορά, προσφέροντας απλόχερα στους μαθητές της, τις γνώσεις αλλά και τα απαιτούμενα «όπλα» για να προχωρήσουν δυναμικά και με ασφάλεια στη ζωή τους.
Μετά από ένα καλοκαίρι ανεμελιάς, ξεκούρασης, παιχνιδιού και ξενοιασιάς τα παιδιά πρέπει να γεμίσουν ξανά τις σχολικές τους τσάντες με τα απαραίτητα εφόδια του μαθητή, αλλά πάνω απ’ όλα με υπευθυνότητα, ομαδικότητα, επιμέλεια, πειθαρχία, συνέπεια και δεκτικότητα προς τις καινούριες γνώσεις που οι δάσκαλοί τους πρόθυμοι θα τους προσφέρουν. Κάθε αρχή και δύσκολη, όπως λένε όλοι, αλλά αν υπάρχουν οι κατάλληλες προϋποθέσεις όλα γίνονται πιο εύκολα και προσιτά. Είναι κοινώς και αναντίρρητα αποδεκτό ότι τα περισσότερα παιδιά, ειδικά εκείνα που βρίσκονται σε μικρή ηλικία, αντιμετωπίζουν κάποιες φοβίες με την έλευσή τους στα σχολεία που έχουν ως επακόλουθο την εμφάνιση δυσπροσαρμοστικής συμπεριφοράς. Η «σχολική φοβία» του παιδιού συνδέεται με την ιδέα ότι θα πρέπει να εγκαταλείψει το οικογενειακό του περιβάλλον αλλά και με την εντύπωση μήπως κατά τη διάρκεια της απουσίας του η μητέρα του πάθει κάτι κακό… Επομένως επικαλείται διάφορες δικαιολογίες για την απουσία του από το σχολείο και την παραμονή στο σπίτι του στο οποίο νιώθει ασφάλεια και σιγουριά. Η υπερπροστατευτικότητα της μητέρας, η εξαρτητική σχέση του παιδιού από την ίδια, καθώς και η δυσλειτουργική δομή της οικογένειας αλλά και η έλλειψη επικοινωνίας των μελών της, αποτελούν μερικούς από τους λόγους που σχετίζονται με την οικογένεια και μπορούν να προκαλέσουν τη «σχολειοφοβία». Πρέπει να γίνει κοινή συνείδηση ότι αυτό που έχει σημασία εκτός από τη ταχεία και επιτυχή επιστροφή του παιδιού στο σχολείο είναι τόσο η ομαλή του επανένταξη και προσαρμογή στο σχολικό περιβάλλον, όσο και η αποκατάσταση της ομαλής λειτουργίας μέσα στην οικογένεια. Ο βαθμός επίτευξης αυτού του στόχου εξαρτάται άμεσα από το κατά πόσο οι ίδιοι οι γονείς θέλουν να βοηθήσουν το παιδί τους. Το βέβαιο είναι ότι οφείλουν να το βοηθήσουν. Ο ρόλος του σχολείου στην διαμόρφωση της προσωπικότητας του παιδιού είναι πολύπλευρος και απαραίτητος.
Η έννοια της ομαδοποίησης των μαθητών σε συγκεκριμένες τοποθεσίες για να διδαχτούν υφίσταται από την εποχή των Κλασσικών χρόνων της ελληνικής αρχαιότητας. Η Ακαδημία του Πλάτωνα και η Περιπατητική Σχολή αποτελούσαν οργανωμένα δημόσια εκπαιδευτικά ιδρύματα προς αντίθεση της κατ' οίκον ιδιαίτερης διδασκαλίας την οποία επιτελούσαν οι «παιδοτρίβες». Η Βυζαντινή αυτοκρατορία είχε, από το 425 μ.Χ., εκπαιδευτικό σύστημα που ξεκινούσε από την στοιχειώδη εκπαίδευση η οποία ήταν προαπαιτούμενο για τους στρατιωτικούς. Από τότε επικρατούσε η ανάγκη μάθησης και απόκτησης των απαιτούμενων γνώσεων για την επιβίωση. Η σχολική εκπαίδευση εκφράζει τις αξίες, τις στάσεις και τους σκοπούς της κοινωνίας, και, επομένως, η οργάνωση και η δομή του σχολείου μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την ανάπτυξη της προσωπικότητας και την ισορροπία της ψυχικής υγείας του εκάστοτε παιδιού. Η ιδέα της κοινωνικοποίησης του μαθητή είναι απόλυτα συνυφασμένη με την εκπαίδευση στο σχολείο. Η καλή και σωστή λειτουργία του σχολείου βοηθά όλα τα παιδιά να αναπτύξουν τις κοινωνικές τους ικανότητες με τη συνεχόμενη επαφή τους με συνομήλικους και όχι μόνο αλλά και με τις διάφορες δραστηριότητες που κάνουν στα πλαίσια της εκπαιδευτικής διδασκαλίας τους. Το σχολείο λειτουργεί σα μια προέκταση της κοινότητας και της οικογένειας και όχι ως ένα σύστημα που είναι απομονωμένο και λειτουργεί ανεξάρτητα από αυτά.
Μεγάλη είναι και η συμβολή του δασκάλου στη διαμόρφωση του χαρακτήρα του μαθητή. Ένας δάσκαλος μπορεί να λειτουργεί ακόμα και ψυχοθερα¬πευτικά στο παιδί, αρκεί και ο ίδιος βέβαια να το θέλει και να είναι σε θέση να το κάνει ανακαλύπτοντας τις κατάλληλες μεθόδους διδασκαλίας. Επομένως καταλήγουμε εύκολα στο συμπέρασμα ότι οι γνώσεις και οι εμπειρίες που παίρνουμε από τα σχολικά μας χρόνια είναι αναγκαία εφόδια για την μετέπειτα εξέλιξή μας σαν πολίτες, αλλά πάνω από όλα σαν άνθρωποι. Οφείλουμε να σεβόμαστε τον εκάστοτε δάσκαλο-καθηγητή που προσπαθεί να μας εμφυσήσει τις γνώσεις του, και μέσω της διδασκαλίας του να βάλει το δικό του «λιθαράκι» στο δύσκολο έργο του κτισίματος της προσωπικότητας αλλά και του ήθους μας.
Καλή σχολική χρονιά!

Καστρινού Ανδριάνα
Ιστορικός-Αρχαιολόγος

11 Σεπτεμβρίου 2001. H αρχή του «τέλους»

11 Σεπτεμβρίου 2001.
H αρχή του «τέλους»…

Ημέρα σταθμός στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών αποτελεί η 11η Σεπτεμβρίου 2001. Ήταν όταν όλη η γή παρακολούθησε άναυδη σε παγκόσμια τηλεοπτική προβολή την πτώση των δίδυμων πύργων της Αμερικής, εξαιτίας της σύγκρουσης δυο επιβατικών αεροπλάνων των αεροπορικών εταιρειών «United Airlines» και «American Airlines», τα οποία είχαν καταληφθεί από τρομοκράτες, και έπεσαν επάνω στον Βόρειο και τον Νότιο πύργο, με μικρή σχετικά διαφορά χρόνου ανοίγοντας έτσι ένα κύκλο τρομοκρατικών επιθέσεων, δίχως τέλος.
Πρόκειται για δυο από τα επτά κτίρια του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου, σύμπλεγμα επτά κτιρίων που σχεδιάστηκαν από τον Αμερικανοϊάπωνα αρχιτέκτονα Μινόρου Γιαμασάκι και η κατασκευή του ξεκίνησε το 1966, τα οποία ήταν τα ψηλότερα στον κόσμο, με 110 ορόφους το καθένα και πήραν το όνομα «Δίδυμοι Πύργοι».
Οι Δίδυμοι Πύργοι, κατέρρευσαν λίγη ώρα μετά τις συγκρούσεις των αεροσκαφών επάνω τους, προκαλώντας χιλιάδες απώλειες. Ο τραγικός απολογισμός είναι, εκτός των 19 αεροπειρατών, συνολικά από τις επιθέσεις, 2973 άνθρωποι περίπου που βρίσκονταν εκείνη την ώρα εκεί να χάσουν τόσο άδικα και αναίτια την ζωή τους. Η κυβέρνηση Μπους ισχυρίστηκε λίγες μέρες μετά ότι το συμβάν πραγματοποίησαν ισλαμιστές τρομοκράτες, οργανωμένοι από την οργάνωση Αλ Κάιντα και τον Σαουδάραβα επιχειρηματία αρχηγό της Οσάμα μπιν Λάντεν, με σκοπό να πλήξουν τον μεγαλύτερο εχθρό τους χτυπώντας τα σύμβολα της δύναμής του. Όμως σήμερα όλοι γνωρίζουν, κατόπιν αποδείξεων, ότι όλα αυτά ήταν προσχεδιασμένα και σκηνοθετημένα από την κυβέρνηση Μπους.
Οι θλιβερές συνέπειες αυτής της επίθεσης δεν άργησαν να φανούν. Οι Ηνωμένες Πολιτείες πραγματοποίησαν άμεσα δυο πολεμικές επιθέσεις ενάντια του Αφγανιστάν, στις 7 Οκτωβρίου 2001, και του Ιράκ, στις 20 Μαρτίου 2003, στα πλαίσια του πολέμου κατά της τρομοκρατίας.
Αρκετοί ήταν εκείνοι που δεν άργησαν να συσχετίσουν
τα γεγονότα εκείνης της μέρας με τους αριθμούς, παρουσιάζοντας μια σειρά από συμπτώσεις. Χρησιμοποιώντας λοιπόν τη θεωρία της συγχρονικότητας, κατά την οποία υπάρχουν «συμπτώσεις» σε γεγονότα, αριθμούς, ονόματα κτλ, υποστηρίζουν ότι για παράδειγμα οι Δίδυμοι πύργοι πού χτυπήθηκαν την 11η Σεπτεμβρίου μοιάζουν οπτικά με τον αριθμό 11, ή ότι μετά την 11η Σεπτεμβρίου μένουν άλλες 111 μέρες μέχρι το τέλος του έτους και άλλα πολλά. Τυχαίο;! Επομένως εύλογα αναπτύσσεται το ερώτημα «πρόκειται όντως για συμπτώσεις ή όχι;» Βέβαια κανένας δεν είναι αρμόδιος να απαντήσει σε αυτό.
Το μοναδικό «φωτεινό» σημείο σε αυτή την καταστροφή φαίνεται να είναι η ανακάλυψη σκελετού ενός πλοίου-φάντασμα ηλικίας τουλάχιστον 200 χρόνων, δίπλα στο «σημείο μηδέν» των Δίδυμων Πύργων. Οι ειδικοί τοποθετούν τη ναυπήγηση του πλοίου από τα μέσα έως τα τέλη του 18ου αιώνα, και λένε ότι το κουφάρι του δεν φαίνεται να έχει υποστεί ανθρώπινες αλλοιώσεις τα τελευταία 200 χρόνια.
Η 11η λοιπόν Σεπτεμβρίου αποτελεί τη μεγαλύτερη τρομοκρατική επίθεση που έχει συμβεί έως τώρα, αλλά και κομβικό σημείο της παγκόσμιας ιστορίας, καθώς προκάλεσε πολλές και ριζικές αλλαγές στις διεθνείς σχέσεις, στην κοινωνική και πολιτική ζωή σε όλο τον κόσμο. Εάν είχε αποφευχθεί η εν λόγω καταστροφή ίσως τα πράγματα να ήταν καλύτερα…ή μάλλον σίγουρα θα ήταν καλύτερα.


Καστρινού Ανδριάνα
Ιστορικός-Αρχαιολόγος