«Πώς θα το έλεγε άραγε ο Γκαίμπελς;»

«Πώς θα το έλεγε άραγε
ο Γκαίμπελς;»


«Λέγε λέγε κάτι μένει..» ήταν η θεωρία του Γερμανού εθνικοσοσιαλιστή Πάουλ Γιόζεφ Γκαίμπελς. Ο ίδιος χαρακτηρίζεται ως ο «υπουργός Προπαγάνδας και Διαφωτίσεως του Λαού» του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος (= NAZIonalSozialistik Partei), δηλαδή του σχηματισμού με το οποίο ο Αδόλφος Χίτλερ έσυρε τη Γερμανία στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Η ικανότητά του να προπαγανδίζει τόσο εύκολα ένα λαό, υπονομεύοντας τόσο άδοξα τη Δημοκρατία, φανερώνεται εύστοχα στη φράση του αρχηγού των SS Χάινριχ Χίμλερ: «Δώστε σε αυτόν τον άνθρωπο ένα μικρόφωνο ή έναν καλό στυλογράφο και θα κάνει τους εβραίους να αυτοκτονήσουν από ενοχές». Ο Γκαίμπελς ήταν ο άνθρωπος στον οποίο ο Χίτλερ κληροδότησε την εξουσία λίγο προτού αυτοκτονήσει. Χαρακτηριστική και άκρως αντιπροσωπευτική της προσωπικότητάς του ήταν η φάση : «Τουλάχιστον όταν θα αποχωρήσουμε ας κάνουμε τη Γη να τρέμει», όταν ο πόλεμος είχε πλέον κριθεί. Για την ιστορία, τα τελευταία του λόγια ήταν : «Η Ιστορία θα μας καταγράψει ως τους μεγαλύτερους πολιτικούς που πέρασαν ποτέ ή τους χειρότερους εγκληματίες».
Στις μέρες μας, παρατηρούμε μια, άλλου τύπου, «γκεμπελιστική προπαγάνδα». Και φυσικά αυτή έγκειται στην αλλαγή της ερμηνείας των λέξεων. Το να αποκαλούνε την δουλειά «απασχόληση» ή τους ανθρώπους που καθημερινά αντικρίζουμε να ψάχνουν στα σκουπίδια για να τραφούν «συλλέκτες τροφίμων», είναι απλά τραγικό και αξιολύπητο. Με αυτό τον τρόπο προσπαθούν να μας κάνουν να πιστέψουμε ότι τι; Όλα είναι μια χαρά και άκρως φυσιολογικά; Δυστυχώς Γκαίμπελς υπάρχουν και σήμερα και μπορεί τότε να ήταν μόνο ένας και να τα κατάφερνε καλά, τώρα όμως είναι πολλοί και πασχίζουν για να τα καταφέρουν…
Είναι κοινώς αποδεκτό το γεγονός ότι εν τω μέσω μιας, ολοένα και περισσότερο αναπτυσσόμενης, οικονομικής κρίσης η οποία πλήττει σε σημαντικό βαθμό τη χώρα μας, η ανάγκη για την εύρεση εργασίας γίνεται όλο και πιο επιτακτική. Οι περισσότεροι έχουν φθάσει στο τραγικό σημείο να μην μπορούν να βγάλουν ούτε τα προς το ζην. Ολοένα και περισσότεροι πολίτες, και ιδίως οι νέοι, «φλέρταρουν» έντονα με την ιδέα της μετανάστευσης προς αναζήτηση καλύτερων συνθηκών διαβίωσης. Το αποτέλεσμα όλων αυτών των συνθηκών είναι η εθελούσια ερήμωση μιας χώρας με τόσο μεγάλη ιστορία και πλούτο. Ο στρουθοκαμηλισμός κάποιων μπροστά στις επερχόμενες απειλές και δυσκολίες θα οδηγήσει σταδιακά στον αφανισμό μιας χώρας της οποίας το παρελθόν είναι αμύθητης αξίας. Γι αυτό όμως δεν θα πρέπει να ρίχνουμε τις ευθύνες σε έτερους ξένους, αλλά θα πρέπει εμείς οι ίδιοι, ο καθένας με το δικό του τρόπο, να καταβάλουμε ίσως και υπεράνθρωπες προσπάθειες να σώσουμε αυτή τη χώρα, μα πάνω από όλα να σωθούμε εμείς οι ίδιοι! Το να εθελοτυφλούμε και να βρίσκουμε δικαιολογίες είναι το μόνο εύκολο. Εξάλλου οι δικαιολογίες είναι για τους αδύνατους και τους δειλούς, και οι Έλληνες έχουν αποδείξει το σθένος και το πείσμα τους με ποικίλους τρόπους στο παρελθόν και σε χειρότερες καταστάσεις. Οι ισχυροί έχουν «όπλα», και το όπλο το δικό μας βρίσκεται στην ιστορία και στο παρελθόν μας.. Ας αποδείξουμε λοιπόν ότι η υστεροφημία των προγόνων μας είναι αρωγός και παράδειγμα προς τους απογόνους τους. Ας μην τους απογοητεύσουμε … για ακόμα μια φορά…

…Παντού υπάρχει ένας μύθος…

…Παντού υπάρχει ένας μύθος…

Και ναι λοιπόν, ο μύθος που θέλει τους έλληνες τους πιο τεμπέληδες της Ε.Ε. καταρρίπτεται! Η Εθνική Στατιστική Υπηρεσία της Βρετανίας έβαλε στο μικροσκόπιο τις ώρες εργασίας σε όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και ανακάλυψε ότι, παραδόξως για κάποιους, οι Έλληνες εργάζονται 42,2 ώρες την εβδομάδα, έναντι 39 των Ισπανών, 36 των Γερμανών και μόλις 31 των Ολλανδών. Και ενώ η Άγκελα Μέρκελ προσπαθεί να πείσει τους ηγέτες της ευρωζώνης για την τιμωρία των «λουφαδόρων», κατά τη γνώμη της, Ελλήνων, οι αριθμοί μιλούν από μόνοι τους. Δικαίως λοιπόν οι Έλληνες πολίτες αισθάνονται πως δεν φέρουν όλες τις ευθύνες για την κρίση.. Τα στατιστικά αυτά επαληθεύουν και το στερεότυπο ότι στις βόρειες χώρες, κυρίως σε Ολλανδία και Γερμανία, η μερική απασχόληση είναι ευρέως διαδεδομένη.
Αναντίρρητα, και για να είμαστε και απόλυτα ρεαλιστές, όσον αφορά τη παραγωγικότητα στην Ελλάδα, εκεί αντιμετωπίζουμε ένα μάλλον άλυτο πρόβλημα. Και όχι επειδή δεν έχουμε τη δυνατότητα, αλλά εξαιτίας της σοβαρής έλλειψης τεχνοτροπίας και υποδομής. Δυστυχώς δε μπορούμε να ανταγωνιστούμε την υψηλότατη γερμανική τεχνολογία αλλά και τις προηγμένες υποδομές της, σίγουρα όμως μπορούμε να την ανταγωνιστούμε ως προς το σθένος και την αστείρευτη όρεξή μας για δουλειά. Για παράδειγμα ένας Έλληνας ο οποίος έχει εκπαιδευτεί όπως και ένας Γερµανός θα είναι λιγότερο παραγωγικός εξαιτίας αυτής της έλλειψης, αλλά αντίστοιχα ένας Γερμανός δε θα δούλευε με την ίδια ευκολία και διάθεση με τα ελληνικά ωράρια.
Με το μέλλον του κοινού νομίσματος να είναι αβέβαιο, είναι πολύ εύκολο να καταφεύγει κανείς σε στερεότυπα, όπως αναφέρει και η εφημερίδα The Guardian. Το γεγονός ότι οι Έλληνες σαν άνθρωποι έχουν πάντα όρεξη για διασκέδαση και για δημιουργία, λανθασμένα μεταφράζεται σαν «τεμπελιά» από κάποιους. Η σωστή μετάφραση θα ήταν «όρεξη για ζωή». Δεν είναι τυχαίο βέβαια το γεγονός ότι ολοένα και περισσότερο αυξάνεται ο τουρισμός μας, ειδικότερα την καλοκαιρινή περίοδο, και αποδεδειγμένα όσοι από άλλες χώρες έρχονται στην Ελλάδα δεν αρκούνται μόνο σε μια επίσκεψη αλλά πολλοί είναι εκείνοι που κάθε χρόνο προγραμματίζουν τις διακοπές τους εδώ.
Καταλήγουμε επομένως στο γεγονός ότι οι Έλληνες δουλεύουν διασκεδάζοντας όλο το χρόνο, ενώ οι συνάνθρωποί μας στις άλλες χώρες της Ε.Ε. δουλεύουν όλο το χρόνο και διασκεδάζουν κάποιες μόνο μέρες….στις διακοπές τους στην Ελλάδα!! Ας μην κοιτάμε λοιπόν την επιφάνεια και ας αποδείξουμε σε όσους μας αδικούν ότι η ουσία βρίσκεται πιο βαθειά από εκεί που ηθελημένα περιορίζονται να κοιτούν…

Καστρινού Ανδριάνα

Ανεργία: η Αχίλλειος πτέρνα του ελληνικού κράτους.

Ανεργία: η Αχίλλειος πτέρνα
του ελληνικού κράτους.


Η ανεργία έχει γίνει ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της εποχής μας, το οποίο πιέζει ασφυκτικά προς κάθε κατεύθυνση για την άμεση επίλυσή του. Βασική πηγή της είναι η ελλιπής δημιουργία θέσεων εργασίας από τις επιχειρήσεις, οι οποίες προτιμούν να επενδύσουν τα κεφάλαια τους σε χώρες του εξωτερικού. Βασική αιτία της αποτελεί και η ανυπαρξία εργασιακής εμπειρίας από τους νέους, πράγμα το οποίο παρεμποδίζει τις επιχειρήσεις να τους προσλάβουν, προτιμώντας άτομα με κάποια πολύχρονη προϋπηρεσία.
Το φαινόμενο αυτό δημιουργεί στους νέους ένα έντονο αίσθημα άγχους και ταραχής καθώς επίσης και μεγάλης ανασφάλειας, εφόσον βλέπουν καθημερινά ότι είτε έχουν κάποιο πτυχίο είτε όχι, έρχονται καθημερινά αντιμέτωποι με το πρόβλημα της ανεργίας σε πολύ μεγάλο βαθμό. Αποτέλεσμα όλων αυτών : ένας στους τρείς νέους είναι άνεργοι! Το θλιβερό όλων είναι ότι η μορφή της ανεργίας αυτής είναι καλπάζουσα και οι θέσεις εργασίας ολοένα και λιγότερες. Είναι αναμφίβολο ότι η κατάσταση αυτή έχει αρνητικό αντίκτυπο και σε άλλους τομείς της καθημερινής μας ζωής. Ένα κραυγαλέο παράδειγμα είναι το γεγονός ότι ολοένα και λιγότεροι νέοι στην εποχή μας παίρνουν την απόφαση να παντρευτούν και κατ’ επέκταση να δημιουργήσουν οικογένεια. Το φαινόμενο αυτό είναι ιδιαίτερα θλιβερό και πρέπει να μας θορυβήσει σε μεγάλο βαθμό, γιατί σιγά σιγά βλέπουμε να καταρρίπτονται και να χάνονται στο χρόνο βασικές αξίες και θεσμοί που μέχρι τώρα διατηρούνταν ακέραιοι και τηρούνταν ευλαβικά. Οι νέοι μη μπορώντας να καλύψουν τα βασικά τους έξοδα για την καθημερινή τους διαβίωση, παραμένουν ακόμα και σε μεγάλη ηλικία, προσκολλημένοι στην οικογένειά τους, χάνοντας την ανεξαρτησία τους και δυσκολεύοντας την «απογαλάκτωσή» από τους γονείς τους.
Πολλοί είναι εκείνοι που σκέφτονται σοβαρά την παλιά λύση της μετανάστευσης. Η ιδέα της ζωής σε μια άλλη χώρα, της οποίας η οικονομία είναι ακόμα σε καλή κατάσταση και οι θέσεις εργασίας εξακολουθούν να είναι διαθέσιμες για τους νέους, είναι ιδιαίτερα αρεστή σε πολλούς. Πόσοι και ποιοί όμως έχουν την ευκαιρία, τη θέληση αλλά και τη δύναμη να πάρουν αυτή την τόσο σοβαρή απόφαση η οποία θα τους απομακρύνει από την οικογένειά τους αφενός, αλλά αφετέρου θα τους βγάλει από την δεινή οικονομική τους κατάσταση, ενδεχομένως.
Είναι αναμφίβολο ότι μια κοινωνία που δείχνει αυτό το τόσο σκληρό της πρόσωπο στους νέους της, οι οποίοι αποτελούν και τη συνέχειά της, δεν μπορεί να έχει καλό μέλλον. Τεράστια κοινωνική «πληγή» στις μέρες μας αλλά και συνέπεια όλων αυτών, αποτελεί και η εκπαίδευση. Τα προβλήματα που έχουν αναπτυχθεί σε αυτόν τον τομέα είναι μύρια και απαιτούν την γρήγορη και ορθή επίλυσή τους, γιατί το μορφωτικό επίπεδο μιας κοινωνίας επηρεάζει άμεσα και το βιοτικό της επίπεδο. Επομένως οφείλουμε όλοι να δούμε με περισσότερη προσοχή και ωριμότητα τα προβλήματα που έχουν προκύψει σε ολόκληρη την κοινωνία που ζούμε και να επισπεύσουμε την επίλυσή τους μήπως και καταφέρουμε να «σώσουμε» ένα κομμάτι της. Είναι αναντίρρητα αποδεκτό ότι «Λαιστρυγόνες και Κύκλωπες» θα μακραίνουν πάντα το δρόμο μας…Αλλά σημασία έχει ο προορισμός και όχι το ταξίδι!
Καστρινού Ανδριάνα

1η Οκτωβρίου : Διεθνής μέρα Τρίτης ηλικίας.

1η Οκτωβρίου : Διεθνής μέρα
Τρίτης ηλικίας.



Κατά γενική ομολογία, τα παιδικά μας χρόνια είναι συνυφασμένα με δυο κυρίως πρόσωπα : τη γιαγιά μας και τον παππού μας! Η αφήγηση ιστοριών, η καλοπροαίρετη μυθοπλασία πολλές φορές, η διήγηση παραμυθιών και το ασφαλές καταφύγιο, μετά τους γονείς μας, είναι κάποια από τα κυριότερα χαρακτηριστικά όλων των παππούδων. Κάποιες φορές παίζουν το ρόλο των γονέων και κάποιες άλλες των φίλων, αλλά πάντα έχουν ένα πρωταγωνιστικό ρόλο στη ζωή μας..
Η τεράστια πείρα που απέκτησαν ζώντας αρκετά χρόνια τους καθιστά αναντίρρητα σοφούς και λογικούς. Έχουν πάντα μια χρήσιμη και σίγουρα σωστή συμβουλή για τα εγγόνια τους, είναι πάντα γεμάτοι διάθεση να τους διδάξουν τη ζωή και την εμπειρία των χρόνων τους, προσπαθώντας να τα βοηθήσουν να διαμορφώσουν σωστά την προσωπικότητά τους. Ο ρόλος τους στη ζωή των παιδιών, τις περισσότερες φορές είναι ισάξιος και ίσως και μεγαλύτερος, από εκείνο των γονέων. Υπάρχει ένα είδος αλληλεξάρτησης των παιδιών και των παππούδων. Όσο τα παιδία έχουν ανάγκη τους παππούδες τους, άλλο τόσο και εκείνοι με τη σειρά τους έχουν ανάγκη τα εγγόνια τους, για να συνεχίσουν να ζουν, βλέποντας στα μάτια τους μια μικρογραφία της δικής τους ζωής. Αυτό τους δίνει ολοένα και μεγαλύτερη δύναμη για να ξεπερνούν με ευκολία τα προβλήματα της ηλικίας τους.
Είναι αναντίρρητα αποδεκτό ότι πρέπει να βοηθάμε όσο είναι ανθρωπίνως εφικτό τα άτομα της τρίτης ηλικίας, διότι αφενός μεν αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα της ζωής μας αλλά και της ζωής των παιδιών μας, αφετέρου δε είμαστε πάνω από όλα άνθρωποι και οφείλουμε να βοηθάμε τα άτομα που μας δίνουν απλόχερα τη σοφία τους, αφιλοκερδώς. Ακόμα και οι ηλικιωμένοι που δεν έχουν κάποιο δικό τους πρόσωπο εν ζωή, είναι πάντα διαθέσιμοι να μας προσφέρουν τη ζεστασιά, και τη βοήθειά τους, ζητώντας σα μοναδικό αντάλλαγμα λίγη ανθρωπιά και ελάχιστο ενδιαφέρον.
Ας προσπαθήσουμε, επομένως, όλοι να συμβάλλουμε στην ελάττωση των απάνθρωπων εικόνων που ενίοτε βλέπουμε στα γηροκομεία και ας θυμηθούμε ότι αυτοί οι άνθρωποι εξαιτίας των αρκετών χρόνων ζωής και μόνο χρειάζονται τη βοήθειά μας, και ότι κάποια στιγμή είμαι πολύ πιθανό να βρεθούμε στη θέση τους, αναζητώντας μόνο λίγη ανθρωπιά.
Προσωπικά, θεωρώ ευλογημένα τα παιδιά που έχουν ζήσει και έχουν αναρίθμητες αναμνήσεις με τον παππού τους και τη γιαγιά τους, γιατί έχοντας προσωπική εμπειρία, μπορώ να πω με σιγουριά ότι ποτέ και κανένας δεν θα μπορέσει να μας μεταδώσει τη σοφία και τη ζεστασιά αυτών των ανθρώπων. Πραγματικά αυτοί οι άνθρωποι με τα ζαρωμένα από τα χρόνια πρόσωπα έχουν το χάρισμα να μας προσφέρουν τις καλύτερες αναμνήσεις και εμπειρίες και να τις χαράζουν τόσο βαθειά στη ψυχή μας που πολύ δύσκολα θα φύγουν από μέσα μας.
Μπορεί να μην είναι πλέον κοντά μας αλλά όσο τους λατρεύουμε και δε τους λησμονούμε είναι πάντα «εδώ» για τα εγγόνια τους! Και αυτό το λέω με απόλυτη βεβαιότητα και σιγουριά…


Καστρινού Ανδριάνα

11 Σεπτεμβρίου 2001...10 χρόνια μετά…

11 Σεπτεμβρίου 2001.
H αρχή του «τέλους»
10 χρόνια μετά…

Ημέρα σταθμός στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών αποτελεί η 11η Σεπτεμβρίου 2001. Ήταν όταν όλη η γή παρακολούθησε άναυδη σε παγκόσμια τηλεοπτική προβολή την πτώση των δίδυμων πύργων της Αμερικής, εξαιτίας της σύγκρουσης δυο επιβατικών αεροπλάνων των αεροπορικών εταιρειών «United Airlines» και «American Airlines», τα οποία είχαν καταληφθεί από τρομοκράτες, και έπεσαν επάνω στον Βόρειο και τον Νότιο πύργο, με μικρή σχετικά διαφορά χρόνου ανοίγοντας έτσι ένα κύκλο τρομοκρατικών επιθέσεων, δίχως τέλος.
Πρόκειται για δυο από τα επτά κτίρια του Παγκόσμιου Κέντρου Εμπορίου, σύμπλεγμα επτά κτιρίων που σχεδιάστηκαν από τον Αμερικανοϊάπωνα αρχιτέκτονα Μινόρου Γιαμασάκι και η κατασκευή του ξεκίνησε το 1966, τα οποία ήταν τα ψηλότερα στον κόσμο, με 110 ορόφους το καθένα και πήραν το όνομα «Δίδυμοι Πύργοι».
Οι Δίδυμοι Πύργοι, κατέρρευσαν λίγη ώρα μετά τις συγκρούσεις των αεροσκαφών επάνω τους, προκαλώντας χιλιάδες απώλειες. Ο τραγικός απολογισμός είναι, εκτός των 19 αεροπειρατών, συνολικά από τις επιθέσεις, 2973 άνθρωποι περίπου που βρίσκονταν εκείνη την ώρα εκεί να χάσουν τόσο άδικα και αναίτια την ζωή τους. Η κυβέρνηση Μπους ισχυρίστηκε λίγες μέρες μετά ότι το συμβάν πραγματοποίησαν ισλαμιστές τρομοκράτες, οργανωμένοι από την οργάνωση Αλ Κάιντα και τον Σαουδάραβα επιχειρηματία αρχηγό της Οσάμα μπιν Λάντεν, με σκοπό να πλήξουν τον μεγαλύτερο εχθρό τους χτυπώντας τα σύμβολα της δύναμής του.
Οι θλιβερές συνέπειες αυτής της επίθεσης δεν άργησαν να φανούν. Οι Ηνωμένες Πολιτείες πραγματοποίησαν άμεσα δυο πολεμικές επιθέσεις ενάντια του Αφγανιστάν, στις 7 Οκτωβρίου 2001, και του Ιράκ, στις 20 Μαρτίου 2003, στα πλαίσια του πολέμου κατά της τρομοκρατίας.
Αρκετοί ήταν εκείνοι που δεν άργησαν να συσχετίσουν
τα γεγονότα εκείνης της μέρας με τους αριθμούς, παρουσιάζοντας μια σειρά από συμπτώσεις. Χρησιμοποιώντας λοιπόν τη θεωρία της συγχρονικότητας, κατά την οποία υπάρχουν «συμπτώσεις» σε γεγονότα, αριθμούς, ονόματα κτλ, υποστηρίζουν ότι για παράδειγμα οι Δίδυμοι πύργοι πού χτυπήθηκαν την 11η Σεπτεμβρίου μοιάζουν οπτικά με τον αριθμό 11, ότι μετά την 11η Σεπτεμβρίου μένουν άλλες 111 μέρες μέχρι το τέλος του έτους, επίσης ότι το πρώτο αεροπλάνο πού έπεσε στους Πύργους ήταν η πτήση 11,ή ότι ο Μπους έχει 11 γράμματα στο όνομά του. Τυχαίο;! Επομένως εύλογα αναπτύσσεται το ερώτημα «πρόκειται όντως για συμπτώσεις ή όχι;» Βέβαια κανένας δεν είναι αρμόδιος να απαντήσει σε αυτό. Τα τρομοκρατικά χτυπήματα γενικά προκαλούν πανικό, αποδιοργάνωση αλλά και πολιτική αστάθεια, και βασίζονται στον αιφνιδιασμό και το φανατισμό, ιδεολογικό ή θρησκευτικό.
Το μοναδικό «φωτεινό» σημείο σε αυτή την καταστροφή φαίνεται να είναι η ανακάλυψη σκελετού ενός πλοίου-φάντασμα ηλικίας τουλάχιστον 200 χρόνων, δίπλα στο «σημείο μηδέν» των Δίδυμων Πύργων. Οι ειδικοί τοποθετούν τη ναυπήγηση του πλοίου από τα μέσα έως τα τέλη του 18ου αιώνα, και λένε ότι το κουφάρι του δεν φαίνεται να έχει υποστεί ανθρώπινες αλλοιώσεις τα τελευταία 200 χρόνια.
Η 11η λοιπόν Σεπτεμβρίου αποτελεί τη μεγαλύτερη τρομοκρατική επίθεση που έχει συμβεί έως τώρα, αλλά και κομβικό σημείο της παγκόσμιας ιστορίας, καθώς προκάλεσε πολλές και ριζικές αλλαγές στις διεθνείς σχέσεις, στην κοινωνική και πολιτική ζωή σε όλο τον κόσμο. Εάν είχε αποφευχθεί η εν λόγω καταστροφή ίσως τα πράγματα να ήταν καλύτερα…ή μάλλον σίγουρα θα ήταν καλύτερα.

Καστρινού Ανδριάνα

«Οδηγώ και… Δε σκέφτομαι!»

«Οδηγώ και… Δε σκέφτομαι!»

Όπως είναι ήδη γνωστό η πλειοψηφία των ανθρώπων έχει στην κατοχή της ένα δίπλωμα οδήγησης! Τόσο οι άντρες όσο και οι γυναίκες, πλέον, μετά την ηλικία των 18 ετών επιθυμούν την απόκτηση ενός αυτοκινήτου για δική τους διευκόλυνση αλλά και ευχαρίστηση. Το ζητούμενο είναι αν έχουν όλοι αυτοί τη συνείδηση αλλά και την πειθαρχία που χρειάζεται η οδήγηση και κατά πόσο είναι «έτοιμοι» να αναλάβουν την ευθύνη αυτή. Κατά γενική ομολογία, οι ενήλικες και τα άτομα με χρόνια «οδηγηκή» πείρα, έχουν σε μεγαλύτερο βαθμό ανεπτυγμένο το αίσθημα της ευθύνης που απαιτείται. Οι νέοι όμως που είναι ως επί το πλείστον άπειροι, πολλές φορές φέρονται επιπόλαια σε αυτό το θέμα. Η οδήγηση έχει κάποιους αναντίρρητα απαραβίαστους κανόνες και νόμους.
Είναι συνηθισμένο λοιπόν φαινόμενο στις μέρες μας τα παιδιά να βγαίνουν έξω με τους συνομηλίκους τους προς αναζήτηση τέρψης αλλά και καινούριων φίλων, με αποτέλεσμα πολλές φορές να παρασύρονται από άλλα άτομα και να οδηγούνται σε ανάρμοστες πράξεις, πράγμα το οποίο είναι άκρως κατακριτέο καθώς ο καθένας πρέπει να θέτει κάποια όρια στον εαυτό του και να μην παρασύρεται από έτερους, προσπερνώντας τα, προς αποφυγή της ενδεχόμενης απόρριψής του. Ειδικά όσοι ενδεχομένως πρόκειται να οδηγήσουν, οι ίδιοι, πρέπει να έχουν συνείδηση των πράξεών τους και να μην φέρονται επιπόλαια, γιατί πολλές φορές εκτός από τον εαυτό τους, θέτουν σε άμεσο κίνδυνο και όσους τυχόν κυκλοφορούν εκείνη την ώρα. Επομένως αυτό που πρέπει να υπάρχει πάντα στο μυαλό μας είναι η υποχρέωση μας να είμαστε απόλυτα προσεκτικοί, ιδιαίτερα όσοι οδηγούν, τόσο για εμάς όσο και για τους άλλους που θέτουμε σε κίνδυνο, και να είμαστε σε θέση να αναλογιστούμε τις ευθύνες που μας αναλογούν. Κυρίως τις βραδινές ώρες που το ενδεχόμενο ατυχήματος αυξάνεται λόγω της μειωμένης ορατότητας αλλά κυρίως της αντανακλαστικότατος μας είμαστε αναντίρρητα υποχρεωμένοι να προσέχουμε και κυρίως να αποφεύγουμε την οδήγηση ιδιαίτερα μετά την χρήση αλκοόλ οπότε και η δυνατότητα της μειώνεται κατακόρυφα.
Είναι θλιβερό να δει κανείς το τεράστιο ποσοστό τροχαίων ατυχημάτων που γίνονται στην Ελλάδα, το οποίο δυστυχώς αυξάνεται ολοένα και περισσότερο. Οφείλουμε λοιπόν να μην ξεχνάμε όλα αυτά τα ελάχιστα αλλά απόλυτα σημαντικά πράγματα κάθε φορά που οδηγούμε, και να σεβόμαστε αλλά και να κάνουμε οτιδήποτε περνά από το χέρι μας για να διαφυλάξουμε ακέραιο αυτό το υπέρτατο αγαθό που μας χάρισε απλόχερα ο Θεός, τη Ζωή μας.

Kαστρινού Ανδριάνα

Θλιβερή επέτειος μια
ιστορική μέρα.


Την 25η Μαρτίου στο μυαλό των κατοίκων του δήμου Βουπρασίας επανέρχεται το πρωτοφανές, για την περιοχή, καιρικό φαινόμενο του τυφώνα. Το πρωί όλα έδειχναν φυσιολογικά, τα μαγαζιά ήταν κλειστά, ο κόσμος μετά τον καθιερωμένο εκκλησιασμό μαζεύτηκε στην κεντρική αγορά να παρακολουθήσει την καθιερωμένη παρέλαση των μαθητών, κανείς δεν φανταζόταν τι θα ακολουθούσε στη συνέχεια... Λίγο μετά λοιπόν την παρέλαση και ενώ άλλοι επέστρεφαν στα σπίτια τους και άλλοι στις παρέες τους, μεγάλες αέρινες μάζες καθώς και σύννεφα συσσωρεύτηκαν στον ουρανό και ξέσπασε ένας δυνατός αέρας,ο οποίος ολοένα και δυνάμωνε. Αμέσως ο αέρας αυτός εξελίχθηκε σε έναν μεγάλο ανεμοστρόβιλο που εκδηλώθηκε σε ύψος περίπου 2 χιλιομέτρων και αέρινες μάζες άρχισαν να περιδινίζονται με την ιλλιγιώδη ταχύτητα των 200 χιλιομέτρων και να έχουν κατέυθυνση από το σύννεφο πρός το έδαφος, αποκτώντας μορφή σιφωνιού. Όλοι έντρομοι και αναστατωμένοι έτρεχαν να αποφύγουν τον τυφώνα αυτό και όσοι ήταν μέσα στα γύρω μαγαζιά απομακρύνονταν γρήγορα από τα τζάμια για την αποφυγή τραυματισμών, παρακολουθώντας έκπληκτοι το πρωτοφανές αυτό φαινόμενο. Αφού έκανε την ολιγόλεπτη “βόλτα του” γύρω από τα χωριά, χάθηκε αφήνοντας πίσω του νεκρούς, σπασμένες τζαμαρίες, ξεριζωμένα δέντρα και σκεπές, πεταμένα παγκάκια και αναποδογυρισμένα αυτοκίνητα,και φυσικά ένα μεγάλο ερωτηματικό αλλά και τρόμο στους γεμάτους έκπληξη ανθρώπους. Αφου συνήλθαν λίγο από τη ξαφνική αυτή καιρική “επίσκεψη” οι κάτοικοι άρχισαν να βάζουν σε μια τάξη το κατεστραμμένο τοπίο που άφησε πίσω του ο ανεμοστρόβιλος αυτός με ιδιαίτερη δυσκολία καθώς αμέσως ξέσπασε καταιγίδα με τη μορφή χαλαζιού και περιόριζε τη δυνατότητα κινήσεών τους. Αυτό βέβαια το φαινόμενο είναι αρκετό για να θυμούνται οι κάτοικοι της Βάρδας, της Μανολάδας και των λοιπών περιοχών του δήμου, την μέρα αυτή, η οποία σίγουρα αποτελεί απόδειξη της ολοένα και μεγαλύτερης καιρικής αλλαγής του πλανήτη.

Καστρινού Ανδριάνα
Ιστορικός - Αρχαιολόγος