«Το μοναδικό ασφαλές τσιγάρο είναι το τελευταίο σου»

«Το μοναδικό ασφαλές τσιγάρο
είναι το τελευταίο σου»


1η Σεπτεμβρίου, ημέρα σταθμός για την «ιστορία» του καπνίσματος, καθώς τίθεται πλέον σε εφαρμογή η καθολική απαγόρευσή του, χωρίς εξαίρεση, σε όλους τους δημόσιους χώρους ενώ καταργούνται τα καπνιστήρια σε όλους τους χώρους εργασίας. Επίσης απαγορεύεται πια οποιαδήποτε εξωτερική διαφήμιση για τσιγάρα ακόμη και στις τέντες των περιπτέρων. Επιτρέπεται εσωτερικά μόνο στα μαγαζιά με είδη καπνού. Προβλέπονται πρόστιμα από 500 έως και 10000 ευρώ για τους παραβάτες. Η υπουργός Υγείας, Μαριλίζα Ξενογιαννακοπούλου σε δηλώσεις της, τόνισε ότι αυστηροποιούνται οι έλεγχοι τους οποίους θα πραγματοποιούν επόπτες δημόσιας υγείας των νομαρχιών, η δημοτική αστυνομία αλλά και το Λιμενικό Σώμα στους χώρους ευθύνης του. Κατά πόσο βέβαια θα τηρηθούν τα εν λόγω, δεν το ξέρουμε ακόμα αλλά ας ελπίσουμε ότι όλοι θα κατανοήσουν την ζωτική αξία του μέτρου αυτού.
Είναι ευρέως γνωστό και αναντίρρητα αποδεκτό ότι κάθε 13 δευτερόλεπτα 1 άνθρωπος πεθαίνει εξ αιτίας του καπνίσματος. Αναμφισβήτητα λοιπόν το ποσοστό των θανάτων που σχετίζονται με το κάπνισμα είναι πολύ υψηλό. Έτσι οι διάφορες ενέργειες από την πλευρά των κρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι απόλυτα αναγκαίες. Έχει παρατηρηθεί ότι το μεγαλύτερο ποσοστό καπνιστών είναι νέοι κυρίως εφηβικής ηλικίας. Πολύ συχνά το κάπνισμα αρχίζει τυχαία. Χωρίς να το πολυσκεφτούν τα παιδιά ακολουθούν το «ρεύμα» παρασυρόμενοι από έτερους συνομήλικους τους. Αρκετοί είναι αυτοί που έχουν την ψευδαίσθηση ότι με το κάπνισμα μεγάλωσαν η ότι τους προσδίδει κάποιο «στυλ». Για μερικούς, το κάπνισμα αποτελεί ένα μέσο
για να εισχωρήσουν και να ανήκουν στους σωστούς, κατά τη γνώμη τους, κύκλους/ομάδες. Υπάρχουν βέβαια και εκείνοι που δοκιμάζουν τον καπνό από περιέργεια αλλά και αυτοί που καπνίζουν από αντίδραση στους κανονισμούς. Το κάπνισμα έχει γίνει συνήθεια για αρκετούς νέους. Μερικοί συνηθίζουν να καπνίζουν στα διαλείμματα και σε άλλους αρέσει να καπνίζουν μετά το γεύμα. Όταν μία συνήθεια εδραιωθεί είναι δύσκολο να την κόψει κανείς.
Άμεσο και σημαντικότατο ρόλο στη διαμόρφωση της καπνιστικής συνήθειας και των ενδεχόμενων ασθενειών των παιδιών παίζει το οικογενειακό περιβάλλον. Αυτό σημαίνει ότι τα παιδιά με πατέρα καπνιστή έχουν κατά 42%, περισσότερες πιθανότητες, από τα παιδιά των μη καπνιστών, να παρουσιάσουν καρκίνο, μια από τις πλέον διαδεδομένες και συχνές επιπτώσεις του τσιγάρου. Το τσιγάρο περιέχει 4000 ουσίες απόλυτα καταστροφικές για την υγεία, μεταξύ των οποίων είναι η πίσσα, από τις πλέον βλαβερές, και η νικοτίνη.
Όλοι πρέπει να αναλογιστούμε τις σοβαρότατες ασθένειες που προκαλούνται από το κάπνισμα οι οποίες ποικίλουν. Ο καρκίνος του πνεύμονα, το άσθμα, η βρογχίτιδα, η πνευμονία, τα εμφράγματα, το έλκος, η ελάττωση της πνευματικής διαύγειας, η μείωση της σωματικής ευεξίας και το κιτρίνισμα των δοντιών είναι λίγα από τα προβλήματα της εξάρτησης αυτής. Υπάρχουν τέσσερις τύποι καπνιστών: οι γνώστες, οι οποίοι γνωρίζουν σχετικά με το κάπνισμα αλλά δεν έχουν αποφασίσει αν θα το αρχίσουν ή όχι, οι πειραματιζόμενοι, που καπνίζουν σποραδικά, πιθανώς μόνο στα πάρτυ, συχνά περνούν πολλοί μήνες χωρίς να έχουν καπνίσει, οι τακτικοί, αυτοί που καπνίζουν τακτικά δηλαδή, π.χ. το σαββατοκύριακο ή τακτικά μέσα στην ημέρα, και τέλος οι εθισμένοι, οι οποίοι έχουν εθιστεί στη νικοτίνη και υποφέρουν από στερητικά συμπτώματα όταν δεν μπορούν να καπνίσουν. Ας δούμε λοιπόν σε πια κατηγορία ανήκουμε και ας πράξουμε αναλόγως σκεπτόμενοι πρώτα από όλα την αξία της υγείας μας και κατ’ επέκταση της ίδιας μας της ζωής, την οποία καταστρέφει αργά αλλά απόλυτα αποτελεσματικά το κάπνισμα. Η κατηγορία βέβαια στην οποία πρέπει να ενταχθούμε για να ζήσουμε καλά και για πολύ χρόνο ακόμα είναι μόνο μια, αυτή των μη καπνιστών. Η επιλογή είναι προσωπική απόφαση, η πράξη όμως είναι απόφαση ζωής.


Καστρινού Ανδριάνα
Ιστορικός-Αρχαιολόγος

Ηγέτης : γεννιέσαι ή γίνεσαι;

Ηγέτης : γεννιέσαι
ή γίνεσαι;


Ο ολοένα εντονότερος ρυθμός με τον οποίο επέρχονται οι αλλαγές στο καθημερινό τρόπο επιβίωσης, είναι ένας σημαντικός παράγοντας για την αναζήτηση ενός ικανού ατόμου -ενός «ηγέτη»- πάνω στο οποίο θα στηριχθούμε αλλά και θα αποθέσουμε τις ελπίδες για έναν καλύτερο και ευκολότερο τρόπο ζωής. Το ερώτημα βέβαια που αναπτύσσεται είναι εάν για να γίνει κανείς ηγέτης πρέπει να διαθέτει ικανότητα ή να διαθέτει τύχη. Το σίγουρο είναι ότι η ηγεσία είναι το κόστος που πληρώνει η κοινωνία για την αδυναμία της να αυτoοργανωθεί. Ο ηγέτης για να έχει τα χαρακτηριστικά ηγέτη, πρέπει να μπορεί να ηγηθεί προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση για ένα συγκεκριμένο σκοπό και ταυτόχρονα να υπάρχει μια ομάδα που θα μπορεί να ακολουθεί την πορεία που ο ίδιος υποδεικνύει. Ένας ηγέτης κρίνεται από την πρώτη στιγμή που αναλαμβάνει ηγετικές ευθύνες. Το να είσαι ηγέτης δεν είναι πάντα εύκολο. Απαιτεί υπομονή, προγραμματισμό εκ των προτέρων, άμεση και άριστη επικοινωνία με το λαό, ικανότητα αξιολόγησης της ανθρώπινης ποιότητας και φυσικά αναγνώριση των ορίων τους. Επιπρόσθετα, πρέπει να ανέχεται την διαφωνία και την αμφισβήτηση, αλλά και να χαρακτηρίζεται από πολιτική και κοινωνική ωριμότητα, καθώς και να επιδιώκει τη συμβουλή των άλλων. Οφείλει να είναι υπόδειγμα επιμελούς εργασίας και να διακατέχεται συχνά από το αίσθημα του καθήκοντος. Είναι κοινώς αποδεκτό ότι σήμερα που οι αλλαγές επέρχονται ραγδαία και στην κυριολεξία κατακλυζόμαστε από πληροφορίες, δεν είμαστε σε θέση να "γνωρίζουμε" τα πάντα, ο εκάστοτε ηγέτης πρέπει να μαθαίνει να χρησιμοποιεί τη διαίσθησή του και να είναι διορατικός. Πρέπει να παραβλέπει την προσωπική του εξουσία και αναγνώριση και να εστιάζει στο έργο που υπηρετεί.
Συχνά, θεωρούμε ότι οι ηγέτες είναι μοναδικές
προσωπικότητες. Το χάρισμα διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο στο να διαμορφωθεί αυτή η αντίληψη. Οι χαρισματικοί ηγέτες εμπνέουν έντονα συναισθήματα στο λαό καθώς επιβεβαιώνεται η άποψη ότι ο ηγέτης γεννιέται πάντα με το ανάλογο ταλέντο, το θέμα όμως είναι εάν θέλει πραγματικά να …ηγηθεί. Και εδώ έρχεται το ζήτημα της θέλησης και της σύμπτωσης. Ο ηγέτης δε σταματάει στο σύμπτωμα, αλλά το χρησιμοποιεί σαν αφορμή για να καταδείξει τα πραγματικά αίτια που πρέπει να αντιμετωπιστούν για να εκλείψει το αρνητικό σύμπτωμα ή να εδραιωθεί το θετικό. Πρέπει να τον χαρακτηρίζει η ικανότητα της εύρεσης της ευκαιρίας πίσω από την απειλή. Βέβαια σήμερα το έργο του είναι ως ένα σημείο γραφειοκρατικό και γι αυτό απαιτεί πάνω από όλα σωστή οργάνωση και πίστη.
Οι ηγέτες σπάνια γεννιούνται. Είτε έχουν την ειδικότητα του Δημάρχου είτε του Προέδρου είτε οτιδήποτε παρεμφερές, τόσο τα χαρακτηριστικά όσο και οι απαιτήσεις είναι οι ίδιες και ισχύουν ισάξια για όλους. Η τύχη και η επιμονή είναι πολύ σημαντικοί παράγοντες για την εξέλιξη και τη πορεία τους στο δύσκολο αυτό έργο που υπηρετούν. Το σίγουρο είναι ότι μπορούμε να κάνουμε και να γίνουμε οτιδήποτε θελήσουμε αρκεί να το πιστέψουμε πραγματικά.
Ο συμβιβασμός με τη μετριότητα αλλά και με σκοπιμότητες είναι τεκμήριο απουσίας ηγετικού χαρίσματος. Η ανοχή της μετριότητας προεξοφλεί το Βατερλό του εκάστοτε ηγέτη. Εξάλλου οι ικανοί ηγέτες κάνουν τους ανθρώπους να πιστεύουν ότι είναι στην καρδιά των γεγονότων, όχι στην περιφέρεια.(Warren Bennis)


Καστρινού Ανδριάνα
Ιστορικός-Αρχαιολόγος

Το «Πάσχα» του καλοκαιριού

15 Αύγουστος:
Το «Πάσχα» του καλοκαιριού.

Ο μήνας Αύγουστος είναι ο κατ’ εξοχήν Θεομητορικός μήνας.
Κάθε χρόνο στις 15 Αυγούστου, η 227η ημέρα του έτους κατά το Γρηγοριανό Ημερολόγιο (228η σε δίσεκτα έτη), γιορτάζεται η Κοίμηση Της Θεοτόκου συνεχίζοντας έτσι την παράδοση και την ιστορία αιώνων τώρα. Στην Παναγία μας δώσαμε κατά καιρούς μύρια ονόματα και χάρες, ανάλογα με τις ιδιότητές Της, το χρόνο που γιορτάζει, τη θέση όπου βρέθηκε, τη τοποθεσία που βρίσκεται η εκκλησία της. Υπάρχουν εικόνες Της σε όλο τον κόσμο με ποικίλα θέματα και παραστάσεις, Για παράδειγμα σε μια εικόνα Της πανέμορφη κρατάει αριστερά τον μικρό Χριστό και δεξιά της ένα κλαδί ανθισμένο ρόδο, "Ρόδο αμάραντο" είναι ο Χριστός που βλάστησε από την παρθένο, αλλά όλοι μας νιώθουμε "ρόδο αμάραντο" και φωνάζουμε και αυτή τη Θεοτόκο να μας βοηθήσει και να μας οδηγήσει στα δικά της «μονοπάτια». Έτσι εκείνη τη μέρα ολόκληρος ο Χριστιανικός κόσμος πλημμυρίζει τις εκκλησιές και τα μοναστήρια, για να γιορτάσει τη Μάνα της Χριστιανοσύνης, την Παναγία. Χιλιάδες πρόσωπα προσκυνητών, βουβά, χλωμά, συλλογισμένα, καταπονημένα, βασανισμένα, θα σηκώσουν ευλαβικά το βλέμμα τους ν’ ατενίσουν το χαμόγελο Εκείνης, ζητώντας Της ο καθένας και από κάτι διαφορετικό ανάλογα με τα προβλήματα και τις καταστάσεις που βιώνει. Το γονάτισμα του απλοϊκού προσκυνητή μπροστά στην εικόνα Της είναι η πιο γνήσια μεταφυσική διάσταση της ψυχής του. Την ημέρα αυτή οι καρδιές όλων των πιστών πλημμυρίζουν με ποικίλα συναισθήματα, χαρά, συγκίνηση, πίστη, αγάπη, και όλοι σπεύδουν χαρούμενοι να τιμήσουν τη Μεγαλόχαρη προσκυνώντας ευλαβικά την εικόνα της. Η σχέση μας με το Χριστό δεν είναι νοητική, γνωσιακή, συναισθηματική, πρακτική ή εμπειρική. Είναι σχέση προσωπική, βαθύτατα υπαρξιακή, καθολικά μεταμορφωτική. Η Αλήθεια του Χριστού δεν διδάσκεται, «δωρίζεται» στην Εκκλησία με τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος, όπου και ο πιστός γίνεται όμοιος με το Θεό. Είναι η αλήθεια που δεν επιδέχεται ερωτήσεις αλλά ζητά τις δικές μας νηπτικές απαντήσεις. Ο πιστός αντιλαμβάνεται τα πάντα μέσα από τον Θεό, μαζί με το Θεό, μέσα στο Θεό, αισθάνεται τον κόσμο μέσα στην ατμόσφαιρα της Χάρης Του. Είναι έτοιμος να δεχτεί με σεβασμό τα λόγια Του και να ακολουθήσει με πίστη τον δρόμο Του.


Πρόστρεξε, Μυροφόρα,
μονάχα εσένα πίστεψα
και λάτρεψα μονάχα εσένα,
κι ως τώρα μέσ’ στα αιματοστάλαχτα
μιας οργισμένης δύσης
Δέσποινα, στήριξέ με εσύ
και μη μ’ αφήσεις.....
Κ. Παλαμάς.


Καστρινού Ανδριάνα
Ιστορικός-Αρχαιολόγος

65 χρόνια αναμνήσεων..

65 χρόνια αναμνήσεων..
Ναγκασάκι : το τέλειο και τελευταίο «θύμα»;


Μόλις χτες συμπληρώθηκαν 65 χρόνια από το θλιβερό εκείνο γεγονός της 6ης Αυγούστου 1945 στην Ιαπωνία, γεγονός το οποίο άλλαξε τη ζωή πολλών ανθρώπων αλλά και την ίδια την ιστορία της ανθρωπότητας καθώς αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα εγκλημάτά της.. Ήταν λίγο πριν τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου όταν έλαβε χώρα η πρώτη πολεμική πυρηνική επίθεση της Ιστορίας, ο βομβαρδισμός της Χιροσίμα από τις ΗΠΑ, έπειτα από προσωπική απόφαση του τότε Προέδρου των ΗΠΑ Χάρι Τρούμαν. Η βόμβα, τύπου ουρανίου 235, η οποία είχε λάβει το προσωνύμιο "Little Boy" (αγοράκι) προκάλεσε μια ανυπολόγιστη καταστροφή, αλλά και το θάνατο περίπου 70.000 ανυποψίαστων και ως επί το πλείστον άμαχων ατόμων. Βέβαια πολύ περισσότεροι πέθαναν αργότερα ή έπαθαν σημαντικές βλάβες στην υγεία τους λόγω της ραδιενέργειας, η ισχύς της οποίας κράτησε για δεκαετίες αργότερα. Από την πόλη διασώθηκε μόνον ο θόλος (από μπετόν) και ο σκελετός του κτιρίου που τον στήριζε. Πριν την έκρηξη αυτό ήταν το κτίριο που στέγαζε την "Εμπορική Έκθεση της Περιφέρειας της Χιροσίμα". Ο θόλος υπάρχει και σήμερα, όπως ακριβώς απέμεινε μετά την έκρηξη, και είναι από τα διατηρητέα Μνημεία Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της ΟΥΝΕΣΚΟ. Τη ρίψη της εν λόγω βόμβας έκανε ο συνταγματάρχης Πολ Τίμπετς, κυβερνήτης ενός αεροσκάφους Β29 της Αεροπορίας Στρατού, στο οποίο είχε δώσει το όνομα της μητέρας του, "Ένολα Γκαίυ". Λίγες μέρες αργότερα, στις 9 Αυγούστου 1945, οι Αμερικανικές δυνάμεις, με εντολή του ίδιου Προέδρου, έριξαν τη δεύτερη (και τελευταία μέχρι σήμερα πυρηνική βόμβα εναντίον ανθρώπων) στο Ναγκασάκι. Εδώ η βόμβα ήταν άλλου τύπου και χρησιμοποιούσε ως γόμωση το πλουτώνιο. Αυτή είχε λάβει το προσωνύμιο "Fat Man" (χοντρός άνθρωπος) στο εργαστήριο κατασκευής της. Επικεφαλής εδώ ήταν ο ταγματάρχης Σουέινι. Η έκρηξη ήταν ακόμη σφοδρότερη από την προηγούμενη. Η ορατότητα στην πόλη αυτή ήταν περιορισμένη και αντί να εκραγεί πάνω από μια εγκατάσταση παραγωγής όπλων, όπως είχε σχεδιαστεί, εξερράγη 500 περίπου μέτρα πάνω από τη μεγαλύτερη χριστιανική συνοικία, με αποτέλεσμα πάνω από τα δύο τρίτα των καθολικών (12.000) να σκοτωθούν από το ωστικό και το θερμικό κύμα κυρίως. Οι επιζώντες τόνισαν τη σπουδαιότητα της πίστης τους στο να τους βοηθήσει να αντιμετωπίσουν το τραγικό επακόλουθο της πυρηνικής έκρηξης.
Ωστόσο, λόγω της γεωγραφικής θέσεως του Ναγκασάκι, τα αποτελέσματά της στο έδαφος ήταν λιγότερο καταστροφικά από αυτά της βόμβας στη Χιροσίμα. Όμως οι συνέπειες της ραδιενέργειας δεν ήταν λιγότερο βαρείες από αυτές της προηγούμενης βόμβας.
Εν τω μεταξύ η Ιαπωνία παραδόθηκε στους συμμάχους στις 15 Αυγούστου 1945, δυο μέρες πριν την ολοκλήρωση της κατασκευής της επόμενης βόμβας.
Πέρασε ήδη μισός αιώνας από τότε, από τη διπλή αυτή πυρηνική καταστροφή, και όλοι καταλήγουν εύκολα στο συμπέρασμα ότι το Ναγκασάκι πλήρωσε αυτό που είχε προγραμματιστεί να πληρώσει η Kokura και η ανθρωπότητα έζησε την πιο απάνθρωπη και κυνική απόφαση για μαζική καταστροφή άμαχου πληθυσμού με πυρηνικό βομβαρδισμό, μια επιχείρηση που εκτός των άλλων είχε και όλα τα στοιχεία μιας πυρηνικής δοκιμής, και όλοι συνειδητοποιούν με τον πλέον μακάβριο τρόπο τι μπορεί να κάνει το θηρίο-άνθρωπος σε μια στιγμή τρέλας και δαιμονοκαταληψίας. Στους περισσότερους βέβαια γεννιέται το ερώτημα εάν πραγματικά χρειαζόταν η πυρηνική καταστροφή της Χιροσίμα με τους 160.000 άμεσους θανάτους για τον τερματισμό του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ερώτημα που δυστυχώς δεν έχει απάντηση και για το οποίο κανείς μέχρι τώρα δεν έχει αναφέρει κάτι. Η τραγική ειρωνεία έγκειται στο ότι οι «ισχυροί της γης» δε φαίνεται να διδάχθηκαν τίποτε από αυτή την τραγωδία, συνεχίζοντας με κυνισμό να «φλερτάρουν» με τα πυρηνικά διαθέτοντας ολοένα και περισσότερους πόρους στη high tech βιομηχανία του θανάτου. Πρέπει εν τέλει να καταλάβουμε ότι τα εγκλήματα βίας, είτε μεγάλης κλίμακας είτε μικρής, είτε μαζικά είτε ατομικά, είναι εγκλήματα και πρέπει να καταδικάζονται από όλους. Ας γίνει ο καθένας μας ένας μικρός ειρηνοποιός στο περιβάλλον του. Μπορεί ο δρόμος για τον πυρηνικό αφοπλισμό να είναι μακρύς αλλά σημασία δεν έχει το ταξίδι αλλά η «Ιθάκη»..


Καστρινού Ανδριάνα
Ιστορικός-Αρχαιολόγος