TYXH

Άραγε κάποια πράγματα συμβαίνουν επειδή εμείς οι ίδιοι τα προκαλούμε,ή υποκεινούνται από κάποια άλλη “δύναμη”…; Το ερώτημα που αυτόματα γιεννιέται είναι ποιά πραγματικά είναι αυτή η “δύναμη”, έαν αποδεχτούμε τελικά την ύπαρξή της, και πώς ακριβώς λειτουργεί;
Αρκετές φορές στην καθημερινότητα μας έχουμε αποδεχτεί κάποια γεγονότα χώρις να σκεφτούμε το ότι εαν τροποποιούσαμε διαφορετικά κάποια πράγματα κατά πόσο το αποτέλεσμα θα ήταν το ίδιο ή όχι. Απλά δεχόμαστε το αποτέλεσμα που αβίαστα προκύπτει και δε μπαίνουμε στη διαδικασία αλλαγής των δεδομένων φοβούμενοι το ενδεχόμενο το καινούριο αποτέλεσμα που θα προκύψει να μη μας συμφέρει! Επομένως δεχόμαστε να γίνουμε έρμαια της τύχης μας, είτε αυτό μας κάνει πιο ευτυχισμένους είτε πιο δυστυχισμένους..(αυτό φυσικά δε πρόκειται να το μάθουμε!). Έτσι καταλήγουμε στο συμπέρασμα, ότι η «άλλη δύναμη» για την οποία έγινε λόγος παραπάνω ονομάζεται Τύχη..
Εάν λοιπόν μπορούσαμε να δώσουμε έναν ορισμό στον όρο Τύχη, αυτός θα ήταν ο εξής: Τύχη είναι η μεταστροφή των ανθρώπινων πραγμάτων από την ευτυχία στη δυστυχία, και αντίστροφα.
Εάν βέβαια λάβουμε υπόψιν μας ότι στον άνθρωπο έχει δωθεί ένα υπέρτατο αγαθό που ονομάζεται «ελεύθερη βούληση», τότε καταλήγουμε σε ένα διαφορετικό συμπέρασμα το οποίο μπορεί να ανατρέψει τα παραπάνω.. Δηλαδή, με δική μας βούληση καταλήγουμε σε κάποια πράγματα, και εμείς πάλι επιλέγουμε να αλλάξουμε ή όχι το αποτέλεσμα. Επομένως έτσι γινόμαστε οι δημιουργοί της δικής μας τύχης. Και άρα οι κύριοι υπευθυνοι για τις πράξεις μας. Έτσι στους μη αναλεύθερους και άβουλους ανθρώπους, η τύχη μπαίνει στο περιθώριο της ζωής τους.
Το έργο «Το φαινόμενο της πεταλούδας » είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα των όσων αναφέραμε πιο πάνω. Έαν δηλαδη είχαμε τη δυνατότητα να γυρίσουμε το χρόνο πίσω και να αλλάζαμε κάποια πράγματα ή ακόμα και τις ίδιες μας τις αντιδράσεις, τότε ίσως να βρισκόμασταν μπροστά σε ένα διαφορετικό αποτέλεσμα!!Ποιός όμως πραγματικά έχει τη δύναμη να καταφέρει κάτι τέτοιο…; Αυτό που ξέρουμε και που ισχύει είναι ότι δεχόμαστε τα γεγονότα όπως γίνονται χωρίς να σκεφτούμε καν την ύπαρξη εναλλακτικής λύσης.


«Προλήψεις που σχετίζονται με τα σημαδια της τύχης ή κακοτυχίας…»
Είναι γενικά αποδεκτό ότι πολλοί από μας ερμηνεύουμε κάποια «σημάδια», τα οποία είναι αναρίθμητα, σαν οιωνούς καλής ή κακης τύχης. Για παράδειγμα, κακός οιωνός θεωρείται το σπάσιμο ενός καθρέφτη, για το οποίο υποστηρίζεται ότι αυτός που θα τον σπάσει θα έχει 7 χρόνια γρουσουζιάς.. Άλλο ένα δυσοίωνο σημάδι είναι η ύπαρξη μαύρης γάτας στον δρόμο μας. Υπάρχουν όμως και η οιωνοί κάλης τύχης, όπως για παράδειγμα η ύπαρξη ενός σαμιάμυθου (μολυντήρι) στο σπίτι θεωρείται ότι ‘φέρνει’ τύχη στον κύριο του σπιτιού.
Είναι επίσης γνωστό ότι κάποιοι πρασπαθούν συχνα να κερδίσουν την εύνοια της τύχης έχοντας κάποια φυλαχτά. Πρόκειται για πανάρχαια συνήθεια. Η πρώτη μορφή ιερών αντικειμένων ήταν τα τάλισμαν, με παραστάσεις της φύσης και ομοιώματα εκείνων που τα φορούσαν. Σήμερα οι πιστοί χρησιμοποιούν αναθήματα, εικονίσματα και αγιασμένα μικροαντικείμενα με την ελπίδα ότι οι Άγιοι θα τους προστατεύσουν από τις κακοτυχίες. Άλλοι, πάλι, έχουν το γούρι τους, παράδοση βασισμένη σε λαϊκές δοξασίες.
Πόσο βοηθούν αυτές οι συνήθειες για να καθορίσουμε την τύχη μας;
Αν δεν παίζουν ρόλο τα σημεία και τα φυλαχτά, τότε ποιος παράγοντας καθορίζει την τύχη μας;

Τα τελευταία χρόνια γίνονται κάποιες μελέτες από επιστήμονες, οι οποίοι προσπαθούν να μελετήσουν πόσο επηρεάζουν τη ζωή μας τέτοιου είδους συμβολισμοί. Για να το κατανοήσουν λοιπόν αυτό έκαναν κάποια πειράματα, όπως για παράδειγμα αυτό του Αμερικανού φοιτητή Μαρκ Λέβιν απέδειξε ότι η μαύρη γάτα δε φέρνει κακοτυχία. Για του λόγου το αληθές, ζήτησε από δύο άτομα να δοκιμάσουν την τύχη τους. Το μόνο που έπρεπε να κάνουν ήταν να επιλέξουν κορόνα ή γράμματα όσο ο ίδιος θα έριχνε ένα νόμισμα. Πριν επαναλάβει το πείραμα άφησε στο δρόμο του ενός εθελοντή μια μαύρη γάτα και στη συνέχεια μια λευκή. Όπως αποδείχθηκε, η μαύρη γάτα δεν άσκησε καμιά αρνητική επίδραση στην τύχη των παικτών. Ανάλογο πείραμα πραγματοποίησε και ο Ρίτσαρντ Γουάιζμαν, ψυχολόγος στο Πανεπιστήμιο του Χερφορντσάιρ, ο οποίος ζήτησε από τα μέλη μιας ομάδας να φορέσουν κάποιο φυλαχτό. Στο τέλος της περιόδου δοκιμής κανείς δε δήλωσε ότι ένιωθε περισσότερο τυχερός και χαρούμενος. Μερικοί εξομολογήθηκαν ότι το φυλαχτό τούς έφερε κακοτυχία και χάρηκαν που το πείραμα τελείωσε. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του καθηγητή, αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι οι προλήψεις προέρχονται από μια εποχή κατά την οποία οι άνθρωποι θεωρούσαν ότι η τύχη ήταν μια παράξενη δύναμη που μπορούσαν να ελέγξουν μόνο με μαγικά.

Για να γίνουν κατανοητά τα συμπεράσματα στα οποία οδηγήθηκε ο Γουάιζμαν, χρησιμοποίησε ως παράδειγμα τους δύο γνωστούς ήρωες των κινουμένων σχεδίων του Ντίσνεϊ. Ο τυχερός Γκαστόνε και ο μονίμως άτυχος Ντόναλντ αποδεικνύουν ότι δε χρειάζεται να έχουμε στην κατοχή μας το κοκαλάκι της νυχτερίδας για να μας πηγαίνουν όλα δεξιά, αλλά να αξιοποιούμε τις εμπειρίες της ζωής μας. Για να το αποδείξει, κάλεσε 400 ανθρώπους ηλικίας 18-84 ετών οι οποίοι θεωρούσαν τον εαυτό τους είτε πολύ τυχερό είτε πολύ άτυχο. Κατόπιν τους ζήτησε να ξεφυλλίσουν ένα περιοδικό και να μετρήσουν πόσες φωτογραφίες περιέχει. Ορισμένοι, οι "Ντόναλντ", ολοκλήρωσαν τη διαδικασία μέσα σε δύο λεπτά, ενώ οι "Γκαστόνε" παρατήρησαν από τα πρώτα δευτερόλεπτα στη δεύτερη σελίδα μια σημείωση που τους προέτρεπε να μη μετρήσουν περισσότερο, πληροφορώντας τους ότι το περιοδικό περιέχει 43 εικόνες. Στα μέσα του περιοδικού υπήρχε ακόμα μία σημείωση: "Μη μετράτε άλλο! Πείτε στον πειραματιστή ότι είδατε αυτή τη σελίδα και γι' αυτό κερδίσατε 250 λίρες". Οι "άτυχοι" αγνόησαν και τις δύο ευκαιρίες, καθώς ήταν αφοσιωμένοι στην καταμέτρηση των φωτογραφιών.
Το πείραμα του Γουάιζμαν επιβεβαιώνει ότι αν κάποιος "κοιτά το δέντρο χάνει τελικά το δάσος".

Τελικά οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι η ατυχία συνδέεται με μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Δηλάδη με απλά λόγια, Όποιος περιμένει να του συμπεριφερθούν άσχημα, φέρεται αμυντικά και εριστικά. Μ' αυτή τη στάση προκαλεί από μόνος του αντιπάθεια, με αποτέλεσμα η αρνητική του προσδοκία να επαληθεύεται. Μελέτες απέδειξαν ότι όποιος θεωρεί τον εαυτό του τυχερό δέχεται πιο εύκολα να αλλάξει συνήθειες.


Όλα λοιπόν τα παραπάνω έχουν έναν κοινό παρανομαστή, την «ανθρώπινη βούληση». Και επειδή, όπως ήδη γνωρίζουμε, οι ευτυχείς συγκυρίες δε μας συνοδεύουν σε όλη μας τη ζωή, είναι σημαντικό να μπορεί κάποιος να διαχειρίζεται και τις άσχημες στιγμές ή τις αναποδιές με σύνεση και ψυχραιμία. Συνεπώς, εκείνος που θεωρεί τον εαυτό του άτυχο μπορεί να καταλήξει θύμα κακοτυχιών.
Υπό αυτή την έννοια δηλαδή, οι κατάρες βουντού μπορεί να βλάψουν κάποιον αρκεί να πιστεύει στη δύναμή τους.


Το προφίλ του τυχερού σύμφωνα με τον Γουάιζμαν,είναι το εξής:
1) Είναι ευρηματικός, δημιουργικός, αρπάζει τις ευκαιρίες ακόμα κι αν πρέπει να αλλάξει τις συνήθειές του.
2) Εμπιστεύεται το ένστικτό του.
3) Είναι αισιόδοξος.
4) Λέει συχνά: "Και μη χειρότερα!".



Κλείνοντας λοιπόν καταλήγουμε στο συμπέρασμα, ότι σημασία δεν έχει το ποιος είναι τυχερός και ποιος άτυχος, αλλά ποιος έχει τη ψυχραιμία και το σθένος να αντιμετωπίσει τα τυχερά και κυρίως τα άτυχα που κρύβει η ζωή. Γιατί όπως ξέρουμε η ζωή, όπως και τα νομίσματα έχουν πάντα δύο όψεις. Τύχη λοιπόν είναι να διαλέξουμε την καλύτερη για μας όψη της…